Ερχονται οι βραδυνές ώρες και όλα ησυχάζουν. Η σιγαλιά της νύχτας σκεπάζει τις αγωνίες των ανθρώπων, οι ρυθμοί αρχίζουν να πέφτουν, η προσδοκία του ύπνου, της χαλάρωσης ίσως και κάποιου γλυκού ονείρου να γίνονται εντρυφείς προσμονές. Αυτό το δίωρο είναι η δική μου στιγμή. Οπου ο φόρτος της ημέρας, η συσσώρευση ενέργειας που διοχετεύθηκε σε κάποιους στόχους, φεύγει απο πάνω μου σαν το πέπλο του Αριελ. Οπου ο φόρτος των εντυπώσεων που άντιλαμβάνομαι απο το γύρω μου κόσμο, είναι βαρύς. Με συνθλίβει κατά περίπτωση. Αυτό το δίωρο, 23.00-01.00 π.μ. είναι η στιγμή μου.
Δεν επιλέγω να ζώ στη γυάλα, επιλέγω να ζώ όπου η μοίρα με βγάλει. Η μοίρα είναι οι επιλογές μου. Υπεύθυνη για αυτές είμαι μόνο εγώ. Δεν γράφω για να κατηγορήσω εμένα, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, δεν μαστιγωνω τον εαυτό μου για τη κάθαρση. Λέω απλά ότι πέτυχα ή απέτυχα. Οι ευχές που κάνουμε όντας παιδιά ή νέοι, πιάνουν όχι όμως 100%. Πάντα κάτι λείπει, όποια επιλογή να κάνουμε το μείον θα το έχουμε στο τσεπάκι. Λογικό είναι αν σκεφτεί κανείς ότι η απόλυτη Νιρβάνα θα ήταν και βαρετή. Μπλά μπλά. Δε πιστεύω ότι θα ήταν βαρετή.Αυτό το δίωρο είναι η δική μου Εδέμ. Οπου το μυαλό αδειάζει απο τις εμπειρίες της ημέρας, τη τριβή, τα πολιτικά, τη καθημερινότητα, τους στόχους που βάζουμε και που άλλοτε πιάνουμε και άλλοτε..ας μη προχωρήσω. Εχω κουρασθεί γιατί βιώνω μία συνεχή πίεση. Αισθάνομαι πολύ πιεσμένη, όλα σαν να κλείνουν γύρω μου, εγκλωβίζοντάς με. Οσο με σφίγγεις, θέλω να φύγω..όμως κάθε φορά επιστρέφω οίκαδε. Στη φωλιά μου. Με ή χωρίς παράδες. Οι πολιτικοί της Ελλάδος αποφάσισαν να μας πατικώσουν, εμάς του ιδιωτικού τομέα. Δε πάνε στο διάλο λέω εγώ.
Παίζω πολλά διαδικτυακά παιχνίδια, σκέψεως, puzzles, management, escape, hidden object και μερικά με σφαγές και aliens. Διαβάζω κατα κόρον θρίλερς, αστυνομικά ή και fantasy. Οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα είναι καλύτερη απο τη μουτζούρα του σήμερα. Εχω κουραστεί γιατί βιώνω μία συνεχή πίεση. Το πρόβλημα είναι δικό μου, γιατί αντιλαμβάνομαι τη συμπεριφορά των άλλων ως καταπιεστική. Ισως να μην είναι έτσι, εμένα θεωρώ ότι με κατατρέχουν. Ισως ο στόχος να είναι η χειραγώγηση. Ισως να φαίνομαι άπιαστη, ασυγκράτητη και κυρίως ανεξέλεγκτη. Βαρέθηκα τη πίεση, αυτό είναι.
Εμεινε μία ακόμη ώρα. Πρίν καταλήξω στο κρεββάτι μου όπου με φακό (για να μην ξυπνήσω τον Κ) διαβάζω Στήβεν Κίνγκ αυτές τις μέρες.. "το φυλαχτό", αυτός ο συγγραφέας, εκεί που σκοτώνει τους ήρωές του εδώ, πάει λές, τέρμα αυτός, τους ξαναζωντανεύει αλλού σε άλλη διάσταση, στο παράλληλο κόσμο μας..Είχα δεί μια ταινία με τη Paltrow που την έλεαν "Sliding doors" που δύο πραγματικότητες συνυπάρχουν παράλληλα..και μετά είναι θέμα επιλογών να πετάγεσαι στη μία ή στην άλλη. Ιδεώδης ζωή. Δε βαριέσαι ποτέ.
