Σαν ψάρι αισθανομαι όταν είμαι σε συγκέντρωση με συνομήλικές μου γυναίκες. Δεν έχω τι να τους πώ. Οι περισσότερες γνωστές μου μιλάνε συνεχώς για τα παιδιά τους. Πότε είπαν τσά, πότε φάγανε, πως κολύμπησαν, πότε κλάσανε, πότε κοιμήθηκαν. Εντάξει τα αγαπάνε, δεν λέω. Αλλά αυτό το συνεχές μπούρου-μπούρου.. έχω όρεξη κυρίες μου ν' ακούω για τα καμάρια σας, ειδικά εγώ που δεν έχω παιδιά? Ερχονται σπίτι μου...μπλά-μπλά για τα παιδιά τους. Πάω στο σπίτι τους..μπλά-μπλά για τα παιδιά τους και αν αλλάξω θέμα..απο εκεί το πάνε, απο εδώ το πάνε ΠΑΛΙ στα μωρά.. Προφανώς η ζωή τους όλη είναι αυτά τα παιδιά, το Α και το Ω της ύπαρξής τους. Ε! Ας κάτσουν σπίτι τους τότε, να με απαλλάξουν απο την ηλιθιότητα.
Ηρώδη δεν έκανες καλή δουλειά. Απο τις μάνες έπρεπε ν' αρχίσεις.
Αμα αφήσουν τα παιδιά τους στην άκρη βρίζουν τους συζύγους τους.
Αλλο βίτσιο και αυτό. Απο τη μιά να του τα παίρνεις "για τα παιδιά" και απο την άλλη να τον βρίζεις, ή χειρότερα να τον περιγράφεις στα ιδιαίτερα σας.. Αλλη όρεξη δεν είχα να μάθω τι έχει στο βρακί του ο άντρας σου! Η τι το κάνει αυτό που έχει! Μα είσαι τρελλή!
Ασε δε τις χωρισμένες..αυτές περιγράφουν τις ξεπέτες τους, για λίγη τσίπα δεν μιλάμε, δεν περισσεύει καθόλου.
Η ΒΑΡΕΜΑΡΑ. Ανοίγω το στόμα μου μόνο για να τρώω ή για να χασμουριέμαι. Και όποτε μπορώ δεν πάω.
Προτιμάω πάντα να κάνω παρέα νεώτερους και νεώτερες απο μένα, αν μη τι άλλο τα μυαλά μου πρός τα εκεί έχουν μείνει. Εχω κολλήσει στο 30. Εκεί ακλόνητη. Με αυτές και με αυτούς μόνο μπορώ να συννενοηθώ.
Παλιά ανησυχούσα, μην είμαι ανώριμη, φεγγαροχτυπημένη, μουρλή.. τώρα πιά δεν με νοιάζει. Είμαι ότι θέλετε να είμαι αρκεί να μη αισθάνομαι ότι έχω βουλιάξει στο βαθύτερο τέλμα.
Deal?
16 σχόλια:
Πραγματικά δεν παλεύεται η κατάσταση αν λείπουν κοινά σημεία αναφοράς με τους φίλους μας. Σε καταλαβαίνω απόλυτα!
Kαλησπέρα
ούτε μουρλή, ούτε φεγγαροχτυπημένη, απλά τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα περιγράφεις.Και ο λόγος είναι ότι μετά από κάποια χρόνια έγγαμου βίου δεν έχεις πια και πολλά συναρπαστικά να διηγείσαι. Αυτές οι απίστευτα βαρετές συνάξεις όπου εμείς οι άρρενες ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο όσο μάς ακούτε και με ότι θα θέλαμε να κάνουμε με τις γυναίκες άν δεν είχαμε τις γυναίκες που έχουμε όσο δε μας ακούτε και αλίμονο σε όσους-όσες δεν έχουν παιδιά να συνεισφέρουν δημιουργικά στη συζήτηση. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΞΕΝΕΡΟΥΑ. Ίσως όμως κάπου να υπάρχει κάποιος που αισθάνεται όπως εσύ, για δες καλύτερα...
Καληνύχτα.
