tag:blogger.com,1999:blog-116444602024-03-13T16:29:09.622+02:00What puzzles meMarinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.comBlogger315125tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-30180471828241731642023-04-28T13:22:00.004+03:002023-04-29T20:16:25.781+03:00Life goes on<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-tq8NvhVnfLvnmfhgAoZQPjUMNjAgnJpN8vaskq5AkYyk1S0viTb2lDnGah0yA0gepmjzJtkhEZ8SvuBCp52FPuO4v1y6isvMe97UlePGlJNRiVyZnY2g2uVD9C6SYEKB13sj20Lhn2Za7v4tN_q2J5bkbDx25DhAdAk-8PNMDKDij7e2uA/s792/CathyHorvath-Buchananautumn.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="612" data-original-width="792" height="184" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-tq8NvhVnfLvnmfhgAoZQPjUMNjAgnJpN8vaskq5AkYyk1S0viTb2lDnGah0yA0gepmjzJtkhEZ8SvuBCp52FPuO4v1y6isvMe97UlePGlJNRiVyZnY2g2uVD9C6SYEKB13sj20Lhn2Za7v4tN_q2J5bkbDx25DhAdAk-8PNMDKDij7e2uA/w238-h184/CathyHorvath-Buchananautumn.webp" width="238" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Μετά από ενάμιση χρόνο είμαι καλά και ήρεμη. Έχω αφήσει πίσω μου τις πικρές στιγμές, τις έχω βασικά σβήσει, έκρυψα τα παλιά ημερολόγια και τα ξέχασα. Δεν ξέχασα τη παλιά μου ζωή αλλά την έβαλα στην άκρη γιατί οφείλω στον εαυτό μου να χαράξω νέα πορεία. </div><div><br /></div><div>Από πλευράς υγείας το έχω ήδη πετύχει. Έκανα τσεκ-απ και ο γιατρός είναι πανευτυχής. Έχω την υγεία της 35χρονης αθλούμενης γυναίκας. Με βοήθησε πολύ το Pilates και τα μυαλά που κουβαλάω που θέλω να μαθαίνω συνέχεια νέα πράγματα, να πηγαίνω σε νέα μέρη και να τα οδηγώ. </div><div>Κάνω μαθήματα οδήγησης όχι γιατί δεν ξέρω να οδηγώ΄αλλά για εξάσκηση και για ν' αποκτήσω πείρα και αυτοπεποίθηση όπως είχα παλιά, πριν από 15 περίπου χρόνια όταν οδηγούσα όλη την ώρα. <br /></div><div>Κάνω ακόμη εθελοντισμό και προσφέρω εθελοντική εργασία.. γιατί με βελτιώνει σαν άνθρωπο. Ασχολούμαι με θέματα πέρα από τη ζωή και καθημερινότητά μου, πράγματα που βοηθούν το κοινωνικό σύνολο. Χαίρομαι πολύ όταν το κάνω, τρελαίνομαι από τη χαρά μου αλλά δεν το διατυμπανίζω. Δεν μ' αρέσει να με συγχαίρουν γι' αυτό. Δεν είμαι της ρεκλάμας.</div><div><br /></div><div>Ένα από τα πράγματα που δεν περίμενα ήταν να αποκτήσω νέους ποιοτικούς φίλους. Τους ήξερα αυτούς τους ανθρώπους αλλά δεν είχαμε πολλά-πολλά. Με το θάνατο του ανδρός μου βγήκαν μπροστά και με στηρίξανε. Δεν περιμένανε να ξεπεράσω μόνη μου τη θλίψη και την αγωνία της απώλειας, με παίρνανε μαζί τους όπου πήγαιναν, δρόμους παίρναμε δρόμους αφήναμε, ξεποδαριαζόμουνα και όταν επέστρεφα κατάκοπη δεν είχα χρόνο να στενοχωρηθώ, ξερή έπεφτα στον ύπνο. Και αυτό ακριβώς χρειαζόμουνα, τη χειρωνακτική εργασία, να κατα-κουράζω το σώμα μου ώστε να έχω δικαιολογία να ξεκουράζομαι.. Έτσι αποφάσισα να αναζητήσω μία οργάνωση σαν την ΑΝΙΜΑ που έχει πάρα πολύ χειρωνακτική εργασία (καθάρισμα κλουβιών, τάισμα ζώων κλπ.). Μετά από 8 μήνες ξεπέρασα το στάδιο της καταναγκαστικής ξεκούρασης. Μπορούσα άνετα να ξεκουράζομαι χωρίς δικαιολογίες. </div><div><br /></div><div>Αυτό κάνω.. και περιμένω την επόμενη φάση.</div><div><div style="caret-color: rgb(86, 86, 86); color: #565656; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px;"><br /></div><div style="caret-color: rgb(86, 86, 86); color: #565656; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 13px;"><a href="https://www.youtube.com/watch?v=7LfZcmv8BMg">https://www.youtube.com/watch?v=7LfZcmv8BMg</a><br /></div></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><br />Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-20720788063498456482022-05-01T00:46:00.004+03:002022-05-01T00:57:22.512+03:00Death<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="http://photos1.blogger.com/blogger/5406/948/1600/P7040155.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" border="0" src="http://photos1.blogger.com/blogger/5406/948/400/P7040155.jpg" style="cursor: hand; display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center;" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /><br /><span style="font-size: medium;">Δεν έχω πολλά να γράψω.<br />Πέθανε ο σύντροφος μου.<br />Είμασταν μαζί για 31 χρόνια.<br />Είχε και εκείνος ιστολόγιο<br />εδώ. <br />Ήταν ο CGP </span><br /><br /></td></tr></tbody></table><span style="font-size: medium;">Πέθανε μετά από 3 σοβαρά χειρουργεία, από ανακοπή.</span><div><span style="font-size: medium;">Έφυγε τον Οκτώβριο του 2021. </span></div><div><span style="font-size: medium;">Μία εβδομάδα πριν είχα χάσει τη γάτα μου από γηρατειά, 16 ετών και</span></div><div><span style="font-size: medium;">1 χρόνο πριν τη πεθερά μου από γηρατειά και καρκίνο στο στόμα. Κάπνιζε κάποτε αλλά το είχε κόψει. Δεν ξέχασε όμως αυτό το σώμα της και τελικά της πήρε τη ζωή. Πέθανε στο σπίτι της μαζί με τους αγαπημένους της.</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">Έφυγε λοιπόν ο σύντροφος μου μετά τη τρίτη εγχείρηση, διασωληνωμένος σ' ένα Αθηναϊκό νοσοκομείο. Αναπαύτηκε γιατί είχε πολλά προβλήματα υγείας και κατάθλιψη.</span></div><div><span style="font-size: medium;">Και παρόλο που ξέρω ότι λυτρώθηκε αναρωτιέμαι γιατί. Η λογική δίνει εξήγηση για κάθε "γιατί" μου. </span></div><div><span style="font-size: medium;">Αρνούμαι ν' ακούω. </span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">Έχω γίνει ευαίσθητη, δεν θέλω να τον κατηγορεί στ' αυτιά μου κανείς. </span></div><div><span style="font-size: medium;">Κατακρίνοντας μετά θάνατον αποδεικνύουν ότι δεν είχαν το θάρρος να του τη πουν όταν ζούσε. </span></div><div><span style="font-size: medium;">Δεν ασχολούμαι μαζί τους. Το να δειλιάζεις είναι καθαρά δικό σου κρίμα.</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">Με κατηγορείς ότι είμαι απόμακρη. Απορώ που δεν καταλαβαίνεις. </span></div><div><span style="font-size: medium;">Μη ζητάς να σε πλησιάσω. Let me go!</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">Ο πεθερός μου που έθαψε το γιό του καταλαβαίνει περισσότερο το ψυχικό τραύμα. </span></div><div><span style="font-size: medium;">Το μοιραζόμαστε έτσι κι αλλιώς. </span></div><div><span style="font-size: medium;">Βγαίνουμε έξω μαζί, ή τον πάω βόλτα. Ο πόνος μας ενώνει. Δεν μου ζητάει τα ρέστα και δεν με πληγώνει. Έτσι τον συντροφεύω.</span></div><div><span style="font-size: medium;"><br /></span></div><div><span style="font-size: medium;">Για όσο χρειαστεί. Για όσο χρειαστούμε.</span></div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/s9PcpkMqtp8" width="320" youtube-src-id="s9PcpkMqtp8"></iframe></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-36861669521167688432019-05-02T15:10:00.002+03:002019-05-02T16:28:18.996+03:00Αλλαγές<br />
Εχω χρόνια πολλά να γράψω. Εχω αλλάξει σαν άνθρωπος εντελώς. Η συμπεριφορά μου είναι διαφορετική απο παλιά. Η προσωπικότητα είναι η ίδια αλλά άλλαξε ο τρόπος συμπεριφοράς. Δέχθηκα ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να δείχνει τον χειρότερο εαυτό του στους άλλους. Αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι θα τον ακολουθήσουμε ή θα ασχοληθούμε μαζί του. Αμα το παρατραβήξει, του τραβάμε και εμείς λίγο το σκοινί. Η που θα μπουρδουκλωθεί μέσα στα όποια πιστεύω του, ή θα κάνει πίσω.<br />
<br />
Αυτό ισχύει για τη κερία που το παίζει έξυπνη και "πηδάει την ουρά". Παλιά δεν μίλαγα αλλά την "ξέσκιζα" στα μπλόγκς τώρα τις λέω "ψιτττττ εσύ κυρία/δεσποινίς που μας προσπέρασες...η ουρά είναι πίσω". Ευγενικά και ωραία. Δεν την είπαμε αυτό που σκεφτήκαμε..ούτε της το υπενθυμίσαμε φωναχτά για να το εμπεδώσει. Ας μη το μάθει απο εμένα.<br />
<br />
Είναι που βαρέθηκα να προσπαθώ να αλλάξω το κόσμο. Η ηλιθιότητα και η επιλογή του καθενός να φέρεται σαν βλάκας είναι δικαίωμά του.<br />
<br />
Τους προσπερνάω χωρίς τύψη.<br />
Ασχολούμαι μόνο με τα κοινά. Κάνω εθελοντισμό. Επειδή με γεμίζει, επειδή βοηθάω τη κοινωνία, επειδή έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-51014199178655238452017-05-03T00:43:00.000+03:002017-05-03T00:45:08.405+03:00Ενώ εσύ μου φώναζες..<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EL;}
a:link, span.MsoHyperlink
{mso-style-unhide:no;
mso-style-parent:"";
color:#013486;
mso-text-animation:none;
text-decoration:none;
text-underline:none;
text-decoration:none;
