Αγάπη

Όταν αγαπάς να μη λες στον άλλο λόγια πολλά.

Να είναι ο λόγος σου γεμάτος παύσεις και κενά.... για να μπορεί να τα καλύψει ...με ό,τι θα ήθελε να του πεις.

Γι’ αυτό και η μεγάλη αγάπη είναι μια κραυγαλέα σιωπή.

Επειδή η αγάπη είναι σαν τη φωτιά, που ζεσταίνει ακόμη και αυτούς που της γυρίζουν τις πλάτες και επειδή μεταμορφώνει τη θυσία σε χαρά, κερδισμένος πιο πολύ είναι όχι εκείνος που αγαπιέται αλλά εκείνος που αγαπά.

Γι’ αυτό ξεκινούμε

να αγαπούμε κάποιον

επειδή τον χρειαζόμαστε και

καταλήγουμε

να τον χρειαζόμαστε επειδή τον αγαπούμε

Παπανδρέου-Καραμανλής-Μητσοτάκης-Βενιζέλος

Ο Ελληνας ΔΕΝ ψηφίζει κόμματα. Δεν τον ενδιαφέρουν οι πολιτικές παρατάξεις, τα πιστεύω, οι ιδεολογίες (αν υπάρχουν).


Χαμογελάει συγκαταβατικά όταν οι παρατάξεις αραδιάζουν τα προγράμματα που λένε ότι θα ακολουθήσουν για τον προϋπολογισμό, υγεία, ευζωϊα..



Παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα άτομα των υπουργικών συμβουλίων..ποιοί και ποιοί είναι..ξεφυλίζει και το espresso για τα περαιτέρω.

και στη τελική



όταν είναι να πάει στη κάλπη..

Επιλέγει άτομα απο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΤΖΑΚΙ



..α ρε Ελληνα αυλικέ! Ακόμη δεν ξεπέρασες την κληρονομική βασιλεία!

Ευτυχία

"Ευτυχής όποιος μπορεί να ξεχνάει αυτά που δεν μπορεί να αλλάξει" είπε ο Γιόχαν Στράους.

Δύσκολο να μη κολλάς σε αυτά που θα ήθελες να έχεις ή είχες και έχασες στη πορεία.

Θανατος και γηρατειά

Αναρωτιέμαι γιατί μερικοί άνθρωποι ζούν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα αλώβητοι ίσως απο άνοια ή και ασθένειες, ενώ άλλοι στον ανθό της ηλικίας τους πεθαίνουν.

Υπάρχουν αιωνόβιοι γέροντες
Υπάρχουν παπούδες και γιαγιάδες που φθάνουν τα 90 και 95 με τα μικροπροβλήματα της ηλικίας (πόδια, κουφαμάρα, ρευματισμούς) αλλά που συνεχίζουν και ζούν καλά με τα μυαλά τους 400
Υπάρχουν ηλικιωμένοι που παιδεύονται με πολλές όχι θανατηφόρες αρρώστειες που τους προκαλούν πόνους και κούραση..και λές και τους ξέχασε ο θεριστής..εκεί συνεχίζουν να βασανίζονται ως τα βαθιά γεράματα..μέσα στην αγωνία

και ο αντίποδας

Πέθανε χθές ο Patrick Swayze, που τον είχα δεί στο "Dirty dancing", 57 ετών απο καρκίνο. Και χειρότερα πόσοι άλλοι κάτω απο τα 50 τους χρόνια, μπάμ και κάτω.
Νέοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να ζούν και να χαίρονται
για να μη μιλήσω
για τα παιδιά που πεθαίνουν κάθε τόσο

Δεν υπάρχει απάντηση στην απορία μου, μόνο ο θεός.

Δωρεές οργάνων

Διάβασα σε αυτό το άρθρο εδώ, για κάποιον που αποφάσισε να χαρίσει το ένα νεφρό του σε όποιον είχε ανάγκη. Παρόλλο που η οικογένειά του και ο σύντροφός του είχαν αντίρρηση, εκείνος συνέχισε να επιθυμεί να σώσει έναν άγνωστο.