Λυπάμαι πάρα πολύ για τα λεγόμενα και λεγόμενα από γυναίκα
Εάν γίνεις μητέρα τότε θα καταλάβεις , τότε θα καταλάβεις τη είναι αγάπη και θα βιαστείς να σβήσεις αυτή την ανάρτηση
Ξέρεις κάτι ; η περιουσία των συνομήλικων (άσχετα εάν δεν το έχουν κατανοήσει) σου δεν είναι ούτε το αυτοκίνητο ούτε το σπίτι ούτε τα καταναλωτικά αγαθά και καθετί που φαντάζει και προσδιορίζει κοινωνική θέση .
αλλά αυτά τα παιδιά !!!!
κλείνω με μαντινάδα
αφιερωμένη στην κορούλα μου 5 ετών
τα σχόλια δικά σου
«Σε Άγιο δισκοπότηρο
Το δάκρυ της θα κλίσω
Σαν έρθει ώρα να ξεψυχώ
Με αυτό να κοινωνήσω»
Πολλοί θα προβληματιστούν
Όταν θα με κιδευνε
Γιατί θα δούνε πρώτη φορά
Μάτια νεκρού να κλαίνε»
Dory, αυτό είναι που με λυπεί ιδιαίτερα. Να ξεκινάς τις φιλικές σχέσεις και στη πορεία να ξενερώνεις..γιατί κάποιοι δεν μπορούν να ξεκολλήσουν απο το "εγώ" του ή το "παιδί τους" και να ενδιαφερθούν να μιλήσουν για πράγματα που ενδιαφέρουν ΄τους άλλους συνδαιτημόνες. Ευτυχώς δεν είναι όλες οι παρέες μας έτσι, γιατί θα είχα πέσει στη θάλασσα. Είναι κρίμα όμως να βλέπω μερικές παλιές φίλες να έχουν καταντήσει έτσι.
okyrios, είμαι παντρεμένη πολλά χρόνια (έχω κάνει 2 γάμους) και μπορώ να σου πώ ότι έχουμε πολλά θέματα να συζητήσουμε μεταξύ μας.Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι για να μπορέσει κάποιος να είναι ευχάριστος χρειάζεται κατ' αρχήν παιδεία και δεύτερο προσπάθεια. Το ξενερουά που λές το ΑΡΝΟΥΜΑΙ και όποτε το πετυχαίνω..η βαρεμάρα είναι τόσο έκδηλη..που δεν με ξανακαλούν.
νυκτερινός επισκέπτης, καλώς ήρθες στο μπλογκ μου. Για την ιστορία σου λέω ότι δεν έχω παιδιά ούτε πρόκειται να αποκτήσω. Οι εξωσωματικές απέτυχαν και παραλίγο να χάσω τη ζωή μου. Επίσης απέτυχε η υιοθεσία γιατί το ίδρυμα ΜΗΤΕΡΑ δεν μου έδωσε παιδί γιατί δεν κάλυψα κάποιες "προΥποθέσεις". Το θέμα "παιδί" έχει κλείσει εδώ και 10 χρόνια. ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΜΟΥ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ. Σίγουρα η κορούλα σου είναι ένα όνειρο και χαίρομαι που την αγαπάτε. Σε μία κοινωνική εκδήλωση οι άλλοι άνθρωποι (που ίσως και εκείνοι έχουν παιδιά) δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν πάλι για μωρά..κάτι άλλο είναι το ζητούμενο, ένα θέατρο, ένα βιβλίο, ακόμη και η πολιτική είναι πιο ενδιαφέροντα. Δεν έχω τίποτα εναντίον των μητέρων. Με ενοχλεί το κόλλημά τους στα τετριμμένα και η παντελής έλλειψη ευαισθησίας πρός τους άλλους και πρός τον εαυτό τους.
