Χθές, στο σπίτι τους έγινε το σώσε γιατί η μητέρα της Ε. έπαθε νευρική κρίση που τη χτύπησε στην καρδιά, ήρθαν γιατροί, φασαρία, χαμός, φωνές "πεθαίνω" , και "που με αφήνετε" και "φεύγετεεεεε".
Α! και κάτι άλλο.
Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Πάντα πρίν φύγουνε για διακοπές.
Η μητέρα της Ε. δεν είναι χήρα, έχει σύζυγο μιά χαρά.
Θα ξεράσω που
- μερικοί γονείς είναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ εγωϊστές που προκειμένου να είναι εκείνοι καλά, θα κατέστρεφαν την ηρεμία των παιδιών τους. Να μην πάνε διακοπές. Να κάτσουνε να μου κάνουνε παρέα.
- προσπαθούν μονίμως να ΕΛΕΓΧΟΥΝ καταστάσεις και όταν αυτές δεν ελέγχονται , τσάκ! να σκαρώνουν θέατρο με 2, 3, 4, πράξεις και όσο τραβήξει αρκεί να γίνει το δικό τους
- δημιουργούν σχέσεις εκφοβισμού και φέρονται σαν νήπια. "Αν πάτε, θα αρρωστήσω και θα γυρίσετε πίσω". Χι Χι. Πάλι βγήκα. Ποιό το βραβείο μου αυτή τη φορά?
2 σχόλια:
Ποιό το βραβείο μου αυτή τη φορά?
- Μια χορδή πιάνου σφιγμένη γύρω απ' το λαιμό σου! ;-p
Έχεις δίκιο, ώρες-ώρες είναι πολύ πιεστικοί. Χειρότεροι κι από μικρά παιδιά!
Tero
Τα παιδιά τα μεγαλώνουμε για να φύγουν απο κοντά μας και να χαιρόμαστε με την πορεία τους. Αυτό που περιγράφεις θέλω να πιστεύω ότι είναι μία εξαίρεση, ένας κακομαθημένος άνθρωπος που έγινε στην συνέχεις κακομαθημένος γονιός. Καλή τύχη εύχομαι στην φίλη σου και την οικογένεια της.
Δημοσίευση σχολίου