"Πώς πέρασα το σβκ"

Ετσι γράφαμε παλιά στο Δημοτικό, έπρεπε οπωσδήποτε να ενημερώσουμε τους δασκάλους μας πρώτα και την υπόλοιπη τάξη με τα κατορθώματά μας.


Πάντα περίμενα με αγωνία τις εκθέσεις αυτές, με ζήλια ίσως, μήπως τα κατορθώματα κάποιου άλλου παιδιού λάμψουν περισσότερο απο τα δικά μου ...και για να το αποφύγω αυτό έλεγα και αντίστοιχα έγραφα ψέμματα με ουρά...

Και έλαμπα στην τάξη μέχρι την ημέρα που πήγε η μητέρα μου στο σχολείο για να ρωτήσει για την πρόοδό μου, ντυμένη με ένα χαρούμενο πράσινο ταγιεράκι, για να λάβει ένα υποτιμητικό βλέμμα απο τη δασκάλα μου, γιατί στην προηγούμενη έκθεση είχα γράψει πως παρευρέθην στην κηδεία του παππού μου (τον οποίο δεν γνώρισα γιατί είχε πεθάνει 10 χρόνια πρίν γεννηθώ) και όλη η τάξη γόγγυζε και η δασκάλα σφούγγιζε τα μάτια της απο τη συγκίνηση και νά που μπροστά στα μάτια της η σιχαμένη η μητέρα μου ντυμένη στα πράσινα χωρίς καθόλου σέβας!. Και της είπε "συλληπητήρια για τον θάνατο του πατέρα σας", και η μαμά μου είπε "Τι εννοείτε?" Και αφρίζουσα η δασκάλα της εξήγησε πώς για λόγους τάκτ, έπρεπε να φοράει ένα πιό σκούρο ταγιέρ, τι θα πούν οι υπόλοιπες μητέρες που την βλέπουν? Και βέβαια η αλήθεια έλαμψε, όπως έλαμψαν και στα μάγουλα μου τα χαστούκια της κας Γεωργίας την επομένη, με το καλημέρα..
Εκτοτε ποτέ δεν ξαναείπα ψέμματα. Αλλά επειδή μου έχει μείνει το πάθος την έκθεσης ( εξ ού και οι σεντονιάδες των blogs μου) γράφω χωρίς περιαυτολογίες για το πώς έφυγε η μούχρα της λύπης και διαλύθηκε μέσα στα σύννεφα..

Λοιπόν το σβκ, το περάσαμε στο σπίτι μιάς πολύ καλής φίλης στον Διόνυσσο, σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος.. Πήγαμε περίπατο με το σκυλάκι της μέσα στα δένδρα που άλλα ρίχναν τα φύλλα τους και άλλα όχι, μαζέψαμε κόκκινα φύλλα και κουκουνάρια, φάγαμε ινδικό φαγητό που μόνοι μας μαγειρέψαμε, γίναμε και λίγο πίττα, είδαμε μετά την "Δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά", με Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ (σωστό θρεφτάρι), Καλογήρου, Ζερβό, λές και είχαν βγεί απο το κομμωτήριο αυτά τα χρυσά μαλλια.. μα κάτι πράγματα που γίνονται στις ελληνικές ταινίες, λές και ο σκηνοθέτης πρώτα καπνίζει φούντες και μετά κάνει τη δουλειά του. Στην Κατοχή, υποτίθεται ο κόσμος πεινάει και η Βουγιούκλω με μαύρα ρούχα και μπορντώ καλσόν!!!, άσε πιά το ματοτσίνορο κάγκελλο απο τη μάσκαρα!

Συγχρόνως παρακολουθούσαμε και την "Ιταλίδα απο την Κυψέλη" με τον Αλεξανδράκη και την Μάρω Κοντού, Γιουλάκη, Βογιατζή και σχολιάζαμε τις τρέλλες της σκηνοθεσίας, στο έργο με την Κοντού έμπαινε ο ένας, έβγαινε ο άλλος λές και το σπίτι αντί για πόρτα είχε κουρτίνα.. κοιμηθήκαμε σχεδόν ξημερώματα..

Αντε, και του χρόνου!

Απογειώνομαι σιγά-σιγά..

Δεν εχω απογειωθεί εντελώς..απλά προσπαθώ να σηκώσω το αερόστατό μου..Βοηθάει και το ελεφαντάκι..
Αλήθεια τον θυμάστε τον Babar?