Έχεις απόλυτο δίκιο...άσε που η αποκλειστική ενασχόληση με τα παιδιά καταλήγει σε εμμονή εκ μέρους των "μαμάδων" τους η οποία κρατάει πάρα-μα πάρα πολλά χρόνια....
an-lu,
επιπλέον φτάνει στο σημείο να δημιουργεί ανταγωνισμούς "το δικό μου πήρε το proficiency, εσείς όχι ακόμα, ε?" ή "το δικό σου σε ποια σχολή πέρασε; αααα... σε αυτή...μμμ... καλά δεν πειράζει". Τα λέω, ως παθούσα κόρη, που έχω καταλήξει να νιώθω αποξενωμένη από δύο ξαδέλφια που αγαπάω, επειδή οι μαμάδες μας δεν είχαν με τι άλλο να ασχοληθούν και μπήκαν σε αυτό το τριπάκι.
Μαρίνα,
είσαι ωραίος άνθρωπος!
Ti na sou pw. Eutuxws den exw zisei kati analogo an kai borw na to fantastw. Einai tragiki i 8esi s omws..
το να κάνω παρέα με 30άρηδες και να ακούω μόνο για μπαράκια,μπανάκια, καμπινγκ, νησάκια και ποιόν θα '' δέσουμε'' για να μην μείνουμε στο ράφι δεν μου πάει.
το να κάνω παρές με μαμάδες που μόνο για τα κατορθώματα των μπασταρδιάρικών τους μιλάνε πάλι δεν μου πάει...
το να κάνω παρέα με ζευγάρια στην ηλικία μου που έχουν διώξει τα μπασταρδιάρικά τους ή δεν έχουν καθόλου μου πάει πολύ...
και το να κάθομαι να μιλάω με ηλικιωμένους που έχουν τόσα και τόσα να μου πουν, μου αρέσει ακόμα πιο πολύ!
το να μην κάνω παρέα με κανέναν...αυτό είναι η καλύτερή μου!
Φίλη μου Μαρίνα, δεν είμαι παντρεμένος. Η παρέα μου, έχει παντευτεί και όλοι έχουν από 2 παιδιά. Στην παρέα την παλιά, που όλοι είμασταν ελεύθεροι και κάναμε ότι θέλαμε και ότι ώρα το θέλαμε, πλέον ο μόνος που μπορεί (όσο μπορώ λόγω της αγοραφοβίας με κρίσεις πανικού) να κάνει ότι θέλει και ότι ώρα το θέλει είμαι εγώ. Όταν μπορώ να βγω και παίρνω τους φίλους μου, κάποιες φορές δε μπορούν γιατί, έχουν να προσέξουν το παιδί, να βγούνε με τη γυναίκα τους έξω και όσα συνεπάγεται μια οικογένεια. Μια μάνα όταν κάνει παιδί ή παιδιά, επειδή τα αγαπάει και είναι το καμάρι της, δε μιλάει μόνον στους άλλους για τα παιδιά της. Συνέχεια ακόμα και μόνη όταν είναι τα έχει στο μυαλό της. Αλλάζουν φίλη μου Μαρίνα οι άνθρωποι όταν κάνουν οικογένεια (κάποιοι δεν αλλάζουν) και πλέον έχουν άλλες συνήθειες ασχολίες, οπότε όταν βγεις μαζί τους, είναι πολύ πιθανό να σου μιλάνε για αυτές. Δε με ενοχλεί να μου μιλάνε για την οικογένειά τους. Με ενοχλεί όταν μου μιλάνε μόνον για την οικογένειά τους οι φίλοι μου. Εκεί αισθάνομαι ότι βγήκα μαζί τους για να τους ακούω μόνο. Ε αυτό δεν είναι διάλογος αλλά μονόλογος και ούτε η συνάντηση είναι για συζήτηση αλλά για εξιστόρηση από την πλευρά του φίλου μου, των οικογενειακών του καταστάσεων. Σε όσους ξέρω ότι θα έχω τέτοιου είδους συζητήσεις, όταν είμαι έτοιμος μόνον να ακούω (μου αρέσει να ακούω και να βοηθάω το φίλο και όλους, αλλά όταν μπορώ να το