text-line-through:none;}
a:visited, span.MsoHyperlinkFollowed
{mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
color:purple;
mso-themecolor:followedhyperlink;
text-decoration:underline;
text-underline:single;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-size:10.0pt;
mso-ansi-font-size:10.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;}
@page WordSection1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
</style>
-->
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Ενώ εσύ μου φώναζες, <span style="color: blue;">μου
μάθαινες να σε φοβάμαι</span>...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν
μικρή...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην
προσπαθώ να ανακαλύπτω, <span style="color: blue;">να μην παίρνω πρωτοβουλίες</span>,
για να μη θυμώνεις...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, <span style="color: blue;">με έκανες να νιώθω ασήμαντη</span>
και αδύναμh..<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, <span style="color: blue;">μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να
σε εμπιστεύομαι</span>...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, <span style="color: blue;">μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να
σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς
θα αντιδρούσες</span>...</span><br />
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
@font-face
{font-family:Cambria;
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1073743103 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EL;}
h1
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-link:"Heading 1 Char";
mso-margin-top-alt:auto;
margin-right:0cm;
mso-margin-bottom-alt:auto;
margin-left:0cm;
mso-pagination:widow-orphan;
mso-outline-level:1;
font-size:24.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EL;}
span.Heading1Char
{mso-style-name:"Heading 1 Char";
mso-style-unhide:no;
mso-style-locked:yes;
mso-style-link:"Heading 1";
mso-ansi-font-size:24.0pt;
mso-bidi-font-size:24.0pt;
mso-font-kerning:18.0pt;
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EL;
font-weight:bold;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-size:10.0pt;
mso-ansi-font-size:10.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;}
@page WordSection1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
</style>
</div>
-->
<h1 style="margin-bottom: 3.0pt; margin-left: 0cm; margin-right: 0cm; margin-top: 3.0pt;">
<span lang="EL" style="color: blue; font-size: 12.0pt; font-weight: normal;">Είχα μάθει, βλέπεις ότι δεν θα έπαιρνες ποτέ το
μέρος μου, θα προτιμούσες να πάρεις το μέρος όσων με αδίκησαν.</span><span lang="EL" style="color: blue; font-family: "cambria"; font-size: 12.0pt; font-weight: normal; letter-spacing: -0.75pt;"></span></h1>
<span lang="EL"></span><span lang="EL">Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να
του φερόμαστε άσχημα...</span><br />
<span lang="EL"></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">
Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα
αυτιά μου πονούσαν...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, <span style="color: blue;">θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για
αυτά που ήθελα να σου πω...</span><br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνη μου...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες<span style="color: blue;">, σκεφτόμουν ότι δεν μ' αγαπάς πια</span>...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον
πιο αδύναμο από μένα...<br />
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα <a href="http://www.ipaideia.gr/tag/%CE%A0%CE%91%CE%99%CE%94%CE%99%CE%91" title="ΠΑΙΔΙΑ">παιδιά</a> μου όταν
μεγαλώσω...</span><br />
<span lang="EL">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-536870145 1107305727 0 0 415 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EL;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-size:10.0pt;
mso-ansi-font-size:10.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;}
@page WordSection1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
</style>
</span></div>
-->
<span style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EL" style="color: blue; font-family: "times new roman"; font-size: 12.0pt;">Ευτυχώς που δεν έκανα παιδιά</span></span> <div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Ενώ εσύ μου φώναζες, <span style="color: blue;">δεν φανταζόσουν τον αγώνα που
πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, </span><u><b><span style="color: blue;">για να μη γίνω
σαν εσένα...</span></b></u></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><u><span style="color: blue;"><span style="color: black;">Αφιερωμένο πρός όλα τα βασανισμένα, λεκτικά κακοποιημένα παιδιά. </span></span><b><span style="color: blue;"> </span></b></u></span></div>
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-9007326792429773672016-08-04T13:35:00.001+03:002016-08-04T13:36:23.784+03:00Κύματα
Η θάλασσα είναι πολλά κύματα, απο τα μικρά ανεπαίσθητα έως τα μεγαλύτερα που σκάζουν στην ακρογιαλιά τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Κάθομαι στην ακρογιαλιά και τ' αφήνω να με περιλούζουν. Κάθε κύμα είναι μία σκέψη. Ωσπου να τραβηχθεί και να έρθει το επόμενο, έχει αποτυπωθεί, φανερωθεί και η λύση του δρομολογηθεί. Το χθεσινό μπάνιο (μετά απο ένα χρόνο περίπου) με έκανε να δρομολογήσω εκκρεμότητες.
Το πρώτο κύμα, μου χτύπησε τα πόδια μου και σκέφτηκα τη βλακεία που έκανα όλο το χειμώνα να ζεσταίνω το κρεββάτι μου με μία θερμοφόρα και μετά ν' ακουμπάω τα κρύα πόδια μου επάνω της. Εχω τάση για κιρσούς και η έξτρα θερμότητα επιδείνωσε την ήδη άσχημη εικόνα. Χρειάζεται να βρώ άλλο τρόπο να ζεσταίνω τα σεντόνια, χωρίς να ακουμπώ στη θερμοφόρα, ή να τη βγάζω έξω άμα ζεσταθεί ο χώρος. Οχι άλλο κάρβουνο.
Το δεύτερο κύμα ήταν σκληρό με χτύπησε στη κοιλιά. Χρειάζεται να κάνω πάλι λίγη γυμναστική. Πάνω απο την Εφορία Π.Φ. υπάρχει μία σχολή χορού, όταν γυρίσω, να περάσω να ρωτήσω αν έχουν και πρωϊνά κυρίως μαθήματα για κυρίες. Εστω και 2 φορές την εβδομάδα να πηγαίνω για τις διατάσεις τουλάχιστον.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-W6ekEkvp_RY/V6MaF2OBd3I/AAAAAAAAHTs/4fKMvwFNIwsHSuhdze6nQSlhHLv6EQQqwCLcB/s1600/DSC00331.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://1.bp.blogspot.com/-W6ekEkvp_RY/V6MaF2OBd3I/AAAAAAAAHTs/4fKMvwFNIwsHSuhdze6nQSlhHLv6EQQqwCLcB/s200/DSC00331.JPG" width="150" height="200" /></a></div>
Το τρίτο κύμα με περιέλουσε ολόκληρη και με έρριξε ανάσκελα, χτύπησε το κεφάλι μου στην άμμο..ήταν το καλύτερο γιατί δεν το περίμενα. Πόσο μου αρέσει το απρόσμενο, το ξαφνικό. Μου γεμίζει την ύπαρξή μου με πρόκληση που ανάλογα είτε θα προσπεράσω είτε θα αδράξω. Ισως γι' αυτό μ'αρέσει τόσο το <a href="http://www.boroume.gr/">Μπορούμε</a>, όταν κρατώ το τηλέφωνο (εκτροπή) για το σβκ, γιατί το νέο και πιθανώς δύσκολο αίτημα που θα εμφανισθεί θα αναταρράξει τα νερά της ζωής μου και θα προσφέρει περισσια ικανοποίηση όταν διεκπεραιωθεί. Εμαθα να ζώ επικίνδυνα στην εφηβεία μου και το ανέπτυξα.
Τα υπόλοιπα 3 κύματα ήταν σαν το τρίτο, με πετούσαν κάτω. Βεβαια τα είδα εγκαίρως να υψώνονται βουνά και δεν με έστρωσαν στην άμμο, με χτύπησαν στο στήθος, στα μπράτσα και στο πρόσωπο. Ενα αίσθημα θυμού με έκανε να ριγήσω. Χρειάζεται να αναθεωρήσω τη ζωή μου, ώστε να μην αφήνω τους άλλους να με πατάνε. Παλιά δεν άφηνα κανέναν να αγγίξει το σπαθί μου, ούτε μύγα ούτε άνθρωπος. Στη πορεία μαλάκωσα, αλλά τώρα το έχω παρακάνει. Χρειάζεται να βρώ το αντίβαρο, να μη με κλέβουνε στο ζύγι και να λέω και ευχαριστώ.
Μετά απο άλλα 6 κύματα, ο θυμός ξεθύμανε και ..ξαναβούτηξα στα βαθιά απάτητα μαύρα νερά με φύκια στο πάτο. Είχα γίνει και αμμο-άνθρωπος μέσα στη λάσπη. Χρειαζόμουν τον εαυτό μου πίσω. Με αλάτι και με ελπίδα.Ισως να τα καταφέρω.Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-79498896856188469282016-07-06T17:52:00.000+03:002016-07-06T17:52:12.671+03:00Εργασιακές πίκρες<div style="text-align: justify;">
Δουλεύεις
σε ένα γραφείο με πολλές γυναίκες και 2-3 άνδρες. Οι περισσότεροι είναι
μεταξύ 35-55, το αφεντικό σου είναι στα 40 του και εσύ είσαι στα 55+.
Δεν είναι η πρώτη σου δουλειά, έχεις πείρα και γνώση για το αντικείμενο.
