Life goes on

Μετά από ενάμιση χρόνο είμαι καλά και ήρεμη. Έχω αφήσει πίσω μου τις πικρές στιγμές, τις έχω βασικά σβήσει, έκρυψα τα παλιά ημερολόγια και τα ξέχασα. Δεν ξέχασα τη παλιά μου ζωή αλλά την έβαλα στην άκρη γιατί οφείλω στον εαυτό μου να χαράξω νέα πορεία. 

Από πλευράς υγείας το έχω ήδη πετύχει. Έκανα τσεκ-απ και ο γιατρός είναι πανευτυχής. Έχω την υγεία της 35χρονης αθλούμενης γυναίκας. Με βοήθησε πολύ το Pilates και τα μυαλά που κουβαλάω που θέλω να μαθαίνω συνέχεια νέα πράγματα, να πηγαίνω σε νέα μέρη και να τα οδηγώ. 

Κάνω μαθήματα οδήγησης όχι γιατί δεν ξέρω να οδηγώ΄αλλά για εξάσκηση και για ν' αποκτήσω πείρα και αυτοπεποίθηση όπως είχα παλιά, πριν από 15 περίπου χρόνια όταν οδηγούσα όλη την ώρα.  

Κάνω ακόμη εθελοντισμό και προσφέρω εθελοντική εργασία.. γιατί με βελτιώνει σαν άνθρωπο. Ασχολούμαι με θέματα πέρα από τη ζωή και καθημερινότητά μου, πράγματα που βοηθούν το κοινωνικό σύνολο. Χαίρομαι πολύ όταν το κάνω, τρελαίνομαι από τη χαρά μου αλλά δεν το διατυμπανίζω. Δεν μ' αρέσει να με συγχαίρουν γι' αυτό. Δεν είμαι της ρεκλάμας.

Ένα από τα πράγματα που δεν περίμενα ήταν να αποκτήσω νέους ποιοτικούς φίλους. Τους ήξερα αυτούς τους ανθρώπους αλλά δεν είχαμε πολλά-πολλά. Με το θάνατο του ανδρός μου βγήκαν μπροστά και με στηρίξανε. Δεν περιμένανε να ξεπεράσω μόνη μου τη θλίψη και την αγωνία της απώλειας, με παίρνανε μαζί τους όπου πήγαιναν, δρόμους παίρναμε δρόμους αφήναμε, ξεποδαριαζόμουνα και όταν επέστρεφα κατάκοπη δεν είχα χρόνο να στενοχωρηθώ, ξερή έπεφτα στον ύπνο. Και αυτό ακριβώς χρειαζόμουνα, τη χειρωνακτική εργασία, να κατα-κουράζω το σώμα μου  ώστε να έχω δικαιολογία να ξεκουράζομαι.. Έτσι αποφάσισα να αναζητήσω μία οργάνωση σαν την ΑΝΙΜΑ που έχει πάρα πολύ χειρωνακτική εργασία (καθάρισμα κλουβιών, τάισμα ζώων κλπ.). Μετά από 8 μήνες ξεπέρασα το στάδιο της καταναγκαστικής ξεκούρασης. Μπορούσα άνετα να ξεκουράζομαι χωρίς δικαιολογίες. 

Αυτό κάνω.. και περιμένω την επόμενη φάση.

https://www.youtube.com/watch?v=7LfZcmv8BMg

Death

Δεν έχω πολλά να γράψω.
Πέθανε ο σύντροφος μου.
Είμασταν μαζί για 31 χρόνια.
Είχε και εκείνος ιστολόγιο
εδώ. 
Ήταν ο CGP

Πέθανε μετά από 3 σοβαρά χειρουργεία, από ανακοπή.

Έφυγε τον Οκτώβριο του 2021. 

