Ακούμε συχνά για τραμπούκους που έδειραν, έσπασαν, κακοποίησαν. Ακούμε ότι σε ορισμένα σχολεία ομάδες παιδιών εκφοβίζουν, δέρνουν, ταλαιπωρούν συμμαθητές τους. Αυτό που λιγώτερο ξέρουμε είναι οτι και οι γονείς μπορεί να είναι οι ίδιοι τραμπούκοι μέσα στην οικογένειά τους, να πουλάνε τσαμπουκά προς τους συζύγους ή και στα παιδιά τους, ώστε να κάνουν το δικό τους. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο να να πετύχουν το σκοπό τους πέρα απο τις βρισιές, φωνές, απειλές ακόμη και το ξύλο.
Ερευνες έχουν αποδείξει ότι ο γονιός που ουρλιάζει και απειλεί τα παιδιά του έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά υψηλή αυτολύπηση. Για κάποιο λόγο η ζωή του/της δεν είναι όπως τη θέλει, ειτε γιατί η δουλειά του/της δεν είναι ικανοποιητική, είτε γιατί τα έσοδα δεν φθάνουν, είτε γιατί έχει ψυχολογικά προβλήματα που τα κουβαλάει απο παιδί. Μπορεί και ο ίδιος να ήταν θύμα άλλου γονιού στην δική του οικογένειά που τον έδερνε και τον προπηλάκιζε γενικά. Ο γονιός αυτός συχνά νοιώθει ο ίδιος θύμα των περιστάσεων. Είτε επειδή αυτές ήδη υπάρχουν (π.χ. το αφεντικό του τον έχει για κλωτσιές, τα πεθερικά να τον έχουν κάνει καροτσάκι, να είναι άνεργος κλπ) είτε είναι στο μυαλό του (κανείς δεν με εκτιμάει), είτε υπήρχαν παλιά (τότε που στο Στρατό τον είχαν δούλο να πλένει συνέχεια τις τουαλέττες) . Μία διευκρίνηση: Ο "νταής" της οικογένειας δεν είναι πάντα ο άνδρας που χτυπάει τα παιδιά, μπορεί να είναι και η μητέρα της οικογένειας, μία μητέρα βίαιη, "τσαμπουκαλού" και πάρα πολύ άδικη σε θέματα συμπεριφοράς.
Ο περίγυρος του "σπιτικού νταή" δεν καταλαβαίνει γιατί ο γονιός χρησιμοποιεί τη λεκτική βία για να επιτύχει αυτό που θεωρεί σωστό, ενώ θα μπορούσε με έναν ήπιο/φιλικό τόνο να πετυχαίνει καλύτερα αποτελέσματα. Πιστεύω ότι αυτού του τύπου οι γονείς χρησιμοποιούν τη λεκτική βία σαν μορφή εξαναγκανασμού: επιλέγουν το παιδί "στόχο" και επάνω του εφαρμόζουν μία σειρά επαναλαμβανόμενων επιθέσεων ώστε να καμφεί η αντίσταση του μικρού για να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις "καθοδηγήσεις" αλλά και τη περιφρόνηση. Γιατί μία μέθοδος βίας είναι και η προσπάθεια αποδόμησης της προσωπικότητας του άλλου.
Αυτή είναι μία ανεπαίσθητη μέθοδος εξαναγκασμού, που γίνεται ώστε να σπάσει ο γονιός την αντίσταση και να διαλύσει την οποια προσπάθεια γίνεται για απόκτηση αυτοπεποίθησης. Ενδεικτικά δίνω μία μέθοδο.."Τον/την ανεβάζεις ως "ρεμάλι, αλήτη, τσούλα", έως να τον/την κατεβάζεις "ένας άχρηστος είσαι, θα πάς να σαλαγάς πρόβατα, δεν θα πετάω λεφτά για σένα" ή να ενθαρρύνεις δραστηριότητες που αρέσουν σε εσένα π.χ. τον εκκλησιασμό και να αδιαφορείς/κριτικάρεις αρνητικά πρός εκείνες που αρέσουν στη κόρη σου π.χ. το μπαλέτο.