Το αφεντικό σου είναι άνδρας, εξωστρεφής, ευχάριστος, γνωρίζει καλά το
αντικείμενό του, ξεκάθαρος στις προτάσεις του, ομαδικός. Είσαι τυχερή
που έχεις τέτοιο αφεντικό. </div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχει όμως πολύ δυσαρέσκεια και δεν είσαι η μόνη που αισθάνεται έτσι. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σου
ζήτησε να παρευρεθεις αντ' αυτού σε μία εκδήλωση, εκπροσωπώντας τον
κατά κάποιο τρόπο. Παρόλλο που κατά βάθος δεν ήθελες να το κάνεις (γιατί
θα έπρεπε να προετοιμάσεις μία μικρή ομιλία το σβκ σου που σκόπευαες να
κάνεις κάτι άλλο) δέχτηκες γιατί δεν υπήρχε καποιος άλλος γεωγραφικά
κοντά να πάει. Αγχώθηκες πολύ, έφτιαξες ένα μικρό κείμενο και το
αποστήθισες μήπως και σε ρωτήσουν κάτι, ως τη τελευταία στιγμή που
τελείωσε η εκδήλωση ήσουνα κόμπος άγχους και το ασθμα σου στο κόκκινο.
Μεγάλη η ευθύνη επάνω σου. Ετσι ένοιωθες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά
την εκδήλωση και μετά απο 2-3 εργάσιμες ημέρες - κάποια στιγμή
συναντηθήκατε με το αφεντικό σου ο οποίος σου είπε ότι σε διάλεξε βάσει
πολύ σκέψης, γιατί φαίνεσαι να είσαι αρκετά ματαιόδοξη και show-off ώστε
άνετα να δεχθείς τη προβολή σου με το να τον εκπροσωπήσεις για κάτι
που δεν είναι κανονικά δικιά σου δουλειά να το κάνεις, αλλά τον βόλευε.
Είπε ότι διάλεξε το κατάλληλο άτομο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Νευρίασες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Αυτό
δεν χρειαζόταν να το πεί. Κατέστρεψε έτσι τη προσπάθεια που έκανες, να
προετοιμασθείς, να ισορροπήσεις το άγχος σου με το άσθμα ( που οι
γιατροί σου λένε να μην αγχώνεσαι και να αποφεύγεις τέτοιες
καταστάσεις), να πιέσεις τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου για να
φανείς αντάξια της εμπιστοσύνης του...και νατος τώρα να σε καπελώνει και
απο πάνω. Βέβαια επειδή τον ξέρεις, μάλλον ήθελε να πεί ότι μόνο άτομο
με αυτοπεποίθηση σαν και εσένα θα δεχόταν να πάει σε ξένο με εκείνο
επαγγελματικό περιβάλλον, να προετοιμαστεί για ν' απαντήσει σε πιθανές
"δύσκολες" ερωτήσεις για την εταιρεία κλπ. Ομως λίγο τάκτ, κανέναν δεν
βλάπτει. Εχεις μία εικόνα για τον άλλον. Είτε ανταποκρίνεται στη
πραγματικότητα, είτε είναι καθρέφτης του εαυτού σου, μη μιλάς, μη
δείχνεις "to measure her down", σκοτώθηκε για σένα και τα πήγε και πολύ
καλά γιατί μετά την επαίνεσες σε όλο το τμήμα! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Κλείστο το ρημάδι...και μη κατατρέχεις όσους σε βοηθούν!Αει στο καλό!Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-81419329918998578482015-05-31T11:52:00.001+03:002015-05-31T13:00:16.399+03:00ΕυθανασίαΑραγε έχει δικαίωμα ο άνθρωπος που γέρασε ή αρρώστησε βαρειά να τελέψει τη ζωή του ζητώντας μία βοήθεια απο άλλους, να του γίνει ευθανασία.<br />
<br />
Σύμφωνα με τις χριστιανικές εκκλησίες δεν έχει αυτό το δικαίωμα, η ψυχή ανήκει στο θεό, εκείνος τη δίνει, εκείνος τη παίρνει. Ο παράγων άνθρωπος που υποφέρει πάει στα σκουπίδια. Να βασανίζεται στο σταυρό όπως ο Ιησούς.. Αντίστοιχα οι ανατολικές θρησκείες (Ινδοί) το ίδιο λένε με άλλα λόγια. Τρομοκρατούν το ποίμνιο με τις μετενσαρκώσεις τι θα πάθεις αν ..σκοτώσεις τον ασθενή συγγενή σου και φορτωθείς το κάρμα του που θα σου καθυστερήσει την ένωσή σου με το θεό, ενώ άμα σκοτώσεις 100άδες σε ένα πόλεμο, ν' αγιάσει το χέρι σου, άπιστοι είναι. Τα κράτη αντιδρούν αντίστοιχα στέλνοντας στη φυλακή όσους "βοηθούν" σε μία ευθανασία, κανείς δεν μπορεί να πάρει τη ζωή του άλλου με την εγκριση του πρώτου, άνετα μπορείς να τη πάρεις σε ένα πόλεμο, να σκοτώσεις όσους "εχθρούς" θέλεις..χωρίς όμως την έγκρισή τους.. Τι ήθος!.<br />
<br />
Το θέμα συνείδησης δεν λογαριάζεται απο κανένα. Οχι η συνείδηση εκείνου που υποφέρει, η συνείδηση του άλλου που θέλοντας και μή επιλέγεται να αφαιρέσει τη ζωή του προσφιλούς του προσώπου. Βαρύτατες οι δύο όψεις του κέρματος, αν αφαιρέσεις θα σε δείρει η συνείδησή σου, αν δεν αφαιρέσεις πάλι θα σε δέρνει γιατί θα βλέπεις τον άνθρωπό σου να βασανίζεται. Ακόμη και όταν επέλθει ο φυσικός θάνατος, για χρόνια συχνά θα θυμάσαι το δίλημμα..τότε που δεν τόλμησες..δεν μπόρεσες να πάρεις στα χέρια σου το θάνατο της μητέρας σου που είναι φυτό εδώ και χρόνια. Ενα παράδειγμα είναι. Αντίστοιχα θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη σου, το παιδί σου. Οχι όμως και ο σκύλος σου, εκεί είναι εύκολο να το απαλλάξεις απο τους πόνους γιατί τα κράτη και οι θρησκείες σιωπούν. Τα ζώα, ως γνωστόν, δεν είναι ψηφοφόροι, δεν ανεβάζουν κυβερνήσεις, δεν δίνουν οβολούς. Τι ήθος!<br />
<br />
Ετσι έρχεται η στιγμή που χρειάζεται "να κάνεις". Ολες οι "αξίες" και οι "υποχρεώσεις" που ανέλυσα πιο πάνω, βαθιά χωμένες μέσα στην ύπαρξή μας σαν "Πρέπει-δεν πρέπει". Ο σκύλος σου δεν υποφέρει, ο μπαμπάς σου όμως καταδικάζεται μαζί με εσένα που τον βλέπεις να λιώνει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. <br />
<br />
Οταν ήμουνα παιδί η μητέρα μου με είχε βάλει να ορκιστώ ότι θα την
λυτρώσω με κάποιο τρόπο αν πάθει κάτι και μείνει φυτό. Πολυ μεγάλο βάρος
έβαλε στους ώμους ενός παιδιού, δεν μπορούσα να σηκώσω αυτό βάρος. Το
παιδί μας δεν είναι ίσο με εμάς, οφείλουμε να το προστατεύουμε απο εμάς.
Ορκίστηκα όμως γιατί σκέφτηκα ότι αυτό θα της έδινε χαρά. Και πάτησα τον όρκο μου. Πέθανε απο
φυσικό θάνατο μετά απο 5 χρόνια κατάκλισης.<br />
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η κα Π (που είναι θεία μου) θέλει να τη
λυτρώσω απο τη ζωή της. Βαρέθηκε να υπάρχει, θέλει βοήθεια για να
πεθάνει..τη δική μου βοήθεια. Θέλει να σταματήσουμε να της παρέχουμε υποστήριξη, φάρμακα, φροντίδα. Να φύγουν όλοι απο κοντά της, τα φάρμακα στα
σκουπίδια, να την αφήσουμε να πεθάνει, έστω και της πείνας γιατί βαρέθηκε να ζεί.. Ευτυχώς δεν
μου ζήτησε να ορκιστώ.. ακόμη. <br />
<br />
<br />
<br /><br />Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-1263947241980505072015-02-07T15:51:00.002+02:002015-02-07T15:51:28.773+02:00Manipulations<br />
Υπάρχουν άνθρωποι που χρόνια προσπαθούν να σπείρουν διχόνοια μέσα στα μέλη μιάς δεμένης οικογένειας. Εχουν το ταλέντο να εντοπίζουν τα μέλη εκείνα που "φαίνονται" μέσα στην οικογένεια, που την επηρεάζουν κατά κάποιο τρόπο και να προσπαθούν να τα κάνουν υποχείριά τους.<br />
Στην αρχή αυτό φαίνεται σαν απλή φιλικότητα, αργότερα καθοδήγηση-παροχή βοήθειας, στήριξη, καταλήγοντας σε συγχώνευση σχέσεων, δλδ να κάνουν και παρέα. Η άλλη πλευρά είναι ενθουσιασμένη που βρήκε τέτοιο καλό καρδιακό φίλο και ο "manipulator" τρίβει τα χέρια του ότι βρήκε κορόϊδο να κατευθύνει πρός όφελός του.<br />
Το πράγμα στραβώνει όταν η μία απο τις δύο πλευρές γίνει άπληστη. Τότε ο προστάτης ξεσπαθώνει και αποκαθηλώνει τον πρώην προστατευόμενο.. ο οποίος σκυλιάζει και εκδικείται. Απο "μοναχοπαίδι" γίνεται παραγυιός.. Αν πιέσει καταστάσεις, ο πρώην "φίλος" τον προδίδει..τον παρατά, τον διασύρει..<br />
Και λέει τον πρώην "οδηγό του, αφιλότιμο... Εχει γίνει και τραγούδι.. <br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/VL5SRHAgetU" width="420"></iframe>Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-37960692213087704222015-02-07T15:44:00.004+02:002015-02-07T15:44:33.678+02:00Κάνοντας κύκλουςΚάνουμε πράγματα και μετά απο λίγο τα ίδια πράγματα αλλά σε άλλο μοτίβο μας ξαναχτυπούν τη πόρτα. Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-38599692224289218872015-02-07T15:44:00.002+02:002015-02-07T15:44:13.218+02:00Νέα puzzles στον ορίζονταΕχω να γράψω μήνες, όχι γιατί δεν γίνονται πράγματα, όχι γιατί δεν έχω τι να πώ. Η οικονομική κρίση μου έφερε ανείπωτο τρόμο, γιατί δεν ήξερα πόσο θα φτωχύνω και αν θα τα καταφέρω να επιβιώσω. Η μάλλον σε τι κατάσταση θα επιβιώσω. Σαν το σαλαμάκι μας έκοβαν το εισόδημα και τις προοπτικές για νέες δουλειές.. η ολική επαναπροσδιόριση της ζωής μας βαρύ πακέτο. Αύξηση ψυχολογικού άσθματος. Ηρεμήστε και θα καταλαγιάσει.. Και το μόνο που σταματάει είναι το δικό μας λαχάνιασμα..Ανακοπή, λέει ο γιατρός. Πέθανε απο το άγχος της αγωνίας για το αύριο. Αυτό εγινε σε έναν γνωστό. Τι κέρδισε ? Ποιός κέρδισε? <br />
Η κρίση κάνει το μυαλό να δουλέψει. Οσοι μπορούν φεύγουν για τα ξένα.
