Εχω να γράψω μήνες, όχι γιατί δεν γίνονται πράγματα, όχι γιατί δεν έχω τι να πώ. Η οικονομική κρίση μου έφερε ανείπωτο τρόμο, γιατί δεν ήξερα πόσο θα φτωχύνω και αν θα τα καταφέρω να επιβιώσω. Η μάλλον σε τι κατάσταση θα επιβιώσω. Σαν το σαλαμάκι μας έκοβαν το εισόδημα και τις προοπτικές για νέες δουλειές.. η ολική επαναπροσδιόριση της ζωής μας βαρύ πακέτο. Αύξηση ψυχολογικού άσθματος. Ηρεμήστε και θα καταλαγιάσει.. Και το μόνο που σταματάει είναι το δικό μας λαχάνιασμα..Ανακοπή, λέει ο γιατρός. Πέθανε απο το άγχος της αγωνίας για το αύριο. Αυτό εγινε σε έναν γνωστό. Τι κέρδισε ? Ποιός κέρδισε?
Η κρίση κάνει το μυαλό να δουλέψει. Οσοι μπορούν φεύγουν για τα ξένα.
Πάνε σε άλλα ημισφαίρια, εκεί που υπάρχει δουλειά. Και βέβαια γερή
αμοιβή.Αυτοί που μένουν, το ξανασκέφτονται. Κόβουν το ένα, κόβουν το άλλο.
Το ένα λοιπόν είναι η αγωνία για το ακαθόριστο αύριο, η καταστροφή του σήμερα.
Για όλα αυτά τα παραπάνω δεν γράφω. Εχουν γραφτεί τόμοι. Μόνο συναισθάνομαι την αγωνία όλων μας.
Το δεύτερο είναι η πλήρης ρήξη με την οικογένεια των πεθερικών. Αυτό δεν έγινε απότομα, ούτε έγινε με τυμπανοκρουσίες. Απλά αποτραβήχθηκα, αρνούμαι να συμμετέχω. Πρώτα με δικαιολογίες `'δεν μπορώ, δεν κάνω", ώστε τελικά να μη με πλησιάζουν όντας σίγουροι ότι δεν θα μπορώ.
Είναι καλοί άνθρωποι, όμως αντιμετωπίζουν τις περιστάσεις και σκέφτονται εντελώς διαφορετικά απο εμένα. Βλέπω το τρόπο που κάνουν κάποια πράγματα και μου έρχεται το αίμα στο κεφάλι. Σαν να βγήκε όλος ο καταπιεσμένος παλιός εαυτός στον αέρα. Οι τσιριμόνιες της παλιάς ζωής δεν εφαρμόζονται πλέον, μένει ο κακιασμένος παπούς, η άπληστη γιαγιά που με κάθε τρόπο προσπαθούν να σε φέρουν στα νερά τους να σε ελέγχουν και εκμεταλλευθούν. Επιτέλους κατάφερα να αποσπασθώ. Ας λένε ότι θέλουν, είμαι αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου