Σβκ

Για τους περισσότερους ανθρωπους τα σαββατοκύριακα είναι πηγή ξεκούρασης, χαράς, φυγής απο τη ρουτίνα της εβδομάδας. θυμάμαι απο παιδί πόσο προσδοκούσα να έρθει το σβκ, να αφήσω πίσω μου τη πίεση των μαθημάτων του σχολείου, να βγώ με παρέες να πάω σε πάρτυ, ν' αλλάξω κλίμα.

Δυστυχώς η πορεία της ζωής μου σαν μέλος μιάς οικογένειας σημάδεψε με πύρινα καρφιά τα σβκ μου. Ολες οι συμφορές, τα σβκ μας προέκυπταν. Σάββατο αρρώστησε ο μπαμπάς μου και τον τρέχαμε με το ΕΚΑΒ μέσα στη μαύρη νύχτα, Σάββατο πέθαναν η νονά μου και η γιαγιά μου. Μία Κυριακή έπαθε κρίση η μητέρα μου και της διεγνώσθη κάποιο καρδιακό νόσημα αργότερα. Σάββατο έπαθα περιτονίτιδα και παραλίγο να πάω στον άλλο κόσμο. Κυριακή βράδυ πέθανε ο πατέρας μου στον ύπνο του και ένα Σάββατο έκανα εισαγωγή (την τελευταία της) τη μητέρα μου στο νοσοκομείο, στα κατεπείγοντα.

Τα σβκ συνέχισαν να μου παίζουν παιχνίδια μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω. Αρχισα να τα φοβάμαι. Προτιμούσα την εβδομάδα της δουλειάς, της ταλαιπωρίας, όπου στο γραφείο θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, θα πηγαίνω το πρωί, nice & crispy, ιδιαίτερα τις Δευτέρες με πόση χαρά πάντα πήγαινα στη δουλειά, παρόλλο που γύρω μου έβλεπα μούτρα κατεβασμένα απο τους τυχερούς ανθρώπους που πέρναγαν ζάχαρι το σβκ. Η Παρασκευή ήταν μία πικραμένη μέρα, η αβεβαιότητα με ξετίναζε. "Αραγε θα είναι όμορφο το σβκ ή μου την έχει στημένη η αγωνία και ο τρόμος της ανασφάλειας;"

Δεν ήταν μόνο τα σβκ των συμφορών, υπήρχαν και εκείνα των ατυχημάτων και των ενδο-οικογενειακών καυγάδων. Το τελευταίο, ένα απο τα χειρότερα. Οταν όλοι τρώγονται με όλους, αυτοί που δεν κάνουν όρεξη να συμμετέχουν, "οι απέξω" αν θέλετε, τραβολογούνται και απο τις δύο πλευρές. Τα σούπα-μούπες, ατέλειωτα. Τα "αυτός ο άντρας σου" και "αυτή κόρη της" να πέφτουν χαλάζι, δάκρυα με τους κουβάδες και αντεκλήσεις. Και εγώ στη μέση να ψάχνω απεγνωσμένα για το κουμπί, να το πατήσω και να γίνω αόρατη.

Ομως όλα τα σβκ της ζωής μου δεν ήταν μαύρα. Ολα τα σβκ της ζωής μου δεν είναι μαύρα. Υπάρχουν και υπήρξαν υπέροχα, τουλάχιστον 1 φορά το μήνα έχω ένα υπέροχα θαυμάσιο σβκ τώρα πιά. Τις όμορφες ,μοναδικές αυτές στιγμές τις γράφω σε ένα βιβλιαράκι που φυλλομετρώ όταν το επόμενο τρομαγμένο weekend απλώσει τα πλοκάμια του επάνω μου. Και μη μου πείτε ότι αυτο-ματιάζομαι και τέτοις μεταφυσικές σαχλαμάρες, δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα, ούτε αλαφροίσκιωτη είμαι.

Ποιές οι άμυνες για ένα "δύσκολο" σβκ;

Δεν έχω καμμία. Παίρνω τα γεγονότα όπως μου έρχονται και οι αποφάσεις αυτοσχεδιάζονται επιτόπου. Αντί να χαλαρώνω, είμαι υπ' ατμόν. Αντί ν' αράζω σε ξαπλώστρες ξεκούρασης τρέχω σαν το Βέγγο. Και τις ώρες που ο Βέγγος έχει ξαποστάσει και οι αποφάσεις παρθεί, γλαρώνω αναστατωμένη φοβούμενη το επόμενο βήμα. Στην επόμενη γωνία μπορεί να είναι ο Μπάμπουρας των παιδικών μου χρόνων. Ξέρω ότι θα τον σκοτώσω. Η προσπάθεια όμως αυτή, ίσως σκοτώσει και εμένα.

Παλιά τα κοπανούσα πολύ, για πότε έπεφτε η στάθμη του ουϊσκυ ήταν απίθανο. Μετά έβαλα φρένο. Δεν θα γίνω αλκοολική για τη δυσαρμονία των σβκ. Τώρα έχω άλλη ντόπα. Το PC, δεν μπορώ χωρίς αυτό. Σαν τη κόκα, το ζητάει ο οργανισμός μου. Σερφάροντας σε άλλα μέρη, είτε τα γραφτά του κόσμου είτε οι φωτογραφίες με χαλαρώνουν απόλυτα. Είναι στιγμές που παίζω παιχνίδια για ΩΡΕΣ. Μέχρι να πονέσουν τα μάτια μου και να πιαστούν τα χέρια μου. Τα ίδια κάνει και ο 12 χρονος ανηψιός μου, παίζει Wii και ξεχνάει το σύμπαν γύρω του.

Γυρίσαμε απο την εκδρομή πρό 1 ώρας. Πολύ δύσκολο σβκ, o πονοκέφαλος του άγχους και της ανησυχίας δεν με άφησε ούτε στιγμή.

( Ο πίνακας είναι της Carole Saxe)