Αν η βία δεν πετυχαίνει, η περιφρόνηση και η αδικία σίγουρα θα στραπατσάρουν την ανερχόμενη προσωπικότητα της πεισματάρας κόρης ή του εφήβου γιού με αποτέλεσμα να πληγωθούν τα παιδιά και οι σχέσεις με τον νταή γονιό να χαλάσουν. Αν τα παιδιά πιστέψουν ότι όντως είναι "ρεμάλια" επειδή το λέει η μαμά, τότε θα γίνουν υποχείρια. Θα τα έχει του κλώτσου και του μπάτσου, επάνω τους θα πέφτει η δική της/του απογοήτευση της ζωής. Γιατί ο νταής θέλει να έχει το πάνω χέρι σε μία σχέση, εκείνος να ελέγχει πότε θα ανεβάζει τους άλλους στα ουράνια ή θα τους πετάει στα ερέβη και αυτός μαζί. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση τα παιδιά να φύγουν γρήγορα απο το σπίτι, απο τα 18 που λέει ο Νόμος. Και στις δύο περιπτώσεις το παιδί χάνει. Στη πρώτη γιατί δεν θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση ( ο γονιός θα τη σκάβει μονίμως απο κάτω) στη δεύτερη, μη έχοντας αυτοπεποίθηση και υπόβαθρο, θα παραπατήσει γρήγορα. Εκτός κι αν βρεθούν στο δρόμο του άνθρωποι που θα τον στηρίξουν, θα πιστέψουν σε εκείνον και θα τον βοηθήσουν να ενηλικιωθεί.
Οι σπιτικοί τραμπούκοι (γιατί περί αυτών πρόκειται- να μη κρυβόμαστε) συνήθως επιλέγουν για συντρόφους, ανθρώπους με εντελως αντίθετες προσωπικότητες απο εκείνους. Ησυχους-ευχάριστους άντρες, ήρεμες-χωρίς υπέρμετρες φιλοδοξίες γυναίκες ώστε να τους έχουν σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε. Επάνω τους να ξεσπάνε τα προβλήματά τους ή και τα απωθημένα τους. Αν παρεπιπτόντως ο/η σύντροφος εξεγερθεί και υπερασπίσει τα δικαιώματά του/της, αυτόματα μπαίνει στη κατηγορία του "ατίθασσου εφηβου" και η αντίστοιχη τακτική εξαναγκασμού-προσπάθεια αποδόμησης, εφαρμόζεται, ώστε είτε να υποταχθεί ειτε να φύγει. Αν τίποτα απο τα δύο δεν γίνει, τότε το ζευγάρι τσακώνεται απο το πρωϊ ως το βράδυ για όσο αντέξουν.
Και ποιά η λύση; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Συνήθως οι γονείς-νταήδες δεν καταλαβαίνουν ότι ασκούν βία εις βάρος των παιδιών τους. Θεωρούν ότι το κάνουν για το καλό τους, ότι τα πεισματάρικα παιδιά φταίνε που τους βγάζουν απο τα ρούχα τους. Επίσης πιστεύουν ότι λατρεύουν τα παιδιά τους και ότι όλες αυτές "οι νουθεσίες" γίνονται επειδή τα αγαπούν. Δεν καταλαβαίνουν ότι η αγάπη αυτή αφορά πρωτίστως τους ίδιους, που έχοντας τσαλακωθεί απο τις περιστάσεις της ζωής τους και απο τα αποτελέσματα των επιλογών τους, προσπαθούν να βγάλουν το άχτι τους πάνω στους απογόνους τους, τα αθώα πλάσματα, τα παιδιά τους και να τους καταστρέψουν τη ζωή.
Ανθρωποι σαν κι αυτούς δύσκολα αλλάζουν, γιατί έχουν βολευτεί μια χαρά να τραβολογανε το κόσμο. Αυτοί που συνήθως αλλάζουν είναι όσοι θέλουν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Οι νταήδες του άρθρου μου αισθάνονται ότι μιά χαρά είναι η ζώή τους και για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι που τους φέρνουν σ' αυτό το σημείο. Οταν οι άλλοι υποταχθούν στα δικά τους πιστεύω, τότε όλοι θα είναι ίδιοι και θα αποδειχθεί πόσο δίκιο είχαν οι verbal abusers μας στο να ασκούν βία. Ο σκοπός, γι αυτούς, αγιάζει κάθε μέσο για να επιβληθούν.
