Κορόϊδο

Εχω πάει στο Goody's της Εθνικής οδού Κορίνθου - Αθηνών ένα σωρό φορές για καφέ, παγωτό, φαγητό κλπ. Μετά το γεύμα συνηθίζω και περνάω απο το κατάστημα με τις εφημερίδες και τα περιοδικά που είναι στεγασμένο στο ίδιο κτίριο, για να πάρω διάφορα. Κάθε φορά, μα κάθε φορά, η γυναίκα πίσω απο το ταμείο μου δίνει λάθος ρέστα. Και δεν μιλάμε να 5 λεπτά, μιλάμε και για 5 ευρώ. Και κάθε φορά της λέω ότι μου έδωσε λιγότερα. Μιά φορά της έδωσα ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ήθελε να με πείσει ότι ήταν των 5. Ευτυχώς που το είχε δεί και η κυρία δίπλα μου δηλαδή. Και κάθε φορά, όταν μετράω τα ρέστα επι τόπου και βέβαια αποδεικνύεται το λάθος, μου λέει το ίδιο πράγμα. Οτι δεν έχει τα γυαλιά της και δεν είδε καλά. Μέσα στον ένα χρόνο που πηγαίνω απο το κατάστημά της φαντάζομαι ότι σίγουρα θα είχε τον καιρό να πάρει ένα ζευγάρι γυαλιά και να μην δίνει λάθος ρέστα συνεχώς.

Σιχαίνομαι το να με πιάνουν κορόϊδο. Έξοργίζομαι όμως όταν κατ' επανάληψη προσπαθούν να με ρίξουν. Τι πάει να πεί δεν έχω γυαλιά? Να βάλεις. Δεν μπορείς κυρά μου να κλέβεις τους πελάτες γιατί στο τέλος δεν θα έχεις πελάτες.

Μιά λύση είναι να μην ψωνίζω απο εκεί. Για να μην συγχίζομαι.

Προσωρινή και καταπτυστη η λύση. Θα ψωνίζω απο όπου θέλω και θα μετράω τα ρέστα. Αμα με κλέψεις και δεν το καταλάβω, με γειά σου και χαρά σου. Αμα όμως το καταλάβω, κάηκες.

Θα χαλάσω τον κόσμο απο τις φωνές.

Οπως και σήμερα.

Η αντίζηλη

We don't need another hero
I won't certainly be one
not for C
not for anyone.

Βγαίνω απο τις σκιές, δεν έχει νόημα η παραμονή μου εκεί.
Δεν μου αρέσει που είναι Number Two, έχω μάθει να είμαι number Οne, η καλύτερη του χωριού, το ξέρω ότι είμαι η καλύτερη και μου αρέσει κιόλας.
Εχω μία αντίζηλη στη σχέση μου
Οχι δεν θα την ξεμαλλιάσω, δεν είμαι κυρία της αυλής, ούτε αυλή έχω ούτε κερία είμαι.

Η αντίζηλή μου λέγεται "Εργασία" ή αν θέλεις να το πώ στη δημοτική " Εργασιομανία". Ο Κ ζεί για να δουλεύει, δεν δουλεύει για να ζεί. Η εργασία είναι η κύρια απασχόληση, για την αναγνώριση, τη φιλοδοξία. Ολοι και όλα τα άλλα είμαστε σε δεύτερη μοίρα..στον τορβά. Δεν ζηλεύω που δουλεύει, ζηλεύω που δίνει όλο του τον εαυτό στη δουλειά και για μένα δεν μένει τίποτα. Εντάξει κάτι μένει. Ενας κατακουρασμένος άνθρωπος. Τώρα μάλιστα που έχει και τις μαύρες του είναι ένας κουρασμένος και στενοχωρημένος άνθρωπος, με τεράστιες απαιτήσεις απο το περιβάλλον του και το κυριώτερο και σοβαρώτερο, τεράστιες απαιτήσεις απο τον εαυτό του. Εδώ δεν μιλάμε να υπερπηδήσουμε ένα σκαλάκι αλλά μιά άβυσσο..

Εχω κακομάθει.
Θέλω να μοιράζομαι τη κοινή ζωή. Και δεν μου βγαίνει.
Εχω τα ζώα, τη γυμναστική και τα μπλόγκς. Κάτι έχω δεν είμαι επί ξύλου κρεμάμενου.
Θέλω όμως κι άλλα.
Και δεν το βλέπω να τα αποκτώ.

Χωρίς τίτλο

φοβάμαι μήπως ο Κ. αυτοκτονήσει γιατί οι προσδοκίες του είναι υπεράνω της τωρινής πραγματικότητας.
Δεν μου έχει πεί τίποτα τέτοιο, εν τούτοις βλέπω μία παραίτηση απο τη ζωή του, τη ζωή μας, τη ζωή γενικά.

Μου πήρε πάνω απο ένα χρόνο για να μπορέσω να ποστάρω αυτή μου τη σκέψη, είναι ίσως το δυσκολώτερο πράγμα που έχω κάνει τελευταία, να πώ με λόγια αυτό που έχω μέσα μου και με τρώει. Με τρώει 1 χρόνο τώρα. Δεν θα κάτσω να κυττάξω το θέμα απο θρησκευτικής, ψυχολογικής, ορθολογιστικής πλευράς, τα αφήνω αυτά για τους "έξω-απο-το-χορό μπλαμπλάδες".