Μία εβδομάδα πριν είχα χάσει τη γάτα μου από γηρατειά, 16 ετών και

1 χρόνο πριν τη πεθερά μου από γηρατειά και καρκίνο στο στόμα. Κάπνιζε κάποτε αλλά το είχε κόψει. Δεν ξέχασε όμως αυτό το σώμα της και τελικά της πήρε τη ζωή. Πέθανε στο σπίτι της μαζί με τους αγαπημένους της.

Έφυγε λοιπόν ο σύντροφος μου μετά τη τρίτη εγχείρηση, διασωληνωμένος σ' ένα Αθηναϊκό νοσοκομείο. Αναπαύτηκε γιατί είχε πολλά προβλήματα υγείας και κατάθλιψη.

Και παρόλο που ξέρω ότι λυτρώθηκε αναρωτιέμαι γιατί. Η λογική δίνει εξήγηση για κάθε "γιατί" μου. 

Αρνούμαι ν' ακούω. 

Έχω γίνει ευαίσθητη, δεν θέλω να τον κατηγορεί στ' αυτιά μου κανείς. 

Κατακρίνοντας μετά θάνατον αποδεικνύουν ότι δεν είχαν το θάρρος να του τη πουν όταν ζούσε. 

Δεν ασχολούμαι μαζί τους. Το να δειλιάζεις είναι καθαρά δικό σου κρίμα.

Με κατηγορείς ότι είμαι απόμακρη. Απορώ που δεν καταλαβαίνεις. 

Μη ζητάς να σε πλησιάσω.   Let me go!

Ο πεθερός μου που έθαψε το γιό του καταλαβαίνει περισσότερο το ψυχικό τραύμα. 

Το μοιραζόμαστε έτσι κι αλλιώς. 

Βγαίνουμε έξω μαζί, ή τον πάω βόλτα.  Ο πόνος μας ενώνει.  Δεν μου ζητάει τα ρέστα και δεν με πληγώνει.  Έτσι τον συντροφεύω.

Για όσο χρειαστεί.  Για όσο χρειαστούμε.

Αλλαγές

Εχω χρόνια πολλά να γράψω. Εχω αλλάξει σαν άνθρωπος εντελώς. Η συμπεριφορά μου είναι διαφορετική απο παλιά.  Η προσωπικότητα είναι η ίδια αλλά άλλαξε ο τρόπος συμπεριφοράς. Δέχθηκα ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να δείχνει τον χειρότερο εαυτό του στους άλλους. Αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι θα τον ακολουθήσουμε ή θα ασχοληθούμε μαζί του. Αμα το παρατραβήξει, του τραβάμε και εμείς λίγο το σκοινί. Η που θα μπουρδουκλωθεί μέσα στα όποια πιστεύω του, ή θα κάνει πίσω.

Αυτό ισχύει για τη κερία που το παίζει έξυπνη και "πηδάει την ουρά". Παλιά δεν μίλαγα αλλά την "ξέσκιζα" στα μπλόγκς τώρα τις λέω "ψιτττττ εσύ κυρία/δεσποινίς που μας προσπέρασες...η ουρά είναι πίσω". Ευγενικά και ωραία. Δεν την είπαμε αυτό που σκεφτήκαμε..ούτε της το υπενθυμίσαμε φωναχτά για να το εμπεδώσει.  Ας μη το μάθει απο εμένα.

Είναι που βαρέθηκα να προσπαθώ να αλλάξω το κόσμο. Η ηλιθιότητα και η επιλογή του καθενός να φέρεται σαν βλάκας είναι δικαίωμά του.

Τους προσπερνάω χωρίς τύψη.
Ασχολούμαι μόνο με τα κοινά. Κάνω εθελοντισμό. Επειδή με γεμίζει, επειδή βοηθάω τη κοινωνία, επειδή έχω γίνει άλλος άνθρωπος.

Ενώ εσύ μου φώναζες..

