Clowns

Το σβκ που πέρασε ήταν ένα απο τα δυσκολώτερα της ζωής μου. Χρειάστηκε να μπώ στο ρόλο του κλόουν για πολλές ώρες και να τον παίξω τον ρόλο όχι μόνο ως το τέλος αλλά και πολύ καλά, σαν ένας επαγγελματίας που δεν είναι μόνο μακιγιάζ, αλλά εκφράσεις, κινήσεις, συναισθήματα.

Οι Ιρλανδοί φιλοι μας ήρθαν στην Ελλάδα, άτομα 4 χωρίς τον Τζό που πέθανε 20 μέρες πρίν απο επιλαχόντα καρκίνο. Είχαν φορέσει όλοι το προσωπείο του θάρρους και της καλής θέλησης, η φίλη μου η Ρ. η γυναίκα του Τζό, τα τρία τους παιδιά..όλοι παίξανε το ρόλο όπως μπορούσε ο καθένας. Μόνο στο μικρό αγοράκι των 8 ετών φαινόταν έκδηλη η πίκρα, η οδύνη και τα ερωτηματικά. Κόλλησε πάνω στον Κ, σαν σανίδα σωτηρίας, μόνο με εκείνον ασχολιόταν, τον ρώταγε διάφορα για την αρχαία Ελλάδα (είναι πολυ φιλέλληνας ο μικρός), για τις τσούχτρες, έμαθε ν' ανάβει κεριά χωρίς να καίει όλα του τα δάχτυλα, έστρωσε και το τραπέζι, όπως μπορούσε.

Τα δάκρυα ήρθαν βέβαια, γιατί το τοπίο θύμιζε στιγμές χαράς που είχαμε ζήσει όταν είμασταν όλοι μαζί, οι πικρές όμως στιγμές αντικατεστάθησαν απο κάποια γέλια αργότερα και μία παρτίδα σκράμπλ.

Φάγαμε, ήπιαμε, πήγαν βόλτα στην πόλη για σουβενίρ και για να χωνέψουν και ανεχώρησαν.

Γυρίσαμε χθες το βράδυ με βαριά καρδιά και τα πόδια μας σαν να έσερναν τούβλα. Ξεροί πέσαμε να κοιμηθούμε και το πρωί με δυσκολία ξυπνήσαμε. Σαν να κάναμε κάποιο άθλο.

Το να παρηγορείς είναι πάρα πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα όταν πονάς και εσύ.