Πάνε σε άλλα ημισφαίρια, εκεί που υπάρχει δουλειά. Και βέβαια γερή
αμοιβή.Αυτοί που μένουν, το ξανασκέφτονται. Κόβουν το ένα, κόβουν το άλλο. <br />
<br />
Το ένα λοιπόν είναι η αγωνία για το ακαθόριστο αύριο, η καταστροφή του σήμερα. <br />
Για όλα αυτά τα παραπάνω δεν γράφω. Εχουν γραφτεί τόμοι. Μόνο συναισθάνομαι την αγωνία όλων μας.<br />
<br />
Το δεύτερο είναι η πλήρης ρήξη με την οικογένεια των πεθερικών. Αυτό δεν έγινε απότομα, ούτε έγινε με τυμπανοκρουσίες. Απλά αποτραβήχθηκα, αρνούμαι να συμμετέχω. Πρώτα με δικαιολογίες `'δεν μπορώ, δεν κάνω", ώστε τελικά να μη με πλησιάζουν όντας σίγουροι ότι δεν θα μπορώ.<br />
Είναι καλοί άνθρωποι, όμως αντιμετωπίζουν τις περιστάσεις και σκέφτονται εντελώς διαφορετικά απο εμένα. Βλέπω το τρόπο που κάνουν κάποια πράγματα και μου έρχεται το αίμα στο κεφάλι. Σαν να βγήκε όλος ο καταπιεσμένος παλιός εαυτός στον αέρα. Οι τσιριμόνιες της παλιάς ζωής δεν εφαρμόζονται πλέον, μένει ο κακιασμένος παπούς, η άπληστη γιαγιά που με κάθε τρόπο προσπαθούν να σε φέρουν στα νερά τους να σε ελέγχουν και εκμεταλλευθούν. Επιτέλους κατάφερα να αποσπασθώ. Ας λένε ότι θέλουν, είμαι αλλού.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-39105482051248089802014-12-13T23:45:00.001+02:002014-12-14T00:06:29.481+02:00πένθος, φόβοι, αγωνία<div style="text-align: justify;">
Εχω μήνες να γράψω εδώ. Δεν έχω χρόνο για γραψίματα. Εργάζομαι εντατικά. Μέσα στη κρίση και την ανεργία, βρήκα δουλειά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάνω και εθελοντική εργασία σε 2 φορείς ήδη. Κάπου θα ψάξω και για τρίτο. Σταμάτησα το μπαλέτο φέτος , απο τον Απρίλιο δλδ, γιατί τραυμάτισα τους εξωτερικούς συνδέσμους στο γόνατό μου και πιάστηκα. Κόστος 15 φυσικοθεραπείες, απίστευτους πόνους και κουτσό πόδι για 8 μήνες. Κάπως καλύτερα είναι τώρα, ανετα κατεβαίνω σκάλες, τις ανεβαίνω σχετικά καλά. Με πονάει μόνο όταν βρέχει. Δεν θα το αφήσω να γίνει ρευματικό, θα ξανακάνω γυμναστική την άνοιξη και μπάνια το καλοκαίρι. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ο άνδρας μου δεν πάει καλά, το βλέπω κάθε στιγμή. Δεν προσαρμόστηκε καθόλου καλά στη νέα αυτή εποχή των πραγμάτων, τη λεγόμενη κρίση. Θέλει πίσω το κόσμο του, θέλει την Ελλάδα μέρος της Ευρώπης, με χρήματα, με ευμάρεια, με δουλειές για όλους. Και ποιός δεν τη θέλει, όμως η πολιτική των παλαιών ετών μας την έφερε σε όλα τα επίπεδα. Εμείς δεν είμασταν του Δημοσίου που μπαίνανε στα πόστα απο το παράθυρο και μασάγανε μίζες, εμείς λιώναμε απο τη κούραση στον ιδιωτικό τομέα παίρνοντας τις δουλειές αξιοκρατικά.. Και τώρα η αγορά έχει στεγνώσει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν μπορεί να διαχειριστεί τη νέα εποχή. Πενθεί τη παλιά. Θέλει πίσω τον κόσμο του, δεν καταλαβάινει πώς άλλαξαν όλα στην Ελλάδα και πως η αλλαγή αναπόφευκτα άγγιξε και εκείνον. Γιατί εκείνος να έχει το απυρόβλητο, να είναι υπεράνω. Δεν είναι. Κόλλησε τη ρήση "μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα", δεν βλέπει διαφυγές, εξόδους, εναλλακτικές λύσεις. Εχει κλειστεί στον εαυτό του και καταπίνει τα πάντα, τις αγωνίες, τους φόβους τους θυμούς, βέβαια άμα παραγεμίσεις τη κατσαρόλα, ξεχυλίζει και εκρήγνυται 1 φορά το μήνα παράφορα.. ωρύεται και όποιον πάρει ο Χάρος. Οποιος βρίσκεται σπίτι τη στιγμή εκείνη γίνεται στόχος. Και αφού αδειάσει όλο το βαρέλι της απελπισίας και του θυμού επάνω στον άλλο, βάζει τα κλάμματα.Οι γονείς του μεγάλωσαν, ο πατέρας του αρχίζει να έχει αλτζχάϊμερ, η μαμά του τα έχει ήδη χάσει. Τους βλέπει που και πού και μαλώνει μαζί τους. Μετά μετανοιώνει. Δεν είναι βλάκας, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Εχει ένσημα, δικαιούται σύνταξη, αμα μαζέψει τα χαρτιά θα τη πάρει. Για να κάνει όμως αυτή τη κίνηση, χρειάζεται να βγεί απο τη κατάσταση πένθους. Πενθεί απο το 2012.. και όσο περνάει ο καιρός βουλιάζει όλο και περισσότερο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Στην αρχή τον έσπρωχνα, να κάνει εκείνο, να δεί το άλλο αλλιώς, δεν είναι και το τέλος του κόσμου, πές πως έγινε πόλεμος..τουλάχιστον δεν χάσαμε τη ζωή μας. Ατυχής προσπάθεια. Τα έβαζε μαζί μου, να μην ανακατεύομαι με τους "δικούς του", να τον αφήσω ήσυχο, να κυττάω τις δουλειές μου. Μου είχε πεί κάποια στιγμή χαρακτηριστικά "εσύ έμαθες να επιβιώνεις όταν χάνεται ο κόσμος κάτω απο τα πόδια σου και να ξαναχτίζεις, το έχεις κάνει 3 φορές ως τώρα, εγώ είμαι βουτυρόπαιδο, πάντα οι γονείς καθάριζαν για μένα". Και μετά μου ζητάει να φύγω. Να του αδειάσω τη γωνιά. Να βγεί διαζύγιο εις βάρος του, αρκεί να φύγω. Να τον αφήσω ήσυχο να πεθάνει μόνος του. Δικαιώμά του είναι να θέλει να πεθάνει παρά να το παλέψει, λέει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/SUHGl9vmG4E" width="420"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ετσι προσπαθώ να κυττάω τις δουλειές μου, να μη με λυπεί η κατάσταση του ανδρός μου, όμως είναι αναγκαίο ο καθένας μας να αποφασίζει για την έκβαση της δικής του ζωής at his own pace. Αν ο άλλος δεν το δέχεται αυτό, να μάθει να σηκώνεται και να φεύγει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτός που έχει μάθει να χάνει, να επιβιώνει και να ξαναχτίζει είναι
επαναστάτης μέσα στο πετσί του. Είναι όμως και προσεκτικός. Περιμένει και παρακολουθεί, πώς θα εξελιχθεί η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Υπάρχει χειρότερο απο τη κατάντια του σήμερα?</div>
<div style="text-align: justify;">
Τις γελοίες απειλές των κομμάτων τις βαρέθηκα, "θα φύγουμε απο το ευρώ, απο την ΕΕ, θα γίνει στάση πληρωμών, τα ΑΤΜ δεν θα δίνουν λεφτά, θα πεθάνουμε της πείνας χωρίς φυσικό αέριο, χωρίς φάρμακα, χωρίς εισαγώμενο γάλα, τρόφιμα, χωρίς γαλλικά κρασιά και μπον φιλέ" είτε συνοδεύονται απο τα παλαμάκια της ΕΕ είτε απο κρητικές λύρες και ζουρνάδες". Δεν μας χέζετε, βρε μπαμπούλες? </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Με τα ξεσπάσματα του ανδρός μου, το θάνατο των γονιών μου, τη ταχύτατη επιδείνωση της υγείας της θείας μου (ετών 94), την επιδείνωση της υγείας των πεθερικών μου, τη κατρακύλα της Ελλάδας, την αγωνία μου για το αύριο... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ακόμη ένα Σάββατο που ευτυχώς θα τελειώσει σε 20 λεπτά. Ελπίζω η Κυριακή μου να είναι λιγώτερο επώδυνη. </div>
<div style="text-align: justify;">
Χρειάζομαι να ναυπηγήσω νέο σκαρί και να βρώ το θάρρος να βγώ στο πέλαγος. Κάθε αποτυχία μου με κάνει να ξέρω τι δεν θέλω να συναντήσω.. </div>
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-63810747125115073552013-08-08T18:22:00.002+03:002013-08-08T18:22:20.893+03:00ΑύγουστοςΜήνας καλοκαιρινός όπου ο λίβας και η ζεστή, μπλέ, ελληνική θάλασσα πηγαίνουν αγκαλιά. Για κάποιους, όχι για μένα. Ποτέ ως τώρα για μένα. Ποτέ δεν έχω περάσει καλά τον Αύγουστο. Απο καταβολής του δικού μου κόσμου.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-bxZRjtpm_Vc/UgO1Sd-ui3I/AAAAAAAAF6M/UR9168H4KRA/s1600/DSC08681.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://1.bp.blogspot.com/-bxZRjtpm_Vc/UgO1Sd-ui3I/AAAAAAAAF6M/UR9168H4KRA/s320/DSC08681.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