-->

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να σε φοβάμαι...
Ενώ εσύ μου φώναζες, τραυμάτιζες την αυτοπεποίθηση μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν είχα αξιοπρέπεια επειδή ήμουν μικρή...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να μην τολμάω, να μη δοκιμάζω, να μην προσπαθώ να ανακαλύπτω, να μην παίρνω πρωτοβουλίες, για να μη θυμώνεις...
Ενώ εσύ μου φώναζες, με έκανες να νιώθω ασήμαντη και αδύναμh..
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου έδειχνες ότι δεν μπορούσα να σε εμπιστεύομαι...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι δεν μπορούσα να σου μιλήσω αν είχα κάποιο πρόβλημα ή κάποιος μου έκανε κακό, γιατί φοβόμουν πώς θα αντιδρούσες...

-->

Είχα μάθει, βλέπεις ότι δεν θα έπαιρνες ποτέ το μέρος μου, θα προτιμούσες να πάρεις το μέρος όσων με αδίκησαν.

Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι όταν αγαπάμε κάποιον, έχουμε δικαίωμα να του φερόμαστε άσχημα...

Ενώ εσύ μου φώναζες, η φωνή σου δεν με άφηνε να σκεφτώ τα λόγια σου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, ίδρωνα, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, το στομάχι και τα αυτιά μου πονούσαν...
Ενώ εσύ μου φώναζες, θύμωνα που δεν νοιαζόσουν για αυτά που ήθελα να σου πω...
Ενώ εσύ μου φώναζες, αναρωτιόμουν που πήγε ο μπαμπάς μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες να φωνάζω κι εγώ...
Ενώ εσύ μου φώναζες, ήμουν μόνη μου...
Ενώ εσύ μου φώναζες, σκεφτόμουν ότι δεν μ' αγαπάς πια...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες ότι επιτρέπεται να φέρομαι άσχημα σε κάποιον πιο αδύναμο από μένα...
Ενώ εσύ μου φώναζες, μου μάθαινες πώς να φερθώ στα παιδιά μου όταν μεγαλώσω...

--> Ευτυχώς που δεν έκανα παιδιά 

Ενώ εσύ μου φώναζες, δεν φανταζόσουν τον αγώνα που πρέπει να δώσω τώρα που μεγάλωσα, για να μη γίνω σαν εσένα...

Αφιερωμένο πρός όλα τα βασανισμένα, λεκτικά κακοποιημένα παιδιά. 

Κύματα

Η θάλασσα είναι πολλά κύματα, απο τα μικρά ανεπαίσθητα έως τα μεγαλύτερα που σκάζουν στην ακρογιαλιά τα καλοκαίρια στην Ελλάδα. Κάθομαι στην ακρογιαλιά και τ' αφήνω να με περιλούζουν. Κάθε κύμα είναι μία σκέψη. Ωσπου να τραβηχθεί και να έρθει το επόμενο, έχει αποτυπωθεί, φανερωθεί και η λύση του δρομολογηθεί. Το χθεσινό μπάνιο (μετά απο ένα χρόνο περίπου) με έκανε να δρομολογήσω εκκρεμότητες. Το πρώτο κύμα, μου χτύπησε τα πόδια μου και σκέφτηκα τη βλακεία που έκανα όλο το χειμώνα να ζεσταίνω το κρεββάτι μου με μία θερμοφόρα και μετά ν' ακουμπάω τα κρύα πόδια μου επάνω της. Εχω τάση για κιρσούς και η έξτρα θερμότητα επιδείνωσε την ήδη άσχημη εικόνα. Χρειάζεται να βρώ άλλο τρόπο να ζεσταίνω τα σεντόνια, χωρίς να ακουμπώ στη θερμοφόρα, ή να τη βγάζω έξω άμα ζεσταθεί ο χώρος. Οχι άλλο κάρβουνο. Το δεύτερο κύμα ήταν σκληρό με χτύπησε στη κοιλιά. Χρειάζεται να κάνω πάλι λίγη γυμναστική. Πάνω απο την Εφορία Π.Φ. υπάρχει μία σχολή χορού, όταν γυρίσω, να περάσω να ρωτήσω αν έχουν και πρωϊνά κυρίως μαθήματα για κυρίες. Εστω και 2 φορές την εβδομάδα να πηγαίνω για τις διατάσεις τουλάχιστον.

