Χθές πήγα στο ΄κέντρο της (επιτέλους έρημης) Αθήνας να ψωνίσω στις εκπτώσεις. Πήρα διάφορα πράγματα και στο γυρισμό είπα να κόψω δρόμο απο τη Πλατεία Κολοκοτρώνη. Εκεί τους είδα.
Μπαμπάς και γιός. Ο ένας ήταν/δεν ήταν 25 ετών, ο άλλος 3 το πολύ. Οχι μεγάλη διαφορά ηλικίας. Παίζανε κυνηγητό μέσα στα λουλούδια. Κάθε που ο μπαμπάς έπιανε τον μικρό, τον αγκάλιαζε και τον πέταγε στον αέρα...Οοοοοπα! Και το παιδί τιτίβιζε ενθουσιασμένο. Και πάλι απο την αρχή.
Ενα τόσο δα τσίμπημα αισθάνθηκα. Μικρό αλλά βαθύ.
Τσίμπημα ζήλιας. Αλλαξα δρόμο, πήγα σε άλλη περιοχή. Ξέχασα το τσίμπημα.
Εκείνο όμως δεν ξέχασε εμένα. Ηρθε στο όνειρό μου χθές και με σούβλισε. Τρύπα άνοιξε.
Δεν μπόρεσα να τη κλείσω ως αυτή την ώρα.
Προσπαθώντας να την ξορκίσω τα έγραψα εδώ.
18 σχόλια:
Κάτι τέτοιες σκηνές είναι που όλους μας πονάνε. Και ο καθένας το ξορκίζει με τον τρόπο του
Χτες στην πλαζ σκεφτόμουνα κοιτάζοντας τ΄ανίψια μου πως κάποτε τα παιδιά τους θα με λένε γιαγιά. Και σκέφτηκα πως θα γίνει αυτό, αφού "μαμά" δε θα με πει κανείς ποτέ?
Και να τες οι σουβλιές, Μαρίνα μου! :(
Φιλί παρηγορητικό?
Είχα γράψει ένα αντιστοιχο ποστ πρίν ένα χρόνο http://atheofobos.blogspot.com/2006/06/blog-post_07.html
Δε χρειάζεται ζήλια. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να υποφέρεις. Απλά θα έρθει και η σειρά σου.
Άσε διότι θα βάλω κι εγώ τα κλάματα...από τη ζήλεια...
pavlo, και δυστυχώς δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε. Μόνο προσωρινή λήθη. Καλώς ήρθες
renata, Αρα δεν είμαι μόνη όταν τα αγκάθια της ζήλια τρυπάνε. Με παρηγορεί όταν κι άλλοι νοιώθουν έτσι,είμαι μειονότητα (ευτυχώς) τουλάχιστον όμως όχι μόνη. Σφιχτό αγκάλιασμα δέχεσαι?
aθεόφοβε, θα το δώ και θα σου απαντήσω. Ευχαριστώ πάντως!
dείμο, η σειρά αυτή δεν θα έρθει. Μετά απο κάμποσες εξωσωματικές χυλόπιττες, δεν μπορώ να έχω παιδιά. Το κράτος επίσης μου στέρησε το δικαίωμα να υιοθετήσω απορρίπτοντας τις αιτήσεις μου.
an-lu, ελα μωρέ έχεις καιρό ακόμη, αρκεί να δοκιμάσεις.
Αθεόφοβε, διάβασα το κείμενό σου! Υπάρχει πραγματικά μεγάλη στροφή των ανδρών πρός τα παιδιά τους. Δεν ξεχνάω τι κόλπα κάνει ο πεθερός μου όταν οι γιοί του (άντρες άνω των 40) του τραβάνε τα αυτιά, τη μύτη, πέφτουν επάνω του τάχα να τον ρίξουν, βάζουν τρικλοποδιές και παίζουν μαξιλαροπόλεμο. Ωραία πράγματα. Τυχεροί όσοι αφήνουν εαυτούς να χαλαρώνουν απολαμβάνοντας τη πατρότητα
=)
η αγάπη ποτέ δεν πάει χαμένη μαρινάκι =)*
Egw tha simfoniso me thn lina kai tha su pw na min to balis katw.
