Τέλος

Κατάθλιψη

Δεν τα κατάφερα τελικά και μπήκα μέσα στο τρυπάκι. Εκλεισα μαλακά τη πόρτα πίσω μου. Είμαι ασφαλής εδώ. Στον εικονικό κόσμο.

Το σώμα μου βγαίνει έξω, μιλάει, συναλλάσεται, βλέπει, ακούει, γελάει, υποτίθεται ότι ζώ. Ισως αυτός ο εαυτός να ζει. Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα, εξωτερικά τουλάχιστον κανένα συναίσθημα δεν βγαίνει.

Ο άλλος όμως, ο πραγματικός κλείστηκε μέσα. Οχι σε τοίχους απο τούβλα, σε τοίχους απο λόγια και απογοητεύσεις. Δεν με νοιάζει τίποτα, βαριέμαι να ντυθώ, να ψωνίσω, να φάω, να βγώ έξω, να κάτσω μέσα,
βεβαίως και ντύνομαι και βγαίνω αλλά τα κάνω μηχανικά γιατί πρέπει,
αν μ' αφηνες να διαλέξω, θα έπαιρνα ένα βιβλίο και θα καθόμουνα στη πολυθρόνα μου με τ' αυτιά μου μέσα στη μουσική..για ώρες, μέρες. Η θα πήγαινα στο αγαπημένο μου πάρκο, δάσος, θάλασσα, μακρυά απο όλους, κάπου σαν φυγή.
Απίστευτη κούραση.
Νυστάζω τώρα
Φεύγω
......................

Ενα βήμα μπρός και 3 πίσω

Είναι η νοοτροπία ορισμένων ομάδων ανθρώπων σχετικά με το οτιδήποτε καινούργιο. Διαφωνούν σε όλα. Οχι μόνο σε ότι προτείνουν οι κυβερνήσεις αλλά οτιδήποτε πάει να βελτιώσει τη ζωή μας σαν σύνολο καταλήγει να πολεμιέται με λύσσα.

Πρό Ολυμπιακών αγώνων έγινε το σώσε στο κόμβο Λεωφ Αλίμου-παραλιακής για να μη γίνει υπόγειο το τελευταίο κομμάτι της Αλίμου, ώστε εκείνοι που θέλανε να πάνε πρός Γλυφάδα, να περνανε υπογείως και κάτω απο την παραλιακή απέναντιγρήγορα και καλά, αντί να περιμένουν μαζί με τους άλλους το φανάρι. Πανώ, φασαρίες, πορείες για να μη γίνει η λεγόμενη "τρομπέτα" για 100 λόγους. Τελικά το έργο έγινε και αποσυμφορήθηκε ο κόμβος. Εκτοτε κανένα παράπονο δεν ακούστηκε. Μιά χαρά χρησιμοποιείται το έργο.

Αλλο παράδειγμα, πάλι στη παραλία. Για χρόνια στο Τροκαντερό υπήρχε η γκρεμισμένη Αεροπορία, τα κτίριά της ερείπια, σκουπίδια παντού και χαλάσματα. Εγινε της κακομοίρας όταν πρότεινε ο Ομιλος Λάτση να διαμορφώσει το χώρο της μαρίνας απο σκουπιδότοπο σε κάτι καλύτερο. Φωνές ξανά, πανώ, πορείες..και πολλές αντιρρήσεις. Τόσο καιρό είχανε οι πολέμιοι της ιδέας διαμόρφωσης της μαρίνας, κάτι να κάνουν απο το να μένει ο χώρος παραδομένος στα σκουπίδια, και δεν το έκαναν. Μόνο να πολεμήσουν όσους ήθελαν να το κάνουν ήξεραν. Τελικά έγινε το έργο και όλοι οι διαφωνούντες έσπευσαν να απολαύσουν τους καφέδες αγναντεύοντας το κύμα. Και να λένε "τι φωνάζαμε τότε; Μιά χαρά είναι όλα!". Στρουθοκάμηλοι της κακιάς ώρας.

Οταν ήταν το τράμ να περάσει απο τη παραλιακή περατζάδα του Π. Φαλήρου βγήκαν οι συνταξιούχοι στους δρόμους και είχε πέσει και ξύλο, μη χάσουνε τις βόλτες τους. Τελικά και οι βόλτες έμειναν και το τράμ πέρασε και πρώτοι οι συνταξιούχοι το χρησιμοποιησαν σαν μέσο αργής αλλά σίγουρης μεταφοράς!.

Με την αναχώρηση των αεροπλάνων απο το παλιό αεροδρόμιο, πάλι άρχισαν να τσακώνονται. Οποια πρόταση κι αν προτείνετο, γινόταν χαμός. Ούτε πάρκο θέλανε, ούτε οικόπεδα, ούτε χώρους αναψυχής..Οποιος προτείνει κάτι, να οι φωνές, τα πανώ, τα ουρλιαχτά....τα έχουμε ξαναδεί. Ετσι τα ολυμπιακά ακίνητα περιμένουν τη φθορά του χρόνου, ο χώρος χορταριάζει, οι αθίγγανοι στήνουν εκεί καταυλισμούς και το όλο θέμα ..στο κούκου κάθεται.

"Ως Ελληνες πάντα περιμένουμε από άλλους να κάνουν αυτά που είτε βαριόμασταν είτε φοβόμασταν να κάνουμε, έτσι ώστε να τους "περιμένουμε στην γωνία" κατηγορώντας τους και σταυρώνοντας τους."

Γιατί να πρέπει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που πάει να γίνει κάτι νέο να πολεμιέται τόσο; Λές και υπάρχουν κάποιοι ανάμεσά μας εναντίον της κάθε πρόοδου.

Απορώ με εμάς και στενοχωριέμαι!