Η αίσθηση της ηλικίας

Εσείς είσθε ηλικιακά όσο αισθάνεσθε? Η μήπως η ηλικία βαραίνει τις πλάτες σας σαν ταφόπλακα? Είσθε 30άρηδες και αισθάνεσθε 70άρηδες ή είναι το αντίστροφο? Τα ερωτήματα αυτά μου γεννήθηκαν μετά απο μία επίσκεψη στο σπίτι της Α. Μιλάγαμε για την κα Π, για το γεγονός ότι ενώ είναι στα 86 η καρδιά της και το μυαλό της είναι γύρω στα 30 όπου ήταν νέα, όμορφη και προπάντων δυνατή να κάνει πράγματα. Και τότε η Α μου λέει ότι ενώ η ίδια είναι γύρω στα 40 αισθάνεται σαν να είναι πιό γριά και απο την Π, θα ήθελε να χωθεί μέσα σε ενα λάκκο και να κοιμηθεί χωρίς ποτέ να ξυπνήσει.

Σοκαρίστηκα. Γιατί η Α δεν είναι μία κουρασμένη, άυπνη μαμά με χιλιάδες ευθύνες. Είναι μία ξεκούραστη νέα γυναίκα, με πολλά χέρια βοηθειας. Εν τούτοις το γεγονός ότι αισθάνεται να διαβαίνει το λυκόφως της ζωής της με τρόμαξε. Ολοι όσοι ξέρω, συμπεριλαμβανομένων των πεθερικών και της μουτσουνάρας μου, αισθανόμαστε κατά πολύ νεώτεροι απ' ότι ηλικιακά είμαστε, είτε στο σώμα είτε και στα μυαλά.

Αυτή η παραίτηση, η ανακωχή με τη ζωή, η ικεσία για αποχώρηση με τη βέσπα του Θεριστή ακούστηκε σαν κανονιά στ' αυτιά μου. Το βουητό της ακόμη ηχεί.

Γιατί?

Εμπιστοσύνη

Εμπιστεύεστε τους άλλους εύκολα? Εμπιστεύεστε τις συμβουλές των γονιών σας και των φίλων σας? Τους ξένους πρός εσάς τους εμπιστεύεστε?

Δεν εμπιστεύομαι εύκολα αλλά συγχρόνως εμπιστεύομαι. Τι εννοώ. Δεν θα άφηνα το τιμόνι της βάρκας της ζωής μου στα χέρια μιάς γυναίκας γιατί έμαθα απο παιδί να μην τις εμπιστεύομαι. Η μητέρα μου φρόντισε να μου τραβάει το χαλί κάτω απο τα πόδια μου όταν ήταν ψυχικά άρρωστη και να γέρνει στον ώμο μου συγνώμη ζητώντας όντας καλά. Και μετά τα ίδια. Το ξέρω ότι δεν έφταιγε, το κακό όμως έγινε.

Και μετά δεν ξέρω πώς, φαίνεται ότι τράβαγα πάντα το "κακό" είδος γυναίκας, εκείνες που δεν ήταν να τις εμπιστεύομαι, που απο τη μία κάνανε τις φίλες και απο την άλλη γελούσαν με την καρδιά τους όταν γλίστραγα-έπεφτα. Και τις ώρες της οδύνης - άφαντες.

Συνέχιζα να εμπιστεύομαι τα λάθος άτομα για χρόνια πολλά. Λές και δεν μάθαινα με τίποτα. Και μετά ήρθαν στο δρόμο μου οι γυναίκες εκτός συναγωνισμού. Που δεν μοιάζαν με τα κακά στοιχειά του παρελθόντος. Και η σούπα έδεσε. Ξέχασα τα παλιά, τις καταστροφές και αντεκλήσεις και ξανα-αφέθηκα.

Ετσι ξεκίνησαν οι φιλίες μου.

Παιχνίδια

Εχουμε πάει για Πάσχα εκτός Αθηνών, με την κα. Π. Ηδη αρχίζουν τα γνωστά παιχνίδια κυριαρχίας, επιβολής, δακρύων, κουτσομπολιών (κύττα ο/η άσπλαχνος/η τι μου έκανε).
Η Π. μας μάχεται με όλους τους τρόπους και τον Κ (υπογείως) και εμένα (κατα πρόσωπο). Δεν καταλαβαίνω τι έχουμε να μοιράσουμε. Ποιό το έπαθλο. Τα έχω δοκιμάσει όλα. Χωρίς αποτέλεσμα. Τώρα πιά αντί να καυγαδίσω, φεύγω. Παλιά καθόμουνα και το συζήταγα μαζί της, αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν καλό..δάκρυα, κατάρες, φωνές.

Υπομονή δύο μέρες ακόμη. Μετά έρχεται η πεθερά μου και όλα θα γίνουν όμορφα. Η Π. θα μαλακώσει και δεν θα μας κατηγορεί τόσο, μία φορά είπε στην πεθερά τα παράπονά της απο τον γιό της και απο μένα και η τελευταία ευγενικά της είπε "Ας είχα και εγώ την νύφη μου οδηγό και κουβαλητή, να με προσέχει σαν τα μάτια της Π. μου και θα έκανα και 5 τούμπες" έτσι σταμάτησε τις απειλές.

Αντε να έρθουν τα πεθερικά να χαλαρώσω λίγο, την πεθύμησα την πεθερά πρέπει να το ομολογήσω.