Μπήκε λοιπόν στο Ιντερνέτ και βρήκε ένα πρόγραμμα ασθενών που ζητούσαν απεγνωσμένα 1 νεφρό για να ζήσουν. Το πρόγραμμα είχε φωτογραφίες και ιστορικό. Ο Δωρητής μας, ανέτρεξε τους ασθενείς και κατέληξε στην κα Τ, ετών 65, όπου αποφάσισε αν συμβάδιζαν ιατρικά τα νεφρά τους, αυτή να το έπαιρενε.. Μετά απο εξετάσεις και πάρε δώσε, βρήκαν οι γιατροί ότι όντως τα νεφρά τους ήταν συμβατα, έγινε η εγχείρηση και...θα τελείωνε η ιστορία εδώ αν δεν είχε και συνέχεια..

Λόγω της φύσεως της δωρεάς, ανακατεύτηκε το τοπικό ραδιόφωνο και οι κάμερες και ο Δωρητής έγινε κάτι σαν στόχος θετικών αλλά και αρνητικών σχολίων.

Μερικοί είπαν ότι ήταν σωτήρας, ηρωας, θεός που στα καλά καθούμενα έδωσε ζωή σε έναν άγνωστο συνάνθρωπο

Αλλοι πάλι είπαν ότι είναι παλαβός, ανισόρροπος, freak, αηδιαστικός, τον έπαιρναν τηλέφωνο και τον έβριζαν, τον απειλούσαν να τον σκοτώσουν.

Κάποιο κατέκριναν το σύστημα επιλογής που χρησιμοποίησε. Οτι δηλαδή δεν ήταν ανώνυμος-αφανής δότης αλλά το έπαιζε και λίγο θεούλης επιλέγοντας τους ασθενείς που θα είχαν το πολύτιμο μέλος του. ..αντί να περιμένει τους γιατρούς να επιλέξουν τον πρώτο της λίστας για μεταμόσχευση.


Κατακρίθηκε πάρα πολύ αυστηρά για αυτή του τη πράξη απο τα media που βρήκαν ευκαιρία για πολλές συζητήσεις.

Αναρωτιέμαι μόνο γιατί αφού ήθελε να κάνει το καλό..δεν το άφηνε να πέσει στο γιαλό..Ας το πάρει το νεφρό του ο/η/ ένας άνθρωπος ανώνυμος... γιατί έπρεπε να επιλέξει? Απο την άλλη πάντα κάποιος δεν επιλέγει, κάποιος γιατρός κυρίως για το ποιός θα πάρει την ευκαιρία και ποιός όχι; Ηθικό το δίλημμα.
Εσείς τι λέτε;


.....................

Είμαι πολύ ευαίσθητη στο θέμα δωρεάς οργάνων, γιατί είμαι δωρήτρια και σώματος και οργάνων.

Πράξεις εκδίκησης

Πρίν μερικούς μήνες παρακάλεσα μία γειτόνισσα να χαμηλώσει την ένταση της τηλεόρασης μετά τα μεσάνυχτα γιατί δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε, μέχρι και τους διαλόγους ακούγαμε.

Χαμήλωσε την ένταση αλλά με έβρισε πατόκορφα και απείλησε να στείλει το γιό της να με δείρει, γιατί την ενόχλησα.

Εκανε φασαρία πολύ με τον διαχειριστή εναντίον μου, που τόλμησα να σηκώσω κεφάλι. Προφανώς ως τότε όλοι ανεχόντουσαν τη χειρίστη συμπεριφορά της (τραμπούκος-Κατίνα) και δεν μίλαγαν. Απο ότι έμαθα τους έκανε πολλά γυμνάσια.

Μετά το επεισόδιο, άρχισε να χάνεται η αλληλογραφία μας, απο το Μάρτιο του 2009 και ύστερα όλα τα ξενόγλωσσα περιοδικά εξαφανίσθηκαν. Δεν κάναμε στην αρχή τίποτα, θεωρώντας πιθανές καθυστερήσεις ταχυδρομείων, μετά αρρώστησα και νοσηλεύτηκα με πνευμονία και κατά το τέλος Μαϊου αρχίσαμε να ψάχνουμε τα χαμένα περιοδικά. Ολοι με διαβεβαίωσαν ότι έρχονταν κανονικά, απο τους αμερικάνους μέχρι το ταχυδρόμο της γειτονιάς. Αρα χανόντουσαν απο μέσα.