κάνω), τότε βγαίνω μαζί τους. Τώρα για τα άλλα θέματα, που έχουν να κάνουν με το τι έχει ο καθένας στο εσώρουχό του (είτε είναι άντρας είτε γυναίκα) δε με γεμίζουν. Προτιμώ να μιλάω για τη ζωή, για το πως είναι ο κόσμος σήμερα, η νεολαία μας. Μου αρέσει να μιλήσω για τα όσα γίνονται γενικά και έξω από την Ελλάδα. Για ποδόσφαιρο, γκόμενες κλπ ευχαριστώ αλλά δε με γεμίζουν. Όμως, στην παρέα όταν είμαστε, εντάξει συμβιβάζομαι όταν μιλάνε και για αυτά. Ξέρεις φίλη μου, πολλοί σήμερα έχουν ασχοληθεί πολύ, με το σώμα τους, με ότι το κάνει καλύτερο, με τα υλικά αγαθά και κάπου δεν κοιτάνε ποιο βαθιά που είναι η ψυχή και το πνεύμα. Μου λένε πήγες να δεις το τάδε μαγαζί που άνοιξε και έχει αυτά και εκείνα τα προϊόντα; Λέω "όχι". Μα γιατί μου λένε; Γιατί λέω, προτιμώ μια βόλτα χαλαρή με τα πόδια δίπλα στη θάλασσα που μου χαρίζει "προϊόντα" καλύτερης ποιότητας! Προτιμώ να πάρω ένα φίλο μου και να πάμε κάπου σε ένα λοφίσκο κοντά στο μέρος που μένω και να τα λέμε ή μια βόλτα σε ένα πάρκο. Μου έλεγε ένα παιδί τις προάλλες "βγες και κάνε μια βόλτα να δεις τις βιτρίνες να ανέβεις!!". Του λέω "αν δω τις βιτρίνες δε θα ανέβω, αλλά θα αγχωθώ γιατί θα σκέφτομαι πόσα δε μπορώ να πάρω! γιατί με αυτήν τη πληθώρα αγαθών όσα και να πάρεις πάντα αισθάνεσαι ότι δεν έχεις πάρει πολλά!". Το ξέρω το παιχνίδι του μάρκετινγκ με τα εμπορικά κέντρα που πας για να περάσεις την ώρα σου. Όσο κάθεσαι εκεί, τόσο θα καταναλώνεις! Προτιμώ να κάθομαι όσο μπορώ σε μέρη κοντά στη φύση και να "καταναλώνω" τα όμορφά της αγαθά. Την ησυχία της, τα πουλιά να κοιτώ και να ακούω, να ακούω τον ήχο από τα φύλα όταν περνάει το αεράκι από αυτά. Εγώ στο shopping therapy βάζω το nature therapy. Μπορεί να ακούγομαι εκτός κλίματος. Καλύτερα γιατί το κλίμα όπως λένε και οι ειδικοί πάει για υπερθέρμανση και εγώ θέλω να "δροσιστώ" ψυχικά και όχι να φουντώνω με του καθενός την εμμονή για πράγματα που ο χρόνος τα φθείρει. Για να μην παρεξηγηθώ, καλές είναι και οι αγορές αγαθών, και ο καφές σε ένα μέρος με κόσμο. Το κακό για εμένα είναι, όταν δεν υπάρχει μέτρο.
Με αγάπη πάντα
Agorafoviagr
An-Lu, ιδιαίτερα οι μαμάδες εκείνες που προσπαθησαν πολύ να αποκτήσουν παιδί, κολλάνε επάνω του μέχρι να το πνίξουν. Τρομερό για το κακόμοιρο το παιδί! Γινεται κατι σαν τρόπαιο, όπου όλοι θέλουν να κατέχουν!.
Le petit journaliste, μακάρι ποτέ να μη σου τύχει να βλέπεις παλιές φίλες σε τέτοια χάλια!. Πλήρης απομυθοποίηση!
nyctolouloudo, Είμαι και εγώ πολύ μοναχικό άτομο, lone wolf, αμα η παρέα δεν είναι της αρεσκείας μου παίρνω το καπελλάκι μου και φεύγω. Προσπάθειες κάνω να δένομαι με άλλους. Το εύκολο είναι να φεύγω, το δύσκολο είναι να μένω και να συναλλάσσομαι!.