Should I stay or should I go? Both ways are as good...In the meantime I dream on..
..ακόμη στην ησυχία της Εδέμ μου είμαι.. γεμίζουν τ' αυτιά μου μουσική Aerosmith, Guns n' roses, Rory Gallagher, Meatloaf..Crimson King, κάτι παλιά κομμάτια. Οχι δεν φεύγω απο τη πραγματικότητα, η μουσική δεν είναι πρέζα. Και τα γέλια που έκανα απο τα τσιγαριλίκια παλια, δεν ήταν για να με κρατήσουν. Σαφώς δεν γελάω τώρα όσο παλιά. Θα ήθελα το γέλιο να είναι αυθόρμητο και όχι από έξη. Please don't cry tonight.
Θέλω το Παράδεισό μου πίσω. Αυτόν που νόμιζα ότι είχα τότε παλιά. Εθελοτυφλούσα, ήμουνα τυφλωμένη, ή δεν έβλεπα τπτ, δε με νοιάζει, θέλω πίσω τις χίμαιρες. Τις δικές μου χίμαιρες, μαλάκα, όχι του κόσμου όλου. Θέλω πίσω αυτό που νόμιζα ότι είχα.
Παίζω πολλά διαδικτυακά παιχνίδια, σκέψεως, puzzles, management, escape, hidden object και μερικά με σφαγές και aliens. Διαβάζω κατα κόρον θρίλερς, αστυνομικά ή και fantasy. Οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα είναι καλύτερη απο τη μουτζούρα του σήμερα. Εχω κουραστεί γιατί βιώνω μία συνεχή πίεση. Το πρόβλημα είναι δικό μου, γιατί αντιλαμβάνομαι τη συμπεριφορά των άλλων ως καταπιεστική. Ισως να μην είναι έτσι, εμένα θεωρώ ότι με κατατρέχουν. Ισως ο στόχος να είναι η χειραγώγηση. Ισως να φαίνομαι άπιαστη, ασυγκράτητη και κυρίως ανεξέλεγκτη. Βαρέθηκα τη πίεση, αυτό είναι.
Εμεινε μία ακόμη ώρα. Πρίν καταλήξω στο κρεββάτι μου όπου με φακό (για να μην ξυπνήσω τον Κ) διαβάζω Στήβεν Κίνγκ αυτές τις μέρες.. "το φυλαχτό", αυτός ο συγγραφέας, εκεί που σκοτώνει τους ήρωές του εδώ, πάει λές, τέρμα αυτός, τους ξαναζωντανεύει αλλού σε άλλη διάσταση, στο παράλληλο κόσμο μας..Είχα δεί μια ταινία με τη Paltrow που την έλεαν "Sliding doors" που δύο πραγματικότητες συνυπάρχουν παράλληλα..και μετά είναι θέμα επιλογών να πετάγεσαι στη μία ή στην άλλη. Ιδεώδης ζωή. Δε βαριέσαι ποτέ.
Should I stay or should I go? Both ways are as good...In the meantime I dream on..
..ακόμη στην ησυχία της Εδέμ μου είμαι.. γεμίζουν τ' αυτιά μου μουσική Aerosmith, Guns n' roses, Rory Gallagher, Meatloaf..Crimson King, κάτι παλιά κομμάτια. Οχι δεν φεύγω απο τη πραγματικότητα, η μουσική δεν είναι πρέζα. Και τα γέλια που έκανα απο τα τσιγαριλίκια παλια, δεν ήταν για να με κρατήσουν. Σαφώς δεν γελάω τώρα όσο παλιά. Θα ήθελα το γέλιο να είναι αυθόρμητο και όχι από έξη. Please don't cry tonight.
Θέλω το Παράδεισό μου πίσω. Αυτόν που νόμιζα ότι είχα τότε παλιά. Εθελοτυφλούσα, ήμουνα τυφλωμένη, ή δεν έβλεπα τπτ, δε με νοιάζει, θέλω πίσω τις χίμαιρες. Τις δικές μου χίμαιρες, μαλάκα, όχι του κόσμου όλου. Θέλω πίσω αυτό που νόμιζα ότι είχα.