Η θα ήμουνα παγιδευμένη στην Αθήνα, ή θα πήγαινα σαν πακέτο (δεν έχω που να αφήσω τη μικρή, να έρθει μαζί σας) σε συγγενείς που η ζωή τους το μήνα αυτό να ήταν βαρετήήήήή, κι αν πήγαινα κάπου με δική μου παρέα επέστρεφα κακήν κακώς απο κάποιο ατύχημα. Ακόμη και τώρα που πάω "διακοπές" τον Αύγουστο, όσες φορές δλδ κάνω αυτό το ατόπημα και επιλέγω Αύγουστο, είναι άθλιες απο τη πρώτη μέρα. Η θάλασσα θα είναι απο πολύ ζεστή-βρώμικη, οι παραλίες γεμάτες με κόσμο που βρωμάει καρύδα, ουρλιάζουν μωρά, ο ένας δίπλα στον άλλον και η θάλασσα γεμάτη κηλίδες και σκουπίδια. Ολοι οι νεοέλληνες κοπαδιαστά θα πάνε στις καλύτερες παραλίες, στα καλύτερα κλάμπς, θα μεθύσουν στουπί, θα ξερνάνε στην αυλή μας. Δεν υπάρχει ησυχία και απόλαυση. Οχι, ο θαλασσινος Αύγουστος δεν μ' αρέσει στην Ελλάδα. </div>
Αντίθετα, άλλους μήνες καλοκαιρινούς, φθινοπωρινους, ανοιξιάτικους και χειμερινούς είμαι μία χαρά. Να πάω στις παραλίες, στα βουνά, σε εκδρομές και περιηγήσεις.<br />
<br />
Ο Αύγουστος με καταθλίβει, είναι σαν μία άβυσσος φρικτών αναμνήσεων. Που δεν αντικαθίστανται με γλυκές γιατί όσες φορές προσπάθησα να τις αντικαταστήσω βρήκα χειρότερα το μπελά μου.<br />
<br />
Δυστυχώς είναι Αύγουστος και είμαι εκτός Αθηνών "σε διακοπές". Ηδη είναι απαίσιες, και έχουν περάσει μόνο 3 μέρες.. <br />
<br />
<br />
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-36514988992635886102013-05-18T08:52:00.000+03:002013-05-18T08:52:08.027+03:00Στάχυα<div style="text-align: justify;">
Ο άνθρωπος αλλάζει εφόσον θέλει ν' αλλάξει. Συχνά επιλέγουμε τακτικές και ιδεολογίες επειδή μας βολεύουν κάνοντάς τες βιώματα. Οσοι απο εμάς θεωρούν αρετή τη στρεψοδικία, επιλέγουν τρόπους να βγαίνουν πάντα καπέλλο σε όσους θέλουν να χειραγωγήσουν, έτσι ώστε η δική τους έλλειψη αυτοπεποίθησης, η δική τους φοβία και ανασφάλεια να χωθούν ακόμη πιο βαθιά στα μάτια των τρίτων. </div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQ-qCzcIaqcga2sDuvnbjzNS4Zf_-Y8oPJXJP22twgMsSCHdiAqgA" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" class="rg_i" data-sz="f" height="280" name="klzvNycOLPd3kM:" src="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcQ-qCzcIaqcga2sDuvnbjzNS4Zf_-Y8oPJXJP22twgMsSCHdiAqgA" style="height: 63px; margin-top: 0px; width: 90px;" width="400" /></a>Οταν ζείς με ένα στρεψόδικο άτομο, στην αρχή δεν το πιστεύεις ότι αυτή η παιδαριώδης συμπεριφορά θα τύχει σε εσένα, που κάτι αντίστοιχο έχεις βιώσει απο παιδί. Πιθανόν όμως οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες να επανέρχονται πολλές φορές στη ζωή μας μήπως και κάποια στιγμή εξορκιστούν και πάνε στο καλό. Κάθε φορά που προκύπτει στρεψοδικία ξαφνιάζομαι. Παλιά θλιβόμουνα, τώρα επιτίθεμαι άσχημα, βάζονταν τον/την στρεψόδικο στη θέση που του/της αξίζει. Ποιά θέση τους αξίζει; Η φυγή απο τα κοινά και η ενασχόληση με άλλα πράγματα, επαφή με άλλους ανθρώπους που οι στρεψόδικοι ούτε ξέρουν ούτε ποτέ θα γνωρίσουν. Κάποια στιγμή τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους. Το γαϊτανάκι των power games, τελειώνει και ο μέν στρεψόδικος ψάχνει για ευκολώτερα θύματα, το δε πρώην θύμα σβήνει μονοκοντυλιά το παρελθόν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τα στάχυα γέρνουν στον άνεμο, το καλό τους φίλο, ξανασηκώνονται όταν πάψει να φυσάει. </div>
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-27543458019679091992013-05-02T20:47:00.001+03:002013-05-02T20:47:48.615+03:00Ανθρωποι Αναρωτιέμαι τι είδους άνθρωποι είναι εκείνοι..<br />
<div style="text-align: justify;">
..που ενώ τους προσφέρεις, κάποια πράγματα που θέλουν, πάντα βρίσκουν τρόπους να σε πονάνε, να σου λένε αυτό που σε πληγώνει, έστω και άθελά τους. Ξανά και ξανά έρχομαι αντιμέτωπη με τέτοια θέματα, σαν να με τιμωρούν που δεν τους δίνω ΟΛΑ όσα θέλουν, αλλά κάποιο μέρος. Ισως το πιο ανώδυνο για μένα μέρος. Σίγουρα όμως όχι αυτό που θέλουνε εκείνοι. Οπότε γκούπ! Να! Η μπαστουνιά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παλιότερα έκανα καυγά. Τώρα αναλύομαι στα δάκρυα, έστω και μπροστά τους, ανοίγω τη πόρτα και φεύγω τρέχοντας.. Ερχονται οι συγνώμες βροχή..ναί σε συγχωρώ, όμως επίτρεψέ μου να βρίσκομαι όσο πιο μακριά απο σένα γίνεται. </div>
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-64693981844950974242013-03-16T21:33:00.002+02:002013-03-16T21:35:18.168+02:00Θυμός<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=11644460" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a>Είναι στιγμές που θυμώνω. Πολύ και λυσσασμένα. Σπάνια όμως πλέον ξεσπάω άμεσα.<br />
<div style="text-align: justify;">
Παλιά θυμάμαι άμα φούντωνα, σου τα έρριχνα χύμα και τσουβαλάτα. Καμμιά φορά, μετάνοιωνα. Συχνά μετάνοιωνα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η γνώση έρχεται μετά απο τις καρπαζιές και τις ενοχές. Τώρα θυμώνω και δεν τους τα λέω χύμα και τσουβαλάτα. Για να εξηγούμαστε, όταν λέω θυμώνω δεν εννοώ οργίζομαι..δεν βλέπω αστράκια δεν είμαι έτοιμη να σε Κ.Α.Τ.Α.Σ.Π.Α.Ρ.Α.Ξ.Ω., όχι απλά θυμώνω γιατί κάτι δεν μου κάθεται καλά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν τον κρατάω το θυμό μέσα μου ποτέ. Παλιά ξέσπαγα βρίζοντας και φωνάζοντας. Πάει και αυτό. Τώρα, άμα με σκάσουνε ρίχνω διπλές και σβουριχτές μούτζες. </div>
ΑΡΠΑ τον ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ σου Κόπανε!<br />
<br />
Μετά με πιάνουν τα γέλια και ο θυμός γίνεται ατμός..και χάνεται. <img class="rg_i" data-src="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSwFYRrzE8uFtGot5KzKnjz2UHzvzMBzXSqmxnpHGBgcQENUNND-w" data-sz="f" name="1JV7YSc_4PhpMM:" src="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSwFYRrzE8uFtGot5KzKnjz2UHzvzMBzXSqmxnpHGBgcQENUNND-w" style="height: 179px; margin-left: -2px; margin-top: 0px; width: 239px;" /><br />
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-34516780160419411142013-03-07T01:16:00.003+02:002013-03-07T01:16:55.192+02:00Unchain(ed) my heart<div style="text-align: justify;">
Οταν επιλέγουμε να πάρουμε κάποιες συγκεκριμμένες αποφάσεις της ζωής μας αυτό γίνεται για να τη βελτιώσουμε. Παίρνοντάς τις, δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, απλά πιστεύουμε ότι όλα θα πάνε κατ' ευχήν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αν η επιλογή αυτή δεν μας βγεί καλή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή για όλη μας την ύπαρξη, μπορεί να χάνουμε σε ένα τομέα, έχουμε κερδίσει όμως σε έναν άλλο. Ισως να βελτιωθήκαμε σαν άνθρωποι, ίσως να μπορέσαμε να κρατήσουμε την ακεραιότητά μας όταν όλα κατέρρεαν..ποτέ δεν χάνονται τα πάντα..κάτι μένει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
αισθάνομαι ότι έχω αλλάξει σαν άνθρωπος. Αλλαξα τα τελευταία 12 χρόνια. Απο τότε που πέθανε η μητέρα μου. Και ενώ πίστευα ότι τελικά σε τίποτα δεν της έμοιασα, έκανα λάθος. </div>
<div style="text-align: justify;">
ξαφνικά σα να έγινα όπως θα ήθελα να είμαι. </div>
έχασα κατι, έχασα εκείνη, <br />
κέρδισα όμως <br />
με κάποιο τρόπο, έπεσαν οι αλυσίδες που με κράταγαν δεμένη στις αποφάσεις και επιλογές μου.<br />
απελευθερώθηκα.<br />