Βάλαμε ένα παλιό περιοδικό μιά Κυριακή στο γραμματοκιβώτιο της πολυκατοικίας σαν decoy duck, να δούμε αν το πάρει κανείς. Και πράγματι, κάποιος έσκισε το περιτύλιγμα και το πήρε ... για λίγο. Μετά όμως μάλλον πανικοβλήθηκε γιατί το ξαναεμφάνισε. Και μετά άρχισε να πετάει στους κάδους απορριμάτων περιοδικά όλων των κατοίκων της πολυκατοικίας.

Λάθος κίνηση. Γιατί έγινε φασαρία, όλοι υποψιάζονταν όλους.

Ξέρω ποιός κατέστρεφε την αλληλογραφία μου για εκδίκηση όλους αυτούς τους μήνες. Ξέρει κλέφτης/η κλέφτρα ότι ξέρω. Νοίκιασα μία ταχυδρομική θυρίδα και σταδιακά όλη μου η αλληλογραφία, εκεί θα πηγαίνει.

Το θέμα είναι άλλο.

Δημιουργήθηκε χωρίς λόγο μία κακή κατάσταση. Αισθάνομαι πολύ θιγμένη για αυτή την υποχθόνια κλοπή. Και φοβάμαι για την επόμενη πράξη εκδίκησης. Ο φόβος μου δεν θα τον/την αποτρέψει να προβεί στο επόμενο στάδιο. Ομως δεν έχω καμμία τάση αντεκδίκησης, παρόλλο που μένει στην ίδια πολυκατοικία. Τον κλέφτη τον αγνοώ πλήρως. Η αδιαφορία σπάζει κόκκαλα. Είναι γνωστό αυτό και στο άθλημα είμαι καλή.

Εν τούτοις, με ενοχλεί η συμπεριφορά της εκδίκησης.

Λόγια

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν λένε ευθέως αυτό που θέλουν, απο εδώ σε πάνε, απο εκεί σε πάνε, αλλα σου λένε, άλλα εννοούν..με σκοπό να σου βάλουν τις λέξεις στο δικό ΣΟΥ στόμα.
Και όταν τις ξεστομίσεις...σύ είπας.
Εμείς πάμε να πλύνουμε τα χεράκια μας.

Βάλε τώρα την αποπάνω συμπεριφορά σε επαγγελματική σχέση. Μετά προσπάθησε να βγάλεις άκρη. Γιατί βέβαια δεν κάθεσαι να ξεστομίσεις εσύ τις λέξεις..τους αφήνεις αέναα να κλωθογυρίζουν στο θέμα τους, να στο λένε σε δόσεις, να θέλουν να πάνε στη Θήβα και να πηγαίνουν μέσω Ρώμης...και εσύ να τους αφήνεις, να γυρίζουν κύκλους..

Που θα πάει, θα το πούν, νομίζεις.
Αμ δε!

Delete-Restart

Είναι κάτι άνθρωποι που ..λές και δεν ζούν ανάμεσά μας παρά σε άλλο πλανήτη. Τίποτα δεν καταλαβαίνουν πέρα απο αυτά που έχουν στο νού τους και το κυριώτερο δεν ακούνε κιόλας αυτά που τους λές.

Παράδειγμα : Αν πείς " δεν θα συναντηθούμε αύριο γιατί έχω πονόδοντο θα πάω στον οδοντίατρο, να το κανονίσουμε άλλη μέρα"

δεν το καταλαβαίνουν,

πάνε στο ραντεβού,

στήνονται και περιμένουν και

μετά σε παίρνουν τηλέφωνο γεμάτοι παράπονα.

Και αν πώ ότι "μα σου το είπα" αφελέστατα απαντούν "αααα! δεν το κατάλαβα"!!