agorafoviagr. Διαβάζω τα γραφτά σου και αναρωτιέμαι τόσο ωραίος άνθρωπος που είσαι πώς μπορείς και παθαίνεις κρίσεις πανικού!. Πάντα στη ζωή μου προτιμούσα να πάω έναν περίπατο παρά να συμβιβάζομαι με παρέες που δεν θέλω. Σαν και εσένα και εμένα μ' αρέσει να μιλάω περί ανέμων και υδάτων και είμαι τυχερή γιατί εκτός απο αυτές τις 2 εξαιρέσεις που ανέφερα, όλοι μου οι γνωστοί, είτε έχουν παιδιά είτε όχι, όταν είμαστε μαζί περνάμε θαυμάσια, με κέφι, με απόψεις, με χαρά. Την ποιότητα την αντιλαμβάνομαι όπως και εσύ. Μόνο που μερικές φορές έρχονται οι εξαιρέσεις. Στις οποίες καλούμαι όχι μόνο ν' ακούω αλλά να συνεισφέρω και σε εκμυστηρεύσεις. Και επειδή δεν έχω παιδιά πρέπει να βγάλω τα προσωπικά μου στη φόρα. Και δεν το κάνω και μετά έχουμε πρόβλημα.Και όύτε να ξεκόψω μπορώ γιατί είναι επαγγελματική συνεργασία. Γι αυτό εξίσταμαι!
Μπήκα έτοιμη να γράψω..."και ειδικά όταν ακούγεται η φράση "εμ δεν έχεις παιδιά, πώς να καταλάβεις?" και την είδα γραμμένη σε σχόλιο. Δεν λέω ότι δεν είναι όνειρο τα παιδιά, δεν λέω ότι δεν θα ήθελα να έχω ένα αν μπορούσα, απλά δεν νομίζω ποτέ πώς θα ήταν το μόνο θέμα συζήτησης. Κι εγώ σε τέτοιες συζητήσεις, ψάρι έξω από το νερό αισθάνομαι.
είμαι μια σιτεμένη με τρία παιδιά:)
ωστόσο, η αρρώστεια που λέγεται εγωπάθεια αναγνωρίζεται πολλές φορές σ'αυτές τις κουβέντες που περιγράφει η μαρίνα. το παιδί το δικό μας είναι πάντα πέρα από κάθε μέτρο...
κάτι σαν το τελευταίο μοδάτο παντελόνι που πήραμε από τη λαϊκή, ή σαν το καμπριολέ που έτυχε να πάρει ο σύζυγος ή ο γκόμενος...
άντε να συνενοηθείς μετά.
κι εγώ στο τριάντα παραδόξως έχω κολλήσει!
είναι κρίμα μερικές αλλά και μερικοί να είναι στα 40 τους ζόμπυ! να ζουν για κάτι που δεν είναι αυτοί.
ή να ακούνε τι λες, και μετά να βρίσκουν ακριβώς τον τρόπο να το εφαρμόζουν στον εαυτό τους. κάτι σαν ψυχοπλακωτικοί μονόλογοι τέτοιες κουβέντες...
ποιος λοιπόν είναι έξω από το νερό; εσύ ή αυτοί;
την καλησπέρα μου!
