Συγνώμες

Οι συγνώμες δεν ωφελούν ιδίως όταν επαναλαμβάνονται συνεχώς για τον ίδιο λόγο, για την ίδια την αιτία. Η μία συγνώμη καταπλακώνει την άλλη και πιστεύει ο αφελής δέκτης ότι η τελευταία,  λόγω βαρύτητας, θα είναι πιο ειλικρινής. Ετσι μαζεύονται συγνώμες όπως άλλος μαζεύει γραμματόσημα. Στο πέρασμα των ετών, η σκόνη της συγνώμης κατακάθεται σαν βρωμερό ίζημα και λερώνει.
Εσένα λερώνει που τις ξεστομίζεις
Εμένα λερώνει που τις δέχομαι.

Εμείς vs εγώ

Κάθε που έχουμε εκλογές αναστατώνομαι. Βασανίζω το μυαλό μου και τη συνείδησή μου για το τι να ψηφίσω. Ποιόν να ψηφίσω, τι κόμμα να διαλέξω, ή να απέχω. Ανήκω σ' αυτούς τους ανθρώπους που δεν ανήκουν σε καμμία παράταξη, κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει μιλήσει στην καρδιά μου, κανείς κατηχητητής δεν κατάφερε να με πείσει για την ορθότητα του δικού του πιστεύω. Το αυτό συμβαίνει με τη θρησκεία, τις εργασιακές-φιλικές-διαδικτυακές κλίκες και τις οποιεσδήποτε παρατάξεις. Δεν ενσωματώθηκε ποτέ και πουθενά. Εξετάζω όμως πάντα αυτά που έχω μπροστά μου, κάθε φορά. Οι εκλογες είναι μια δύσκολη στιγμή.

Το πρόβλημά μου ξεκινάει απο το εγώ και το εμεις. Δεν μπορώ να διαλέξω τι είναι το καλύτερο βάσει και των δύο παραμέτρων γιατί "εγώ" σημαίνει προσωπικό όφελος, ενώ το "εμείς" σημαίνει το όφελος της χώρας μου μέσα σε έναν ευρύτερο χώρο, την ΕΕ π.χ. ή την Ευρώπη, ή το ΝΑΤΟ ή τη Γή. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν εχει ακόμη συγχωνεύσει το εγώ με το εμείς όπως άλλες πολιτισμένες χώρες που ο πολίτης και το κράτος είναι ένα. Ο πολίτης "αγαπάει" το κράτος επειδή το τελευταίο "δίνει". Απαξ και σταματήσει η δόση ο πολίτης μισεί και τιμωρεί το κράτος. Το κράτος απο την άλλη βλέπει τον πολίτη σαν πελάτη,  τον γλείφει και του δίνει "φλουριά" τις καλές μέρες, του τα παίρνει τις ισχνές μέρες.

Τοσο οι γονείς μου όσο και εγώ είμασταν του ιδιωτικού τομέα. Ακόμη και σε θέματα υγείας. Ποτέ το κράτος δεν μας έδωσε τίποτα, ποτέ δεν του ζητήσαμε τίποτα. Μόνη μου βρήκα δουλειές, κανένα μέσον δεν είχα, ούτε με "βοήθησε" ποτέ κανείς να "ανέβω". Υπήρξα μάλλον μειονότητα σε αυτή τη χώρα που όλοι κάποιον θα "σπρώξουμε", κάποιος θα μας "προτείνει" κάποιον "νονό" θα έχουμε. Αφού λοιπόν είμαι αυτοδημιούργητη, ανετα μπορώ και να βλέπω ορθά και να αποφασίζω. Τι να ψηφίσω;  

Δίλημμα Νο. 1

το προσωπικό μου μέλλον που είναι μεν εκτός κρατικού μηχανισμού, αλλά που επηρεάζεται απο τη πιθανή κατάρρευση του κράτους.

 ή το οικονομικό μέλλον της Ελλάδος βασει μνημονίων-δανείων της χώρας μου που ναί μεν θα τη γλυτώσουν απο την καταπόντιση, αλλά που σε καθημερινή βάσει οδηγεί τους συμπολίτες μου σε οικονομικό αδιέξοδο και καταστροφή; 

Τα κόμματα αποτελούνται απο ανθρώπους. Τα τελευταία τρία χρόνια τα 2 μεγάλα κόμματα που επιλέγησαν εναλλάξ απο τη πλειοψηφία των συμπολιτών μου, τα έκαναν μαντάρα. Δεχόντουσαν τις βουλές της ΕΕ με χίλια ζόρια, ψηφίζανε νόμους και δεν κάνανε τίποτα για να τους εφαρμοσουν. Σαν να προτιμούσαν να πεθάνουμε όλοι αντί να ρίξουν τη μύτη τους, να παραδεχθούν δημοσίως ότι η πολιτική τους που εφάρμοζαν 30 χρόνια ήταν λάθος, να ζητήσουν συγνώμη και να προσπαθήσουν να επανορθώσουν, εφαρμόζοντας τουλάχιστον εκείνες τις πολιτικές που "θα μας σώσουν". ΄Λόγια της καραβάνας, το αποτέλεσμα νάτο.

 Ποιόν να ψηφίσω; 

Δίλημμα Νο. 2

Ποιός απ' όλους αυτούς αξίζει τη ψήφο μου; Ποιός απ' όλο αυτό το συνοθύλεμα βουλευτών και αρχηγών, κατάλαβε ΠΟΥ βαδίζει η χώρα; Οσοι το κατάλαβαν, απεδείχθηκαν  μπαταξήδες (δανειζόμαστε και ΔΕΝ επιστρέφουμε τα χρέη-αντίθετα θυμώνουμε),  Τι λέτε βρε παιδιά, είστε καλά; Ετσι παίρνουμε τις μοίρες των ανθρώπων στα χέρια μας; Ποιόν ανόητα ηλίθιο να ψηφίσω;

Δεν μπορώ να βάλω το εγώ πάνω απο το εμείς σε αυτές τις εκλογές, γιατί είμαι ακόμη πολίτης αυτής της χώρας, ΕΔΩ ΖΩ.

Δεν μπορώ να βάλω το εμείς πάνω απο το προσωπικό μου όφελος, γιατί τι θα γίνω εγώ και οι δικές μου δουλειές;

Οπότε;

......................................................................
Το άρθρο το έγραψα όταν επέστρεψα απο τη κάλπη, όπου ψήφισα. Οχι δεν έρριξα ούτε άκυρο, ούτε λευκό. Μόνο η συνείδησή μου διάλεξε.