Με προβληματίζει ο φόβος
Ο φόβος του ανθρώπου για το άγνωστο
Φοβάμαι το άγνωστο γιατί δεν είναι γνωστό. Αν ήταν πάλι γνωστό, θα έχανε την υπόστασή του, την υπεροχή του σαν Αγνωστο..
Φοβάμαι τους χαρακτηρισμούς και δεν δίνω προσοχή στα λόγια. Αστους να λένε.
Φοβάμαι τι θα ακούσω και δεν αντιδρώ όταν το ακούσω..λές και πέρασε απο πάνω μου και ούτε που με άγγιξε.. Δεν είναι ότι το άκουσα και το έσβησα αφού το άφησα να με πονέσει, είναι ότι δεν το άκουσα ή το ξέχασα δια μιάς.
Φοβάμαι τα όρια των ανθρώπων, που είναι οι συντεταγμένες τους? Αν γίνει κάτι και τις ξεπεράσουν ποιά η αντίδραση?
Φοβάμαι τους ζοχάδες και τις απελπισμένες
Φοβάμαι αυτούς με τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες και αυτούς που δεν τολμούν να απολαύσουν
Φοβάμαι τους πολιτικάντηδες, τους φτασμένους, τους επιτυχημένους
Φοβάμαι αυτούς που το παίζουν αυθεντίες, όλα τα κατακεραυνώνουν, ο κόσμος δεν είναι αρκετά καλός για την μεγαλοφυϊα τους.
Μα πιό πολύ φοβάμαι τους βολεμένους
γιατί
θα κάνουν τα πάντα
για να κρατήσουν
τη βολή τους ακόμη
κι αν αυτή σημαίνει
το ξε-βόλεμα όλου του κόσμου
11 σχόλια:
Βλέποντας τον Σνούπυ το μόνο που φοβάμαι αυτήν την στιγμή είναι μήπως δεν βρω στη βιβλιοθήκη τα 2 βιβλιαράκια που είχα κρατήσει από πιτσιρίκα με τον αγαπημένο μου σκυλάκο! Εννοείται ότι η Λούσυ ήταν η αδυναμία μου, χαχαχα!!!
Και εγώ είχα πολλά βιβλιαράκια με τον σνούπυ, αλλά τώρα δεν έχω κανένα..Που χάθηκαν όλα δεν ξέρω..
Εγω παλι, φοβαμαι την αρρωστια και εννοω την βαρια αρρωστια ή τα ατυχηματα με επιπτωσεις που μπορει να συμβουν στο παιδι μου ή σε καποιον απο την στενη μου οικογενεια.
Tην καλησπερα μου
Άσχημο συναίσθημα ο φόβος και ελάχιστα δημιουργικό...
Έχεις απόλυτο δίκιο Vista. Δυστυχώς...
Εγώ πάλι φοβάμαι τι μπορεί να μου φέρει το άγνωστο, γιατί είχα πολλά σκαμπανεβάσματα ως τώρα με σοβαρά περιστατικά υγείας και θανάτους..μέσα σε 10 χρόνια έχασα γονείς, παιδιά, σύζυγο, χώρισα..άλλαξα δουλειές..δεν μπόρεσα να κάνω άλλο παιδί.., έμαθα να εκτιμώ τις στατικές περιόδους που τίποτα μοιάζει να μην κινείται..γιατί άμα κινηθεί ποιός ξέρει τι ανακάτεμα στον κόσμο μου θα φέρει?
Εγω παλι αμα πω οτι δεν βλεπω καθολου τα γραμματα στο μπλογκ σου, ακομη και με γυαλια, τι να κανω;; (εκτος απο ακομη μια επισκεψη σε οφθαλμιατρο:-) )
Ειναι τοσο σκουρο το μπλε φοντο..
Και να παρει η ευχη, το μπλογκ σου, Μαρινα, ειναι απο αυτα που θελω να διαβαζω..:-(
αερικό, εντάξει τα γράμματα θα τα μεγαλώσω, αλλά το μπλέ? Ποιό μπλέ? Σωμόν και άσπρο είναι το φόντο..?
Με έβαλε σε σκέψεις το κείμενο σου . Θα κάτσω να γράψω κι'εγώ μιά λίστα για όσα φοβάμαι . Είναι ο μόνος τρόπος να ξορκίσεις τους φόβους σου .
Είναι όμορφο να είναι τα πράγματα στατικά , για κάποια περίοδο όμως , όχι για πάντα , αλλιώς μετατρέπεται σε τέλμα .
Εχοντας υποστεί κι'εγώ αρκετές απώλειες ξέρω πολύ καλά τι εννοείς .
Ομως , ο άνεμος της αλλαγής φέρνει εξέλιξη , όσο κι'αν καμμιά φορά φέρνει μαζί του και το πόνο .
Να είσαι καλά . Βούτα μιά ΙΟΝ αμυγδάλου (παλιά σταθερή αξία) να σου φτιάξει η διάθεση .
Καλημέρα !
Αυτο το μπλε στο κειμενο που μιλαει για τις φοβιες ελεγα... :-(
Μαρινα ευχαριστω!
Απο ανθρωπους λοιπον, εγω φοβαμαι αυτους που μοιαζουν με τον "κυρ Παντελη" που λεει ενα παλιο αγαπημενο τραγουδι..
" Έντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή
Τι και αν πεθαίνουνε πάνω στην γη
Χιλιάδες άνθρωποι χωρίς ψωμί
Μαύροι, λευκοί ή κίτρινοι
Ο γιος σου μονάχα να 'ναι καλά
Ν' αφήσεις τ' όνομα και τον παρά
Έντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή
Σκέβρωσες, σάπισες στο μαγαζί
Τη νιότη ξόδεψες και την ορμή
Για την δραχμή, για το πετσί
Δίπλα σου τ' όνειρο, η ζωή και το φως
Μα εσύ στο κουφάρι σου, κλεισμένος εντός.."
Δημοσίευση σχολίου