Φίλη μου Μαρίνα, προσπαθώ όσο μπορώ, να είμαι λιγότερο κακός... Το πως με πιάνουν κρίσεις πανικού...Τρεις παράγοντες λένε ότι είναι: βιολογικοί, η ιδιοσυγκρασία (συνήθως είναι υπερευαίσθητοι χαρακτήρες) και το περιβάλλον. Τίποτα δε θεωρώ τυχαίο, οπότε για κάποιο λόγο η αγοραφοβία με κρίσεις πανικού μπήκανε στη ζωή μου. Ξέρεις φίλη μου, οι προσωπικές εκμυστηρεύσεις, όταν γίνονται, όχι μέσα από την καρδιά μας, αλλά με τον τρόπο που περιγράφεις (και που μου έχει τύχει και εμένα...), αντί να μας βοηθήσουν, να μας κάνουν να αισθανθούμε ότι βγάλαμε ένα βάρος από μέσα μας, μας φορτώνουν ακόμη περισσότερο με τη στεναχώρια του όπως έγραψες "βγάλαμε τα προσωπικά μας στη φόρα". Σε κάποιον θα προσέθετα, που δε θα θέλαμε να το κάνουμε, αλλά επειδή εκείνος μας είπε τα προσωπικά, θεωρήσαμε ότι πρέπει να κάνουμε και εμείς το ίδιο...Είναι το φιλότιμο που μας ωθεί σε αυτό, είναι το συναίσθημα της αμοιβαιότητας που μας κάνουν να τα λέμε χωρίς να το θέλουμε; Δεν ξέρω...Όμως πιστεύω, ότι πρέπει να μην μιλάμε εκείνη την ώρα για τα προσωπικά μας, αν δεν το αισθανόμαστε. Προσωπικά αν δε μιλήσω ενώ ο άλλος μου μιλάει για τα προσωπικά του, φοβάμαι μην το πάρει αρνητικά. Και χωρίς να το θέλω του ανοίγομαι επειδή μου ανοίχτηκε (σε κάποιες λίγες περιπτώσεις αναφέρομαι που μου έχουν τύχει). Φίλη μου, πρέπει να μη συμβουλευόμαστε τους φόβους μας. Αυτό το γνωρίζω πολύ καλά! Ίσως θα βοηθούσε αν με τρόπο τον απέτρεπες να ανοιχτεί. Είναι δύσκολη η θέση σου εκείνη την ώρα. Μακάρι να μπορούσαμε με όλους να είμαστε ο εαυτός μας, χωρίς να φοβόμασταν μη μας παρεξηγήσουν...Πιστεύω πολύ στον τρόπο που λέμε κάτι σε κάποιον. Φυσικά κάποιοι δεν καταλαβαίνουν...Το θέμα φίλη μου, είναι να μπορούμε να τα έχουμε μεν καλά με τους άλλους, αλλά να τα έχουμε καλά και με εμάς, με τον εαυτό μας. Είναι άσχημο, όταν επειδή δε μπορούμε να φερθούμε όπως θα θέλαμε σε κάποιον, να τα βάζουμε με εμάς...Σου εύχομαι ένα όμορφο και ξεκούραστο Σαββατοκύριακο!
Με αγάπη πάντα
Agorafoviagr
Marina ειμαι μητερα κι εγω αλλα ενα παραξενο που αντιμετωπιζα παντα ηταν οτι δεν ειχα η δεν ηθελα η δεν αισθανομουν την αναγκη να πω κουβεντα για το ολον θεμα.Αντιμετωπιζα επισης την υποψια καποιων φιλεναδων οτι δεν ειμαι στοργικη ,υπευθυνη,ωριμη κι αλλα τετοια ανοητα.Μεγαλωσαμε με τον αντρα μου δυο παιδια και κανενας δεν ηξερε τι κανουν ,που ειναι ,αν σπουδαζουν,αν ειναι καλοι μαθητες,αν μαθαινουν ξενες γλωσσες κι ολα αυτα τα ακρως βαρετα και μπλιαχ! που συζητιουνται κατα κορον.Σε βεβαιω δυο νορμαλ παιδια με αδαμαντινη στοφα που τα βγαζαν περα μονα τους σε ολα.(ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΩ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΜΕ ΚΑΤΙ)Καταλαβαινω ολο αυτο που εκφραζεις κι αναρωτιεμαι πολλες φορες γιατι η φυση δεν χαριζεται σε ανθρωπους που ειναι αρμοδιοι να μεγαλωνουν παιδια,και τους τα στερει.Αντιθετως τα δινει εκει οπου υπαρχει ολο το χτικιο της εξουσιας,της κτητικοτητας,της ασεβειας στην προσωπικοτητα των παιδιων,της μιζεριας,των κενων,της λυσης των υπαρξιακων προβληματων.Εν ολιγοις μισω καθε χρηση των παιδιων για προσωπικη καλυψη ανεπαρκειας και ανασφαλειας,αισθανομαι δε απεριοριστη σιχασια για ολες κι ολους που χρησιμοθυρουν εναντι των παιδιων τους.Σηκωνεται η τριχα μου με τις γυναικες που αντικαθιστουν την προσωπικη ανυπαρκτη σχεση με τον συντροφο τους με ενα πλασμα που δεν τους φταιει σε τιποτα.Και λεω πραγματικα ευθαρσως και χωρις φοβο και παθος.''Ε!ΣΚΑΣΜΟΣ ΠΙΑ''.Ελεος! σκαστε και πλανταξτε.Λιγη ντροπη. Μαρινα χρυσο μου κοριτσι,εγινα 52 χρονων,με αρκετη πειρα για να μπορω να το πω.Μακρια απο τετοια ατομα,οσο μπορεις μακρια!!Εχεις την καλημερα μου!