Το τρίτο κύμα με περιέλουσε ολόκληρη και με έρριξε ανάσκελα, χτύπησε το κεφάλι μου στην άμμο..ήταν το καλύτερο γιατί δεν το περίμενα. Πόσο μου αρέσει το απρόσμενο, το ξαφνικό. Μου γεμίζει την ύπαρξή μου με πρόκληση που ανάλογα είτε θα προσπεράσω είτε θα αδράξω. Ισως γι' αυτό μ'αρέσει τόσο το Μπορούμε, όταν κρατώ το τηλέφωνο (εκτροπή) για το σβκ, γιατί το νέο και πιθανώς δύσκολο αίτημα που θα εμφανισθεί θα αναταρράξει τα νερά της ζωής μου και θα προσφέρει περισσια ικανοποίηση όταν διεκπεραιωθεί. Εμαθα να ζώ επικίνδυνα στην εφηβεία μου και το ανέπτυξα. Τα υπόλοιπα 3 κύματα ήταν σαν το τρίτο, με πετούσαν κάτω. Βεβαια τα είδα εγκαίρως να υψώνονται βουνά και δεν με έστρωσαν στην άμμο, με χτύπησαν στο στήθος, στα μπράτσα και στο πρόσωπο. Ενα αίσθημα θυμού με έκανε να ριγήσω. Χρειάζεται να αναθεωρήσω τη ζωή μου, ώστε να μην αφήνω τους άλλους να με πατάνε. Παλιά δεν άφηνα κανέναν να αγγίξει το σπαθί μου, ούτε μύγα ούτε άνθρωπος. Στη πορεία μαλάκωσα, αλλά τώρα το έχω παρακάνει. Χρειάζεται να βρώ το αντίβαρο, να μη με κλέβουνε στο ζύγι και να λέω και ευχαριστώ. Μετά απο άλλα 6 κύματα, ο θυμός ξεθύμανε και ..ξαναβούτηξα στα βαθιά απάτητα μαύρα νερά με φύκια στο πάτο. Είχα γίνει και αμμο-άνθρωπος μέσα στη λάσπη. Χρειαζόμουν τον εαυτό μου πίσω. Με αλάτι και με ελπίδα.Ισως να τα καταφέρω.

Εργασιακές πίκρες

Δουλεύεις σε ένα γραφείο με πολλές γυναίκες και 2-3 άνδρες. Οι περισσότεροι είναι μεταξύ 35-55, το αφεντικό σου είναι στα 40 του και εσύ είσαι στα 55+. Δεν είναι η πρώτη σου δουλειά, έχεις πείρα και γνώση για το αντικείμενο. Το αφεντικό σου είναι άνδρας, εξωστρεφής, ευχάριστος, γνωρίζει καλά το αντικείμενό του, ξεκάθαρος στις προτάσεις του, ομαδικός. Είσαι τυχερή που έχεις τέτοιο αφεντικό. 

Υπάρχει όμως πολύ δυσαρέσκεια και δεν είσαι η μόνη που αισθάνεται έτσι.  

Σου ζήτησε να παρευρεθεις αντ' αυτού σε μία εκδήλωση, εκπροσωπώντας τον κατά κάποιο τρόπο. Παρόλλο που κατά βάθος δεν ήθελες να το κάνεις (γιατί θα έπρεπε να προετοιμάσεις μία μικρή ομιλία το σβκ σου που σκόπευαες να κάνεις κάτι άλλο) δέχτηκες γιατί δεν υπήρχε καποιος άλλος γεωγραφικά κοντά να πάει. Αγχώθηκες πολύ, έφτιαξες ένα μικρό κείμενο και το αποστήθισες μήπως και σε ρωτήσουν κάτι, ως τη τελευταία στιγμή που τελείωσε η εκδήλωση ήσουνα κόμπος άγχους και το ασθμα σου στο κόκκινο. Μεγάλη η ευθύνη επάνω σου. Ετσι ένοιωθες.