Δεν κέρδισα την ελευθερία μου. Δεν την είχα χάσει και ποτέ. Απλά τη συνειδητοποίησα. <br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/pALWIj9ketA?list=PL1843DD39A857357A" width="560"></iframe><br />Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-38886930235680851352013-02-19T13:00:00.000+02:002013-02-19T13:03:16.389+02:00ΦωτογραφίζονταςΑπο μικρό παιδί δεν μου άρεσε να με φωτογραφίζουν. Ενοιωθα άβολα, δεν ήξερα που να κυττάξω, που να κρύψω τα μάτια μου γιατί είχα λίγο στραβισμό που δεν ήθελα να "βγεί" και στη φωτογραφία. Οσο κρύβεσαι τόσο φανερώνεται. Εβγαινα μονίμως αλλοίθωρη, όχι πως δεν ήξερα ότι το ένα μου μάτι "έφευγε", το ήξερα, δεν ήθελα όμως να το βλέπω και αποτυπωμένο.<br />
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-zherUSbhJ2g/USNY73Bd6-I/AAAAAAAAF0E/D7kcaooFDvo/s1600/DSC04931.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="234" src="http://4.bp.blogspot.com/-zherUSbhJ2g/USNY73Bd6-I/AAAAAAAAF0E/D7kcaooFDvo/s320/DSC04931.JPG" width="320" /></a>Μεγαλώνοντας προσπάθησαν να "κάνω παιχνίδι" με τη κάμερα, 1-2 φορές το πέτυχα γιατί είχα το κατάλληλο φωτογράφο που έβλεπε αυτό που αγνοούσα. Ηταν φωτογράφος αλλά και ζωγράφος, που αντιλαμβανόταν το αποτέλεσμα πρίν γίνει το κλίκ. Δεν με έστηνε, θυμάμαι, με άφηνε να κυττάω ότι ήθελα, όχι στο στούντιό του, αλλά στο δρόμο, στη πόλη, μπροστά στην εκκλησία όταν παντρεύτηκα. Εκεί δεν με ένοιαζε πως θα φαίνομαι, γιατί το περιβάλλον μου ήταν πιο συναρπαστικό. Τελικά αν η αποτυπωμένη φωτογραφία δεν μ' αρεσε, την έσκιζα και τελείωνε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το πρόβλημα ξεκίνησε με τις ψηφιακές, έρχεται κάποιος σε τραβάει και μένει, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μόνο να πατώνεις συναισθηματικά, να θέλεις να γίνεις καπνός, να μη ξαναδείς μπροστά σου το φωτογράφο που σε αποθανάτισε επειδή το ήθελε εκείνος/εκείνη, επειδή σε είδε σαν καλό θέμα, επειδή του/της γυάλισες, χωρίς να φαντάζεται τις φουρτούνες που μου προκαλεί.Το άλλο πόδι της υπόθεσης είναι ότι μου αρέσει να φωτογραφίζω και εγώ, ερασιτεχνικά πάντα. Τοπία με κάποια συναρπαστική λεπτομέρεια, πουλιά, έντομα, ζώα, εικόνες της πόλης, σπανίως περαστικούς, ποτέ δεν έστησα κανέναν για φωτογράφιση. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πρίν μερικά χρόνια έγινε μιά κίνηση ερασιτεχνών φωτογράφων να βρεθούμε και να γνωριστούμε. Πήγα μήπως μάθω και τίποτα απο άλλους. Πήγα απο περιέργεια. Πήγα 2 φορές και ....το έβαλα στα πόδια. Αρέσκονται να φωτογραφίζουν ο ένας τον άλλον, τόσο στημένα, όσο και αιφνιδιαστικά. Αυτό με τσάκισε. Και ενώ με καλούν δεν νοιώθω άνετα να τους πλησιάσω, είμαι σφιγμένη κόμπος γιατί αισθάνομαι την απειλή να παρακολουθεί το κάθε μου βήμα, τη κάθε μου έκφραση..σαν το κυνηγόσκυλο πίσω απο το λαγό. Δεν θέλω να με πιάσεις, θέλω να αισθάνομαι ελεύθερη.<br />
<br />
Ετσι δεν πάω στις συγκεντρώσεις τους. Και λυπάμαι γι' αυτό γιατί είναι καλοί και ευχάριστοι άνθρωποι.. </div>
<br />Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-41633270038418967652013-02-12T12:52:00.000+02:002013-02-12T12:52:34.752+02:00Εξωσωματικές και υιοθεσίες<div style="text-align: justify;">
Δύο θέματα που καίνε, τσουρουφλίζουν, ψήνουν. Εμένα έψησαν, τσουρούφλισαν και τελικά έκαψαν. Και τώρα κάθομαι να αναπολώ την ελπίδα που γεννήθηκε το 1995 για να τσουρουφλισθεί και να εκπνεύσει το 2000. Το μωράκι που περίμενα, ποτέ δεν ήρθε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν με ενδιαφέρει πλέον να κατηγορώ τις επιλογές μου, το γιατρό, το Ιδρυμα Βρεφών Μητέρα που μου αρνήθηκαν την υιοθεσία και τη κατάντια ορισμένων δικηγόρων/μεσολαβητών "να αγοράσω" ένα παιδί, χωρίς να μου λένε ποιά η μητέρα, "ολα θα γίνουν άμα πληρώσετε". Η ελπίδα εδώ ανακατεύτηκε με τη φρίκη της αγοραπωλησίας ψυχών. Τελικά κανένα μωράκι δεν ήρθε. Δεν ήμουνα φαίνεται αρκετά πλούσια σε φλουριά και αργύρια. Σήμερα ανακοινώνω ότι δεν ξεπέρασα την έλλειψη παιδιού ως τώρα. Αντίθετα όσο περνάνε τα χρόνια υποφέρω όλο πιο πολύ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<img class="rg_i" data-src="https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTijILon4WrQeUB1yZ6NTqTUiwtChxgfLikuZjEy3eKNpncOGEeQQ" data-sz="f" name="noli-tdOcghYNM:" src="https://encrypted-tbn2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTijILon4WrQeUB1yZ6NTqTUiwtChxgfLikuZjEy3eKNpncOGEeQQ" style="height: 188px; margin-left: 0px; margin-top: 0px; width: 188px;" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εχουν περάσει 13 χρόνια απο τη τελευταία χυλόπιτα απόκτησης μωρού και ακόμη σκέφτομαι τα γιατί. Δεν με απασχολούν πλέον οι διαδικασίες, με απασχολεί το γεγονός οτι δεν έχω παιδί. Το ήθελα τότε πολύ, τώρα ακόμη περισσότερο. Εχω ανάγκη να μάθω πώς να μεγάλώσω ένα παιδί, πώς να του/της δώσω τα μέσα ν' αναπτύξουν τη προσωπικότητά τους, την ανεξαρτησία τους, να τα βλέπω να ωριμάζουν σιγά-σιγά μέσω των επιλογών, επιτυχιών και αποτυχιών τους μέσω της γλυκιάς ζωής. Ελεγα παλιά ότι όταν αποκτούσα παιδιά (που νάξερα τότε οτι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ) θα τους έδινα εφόδια, θα τα μάθαινα να κάνουν μόνα τους πράγματα ώστε να αποκτούν αυτοπεποίθηση και να αποκόπτονται απο τη μητρική εξάρτηση, θα τα μάθαινα να ζούν όπως οι ξένες μητέρες, ώστε στα 18 τους να μπορούν να φύγουν για σπουδές π.χ. χωρίς να γίνεται ο οδυρμός, χωρίς να χρειάζονται να παραλαμβάνουν τα ταπεράκια με το σπιτικό φαγητό της μαμάς με το ΚΤΕΛ, να μπορούν άνετα να ζούν μακριά μου χωρίς την ανάγκη μου. Θα ήθελα να πειραματιστώ, βρε αδελφέ, με μία ανθρώπινη ύπαρξη, όχι μόνο με τα σκυλιά και τα γατιά που με υιοθετούν..και με υποστηρίζουν. Οι γάτες μου συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, ελα εδώ τους λές και έρχονται, πήγαινε να κάτσεις εκεί και πάνε. Υποτίθεται οτι οι γάτες κάνουν του κεφαλιού τους..</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό δεν συμβαίνει στις δικές μου, ή σε όποιες με υιοθετήσουν..απο το δρόμο..αλλάζει η συμπεριφορά τους και γίνονται ήρεμες, γλυκές όλο στοργή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα ήθελα να μεγαλώσω και εγώ ένα παιδί του Ουρανού και της Γής. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="color: blue;">"Τα παιδιά σου, δεν είναι παιδιά σου"</span></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
Ε<span style="color: blue;">ίναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.<br />Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα<br />Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.<br /><br />Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου<br />Αφού ιδέες έχουν δικές τους.<br />Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους<br />Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο<br />που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.<br />Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις<br />αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα<br />Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες<br /><br />Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου<br />ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.<br />Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο<br />και κομπάζει ότι με τη δύναμή του<br />τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.<br />Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του<br />Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει<br />έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."</span></div>
<br />