Georgia, ξέρεις πώς είναι αυτά απο πρώτο χέρι. Στην αρχή, τότε που που πάθαινα τις αποβολές, ένοιωθα ένα τσίμπημα και μετά όταν οι μητέρες φεύγανε έκανα εμετό!. Αλλά τώρα έχω θυμώσει, αει στο διάλο, δεν έχετε κάτι άλλο να πείτε, ε! καθίστε σπίτι σας, να ζήσετε εσείς καλά και εμείς καλύτερα!
abttha, ε όχι και σιτεμένη επειδή έχεις 3 παιδάκια! Ελεος!. Αυτοί στα 40+ τους δεν έχουν δικές τους ζωές, όπως σωστά λές, ζούν μέσα απο τα επιτεύγματα των βλασταριών που ακόμη κι αν κλάσουν..ο ήχος είναι σκέτος Μοζαρτ. Είναι καϋμένες αυτές οι γυναίκες που παγίδεψαν έτσι τον εαυτό τους, όμως δεν τις συγχωρω!.Κρύφτηκαν πίσω απο τα μωρά και εξόντωσαν τις προσωπικότητές τους..
Agorafobia, στις κοινωνικές εκδηλώσεις που αναφέρομαι, οι γυναίκες αυτές δεν θέλουν να μου εκμυστηρευτούν δικά τους πράγματα..απλά λένε τα ίδια σε όλους σαν κασέτα. Είναι τρομερό ν' ακούω για τα ξενοπηδήματα του συζύγου και μαζί μ' εμένα να τα ακούνε άλλοι 10. Δεν έχω PR, δεν έχω υπομονή, παίρνω ανάποδες, δεν θέλω ν' ακούω. ! Το ίδιο με τα παιδιά, τι υπέροχα έξυπνα που είναι όταν φτύνουν τους τοίχους του σπιτιού μου ή κλωτσάνε τα τραπέζια και οι μαμάδες χαμογελούν με συγκατάβαση. Υπάρχει και φιλότιμο, όχι βέβαια απο τα παιδιά..μάζεψέ τα, μάθε τους τρόπους, ή κράτα τα σπίτι αν είναι θηρία.
Faraona, διαβάζοντας τα γραφτά σου, επιτέλους ηρέμησα! Δεν είμαι εγώ η μουρλόγκω, δόξα τω θεώ, υπάρχουν λογικοί γονείς που σέβονται και τα παιδάκια τους.
Για την ιστορία θα σου πώ κάτι που με έχει εξαγριώσει για αυτές τις μαμάδες. Αυτά τα παιδιά που με τόσους κόπους και αίμα τα κάνανε, τα χτυπάνε με τη ζώνη όποτε γυρίζουν νευριασμένες απο το γραφείο, όποτε μάθουν για νέα κέρατα, όποτε τους κατέβει. Θέλω να βλέπω τα προσωπάκια αυτών των θυμάτων-παιδιών, όσο το δυνατόν γίνεται λιγώτερο, είναι σαν τρομαγμένα πουλάκια..τι θλίψη αισθάνομαι. Και μετά αγριεύω!.
Να είσαι καλά και να σε αγαπούν
Εχω επιθυμησει ενα τετοιο κειμενο απο σενα...
αλλα εισαι σε αλλη φαση,το ξερω.
Ηθελα ομως να το πω...ετσι οπως θα το ελεγα αν ειμασταν καπου αι πιναμε καφε....
Νασαι παντα καλα
Δημοσίευση σχολίου