Η ιδιοτέλεια σαν κίνητρο

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που χρειάζονται ένα κίνητρο για να κάνουν κάτι. Υπάρχουν άλλοι που δεν χρειάζονται κίνητρο, το κάνουν αυθόρμητα. Οι περισσότεροι όμως που ξέρω θέλουν το κίνητρο. Τη δύναμη πίσω απο τα πράγματα. Η δύναμη αυτή μπορεί να είναι πρός όφελός τους ή πρός όφελος κάποιου συνόλου. Το όφελος όμως γίνεται κινητήρια δύναμη. Η δύναμη αυτή μπορεί να είναι μία ανταμοιβή, είτε ηθική, είτε υλική.

Οσοι δε κάνουν πράξεις βάσει κινήτρων, τους είναι αδιανόητο να καταλάβουν πως λειτουργούν εκείνοι οι άλλοι που κάνουν πράγματα χωρίς κίνητρο, χωρίς τα δικά τους μέτρα και σταθμά.
Ετσι έρχεται η ασυνενοησία.

Η κα Π. ποτέ δεν κάνει κάτι χωρίς κίνητρο, όταν προτείνει κάτι τα έχει σκεφτεί έτσι με το μυαλό της, είναι 10 εκατ. βήματα πιο μακριά απο εμένα που δεν καταλαβαίνω τα κίνητρά της. Και το αποτέλεσμα είναι πάντα πρός όφελός της. Συχνά-πυκνά δε, είναι πρός τη δική μου καταστροφή. Αυτό δεν την ενδιαφέρει. Αρκεί, να πραγματωθεί η δουλειά της.

Παλιά στενοχωριόμουνα πολύ. Μετά ήρθε η πικρία απόρροια της αχαριστίας. Τώρα απλά το γράφω σαν συμβάν που πέρασε, ακούμπησε, χαράκωσε, επούλωσε και έλιωσε.

"Οσο υπάρχουν άνθρωποι" θα συνεχίζω να μαθαίνω.

Aλληλογραφία

Μου αρέσει να στέλνω κάρτες όταν ταξιδεύω σε διάφορα μέρη, πάντα φροντίζω να αγοράζω αρκετές και να τις ταχυδρομώ σε φίλους όχι μόνο ανα τον κόσμο αλλά και απο την Αθήνα. Ω! Ναί, grand ψώνιο είμαι και μ' αρέσει. Θα μπορούσα να πάρω ένα τηλέφωνο, να στείλω sms, e-mail, να μιλήσουμε με msn, skype , ναί συμφωνώ, όλα τα χρησιμοποιώ πλήν όμως υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι σαν και εμένα που μας αρέσει η παραδοσιακή γραφή. Να διαλέγουμε το χαρτί αλληλογραφίας, το στυλό, το χρώμα του μελανιού ίσως, το εξώφυλλο της κάρτας μέσα στα οποία θα αποτυπώσουμε με τον καλό/κακό/ψυχρό/και ανάποδο γραφικό μας χαρακτήρα, λίγο απο το είναι μας. Εκεί τα λάθη δεν υπάρχουν, δεν υπάρχει delete, χρειάζεται πρώτα να έρθει η σκέψη και μετά η αποτύπωση.

Επίσης μου αρέσει να λαμβάνω χειρόγραφα γράμματα ή κάρτες απο διάφορα μέρη του κόσμου. Απο φίλους μας που είχαν την τύχει να ταξιδέψουν, να μας θυμηθούν και να μας στείλουν μία καρτ ποστάλ, με δύο λόγια ώστε να χαρούμε και εμείς μαζί τους.

Μερικές φορές παλιά που είχα αναφέρει για αυτό μου το χόμπυ, είχα εισπράξει πολλές κοροϊδίες, πειράχτηκα γιατί με θεωρούσαν παλαβή οι συνομίληκοί μου, το βούλωσα και πέρα απο τους 10 φίλους που ανταλλάσουμε γραπτά τις σκέψεις μας, δεν τόλμησα να κάνω άλλους. Ούτε βέβαια ποτέ ανέφερα τη μανία που έχω με τα χαρτικά. Απο στυλό, πένες, μολύβια, γόμες, αυτοκόλλητα, παλιές χαλκομανίες που κολλάγαν όταν βρεχώντουσαν, χαρτιά περιτυλίγματος, κορδέλλες και βέβαια ποιότητες χαρτιών. Σε αυτό μου το ταξείδι στο κόσμο των χαρτικών δεν είμαι μόνη, έχω τον πεθερό που με συντροφεύει στις περιηγήσεις μου: έρχεται πότε-πότε (όταν αισθάνεται στενοχωρημένος) και χάνεται μέσα στη γραφική ύλη..γόμες για μολύβια Faber, γόμες για μηχανικά μολύβια, ολόσωμα μολύβια για ζωγραφική, ξύστρες παραδοσιακές ξύλινες, ή κάτι άλλες μεταλλικές που καρφωνόντουσαν πάνω στα θρανία, μελανοδοχεία παραδοσιακά, αμπούλες ή μελάνια κυρίως χρώματος βιολεττί, φακέλλους, διαφάνειες, ετικέττες..και όταν είναι να φύγει, παίρνει πάντα κάτι που να του αρέσει και είναι ευτυχισμένος.