Χαλίλ Γκιμπράν <br />
<br />
Εχουν περάσει 13 χρόνια και ακόμη νοιώθω ένα κενό μέσα μου για μία αγάπη πρωτόγνωρη που δεν δόθηκε ποτέ. <br />
<br />
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-57590183674688038232013-01-13T09:17:00.002+02:002013-01-13T09:17:50.884+02:00Πλούτος<div style="text-align: justify;">
Το 2000 πέθανε ο σκύλος μου, ένα θηλυκό γκεκάκι που το είχα 15 χρόνια, απο καρκίνο. Για μερικούς μήνες αργότερα με κυνηγούσε ο κτηνίατρός μου μήπως ενδιαφερόμουνα να πάρω άλλο σκυλί, ιδιαίτερα ένα λευκό κουτάβι Λαμπραντόρ που την εποχή εκείνη έψαχνε για σπίτι. Ομως επειδή τα ζώα δεν είναι ρούχα δλδ να τα διαλέγεις χωρίς να σε έχουν εγκρίνει εκ των προτέρων, κάτι με έκανε να μη προχωρήσω στην αγορά αυτού του ζώου, λέγοντας στο γιατρό ότι "τόσο όμορφο σκυλί ράτσας, κάποιος πλούσιος θα το αγοράσει, γιατί να το δώσετε τζάμπα σε μένα?" και λέει ο κτηνίατρος "ο πλούτος και τα χρήματα που διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι δεν σημαίνει ότι θα προσέχουν και αγαπούν τα ζώα, όπως εσείς κα Χ μου"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το ότι οι πολύ πλούσιοι φέρονται να μην έχουν καρδιά, το διαπίστωσα αργότερα, όχι μόνο για τα ζώα αλλά και για τους ανθρώπους. Είχα πάει στο σπίτι γνωστής μου που είχε ένα όμορφο σκυλάκι Μαλτέζ. Το τελευταίο κούτσαινε και δεν έκανε πολλές χαρούλες όπως άλλες φορές γιατί πόναγε προφανώς. Η γνωστή αυτή ήταν αντίστοιχα προβληματισμένη, ίσως και στενοχωρημένη. Θεωρώντας ότι όλη αυτή η κατάσταση προέκυπτε εξαιτίας του σκύλου, τη ρώτησα τι έχει και μου απάντησε ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα "με το παντζούρι και το τζάμι του παράθυρου της κρεββατοκάμαράς της"!!! Μετά μου ανέλυσε το πρόβλημα που κατέληγε στη πιθανότητα αλλαγής όλου του παραθύρου και αγοράς-εγκατάστασης νέου. Η ίδια συνέχισε να μουρμουρίζει για το κόστος, το μπελά, το μερεμέτι.. λέξη για το ζώο. Της λέω λοιπόν ότι η σκυλίτσα κουτσαίνει "α, ναί!" απαντάει "το είδα τη περασμένη εβδομάδα, ε! μόλις φτιάξω το παράθυρο θα τη πάω στο γιατρό, τώρα δεν μπορώ, προέχει η θέα απο το κρεββάτι μου". </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κυρία βορείων προαστείων με λεφτά, χωρίς καρδιά. Ισως. Ο τόπος κατοικίας δεν σε κάνει άνθρωπο, ούτε σου αφαιρεί το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος. Επιλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε. </div>
<br />
<br />Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-31446902169608052402013-01-13T09:10:00.002+02:002013-01-13T09:10:45.007+02:00ΑνθρωποιΜετά απο μία θυελλώδη εβδομάδα, επανέρχομαι με σκέψεις, παρατηρήσεις, ερωτήσεις. <br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Γιατί άραγε μερικοί άνθρωποι είναι τόσο σκληροί με τον εαυτό τους ; Γιατί να ζούν rough, κάνοντας πράγματα που τους βλάπτουν, στη τελική, και ενώ το ξέρουν οτι θα παιδεύονται, συνεχίζουν να χτυπούν το κεφάλι τους στο μάταιο τοίχο ; Το κεφάλι σπάζει, ο τοίχος μήτε που αγγίζεται. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ δεν τίθεται θέμα εξυπνάδας, δεν είναι βλάκες, ούτε ηλίθιοι. Φορτωμένοι πτυχία και λοφία, καταξίωση και αποδοχή απο την ανθρώπινη ομάδα θα μπορούσαν να έχουν το κόσμο όλο στα πόδια τους. Μερικώς τον έχουν. Τους βλέπεις όμως να αυτομαστιγώνονται με τις πράξεις τους, να αυτοτιμωρούνται με τις επιλογές τους που δρούν και αντιδρούν κουλουριαστά και αναρωτιέται κανείς το "ΓΙΑΤΙ". </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτοί οι άνθρωποι ίσως είναι πολύ πλούσιοι σε αγαθά, σε επιρροή, σε τύχη. Ομως ζούν τόσο σκληρά, δυστυχώς απαιτώντας και απο τον περίγυρο να κάνει το ίδιο, αψηφώντας - όπως και εκείνοι - την ίδια τους την οικογένεια ή τη ψυχική τους υγεία, για να τους μοιάσουν. </div>
<br />
Υπάρχει κάτι που έχασαν αυτοί οι άνθρωποι και είναι έτσι, ή δεν το βρήκαν ποτέ; <br />
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-45043818260096717242013-01-02T00:49:00.001+02:002013-01-02T00:49:18.870+02:00ΛάθηΘα μπορέσω άραγε ποτέ να σταματήσω να κάνω λάθη ; <br />
<div style="text-align: justify;">
Να κάνω λάθη που θα μπορούσαν να αποφευχθούν ; </div>
<div style="text-align: justify;">
Να συνεχίζω να χτυπάω το κεφάλι μου στο τοίχο, ενώ ξέρω ότι είναι λάθος τρόπος ; </div>
<div style="text-align: justify;">
Nα μαθαίνω νέους τρόπους επίλυσης προβλημάτων και πάντα να επιστρέφω στη πεπατημένη επιλέγοντας την εσφαλμένη οδό ; </div>
<div style="text-align: justify;">
Να μη μαθαίνω απο τα λάθη μου, ώστε να τα επαναλαμβάνω, να τα αναπαράγω συνεχώς μέχρις ότου το κοινό αποτέλεσμα να σπάζει κόκκαλα ; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί, που να πάρει, δεν μαθαίνω απο τα λάθη μου; </div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί ενώ βλέπω τη λάθος τροπή που παίρνει μία κατάσταση, μπαίνω στη μέση και την αψηφώ ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα με χτυπήσει κατά πρόσωπο στη πρώτη ευκαιρία ;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εχω μάθει πολλά απο τις απίστευτα πολλές ανοησίες που έχω κάνει ή έχω πεί ως τώρα, όμως δεν μπόρεσα ποτέ να αναχαιτίσω ένα λάθος. Ανετα μπορούσα να το επαναλάβω 100 φορές η μία να είναι χειρότερη απο την άλλη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα αποτελέσματα πάντα εις βάρος μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τι στην ευχή, ποτέ δε θα μάθω; </div>
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-86091792026853862992012-11-05T15:46:00.000+02:002012-11-05T15:46:21.684+02:00ΠαγίδεςΑναρωτιέμαι πόσες παγίδες θα στήσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ο κάθε ένας απο εμάς. Και τι είδους θηράματα ιδεατά θα πιάσουμε.<br />
Οι αξίες αλλάζουν βάζει ηλικίας, κουλτούρας και εμπειριών. Μερικοί δεν ξέρουμε τι θέλουμε, μόνο τι δεν θέλουμε. Για να φτάσουμε όμως εκεί, έχουμε περάσει-ξεπεράσει κάποια πράγματα. Οι κακές εμπειρίες μας μαθαίνουν να αποφεύγουμε τους σκοπέλους, ή αν τους ξεπεράσουμε να μη τους ξαναβάλουμε μπροστά μας.<br />
<br />
Χρειάζεται να στήνουμε παγίδες για θηράματα? Παίζοντας με τις λέξεις οι παγίδες είναι οι προσδοκίες μας, τα θηράματα η επίτευξη των σκοπών, των πόθων, των ονείρων μας.<br />
<br />
Μου κάνει εντύπωση που μερικοί άνθρωποι περνάνε απο τα στάδια της ζωής σαν σε όνειρο, ζούν, μεγαλώνουν, σπουδάζουν, εργάζονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, γερνάνε, πεθαίνουν ήρεμα όλα χωρίς να σκίζεται η γραμμή των οριζόντων. Και άλλοι παλεύουν απο τη πρώτη στιγμή της ζωής, αγώνας, πάθη, ανεβοκατεβασματα, ούτε μία στιγμή να μη ξέρεις τι θα κάνεις σε 1 ώρα. Στο δεύτερο τορβά και εγώ.<br />
<br />
Η μεγαλύτερη παγίδα που βιώνω τώρα είναι η κακή εκτίμηση της πραγματικότητας. Εχοντας μονίμως cobwebs μπροστά απο τα μάτια μου, πάντα αισιόδοξη, με πίστη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος καλοί..χάραξα μία πορεία ζωής βασιζόμενη σε αυτά που πίστευα ότι ίσχυαν για τους άλλους. Εκανα τεράστιο λάθος και εν μέρει το πλήρωσα ακριβά. Ακόμη και αν πρίν 20 χρόνια κάποια πράγματα ισχύουν για τους άλλους, στη πορεία μπορεί ν' αλλάξουν και εγώ να μη το πάρω είδηση. Οταν όμως τελικά ξυπνήσω και το καταλάβω είναι αργά. Η ταχεία έχει αναχωρήση προ πολλού απο το σταθμό.<br />