Μετά την εκδήλωση και μετά απο 2-3 εργάσιμες ημέρες - κάποια στιγμή συναντηθήκατε με το αφεντικό σου ο οποίος σου είπε ότι σε διάλεξε βάσει πολύ σκέψης, γιατί φαίνεσαι να είσαι αρκετά ματαιόδοξη και show-off ώστε άνετα να δεχθείς τη προβολή σου με το να  τον εκπροσωπήσεις για κάτι που δεν είναι κανονικά δικιά σου δουλειά να το κάνεις, αλλά τον βόλευε. Είπε ότι διάλεξε το κατάλληλο άτομο.

Νευρίασες.

Αυτό δεν χρειαζόταν να το πεί. Κατέστρεψε έτσι τη προσπάθεια που έκανες, να προετοιμασθείς, να ισορροπήσεις το άγχος σου με το άσθμα ( που οι γιατροί σου λένε να μην αγχώνεσαι και να αποφεύγεις τέτοιες καταστάσεις), να πιέσεις τον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου για να φανείς αντάξια της εμπιστοσύνης του...και νατος τώρα να σε καπελώνει και απο πάνω. Βέβαια επειδή τον ξέρεις, μάλλον ήθελε να πεί ότι μόνο άτομο με αυτοπεποίθηση σαν και εσένα θα δεχόταν να πάει σε ξένο με εκείνο επαγγελματικό περιβάλλον, να προετοιμαστεί για ν' απαντήσει σε πιθανές "δύσκολες" ερωτήσεις για την εταιρεία κλπ. Ομως λίγο τάκτ, κανέναν δεν βλάπτει. Εχεις μία εικόνα για τον άλλον. Είτε ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα, είτε είναι καθρέφτης του εαυτού σου, μη μιλάς, μη δείχνεις "to measure her down", σκοτώθηκε για σένα και τα πήγε και πολύ καλά γιατί μετά την επαίνεσες σε όλο το τμήμα!

Κλείστο το ρημάδι...και μη κατατρέχεις όσους σε βοηθούν!Αει στο καλό!

Ευθανασία

Αραγε έχει δικαίωμα ο άνθρωπος που γέρασε ή αρρώστησε βαρειά να τελέψει τη ζωή του ζητώντας μία βοήθεια απο άλλους, να του γίνει ευθανασία.

Σύμφωνα με τις χριστιανικές εκκλησίες δεν έχει αυτό το δικαίωμα, η ψυχή ανήκει στο θεό, εκείνος τη δίνει, εκείνος τη παίρνει. Ο παράγων άνθρωπος που υποφέρει πάει στα σκουπίδια. Να βασανίζεται στο σταυρό όπως ο Ιησούς.. Αντίστοιχα οι ανατολικές θρησκείες (Ινδοί) το ίδιο λένε με άλλα λόγια. Τρομοκρατούν το ποίμνιο με τις μετενσαρκώσεις τι θα πάθεις αν ..σκοτώσεις τον ασθενή συγγενή σου και φορτωθείς το κάρμα του που θα σου καθυστερήσει την ένωσή σου με το θεό, ενώ άμα σκοτώσεις 100άδες σε ένα πόλεμο, ν' αγιάσει το χέρι σου, άπιστοι είναι. Τα κράτη αντιδρούν αντίστοιχα στέλνοντας στη φυλακή όσους "βοηθούν" σε μία ευθανασία, κανείς δεν μπορεί να πάρει τη ζωή του άλλου με την εγκριση του πρώτου, άνετα μπορείς να τη πάρεις σε ένα πόλεμο, να σκοτώσεις όσους "εχθρούς" θέλεις..χωρίς όμως την έγκρισή τους.. Τι ήθος!.