Καλό τριήμερο!!!

Διάθεση σκατά

Είμαι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση, πολύ πεσμένη. Για πρώτη φορά στη ζωή μου διαπιστώνω ότι έχω ανάγκη απο ανθρώπους όχι ιδιαίτερα γνωστούς..ναί είναι και αυτό μία σύγχρονη ιδιαιτερότητα να μιλάμε σε έναν εικονικό φίλο, με μία εικονική φίλη να ανταλλάσσουμε συνταγές για παιδικές κρέμες, να ζούμε μέσα σε εικονική πραγματικότητα, σε εικονική ευτυχία, τίποτα χειροπιαστό..όλα μπουρμπουλήθρες και το μυαλό μας να ψάχνει σε θολά μονοπάτια για διεξόδους.

Διεξόδους ψάχνω. Για να ξεφύγω, γιατί αν μείνω θΑ ΣΚΑΣΩ

Πνίγομαι αυτόν τον καιρό, όχι σε μιά κουταλιά νερό, μέσα στα κύματα του ωκεανού παλεύω για να πιάσω τα όνειρά μου και να τα υπερασπισθώ εναντίον των διαθέσεων των άλλων..ανθρώπων που χέστηκαν για μένα, το δικό τους να περάσει..

Μου έρχεται να σκάσω, να φωνάξω, να σπάσω τα πιάτα και τα ποτήρια, να ακούσω θόρυβο..αμάν πιά αυτή η σιωπή, για να πώ κάτι πρέπει να το περάσω απο 1001 κόσκινα μήπως προσβάλλει, τρομάξει, θυμώσει, νευριάσει τον άλλον...ο αυθορμητισμός πήγε βόλτα και άφησε στη θέση του ένα αγγούρι τουρσί. Φάτο να ησυχάσουμε.

Ολοι κάνουμε τις επιλογές μας στη ζωή. Ασχετα τι μας λένε οι γονείς μας, πώς προσπαθούν να μας προφυλάξουν-αποτρέψουν, εμείς θα κάνουμε αυτό που μας τραβάει περισσότερο. Ποτέ δεν μετάνοιωσα για τις επιλογές μου, αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναζήσω τη ζωή μου πάλι τα ίδια θα έκανα.. Εντάξει όχι εντελώς τα ίδια..θα διαβάζα λίγο περισσότερο ώστε να γίνω χειρουργός μιά που δεν με αηδιάζουν τα αίματα..αλλά και αυτά που πέτυχα δεν ήταν και άσχημα..

Δεν μετανοιώνω

όμως

θυμώνω

Και όταν θυμώνω θέλω να κάνω πράγματα.

Θέλω να πάρω το αυτοκίνητο βόλτα στην παραλιακή και να έχει καταιγίδα.. Το είχα κάνει μιά φορά πέρυσι και στη στροφή λίγο πρίν απο τις τρύπες του Καραμανλή με χτύπησε ένα κύμα, κόντεψα να χάσω τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να σκοτωθώ...αλλά δεν τον έχασα..ακόμη θυμάμαι το χαστούκι του άγριου κύματος..

και συγχρόνως δεν θέλω να επωμίζομαι ευθύνες άλλων

Πάρε τις ευθύνες σου, και αντιμετώπισέ τες . Εμένα άσε με έξω. Δεν μπορείς? Να μπορέσεις!

Οταν η ζωή σου έχει διαμορφωθεί έτσι ώστε να ζείς για να δείχνεις ΣΤΟΥΣ ΑΛΟΥΣ πόσο επιτυχημένος είσαι, πόσο ωραίος, πόσο σέξυ, ότι είσαι ο καλύτερος του χωριού, η ζωή σου όλη δεν είναι δική σου, είναι ένα επίτευγμα ειδικά δομημένο για να θαμπώνει τις μάζες.. για να τραβάει τη προσοχή, για να σε θαυμάζουν..

Και τι γίνεται όταν στερεύουν τα επιτεύγματα?

Εχασες το ακροατήριο φίλε.. μη περιμένεις χειροκρότημα..

Τότε έρχεται η κατάθλιψη, κλείνεις το παράθυρο, κατεβάζεις τα ρολλά και κλαίς τη μοίρα σου που δεν βοηθάει, ναί?

Γιατί εσένα ποιός Θεός σου είπε ότι ζούμε για να καπελώνουμε τους άλλους?