<br />Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-6168483528156101592012-10-03T09:44:00.000+03:002012-10-03T09:44:41.522+03:00Night thoughts<div style="text-align: justify;">
Αυτό που με ενοχλεί είναι η εναλασσόμενη πραγματικότητα, 2-3 μέρες εκεί, τις υπόλοιπες εδώ. Επιστρέφοντας είμαι πτώμα, γιατί έχω αφήσει πίσω μου άλλες παραστάσεις πιο πράσινες, με φύλλα με δένδρα με λουλουδιασμένη γή με γάτες με καθαρή ατμόσφαιρα. Χαμηλοτάβανα σπίτια, σκοτεινά κ αραχνιασμένα, όσο και να καθαριστούν θα είναι το ίδιο, η μυρωδιά του ξύλου στο τζάκι, έλλειψη ήχων πόλεως, έλλειψη συνανθρώπων, χωρίς Ιντερνέτ. Ισως αυτό το τελευταίο να με σκοτώνει. Η επαφή με το κόσμο, με τα νέα, τη μουσική, έστω και τους εικονικούς συνανθρώπους. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Y61JF9PlSfQ/UGvVwfpET3I/AAAAAAAAFqc/IcUYvb4qf8E/s1600/DSC08956.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://2.bp.blogspot.com/-Y61JF9PlSfQ/UGvVwfpET3I/AAAAAAAAFqc/IcUYvb4qf8E/s320/DSC08956.JPG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Επιστρέφοντας, παρόλλη τη σωματική κούραση, κάθομαι στον υπολογιστή ώς αργά το βράδυ και χάνομαι στο YouTube σε animated ταινίες μικρού μήκους, τύπου Reversal of the heart, Sintel, aniboom όπου ταλαντούχοι γραφίστες καταπιάνονται να μας πούν πώς βλέπουν τη πραγματικότητά μας. Αν είμαι τυχερή πέφτω σε fantasy movies ή σε κωμικά cartoon, αν όχι καταλήγω σε ντοκυμαντέρ για άλλους κόσμους, κουλτούρες, αξίες. Η ανθρωπολογία μέσα μου. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μου παίρνει λίγο περισσότερο απο 24 ώρες να προσαρμοσθώ πάλι στους ήχους της πόλης. Εκεί που ζώ. Εξω κάποιες γυναίκες μιλάνε, ένας μάστορας κοπανάει κάτι, ο περιπλανώμενος Ρομά διαφημίζει την ικανότητά του να καθαρίζει αποθήκες, ταράτσες, υπόγεια. Μετά απο 24 ώρες θα ξεχυθώ στη πόλη, να τη περπατήσω, να αγοράσω λαχανικά και φρούτα, να πάω στο κέντρο της Αθήνας ανάμεσα απο τη ποικιλία των λαών. Μ' αρέσει που η Ευριπίδου είναι γεμάτη φυλές και μυρωδιές.. απ' εδώ τα μπαχαρικά, απ' εκεί οι πραμάτεια σε σεντόνι πάνω στο πεζοδρόμιο. Γυναίκες περπατάνε παντού, μερικές κρατώντας τη τσάντα τους σφιχτά μη τις κλέψουν σίγουρες ότι θέλουν να φύγουν μακριά και γρήγορα, άλλες χάνονται και αφομοιώνονται μέσα στο πλήθος των συνανθρώπων απολαμβάνοντας την Αιόλου, τη Ρόμβης με τις χάντρες, το κάτω μέρος της Ερμού κοντά στο Μοναστηράκι.. Τη λατρεύω την Αθήνα. Αυτοί που γκρινιάζουν ότι είναι απαίσια πόλη είναι οι πρωτεργάτες της καταστροφής της. Αυτοί πετάνε σκουπίδια και τσιγάρα κάτω, αυτοί λερώνουν τα αγάλματα και τη πρόσοψη των Προπυλαίων για να δείξουν την αγανάκτησή τους πρός τα κόμματα που επέλεξαν. Αυτούς τους κατοίκους της Αθήνας μου, τους σιχαίνομαι. Δεν αγαπούν τη πόλη, τον εαυτούλη τους αγαπούν. Η πόλη πάλλεται με τους ήχους της σύγχρονης μεγαλούπολης.. Το να βλέπω τα ΜΑΤ παντού δεν με συναρπάζει. Ούτε μ' αρέσει που πεινασμένοι μετανάστες μπήκαν στη χώρα μας και το μόνο που τους δώσαμε είναι ανελέητο κυνηγητό για να φύγουν, αφού μας έχτισαν τα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες μας. Η Αθήνα δεν φταίει σε τίποτα αν οι πολίτες της κατέρρευσαν και ηθικά. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-e4261klAzbk/UGvcLixfdBI/AAAAAAAAFqs/NUpn2zpK6qo/s1600/June212+033.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://3.bp.blogspot.com/-e4261klAzbk/UGvcLixfdBI/AAAAAAAAFqs/NUpn2zpK6qo/s320/June212+033.jpg" width="320" /></a></div>
Σήμερα αναρρώνω απο το προηγούμενο τριήμερο επαρχίας. Αύριο θα έχω συνέλθει. <br /><div style="text-align: justify;">
</div>
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-75580992704492293102012-09-05T11:22:00.002+03:002012-09-05T11:22:18.821+03:00Δύο κόσμοι, παράλληλοιΛέει κάποιος κάτι..και φρίτω.<br />
<div style="text-align: justify;">
Λέει : "Ζήτησα απόσπαση να δουλέψω σε εκείνη την υπηρεσία..γιατί δίνουν 300 ευρώ παραπάνω λόγω επικινδυνότητας δουλειάς".</div>
<div style="text-align: justify;">
Τρομάζω που τον ακούω να το λέει. 300 ευρώ αξίζει άραγε η ζωή του; </div>
<div style="text-align: justify;">
"Μη το βλέπεις έτσι", μου λένε</div>
<div style="text-align: justify;">
'Δεν είναι η πιθανότητα κινδύνου που μετράει, είναι ο έξτρα μισθός που θα μας θρέψει τώρα που η Κ είναι έγγυος. Πώς αλλιώς θα τα βγάλουμε πέρα ;" Συνεχίζω να αισθάνομαι αναστατωμένη. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χρειάζεται να βγώ απο το δικό μου καλούπι και να πάρω και τις απόψεις μου μαζί. Μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εγώ, θα ρισκάρουν και τη ζωή τους ακόμη για να μπορούν να ζούν με τα μέτρα και τα δικά τους σταθμά. Κι αν ρωτήσεις "αμα τραυματισθείς, τι γίνεται; ", σου λένε "τυχερό! Αν ζήσω ίσως ξαναπιάσω δουλειά, ίσως βγώ στη σύνταξη. Αν τραυματισθώ θανάσιμα, αυτά έχει η ζωή, κανείς δεν προβλέπει το μέλλον του". </div>
Δεν μιλάω. Παράλληλοι κόσμοι, παράλληλες απόψεις. <br />
Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-11644460.post-67274379279336686302012-07-21T18:04:00.003+03:002012-07-21T18:04:19.319+03:00Φλάς μπάκ<div style="text-align: justify;">
Διαβάζοντας το άρθρο της<b style="color: #9fc5e8;"><span style="background-color: white; color: #9fc5e8;"> </span><a href="http://www.blogger.com/goog_105808904" style="background-color: #9fc5e8; color: black;">S<span style="background-color: white;">carlett</span></a><a href="http://youcancheckout.blogspot.gr/2012/07/blog-post_20.html" style="background-color: white; color: black;" target="_blank"> Φλάς μπάκ</a></b> μου ήρθαν στο νού κάποιες παλιές αναμνήσεις. Ηταν Πασχα του 1997 όπου είχαμε μαζευτεί στο Ναύπλιο, οι συγγενείς του ανδρός μου και η μητέρα μου που παρόλλο το Αλτζχάϊμερ, τα κατάφερνε. Είχαμε πιάσει μία κουβέντα για έναν παλιό της φίλο, τον Ανδρέα Σ., φίλο και συμμαθητή του μπαμπά μου, όταν ο τελευταίος φοιτούσε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων προπολεμικά (πρίν το 1940 δλδ), τον οποίο γνώριζα, ερχόταν σπίτι μας μαζί με το γιό του και παίζαμε. Οι μέν σουβλίζανε το αρνί με κάθε σοβαρότητα, όπως άρμοζε, εμείς οι δυό μελετάγαμε τον Ανδρέα σε ξεκαρδιστικές στιγμές γιατί ήταν εξωστρεφής, ευχάριστος για παρέα και δεν μάσαγε, όταν νευρίαζε απο στραβοτιμονιές οδηγών και πολιτικών τους μούτζωνε με χέρια και πόδια.. Μου έλεγε ιστορίες που δεν ήξερα για τα χρόνια που εργαζόταν μαζί με το μπαμπά μου σε Ναυπηγεία, για την Ιαπωνία, για το τι κάνανε στο Πόλεμο...</div>
<div style="text-align: justify;">
Οταν γυρίσαμε Αθήνα, μάθαμε ότι εκείνο το Μεγ. Σάββατο ο Ανδρέας πέθανε. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και αναρωτιέμαι και λέω, τι μας έκανε, απο το πουθενά - γιατί η μητέρα μου δεν είχε νέα του, δεν κάνανε παρέα μετά το θάνατο του πατέρα μου (1974), ο Ανδρέας ζούσε εκτός Ελλάδος - να μελετήσουμε τον αγαπημένο φίλο, γιατί αυτόν και όχι κάποιον άλλον; Γιατί αυτό το μνημόσυνο, αυτό το φλάς μπάκ; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ακόμη τον θυμάμαι, όπως ήταν παλιά, καλοντυμένος στύλ Humphrey Bogart με τσιγάρο-καπαρντίνα-καπέλο, εύθυμος, χορευταράς, καλαμπουριτζής. Σαν να μη πέθανε ποτέ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>Marinahttp://www.blogger.com/profile/06463395129162398056noreply@blogger.com0