Το θέμα συνείδησης δεν λογαριάζεται απο κανένα. Οχι η συνείδηση εκείνου που υποφέρει, η συνείδηση του άλλου που θέλοντας και μή επιλέγεται να  αφαιρέσει τη ζωή του προσφιλούς του προσώπου. Βαρύτατες οι δύο όψεις του κέρματος, αν αφαιρέσεις θα σε δείρει η συνείδησή σου, αν δεν αφαιρέσεις πάλι θα σε δέρνει γιατί θα βλέπεις τον άνθρωπό σου να βασανίζεται. Ακόμη και όταν επέλθει ο φυσικός θάνατος, για χρόνια συχνά θα θυμάσαι το δίλημμα..τότε που δεν τόλμησες..δεν μπόρεσες να πάρεις στα χέρια σου το θάνατο της μητέρας σου που είναι φυτό εδώ και χρόνια. Ενα παράδειγμα είναι. Αντίστοιχα θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη σου, το παιδί σου. Οχι όμως και ο σκύλος σου, εκεί είναι εύκολο να το απαλλάξεις απο τους πόνους γιατί τα κράτη και οι θρησκείες σιωπούν. Τα ζώα, ως γνωστόν, δεν είναι ψηφοφόροι, δεν ανεβάζουν κυβερνήσεις, δεν δίνουν οβολούς. Τι ήθος!

Ετσι έρχεται η στιγμή που χρειάζεται "να κάνεις". Ολες οι "αξίες" και οι "υποχρεώσεις" που ανέλυσα πιο πάνω, βαθιά χωμένες μέσα στην ύπαρξή μας σαν "Πρέπει-δεν πρέπει". Ο σκύλος σου δεν υποφέρει, ο μπαμπάς σου όμως καταδικάζεται μαζί με εσένα που τον βλέπεις να λιώνει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Οταν ήμουνα παιδί η μητέρα μου με είχε βάλει να ορκιστώ ότι θα την λυτρώσω με κάποιο τρόπο αν πάθει κάτι και μείνει φυτό. Πολυ μεγάλο βάρος έβαλε στους ώμους ενός παιδιού, δεν μπορούσα να σηκώσω αυτό βάρος. Το παιδί μας δεν είναι ίσο με εμάς, οφείλουμε να το προστατεύουμε απο εμάς. Ορκίστηκα όμως γιατί σκέφτηκα ότι αυτό θα της έδινε χαρά. Και πάτησα τον όρκο μου. Πέθανε απο φυσικό θάνατο μετά απο 5 χρόνια κατάκλισης.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η κα Π (που είναι θεία μου) θέλει να τη λυτρώσω απο τη ζωή της. Βαρέθηκε να υπάρχει, θέλει βοήθεια για να πεθάνει..τη δική μου βοήθεια.  Θέλει να σταματήσουμε να της παρέχουμε υποστήριξη, φάρμακα, φροντίδα. Να φύγουν όλοι απο κοντά της, τα φάρμακα στα σκουπίδια, να την αφήσουμε να πεθάνει, έστω και της πείνας γιατί βαρέθηκε να ζεί.. Ευτυχώς δεν μου ζήτησε να ορκιστώ.. ακόμη.

Manipulations

Υπάρχουν άνθρωποι που χρόνια προσπαθούν να σπείρουν διχόνοια μέσα στα μέλη μιάς δεμένης οικογένειας. Εχουν το ταλέντο να εντοπίζουν τα μέλη εκείνα που "φαίνονται" μέσα στην οικογένεια, που την επηρεάζουν κατά κάποιο τρόπο και να προσπαθούν να τα κάνουν υποχείριά τους.
Στην αρχή αυτό φαίνεται σαν απλή φιλικότητα, αργότερα καθοδήγηση-παροχή βοήθειας, στήριξη, καταλήγοντας σε συγχώνευση σχέσεων, δλδ να κάνουν και παρέα. Η άλλη πλευρά είναι ενθουσιασμένη που βρήκε τέτοιο καλό καρδιακό φίλο και ο "manipulator" τρίβει τα χέρια του ότι βρήκε κορόϊδο να κατευθύνει πρός όφελός του.
Το πράγμα στραβώνει όταν η μία απο τις δύο πλευρές γίνει άπληστη. Τότε ο προστάτης ξεσπαθώνει και αποκαθηλώνει τον πρώην προστατευόμενο.. ο οποίος σκυλιάζει και εκδικείται. Απο "μοναχοπαίδι" γίνεται παραγυιός.. Αν πιέσει καταστάσεις, ο πρώην "φίλος" τον προδίδει..τον παρατά, τον διασύρει..
Και λέει τον πρώην "οδηγό του, αφιλότιμο... Εχει γίνει και τραγούδι..