Ερευνες έχουν αποδείξει ότι ο γονιός που ουρλιάζει και απειλεί τα παιδιά του έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά υψηλή αυτολύπηση. Για κάποιο λόγο η ζωή του/της δεν είναι όπως τη θέλει, ειτε γιατί η δουλειά του/της δεν είναι ικανοποιητική, είτε γιατί τα έσοδα δεν φθάνουν, είτε γιατί έχει ψυχολογικά προβλήματα που τα κουβαλάει απο παιδί. Μπορεί και ο ίδιος να ήταν θύμα άλλου γονιού στην δική του οικογένειά που τον έδερνε και τον προπηλάκιζε γενικά. Ο γονιός αυτός συχνά νοιώθει ο ίδιος θύμα των περιστάσεων. Είτε επειδή αυτές ήδη υπάρχουν (π.χ. το αφεντικό του τον έχει για κλωτσιές, τα πεθερικά να τον έχουν κάνει καροτσάκι, να είναι άνεργος κλπ) είτε είναι στο μυαλό του (κανείς δεν με εκτιμάει), είτε υπήρχαν παλιά (τότε που στο Στρατό τον είχαν δούλο να πλένει συνέχεια τις τουαλέττες) . Μία διευκρίνηση: Ο "νταής" της οικογένειας δεν είναι πάντα ο άνδρας που χτυπάει τα παιδιά, μπορεί να είναι και η μητέρα της οικογένειας, μία μητέρα βίαιη, "τσαμπουκαλού" και πάρα πολύ άδικη σε θέματα συμπεριφοράς.
Ο περίγυρος του "σπιτικού νταή" δεν καταλαβαίνει γιατί ο γονιός χρησιμοποιεί τη λεκτική βία για να επιτύχει αυτό που θεωρεί σωστό, ενώ θα μπορούσε με έναν ήπιο/φιλικό τόνο να πετυχαίνει καλύτερα αποτελέσματα. Πιστεύω ότι αυτού του τύπου οι γονείς χρησιμοποιούν τη λεκτική βία σαν μορφή εξαναγκανασμού: επιλέγουν το παιδί "στόχο" και επάνω του εφαρμόζουν μία σειρά επαναλαμβανόμενων επιθέσεων ώστε να καμφεί η αντίσταση του μικρού για να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις "καθοδηγήσεις" αλλά και τη περιφρόνηση. Γιατί μία μέθοδος βίας είναι και η προσπάθεια αποδόμησης της προσωπικότητας του άλλου.
Αυτή είναι μία ανεπαίσθητη μέθοδος εξαναγκασμού, που γίνεται ώστε να σπάσει ο γονιός την αντίσταση και να διαλύσει την οποια προσπάθεια γίνεται για απόκτηση αυτοπεποίθησης. Ενδεικτικά δίνω μία μέθοδο.."Τον/την ανεβάζεις ως "ρεμάλι, αλήτη, τσούλα", έως να τον/την κατεβάζεις "ένας άχρηστος είσαι, θα πάς να σαλαγάς πρόβατα, δεν θα πετάω λεφτά για σένα" ή να ενθαρρύνεις δραστηριότητες που αρέσουν σε εσένα π.χ. τον εκκλησιασμό και να αδιαφορείς/κριτικάρεις αρνητικά πρός εκείνες που αρέσουν στη κόρη σου π.χ. το μπαλέτο.