Γιατί θέλοντας πάντα να υπερτερείς, να τραβάς τη προσοχή, την τραβάς, συμφωνώ, άλλα αυτό δεν γίνεται αιώνια, έχει πάνω και κάτω..

Και όταν είσαι στα πάνω, όλα καλά, είναι γέλιο και χαρά, τρα λα λα!

Και όταν είσαι στα κάτω, ξούτ, σκασμός, χιλιάδες γκρίνιες πετάγονται, πάντα οι άλλοι φταίνε που σου στερούν τα επιτεύγματα..φέρτε μου ένα μαντολίνο, για να δείτε (εσεις οι άλλοι ) πώς πονώ...

Αντε

Ξύπνα ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!

Σενάρια και μύθοι..

Απαγορεύονται τα σενάρια,

το τι θα κάνω στο μέλλον, τι θέλω να κάνω, τι μπορώ να κάνω. Το ποιά είμαι το ξέρω, το κατάλαβα εν μία νυκτί και όχι μετά από τις μύριες αναζητήσεις των παλαιών μετενσαρκώσεων, μετενψυχώσεων, κάρμα, ταξειδιών εκτός σώματος..σαχλαμάρες, όποιος ψάχνει-ψάχνει πιάνει πάτο και στο πάτο όλα σκοτάδι είναι..και ο εαυτός φαίνεται γυμνός.., αυτά τα ψαξίματα δεν είναι για μένα αλλά για τους αλλαφροίσκιωτους...πα, πα, πα... το κατάλαβα το ποιά είμαι στον σεισμό του 1999, όταν άνοιγε το κτίριο κάτω απο τα πόδια μου..όταν έπεσε το ντουλάπι και με χτύπησε...πως πέρασα πάνω απο τα πεσμένα με βοήθησε μιά συνάδελφος στο διπλανό γραφείο..πώς βγήκαμε απο το κτίριο, όταν οι έξοδοι κινδύνου φράκαραν και το μηχάνημα της μισθοδοσίας AS400, άλλαξε όροφο απο την τρύπα που άνοιξε, πώς φθάσαμε στο προαύλιο και συνειδητοποιήσαμε ότι είμασταν μόνες μας..το κτίριο βούλιαζε εκ των έσω..που είναι όλος ο κόσμος? .. το ποιά είμαι το κατάλαβα τότε που συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμη είναι η ζωή..

Οχι άλλα υποθετικά σενάρια πλήζ, ότι είναι να έρθει θα έρθει..το δύσκολο για μένα είναι "να μην κάνω", το να κάνω πράγματα είναι εύκολο..το δύσκολο είναι να κάτσω στις πίσω θέσεις του σινεμά και να απολαύσω για μία φορά την ταινία που δεν θα έχει εμένα για πρωταγωνίστρια..

Απαγορεύονται οι μύθοι.

...τέλειο δεν υπάρχει, τί είναι όμως το πιό σημαντικό? Η συντροφιά, το σέξ, η οiκογένεια? Τέλεια ποιότητα δεν υπάρχει, ούτε τέλειος άνθρωπος, τέλεια φιλία, τέλεια δουλειά..Ολα είναι ολίγον τέλεια με άνισους παρονομαστές.. Πώς με βλέπουν οι άλλοι? Αλλα γι' αλλα.. σίγουρα πάντως όχι όπως βλέπω εγώ τον εαυτό μου..Γενικά βλέπουμε στους άλλους ότι έχουμε ΕΜΕΙΣ μέσα μας, αν μας λείπουν τα λεφτά (μονίμως) τους βλέπουμε σπάταλους, αν είμαστε κουρασμένοι, τους βλέπουμε ξεκούραστους... Γενικά οι άλλοι σχηματίζουν κάποιες εικόνες για μένα που δεν μου μοιάζουν καθόλου..αλλά δεν κάνω καμμία προσπάθεια να χαλάσω το μύθο τους.. Γιατί να τον χαλάσω? Ας έχουν και εκείνοι πλάσει ένα μύθευμα.. be free to be.

Επιτρέπεται

.... να πάω να πιώ το κρασάκι μου..αν αρχίσω νωρίς ως τα μεσάνυχτα θα έχω γίνει πίτα γιατί αργώ να μεθύσω..