Κάνοντας κύκλους

Κάνουμε πράγματα και μετά απο λίγο τα ίδια πράγματα αλλά σε άλλο μοτίβο μας ξαναχτυπούν τη πόρτα.

Νέα puzzles στον ορίζοντα

Εχω να γράψω μήνες, όχι γιατί δεν γίνονται πράγματα, όχι γιατί δεν έχω τι να πώ. Η οικονομική κρίση μου έφερε ανείπωτο τρόμο, γιατί δεν ήξερα πόσο θα φτωχύνω και αν θα τα καταφέρω να επιβιώσω. Η μάλλον σε τι κατάσταση θα επιβιώσω. Σαν το σαλαμάκι μας έκοβαν το εισόδημα και τις προοπτικές για νέες δουλειές.. η ολική επαναπροσδιόριση της ζωής μας βαρύ πακέτο. Αύξηση ψυχολογικού άσθματος. Ηρεμήστε και θα καταλαγιάσει..  Και το μόνο που σταματάει είναι το δικό μας λαχάνιασμα..Ανακοπή, λέει ο γιατρός. Πέθανε απο το άγχος της αγωνίας για το αύριο. Αυτό εγινε σε έναν γνωστό. Τι κέρδισε ? Ποιός κέρδισε?
Η κρίση κάνει το μυαλό να δουλέψει. Οσοι μπορούν φεύγουν για τα ξένα. Πάνε σε άλλα ημισφαίρια, εκεί που υπάρχει δουλειά. Και βέβαια γερή αμοιβή.Αυτοί που μένουν, το ξανασκέφτονται. Κόβουν το ένα, κόβουν το άλλο.

Το ένα λοιπόν είναι η αγωνία για το ακαθόριστο αύριο, η καταστροφή του σήμερα.
 Για όλα αυτά τα παραπάνω δεν γράφω. Εχουν γραφτεί τόμοι. Μόνο συναισθάνομαι την αγωνία όλων μας.

Το δεύτερο είναι η πλήρης ρήξη με την οικογένεια των πεθερικών. Αυτό δεν έγινε απότομα, ούτε έγινε με τυμπανοκρουσίες. Απλά αποτραβήχθηκα, αρνούμαι να συμμετέχω. Πρώτα με δικαιολογίες `'δεν μπορώ, δεν κάνω", ώστε τελικά να μη με πλησιάζουν όντας σίγουροι ότι δεν θα μπορώ.
Είναι καλοί άνθρωποι, όμως αντιμετωπίζουν τις περιστάσεις και σκέφτονται εντελώς διαφορετικά απο εμένα. Βλέπω το τρόπο που κάνουν κάποια πράγματα και μου έρχεται το αίμα στο κεφάλι. Σαν να βγήκε όλος ο καταπιεσμένος παλιός εαυτός στον αέρα. Οι τσιριμόνιες της παλιάς ζωής δεν εφαρμόζονται πλέον, μένει ο κακιασμένος παπούς, η άπληστη γιαγιά που με κάθε τρόπο προσπαθούν να σε φέρουν στα νερά τους να σε ελέγχουν και εκμεταλλευθούν. Επιτέλους κατάφερα να αποσπασθώ. Ας λένε ότι θέλουν, είμαι αλλού.