Πάρε -δώσε

Αν η ζωή μας όλη είναι ένα "πάρε-δώσε"
Αν με την έννοια του "πάρε-δώσε" μαθαίνουμε πώς να υπάρχουμε-ζούμε-επιβιώνουμε-δημιουργούμε
Αν το "πάρε-δώσε" μας εξασφαλίζει τη συνάφεια του κόσμου, πώς να είμαστε μέρος ενός συνόλου ανθρώπων που όλοι μαζί να αναζητούμε την ευτυχία ο καθένας μας συνεισφέροντας στο κοινό σύνολο

Τότε γιατί

Σε μερικούς ανθρώπους το "πάρε-δώσε" σχετίζεται μόνο σε αυτά που αποκομίζουν χωρίς να αντιγυρίσουν έστω και το απλό χαμόγελο;

Γιατί να υπάρχουν άνθρωποι μέσα στην οικογένειά μου που να είναι τόσο έγωϊστές, να θέλουν ΠΑΝΤΑ να παίρνουν, απο τη προσφορά ενός μήλου (χωρίς βέβαια να σου αντιγυρίσουν κάτι) έως να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους και να ...φεύγουν για να μη σε κεράσουν!!!!

Επειδή αυτή τη συμπεριφορά την είχα συναντήσει και παλιότερα, πίστευα ότι ήταν χαρακτηριστικό των ανθρώπων εκείνων που μεγάλωσαν στη μιζέρια. Οτι ό,τι και να τους έδινε η ζωή μετά, ποτέ δεν ήταν αρκετό για να καλύψει τη δυστυχία του παρελθόντος.

Στην πορεία αναθεώρησα. Ισως να υφίσταται η παραπάνω περίσταση, όμως διαπίστωσα ότι είτε κάποιος μεγαλώσει πλούσια είτε φτωχά, είτε οι γονείς του είναι απλόχεροι είτε τσιγκούνηδες σε αγαθά και αισθήματα, είναι θέμα ανθρώπου πώς εξελίσσεται ο ίδιος.

Μετα λύπης μου διαπίστωσα ότι όσοι "δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό" που έλεγε η παλιά παροιμία, δεν παίρνουν και την ευλογία του αγγέλου δηλαδή δεν παραλαμβάνουν αισθήματα αγάπης και στοργής απο τους γύρω τους, αντίθετα υπάρχει αντιπαλλότητα, απαξίωση, περιφρόνηση, αδιαφορία, λήθη. Και τα συναισθήματα αυτά τα παραλαμβάνουν τόσο απο τον ευρύτερο κύκλο όσο και απο τα παιδιά τους που μεγαλώνουν μέσα σε αυτόν τον συμφεροντολογικό κλοιό.

Στην οικογένειά μου (μία μεγάλη οικογένεια απο τη μεριά του Κ, γιατί ο παπούς του είχε κάνει 10 παιδιά, ενώ οι δικοί μου συγγενείς έχουν πεθανει σχεδόν όλοι) υπάρχει το δυσάρεστο φαινόμενο που μόλις περιέγραψα. Η συμπεριφορά του αρπακτικού που όλοι του χρωστάνε και βεβαίως δεν θα δώσει τίποτα με αηδιάζει. Στην αρχή νευρίαζα και κρατιώμουνα μακρυά, στη πορεία διαπίστωσα ότι σε μία οικογενειακή πολυκατοικία δεν μπορείς να είσαι πολύ μακρυά, όσο κι αν τραβιέμαι, έρχονται τα πεθερικά με τα δάκρυα στο στόμα να ακουμπήσουν τις σκέψεις τους και βέβαια τις ακουμπάνε σε εμάς, για να ζήσουν λίγο ακόμη ξένοιαστα.

Κυττάω το ζευγάρι που με το ζόρι δίνει αλλά που έχει την απαίτηση να παίρνει τον ουρανό με τ' άστρα και δεν μιλάω. Μιλάει η τέχνη για μένα

Πάζλ 300 κομματιών του Munch "The scream". Το τελείωσα προχθές.

Τα πάνω-κάτω

Μου γράφουνε φίλες μου απο το εξωτερικό για το πόσο ήρεμη και ανέφελη είναι η ζωή τους, κατηγορώντας την απραξία τους σαν ένδειξη αρχής της μέσης ηλικίας. Με μακαρίζουν που στη δική μου ζωή γίνεται της τρελλής, που ποτέ δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, που κάθε μέρα όλο και κάτι προκύπτει για να μου χαλάει τα χθεσινά μου σχέδια.
Δεν ξέρω αν η απραξία και η χαλάρωση είναι δείγμα οποιασδήποτε ηλικίας, στη ζωή μου τέτοια δεν υπάρχουν και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν υπήρξαν απο τότε που ήμουνα παιδί.

Κάθε μέρα που ξεκινάει μπορεί να με ρίξει αλλού γι' αλλου. Και δεν μιλάω για ατυχήματα, αυτά άστα, μιλάω για την καθημερινότητά μου που όμως ρυθμιζεται και απο άλλους ανθρώπους που ζούνε μαζί, απο τον άντρα μου, τη κα Π, τα πεθερικά, τη ζωή στη πόλη. Ξεκινάω να κάνω αυτό-εκείνο, στη πορεία όμως κάτι άλλο σχεδόν πάντοτε προκύπτει και χρειάζεται να παίρνω αποφάσεις γρήγορες και σωστές για το οτιδήποτε.

Εν ολίγοις κάθε μέρα είμαι στη τσίτα.

Αυτό δεν με κουράζει πολύ, τοχω μάθει πιά, απο τα 11 μου χρόνια που κάλεσα ασθενοφόρο να παραλάβει τον λιπόθυμο πατέρα μου (είχε όγκο στον εγκέφαλο) ενώ ήμουνα μόνη στο σπίτι΄μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω..πάλι στα γρήγορα με το ένα πόδι έξω απο τη πόρτα.

Απλά αναρωτιέμαι αν έρχεται ποτέ η ανάπαυλα. Η αν η ανάπαυλα είναι και ένας μικρός θάνατος.

Δωροδοκίες

"Εάν φάς το φαγητό σου, θα σε αφήσω να δείς τον Σφουγγαράκη"
"Εάν φέρεις καλούς βαθμούς, θα σου πάρω νέο ποδήλατο"

"Εάν περάσεις τις εξετάσεις για το Χ καλό σχολείο, θα σου πάρω Wii (ηλεκτρονικό παιχνίδι)

Εκνευρίζομαι πολύ όταν ακούω τέτοια. Παρόλλο που δεν έχω δικά μου παιδιά, εξεγείρομαι σιωπηλά όταν τα βλέπω να εφαρμόζονται σε άλλα σπιτικά, απο γονείς που προσπαθούν δια του εκβιασμού να ωθήσουν τα βλαστάρια τους να κάνουν το καθήκον τους. Λές και δεν υπάρχει άλλη μέθοδος.

Οι δικοί μου γονείς ΠΟΤΕ δεν με δωροδόκησαν με αυτό τον τρόπο..και πολύ του βιβλίου τους βγήκα.

Στενοχωριέμαι όταν βλέπω τέτοια και δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια..είναι μέσα στην οικογένεια αυτά τα παιδιά.

Εχω δίκιο ή άδικο;