Ισως να ψήσω καβούρια στα κάρβουνα, τρελλαίνουμε για θαλασσινά, αχινούς, μύδια, γυαλιστερές, σωλήνες .. Η ολοκλήρωσή μου περνάει μέσα από τις αισθήσεις γεύση, όσφρηση, αφή, όραση, ακοή.. πολύ πεζή προσωπικότητα..

Maybe.

Why not?

Σκόρπια..

Σκόρπιες σκέψεις που μάζεψα απο διάφορα χαρτάκια, γραμμένα και καταχωνιασμένα εδώ και εκεί

Οταν δεν θέλω να κάνω κάτι, λές και συνομωτεί το σύμπαν να με αναγκάσει να το κάνω.
Και βεβαίως το κάνω
Δεν τίθεται εδώ θέμα, "θέλω-δεν θέλω", έρχονται οι περιστάσεις που δεν μπορώ να κάνω πίσω, χρειάζεται να αλλάξω πορεία, να κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι, να βάλω τον εαυτό μου πίσω και να πάρω το ποσοστό των συνεπειών που πάντα είναι μέγιστες..
Οι επιθυμίες μου γίνονται χαρτοπόλεμος που ένα φύσημα του αέρα τις σπρώχνει και χάνονται.
Οσες φορές έχω "πατήσει" τις ανάγκες του εαυτού μου για να κάνω πράγματα που δεν θέλω έχω φάει τέτοια σφαλιάρα που δεν περιγράφεται. Την έχω φάει και απο τις δύο πλευρές, και απο τον εαυτό μου και απο τους άλλους.. Χαμένη για χαμένη.


Ανθρωποφοβία
Σοβαρή ασθένεια λένε οι ψυχο-τραλαλάδες, αντε παρατείστε με

Οχι δεν έχω ανθρωποφοβία, άλλα είναι που φοβάμαι, ξέρω τι με φοβίζει στους ανθρώπους, ξέρω ότι αυτύ που είναι και προβάλλουν είναι η επιφάνεια..

Κατα βάθος όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, συμφωνώ και επαυξάνω.
Είμαστε όλοι καλοί κατά βάθος, η επιφάνεια όμως που βγάζουμε στους άλλους πώς γίνεται και είναι σκατά?
Πώς γίνεται να αγαπάμε την οικογένειά μας "κατά βάθος", αλλά κατά επιφάνεια να είμαστε γονείς-καταπιεστές, εργοδότες-γαϊδούρια, φίλοι-άφαντοι στην ανάγκη?
Αυτή η επιφάνεια με τρομάζει και με κάνει να κρατώ κάποιες αποστάσεις.. δεν ξέρεις πώς η επιφάνεια επηρεάζει έναν άνθρωπο, και ο Γκέμπελς κατά βάθος ήταν καλό παιδί, επιφανειακά όμως ήταν εγκληματίας..Με τρομάζουν ορισμένες συμπεριφορές..




θα ήθελα στη ζωή μου να ξαναβρισκόμουνα σε ένα λειβάδι με παπαρούνες

Δεν βλέπω πιά πολλές παπαρούνες, ίσως φταίει η μόλυνση, ίσως να μην βγαίνουν πιά όπως παλιά, ίσως να τις ξεριζώνουν φοβούμενοι τις καλλιεργειες οπίου, κάτι που παλιά προφανώς δεν φοβόντουσαν.., μη χέσω, η κάθε εποχή φαίνεται να έχει και τις τρομοκρατικές της φοβίες.

Σε ένα λειβάδι απο παπαρούνες θα ξανααισθανομουνα ανέμελη, θα κυλιόμουνα μέχρι τα ρούχα μου και τα μαλλιά μου γεμίσουν χόρτα.. ίσως και να ξαναέκανα έρωτα μέσα στις παπαρούνες..
Ποτέ δεν κόβω τις παπαρούνες..κόβεις ποτέ τα όνειρα?

Δίαιτα

σύμφωνα με τη μέθοδο Ατκινς.
Πρωϊ, μεσημέρι, βράδυ θα τρώτε αυτά

μαζί με μερικές χοιρινές μπριτζόλες τηγανητές σε αγνό βούτυρο και ένα βουνό μοσχαρίσια φιλέττα για γαρνιτούρα. Α! και θα πίνετε πολύ μπύρα.!

Αδυνάτισε κανείς?

Η 8η θανάσιμη πεθερά..

δεν είναι ακριβώς πεθερά, είναι η μητέρα της κοπέλλας.