Αν η βία δεν πετυχαίνει, η περιφρόνηση και η αδικία σίγουρα θα στραπατσάρουν την ανερχόμενη προσωπικότητα της πεισματάρας κόρης ή του εφήβου γιού με αποτέλεσμα να πληγωθούν τα παιδιά και οι σχέσεις με τον νταή γονιό να χαλάσουν. Αν τα παιδιά πιστέψουν ότι όντως είναι "ρεμάλια" επειδή το λέει η μαμά, τότε θα γίνουν υποχείρια. Θα τα έχει του κλώτσου και του μπάτσου, επάνω τους θα πέφτει η δική της/του απογοήτευση της ζωής. Γιατί ο νταής θέλει να έχει το πάνω χέρι σε μία σχέση, εκείνος να ελέγχει πότε θα ανεβάζει τους άλλους στα ουράνια ή θα τους πετάει στα ερέβη και αυτός μαζί. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση τα παιδιά να φύγουν γρήγορα απο το σπίτι, απο τα 18 που λέει ο Νόμος. Και στις δύο περιπτώσεις το παιδί χάνει. Στη πρώτη γιατί δεν θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση ( ο γονιός θα τη σκάβει μονίμως απο κάτω) στη δεύτερη, μη έχοντας αυτοπεποίθηση και υπόβαθρο, θα παραπατήσει γρήγορα. Εκτός κι αν βρεθούν στο δρόμο του άνθρωποι που θα τον στηρίξουν, θα πιστέψουν σε εκείνον και θα τον βοηθήσουν να ενηλικιωθεί.
Οι σπιτικοί τραμπούκοι (γιατί περί αυτών πρόκειται- να μη κρυβόμαστε) συνήθως επιλέγουν για συντρόφους, ανθρώπους με εντελως αντίθετες προσωπικότητες απο εκείνους. Ησυχους-ευχάριστους άντρες, ήρεμες-χωρίς υπέρμετρες φιλοδοξίες γυναίκες ώστε να τους έχουν σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε. Επάνω τους να ξεσπάνε τα προβλήματά τους ή και τα απωθημένα τους. Αν παρεπιπτόντως ο/η σύντροφος εξεγερθεί και υπερασπίσει τα δικαιώματά του/της, αυτόματα μπαίνει στη κατηγορία του "ατίθασσου εφηβου" και η αντίστοιχη τακτική εξαναγκασμού-προσπάθεια αποδόμησης, εφαρμόζεται, ώστε είτε να υποταχθεί ειτε να φύγει. Αν τίποτα απο τα δύο δεν γίνει, τότε το ζευγάρι τσακώνεται απο το πρωϊ ως το βράδυ για όσο αντέξουν.
Και ποιά η λύση; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Συνήθως οι γονείς-νταήδες δεν καταλαβαίνουν ότι ασκούν βία εις βάρος των παιδιών τους. Θεωρούν ότι το κάνουν για το καλό τους, ότι τα πεισματάρικα παιδιά φταίνε που τους βγάζουν απο τα ρούχα τους. Επίσης πιστεύουν ότι λατρεύουν τα παιδιά τους και ότι όλες αυτές "οι νουθεσίες" γίνονται επειδή τα αγαπούν. Δεν καταλαβαίνουν ότι η αγάπη αυτή αφορά πρωτίστως τους ίδιους, που έχοντας τσαλακωθεί απο τις περιστάσεις της ζωής τους και απο τα αποτελέσματα των επιλογών τους, προσπαθούν να βγάλουν το άχτι τους πάνω στους απογόνους τους, τα αθώα πλάσματα, τα παιδιά τους και να τους καταστρέψουν τη ζωή.
Ανθρωποι σαν κι αυτούς δύσκολα αλλάζουν, γιατί έχουν βολευτεί μια χαρά να τραβολογανε το κόσμο. Αυτοί που συνήθως αλλάζουν είναι όσοι θέλουν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Οι νταήδες του άρθρου μου αισθάνονται ότι μιά χαρά είναι η ζώή τους και για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι που τους φέρνουν σ' αυτό το σημείο. Οταν οι άλλοι υποταχθούν στα δικά τους πιστεύω, τότε όλοι θα είναι ίδιοι και θα αποδειχθεί πόσο δίκιο είχαν οι verbal abusers μας στο να ασκούν βία. Ο σκοπός, γι αυτούς, αγιάζει κάθε μέσο για να επιβληθούν.