Οταν το συνειδητοποίησα διαπίστωσα ότι παρόλλη τη διαφορετική άποψη που έχουμε για τη ζωή, τρέμω μήπως τον χάσω γιατί αυτό θα συνεπάγεται με

• το ότι δεν θα τον βλέπω πιά, δεν θα μοιράζεται τη ζωή μου, δεν θα κυττάμε πρός την ίδια κατεύθυνση για το κοινό μας μέλλον, δεν θα είναι εδώ
• ψυχολογικό κατρακύλισμα δικό μου
• βίαιη ανακατάταξη των δεδομένων της ζωής μου

όλες αυτές και άλλες τόσες σκέψεις που αφορούν την εγωϊστική μου πάρτη και όχι για τον άνθρωπο που θα φύγει

Ισως και να μη θέλει να φύγει, το ένστικτό μου όμως αισθάνεται μία παραίτηση, μία απομάκρυνση, μία κατάθλιψη, μία αποχώρηση, ένα κλείσιμο στα μύχια του εαυτού.

Είναι δύσκολο για μένα να λέω δημόσια αυτό το πράγμα γιατί είναι σοβαρό.

Λύση δεν υπάρχει γιατί δεν θέλει κανέναν να τον βοηθήσει.

Το είπα

αλλά δεν ξαλάφρωσα

Ξεχνάω

Ξεχνάω πολύ συχνά το φαγητό στην κατσαρόλα, ιδιαίτερα όταν μπλογκάρω. Το αποτέλεσμα είναι να προκύπτει κάτι άλλο πρός το τσιγαριστό, τηγανητό - αν το πιάσω εγκαίρως, ειδάλλως πρός το σαγρέ, μαυριδερό, καρκαλιστό ή και σκρούμπος.. Επίσης φλομώνει η κουζίνα στην τσίκνα, τρέχουν τα μάτια μου, τρέχουν τα μάτια των γατιών, τρέχουν οι γείτονες και μου χτυπάνε τα κουδούνια μήπως και καούμε όλοι μαζί, τρέχω να ανοίγω τα παράθυρα..πολύ τρέξιμο πέφτει όταν μπλογκάρω..αφού είχα παλιά έναν ταινιόδρομο για να περπατάω/τρέχω αλλά τον έδωσα γιατί 8 μήνες τώρα που μπλογκάρω συστηματικά..έχει πολύ τρέξιμο..

Και όταν επιστρέφει ο Κ απο τη δουλειά, οσμίζεται τον αέρα σαν λαγωνικό..κάηκε τίποτα? πάντα ρωτάει "Μπά! λέει οι άγιος Ονούφριος (εγώ είμαι αυτός), κάποια γειτόνισσα δίπλα.. κάτι έφτιαχνε".. Μετά βεβαίως ακούω το κήρυγμα ότι θα κάψω το σπίτι...

Επίσης ξεχνάω τα ονόματα γνωστών μου ή όχι και τόσο γνωστών μου.. Ξαφνικά εμφανίζεται ό κύριος Κοκορόπουλος, με χαιρετάει με ρωτάει πράγματα, χαμογελώ ηλίθια σκάβοντας στα συρτάρια του μυαλού μου (ποιός διάλος είναι αυτός και που τον έχω ξαναδεί) και τον ρωτάω safe πράγματα, π.χ, πώς πάει η δουλειά (γιατί κάποια δουλειά θα κάνει..ακόμη και να μην δουλεύει όλο και με κάτι θα ασχολείται), πιό αδύνατο σας βλέπω..πώς πήγαν οι διακοπές κλπ..Μιά φορά βέβαια ρώτησα την Ταδοπούλου τι κάνουν οι κόρες της μπερδεύοντάς τη για μιά άλλη και με κύτταξε υποτιμητικά λέγοντάς μου ότι δεν έχει κόρες αλλά 2 γαϊδούρια.. Δεν την ξαναπατάω..απλά δεν ρωτάω..Βέβαια στη μέση της νύχτας όταν μούρχεται η θεία Φώτιση της Μνήμης για το όνομα του Κοκορόπουλου και όλες οι συναφείς πληροφορίες, πετάγομαι επάνω κραυγάζοντας "Ο-λέ" και ο αγουροξυπνημένος Κ πετάγεται και αυτός κραυγάζοντας "Τι έγινε? Φωτιά? Σεισμός?" και μιά φορά κουτουλήσαμε και δεν ήταν Πάσχα, κάναμε όμως ΤΟ ΚΑΚΟ ΞΥΠΝΗΜΑ, με αχ αχ αχ...και νευρίασε ο Κ και είπε ότι έχω καβαλίσει το καλάμι και αχ αχ αχ να πάω να φέρω λίγο πάγο γιατί στο γραφείο θα είναι σαν τον Μονόκερω..και θα του κάνουν πλάκα, σιγά μην του κάνουν πλάκα γιατί τον φοβούνται είναι τύπος σκύλου που φωνάζει αλλά δεν δαγκώνει, αλλά φοβούνται μήπως τους δαγκώσει, που ποτέ δεν θα γίνει γιατί είναι ΠΑΝ-ΚΑΛΟΣ, τεσπα, έτσι τον κοροϊδεύουνε πίσω απο τη πλάτη του. Χαραμίστηκε που δεν έγινε Καθηγητής και δεν μετουσίωσε το όνειρο της μαμάς του να τον δεί καθηγητή, μια χαρά θα ήταν στην τάξη..θα γαύγιζε πότε-πότε αλλά θα έκανε πολλούς φίλους και θα κυκλοφορούσε με το γνωστό ρολό χαρτί κολλημένο στο σακκάκι του..

Το μόνο που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι τους γονείς μου.

Εχω όμως ξεχάσει τον ήχο της φωνής τους. Δεν είναι παράξενο αυτό?