Είναι ιδιαίτερη κατηγορία που μόνο ένας διαστρεμμένος νούς μπορεί να συλλάβει τη προσωπικότητά της. Αυτή λοιπόν η "πεθερά" δεν μισεί, δεν σιχαίνεται, δεν αισθάνεται άσχημα για τον γαμπρό της, αντίθετα αυτόν τον κολακεύει, απλά μισεί το παιδί της, τη κόρη της

και κάνει τα πάντα για να τη "ρίξει" στα μάτια του συζύγου της, του κύκλου της, του κόσμου γύρω της, να την μηδενίσει, ώστε η κόρη της να σβήσει απο τον ορίζοντα, να γίνει υποχείριό της ενώ εκείνη η Μητέρα να λάμψη σε όλο της το μεγαλείο και να την θαυμάζουν όλοι, να μπεί μέσα στο νοικοκυριό της ανόητης κόρης της, να διοικεί και να αποκτήσει έτσι και την εύννοια του συζύγου της μικρής...τον οποίο επίσης θα βρεί "το κουμπί του" για να τον καβαλήσει με τη σειρά του.

και αν η εν λόγω "πεθερά" είναι και νοστιμούλα δεν τόχει και σε τίποτα να "τα ρίξει" στον σύζυγο της κόρης της..και αν αυτός τσιμπήσει ...βίρα τις άγκυρες!! Η καταστροφή ενός γάμου εκ των έσω..

Τι γίνεται όμως αν η κόρη της δεν το φάει?

Αν δεν θέλει τη "πεθερά-μάνα" της μέσα στα πόδια της?

Αν δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει στη μάνα της τα ηνία της ζωής της, του γάμου της και του άνδρα της?

Τότε θα γίνει Πόλεμος

Η Στρίγκλα μάνα της θα της κηρύξει άγριο πόλεμο με ανοιχτές μάχες αλλά και ενέδρες, με οχυρώνες, ύπουλα όπλα και κανονικό πιστολίδι...για χρόνια ή για όσο χρόνο χρειάζεται ώσπου να επικρατήσει ΕΚΕΙΝΗ. Στην ανάγκη θα αρρωστήσει τον εαυτό της, μήπως τη λυπηθούν, τη μπάσουν μέσα στην οικία τους, εκείνη αναρρώσει (ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ) και τους καθίσει στο σβέρκο..

Αν η κόρη πολεμήσει...και νικήσει, πάλι νικημένη θα αισθάνεται γιατί όσο νάναι, η Στρίγκλα είναι και μάνα της..

Αν η κόρη δεν πολεμήσει.. και νικηθεί.. θα χάσει τη ζωή της, δεν θα πεθάνει αλλά θα αφήσει μία ψυχικά διαταραγμένη μάνα να την καταποντίσει..
Κανείς δεν θα νικήσει. Γιατί σε έναν τέτοιο πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές παρά μόνο χαμένοι..

Η μόνη λύση είναι η φυγή..

Και η ερώτηση
Μπορείς να εγκαταλείψεις τη μητέρα σου? Ακόμη και αν εκείνη είναι για το Δαφνί?
Οι τύψεις παίζουν τεράστιο ρόλο εδώ.

Ακόμη και αν έχω το σθένος να εγκαταλείψω την ψυχασθενή μου μητέρα,
πώς θα ανταπεξέλθω απο τις τύψεις,
μήπως δεν έπραξα σωστά,
μήπως έπρεπε να περιμένω κι άλλο,
μήπως αν της μιλούσα για εκατομμυριοστή φορά ήθελε να με ακούσει,
μήπως υπήρχε 1/100 περίπτωση να αλλάξει,
να μην με ανταγωνίζεται τόσο,
να με ακούσει,
να με δεί,
ίσως και να με αγαπήσει?

(σκέψεις μετά απο συνάντηση με κολλητή φίλη που υποφέρει..)

Θυμός

Είναι στιγμές που φουντώνω απο θυμό

για κάτι που άκουσα, για κάτι που διάβασα, για κάτι που μου είπαν



και μετά γυρίζω σπίτι μου και πίνω ένα ωραίο πράσινο τσάϊ, χωρίς ζάχαρη.
Γιαπωνέζικο πράσινο τσάϊ

και μετά λέω

"βρε δεν γαμιέται....."

και ο θυμός γίνεται ....................καπνός...