Ιστορίες για αμαρτίες

Καφές και σοκολάτες.

Δύο φοβερές αμαρτίες που είναι οι δικές μου οι αμαρτίες γιατί είναι μέρος του εαυτού μου, τον οποίο αγαπώ.

Ειναι αμαρτίες που θα έλεγε κανείς σέρνουν τις 1000 πληγές του Φαραώ, λένε-λένε να μην τα πίνω/ τρώω γιατί παχαίνουν, χαλάνε τα δόντια, σε αφήνουν ξάγρυπνο, με έχουν πρήξει όλοι που ακούνε οτι τρώω σοκολάτες και λένε με ύφος "Πώ! Πώ! ΤΡΩΣ ΣΟΚΟΛΑΤΕΣ" σαν να τρώω το μήλο της Εύας, ενώ δεν είμαι ο Αδάμ. Σαν να μασουλίζω κρυφά το πιό παράτολμο σχέδιο των ονείρων τους, ότι μέσα στα πηχτά σκοτάδια περπατώ με το κοφτερό μαχαίρι στο χέρι έτοιμη να διαπράξω το στιβαρότερο έγκλημα της βρώσης μίας πλάκας σοκολάτας, ότι κάνω άθλο, πνίγω ένα λιοντάρι και σκοτώνω τη Μέδουσα με τα χέρια μου..

Αραδιάζουν λοιπόν ότι αμπελοφιλοσοφία διάβασαν, παπαγάλισαν, τους είπαν εναντίον της καλής αυτής φίλης μου (που με γλυκαίνει τις πικρές στιγμές της ζωής μου χωρίς αντάλλαγμα), βάζουν και λίγο αλατοπίπερο για να αποκτήσουν οι κουβέντες βαρύτητα μήπως και με πείσουν να σταματήσω το σπόρτ και να γίνω σαν και εκείνους, αλεπού με κομμένη ουρά... Πρίτς. Γιατί να κόψω την παχιά μου ουρά? Και ας μη με αγαπάτε, θα ζήσω χωρίς την συγκατάθεσή σας, χωρίς τις νουθεσίες, ας μην είμαι και μοδάτη (λόγω της άκοπης ουράς), εσείς οι μοδάτες προτιμάτε να ξουρίσετε και το κεφάλι σας, για να σας γράψουν τραγούδια για πλαστικά, όλα θα τα κάνετε προκειμένου να τραβάτε την προσοχή, εμείς πάντως τα νάυλον τα στρώναμε πάνω απο τα τραπεζομάντηλα για να μην λερώνονται.

Και δεν είναι μόνο που τρώω σοκολάτες, είναι που μου αρέσει να τις κάνω παπάρα μέσα στο καπουτσίνο. Τι κακομαθημένο πλάσμα, έτσι γουρουνίτσα σε μάθανε στο σπίτι σου, να βουτάς το ψωμί σου στον καφέ, .. ? Οχι, απαντώ με πεσμένη μούρη, δεν με μάθανε έτσι, πάντα μου κάνανε υποδείξεις για τους καλούς τρόπους που οφείλω να έχω, να μην βουτάω το ψωμί μου στη σάλτσα, να μην μιλάω με γεμάτο το στόμα, να μη γλείφω το κουτάλι του παγωτού μου, να μην τρώω το μισό ψωμί στο δρόμο απο τον φούρνο στο σπίτι, να μην βάζω τους αγκώνες μου πάνω στο τραπέζι όταν τρώω και να μη μιλάω παράλληλα πετάγοντας ψίχουλα εδώ και εκεί...όλα μου τα μάθανε άνθρωποι, που δεν τα εφάρμοζαν..οπότε τι μαθήματα να πάρω? Εγώ δηλαδή γιατί να μην βουτάω τη σοκολάτα μου στο λάτε του καφέ και εσύ κυρία μου να παστρεύεις το πιάτο σου με το ψωμί ενώ με γεμάτο το στόμα μιλάς στο τηλέφωνο? Τσ!, Τσ..Ούφ και εσείς! Αλλα λέτε και άλλα κάνετε!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση να βουτάω το bitter σοκολατάκι μου στο καυτό καπουτσίνο..το σοκολατάκι λιώνει και το τρώω μισολειωμένο ενώ το υπόλοιπο που έχει πέσει μέσα στο φλυτζάνι με περιμένει για το τέλος, όταν έχω πιεί όλες τις γουλιές μου, έχω πληρώσει το λογαριασμό και το μόνο που μένει είναι η τελευταία πινελιά της υγρής σοκολάτας, να την πάρω με το κουτάλι μου και να την απολαύσω χαμένη μέσα στα σύννεφα της γλύκας και των κακών τρόπων..

(Οι φωτογραφίες είναι απο το http://cyberchocolate.blogspot.com)