Στη μπλογκόσφαιρα ανακάλυψα μία φίλη που της αρέσει η χειρόγραφη αλληλογραφία. Δεν ξεκινήσαμε έτσι, μου έστειλλε κάτι φανταστικά σαπουνάκια (πέρα απο τα γραφικά τρελλαίνομαι και για σαπούνια) απο τη χώρα που κατοικεί που συνοδευόντουσαν απο τις σκέψεις της γραμμένες στο χέρι. Ετσι της έγραψα και εγώ και μετά απο τόσα χρόνια κέρδισα άλλη μία φίλη λάτρη του χειρόγραφου λόγου.

Καλή είναι η τεχνολογία δεν λέω, αλλά το να γράφουμε αφήνουμε και ένα μέρος της ψυχής μας. Στο τελευταίο της γράμμα είχε μέσα αυτό το όμορφο βραχιολάκι για "να μη με πιάσει ο Μάρτης". Ευχαριστώ θερμά.

Ο Ελληνας διεθνώς

Δεν ξέρω πώς καταφέραμε να γίνουμε ζωντόβολα, ίσως είμασταν ήδη και απλά εξαπλώθηκε η ασθένειά μας με τον καιρό.
Ειδα αυτό το βίντεο



και στην αρχή γέλασα πάρα πολύ. Η Aegean μιά χαρά εκμεταλλεύτηκε, την απολίτιστη ράτσα μας για να πουλήσει εισιτήρια. Γέμισε το Λονδίνο με ζώα, ελληνικής καταγωγής με δύο πόδια. Που σαν τα ζώα βρίζονται και κλωτσιούνται στη μέση του δρόμου..ΔΙΕΘΝΩΣ.
Μη χειρότερα!
Γιατί υπάρχουν και χειρότερα;
Με τίποτα ο Ελληνας δεν εκπολιτίζεται, είτε είναι άντρας είτε είναι η καρακατσούλω. Τι να τα κάνεις τα Λονδίνια, τα ρούχα, τις μόδες και τα πτυχία.
Σαν ζωντόβολο φέρεσαι, ζωντόβολο είσαι και θα είσαι.

Μας πήρανε είδηση !

Νεπάλ

Το τρίτο και τελευταίο εγκεφαλικό το έπαθε ενόσω ήταν στο νοσοκομείο, εξαιτίας των δύο πρώτων. Μπήκε στην Εντατική και οι γιατροί δεν μίλαγαν σε κανέναν.

Ο σύζυγος.

Η οικογένειά του και τα παιδιά του ήταν στο πλευρό του απο τη πρώτη στιγμή που τον κάνανε εισαγωγή στο Νοσοκομείο.

Οι γονείς και τα παιδιά του.

Η γυναίκα του κάθισε μαζί του μέχρι που τον πήγαν στην Εντατική. Μετά έφυγε για το Νεπάλ. Στο προγραμματισμένο ταξίδι που είχαν σχεδιάσει μήνες πρίν οι δυό τους, πρίν του προκύψει το μοιραίο.

Η σύζυγος.

Στην Εντατική όμως ξύπνησε κάποια στιγμή και αναζήτησε τη σύζυγό του.

Ο ετοιμοθάνατος

Ειδοποιήθηκαν τα πάντα και μέσα σε 3 μέρες η γυναίκα επέστρεψε για να της κρατήσει το χέρι ενώ πεθαίνει. Ετσι πέθανε

ο σύζυγος.

........................................................

Πώς φεύγεις λοιπόν για το οπουδήποτε, και δη για μία τόσο μακρυνή χώρα, ενώ ο σύντροφός σου είναι στην Εντατική και οι γιατροί κουνάνε το κεφάλι τους στις ερωτήσεις περί ζωής;

Ολοι εμείς οι άλλοι, οι απέξω αν θέλετε.