Gnorizw 3 kopeles pou thn patisan san tin petroulaki.apoxtisan meta apo poli pono 1 pedaki.kai prin xronisi tous irthe kai to deutero kai stin mia diplo.episis thn parentheti den thn skeftikes i se xenizei? filia xristina
Xristina, είναι τελειωμένη ιστορία γλυκιά μου. Οπως έγραψα και στο Δείμο του Πολίτη πιο πάνω, το ίδιο το κράτος με απέρριψε και δεν μου έδωσε παιδί, ούτε και σαν αναδοχή.
Νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει. Και σε γενικές γραμμές το έχω. Μόνο κάτι μικροτσιμπήματα, πού και πού.
Καλό σου βράδυ
σκέψου να ήταν και παίδαρος ο μπαμπάς τι σουβλιές θα είχες.....
υγ η Πολυάννα είπε να βρίσκουμε κάτι να χαιρόμαστε..
υγ είπα να πω μια μαλακία,μη βαράς!
Για την υιοθεσία η κατάσταση είναι και μη χάλια χειρότερα νομικά. Σε καταλαβαίνω. Και είναι μία σκέτη απογοήτευση να απορρίπτεσαι έτσι.
Δεν θα κλείσει... Νομίζουμε ότι την ξορκίζουμε. Έκλαψα καθώς σε διάβασα, όπως κλαίω κάθε φορά που διαβάζω το δικό μοϋ "όνειρο"
http://too-far-away-from-home.blogspot.com/2007_05_01_archive.html
Και να σου πω το περίεργο? Με πονάει που δεν το ξαναείδα, έστω και σαν όνειρο. Αγκαλιά :)
Η εικόνα που περιγράφεις ειναι πολυ ωραία για να σε κάνει να μελαγχωλείς, γιατί αυτό κατάλαβα. Σίγουρα φαντάζεσαι και τα δικά σου παιδιά κάπως έτσι, και μέχρι να αποφασίσεις ότι ήρθε η ώρα ν αγίνεις μάνα μπορείς να σκεφτείς και να φανταστείς πολύ πιο όμορφες στιγμές
'Εχεις δίκαιο, είναι όμορφες εικόνες, έστω κι αν είναι οδυνηρές.
Τα λόγια της παρηγοριάς είναι κενά νοήματος, πιστεύω οτι πάντα θα σε "ψιλοτσιμπάει " η όποια εικόνα.
Είσαι όμως άνθρωπος με θετική σκέψη, προχωράς !
Δύο μέρες τώρα ο blogger δεν με αφήνει να σχολιάσω και να σας απαντήσω, βγαίνει ένα Security alert και κολλάνε όλα..
Tsaperdona, μιά ζωή Πολυάννα είμαι, όλο γέλιο και χαρά, που και πού όμως κάτι ανεπαίσθητα πραγματάκια παρουσιάζονται. Ολο και πιο αραιά πλέον, ομολογουμενως.
dειμο, υπάρχει ένα μπλόγκ που είχε φτιάξει πέρυσι η Ψιλικατζού για τις υιοθεσίες (και εκείνην την απέρριψαν)http://yiothesies.blogspot.com, νομίζω ότι ειναι.
Georgia, μόνο στα όνειρά μας ζούν οι επιθυμίες μας. Καθημερινά φροντίζουμε να τις πατηκώνουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Οχι μόνο αγκαλιά, καφέ, σπιτικό κέικ, έναν άνετο χώρο όπου βγάζουμε τα παπούτσια μας, καθόμαστε στο πάτωμα και μιλάμε έως το χάραμα!
desa, η ώρα να γίνω μάνα πέρασε. Το εσωτερικό ρολόι δεν έχει άλλα ωάρια.
xαρά, βεβαίως πάντα προχωράμε, τα τσιμπ'ηματα είναι ένα τίποτα. Μετά απο λίγες μέρες αντικαθίστανται με άλλες εικόνες.
Αδυνατώ να πω ο,τιδήποτε.. ξέρεις εσύ.. τί θα έλεγα..
Δεν ξέρω αν ξόρκισες αυτό που ήθελες, αλλά το στιγμιότυπο είναι έτσι κι αλλιώς "ζηλευτό" με την καλή την έννοια. Κάθομαι κι εγώ και χαζεύω μπαμπάες και μαμάδες που ξέρουν να φερθούν και να αγαπήσουν τους μπόμπιρες... (Τελικά, είχα κάνει λάθος, δεν σε είχα επισκεφθεί χθες, αλλά μία συνονόματή σου. Αλλά ήρθα σήμερα. Καλώς σε βρήκα) :)
Δημοσίευση σχολίου