Ακόμη χειρότερο τους λές " ξέρεις θα φέρω και τη γιαγιά μαζί που δεν μπορεί να περπατάει έχει το γόνατό της"

και επιλέγουν να αφήσουν το αυτοκίνητο μακριά και η γιαγιά να σέρνεται.. και βλέπουν ότι δεν γίνεται..και εν τούτοις το χαβά τους! Ε! Και τι έγινε! Σου λέει. Γριά είναι, σέρνεται!

ΔΕΝ ΤΙΘΕΤΑΙ εδώ θέμα εξυπνάδας, δεν είναι κουτοί. Η είναι υπερβολικά εστιασμένοι στα δικά τους, στη κοσμάρα τους ή κάθε νύχτα κάνουν delete στον εγκέφαλό τους και restart την επομένη. Δεν εξηγείτε αλλιώς!

"Τι καινούργιο έμαθες σήμερα";

Αυτή ήταν η κλασσική ερώτηση των γονιών μου όταν ήμουνα παιδί. Κάθε που επέστρεφα απο το σχολείο στην αρχή, στο Πανεπιστήμιο αργότερα και τελικά κάθε μέρα ανεξαρτήτου επιπέδου μάθησης, ακόμη και τα σβκ.

"Τι καινούργιο έμαθες σήμερα; Τι διάβασες/είδες/άκουσες και σου έκανε εντύπωση; Θέλεις να το συζητήσουμε;"

Η ερώτηση γινόταν κάθε μέρα αλλά όχι για ν αρχίσω να λέω τα του σχολείου μου την ώρα που τρώγαμε και κανείς δεν προσέχει. Γινόταν συνειδητή απο τους γονείς μου όταν είχαμε τελειώσει το φαγητό και χαλαρώσει. Δεν ενδιαφερόντουσαν για τα 100 πράγματα που ίσως είχα μάθει σήμερα, για το 1 ενδιαφερόντουσαν, αυτό που μου έκανε τη μέγιστη εντύπωση, γι αυτό που δημιούργησε τη μέγιστη απορία.

Και όταν έλεγα για το καινούργιο που έμαθα, τότε το συζητάγαμε, κατεβάζαμε εγκυκλοπαίδειες (γιατί δεν υπήρχαν κομπιούτερς τότε) και αν δεν το βρίσκαμε, ρωτάγαμε και τους φίλους μας που ίσως γνώριζαν.

Μου έχει μείνει το χούϊ, ακόμη και τώρα. Κάθε τόσο αναρωτιέμαι "τι νέο έμαθα σήμερα", "τι διαφορετικό πρόσεξα στο δρόμο που περπατούσα". Ακόμη και τώρα μαθαίνω πράγματα, σε θέματα που με ενδιαφέρουν εννοείτε. Δεν θα ξεχάσω όμως όσο ζώ έναν καθηγητή μου (σπούδασα Ιστορία) που με έβαζε να κάνω εργασίες και παρουσίαση σε θέματα που δεν μ' αρεσαν, γιατί όπως έλεγε "αυτά που σ' αρέσουν θα τα κυνηγήσεις, θα τα θυμάσαι, ενώ τα άλλα τώρα είναι ευκαιρία να τα μελετήσεις και να έχεις μία σφαιρική άποψη για το κόσμο". Ετσι συνεχώς έγραφα εργασίες για πολιτικές θεωρίες και οικονομικά συστήματα!!! ενώ κατά βάθος μου άρεσε η αρχαιολογία και τα οι πρώτες γραφές! Τώρα που έχουν περάσει τόσα χρόνια τον ευγνωμονώ για τη γνώση που με έβαλε να πάρω.

Μεγαλώνοντας άλλαξα λίγο την ερώτηση καθότι παιδί της πόλης: "Πόσα πουλάκια είδες σήμερα; Πόσα λουλούδια σου τράβηξαν το βλέμμα; Ξέρεις τα ονόματά τους;" Ετσι συνεχίζω να παραδέρνω μέσα στην αέναη ανακάλυψη του κόσμου. Την ίδια ερώτηση κάνω και στ' ανήψια μου όταν τα βλέπω...και διαπιστώνω πόση εντύπωση τους κάνουν το ένα τ' αλλο, το έχουν μάθει πιά το σπόρ, μου λένε εκείνα απο μόνα τους ΤΙ τους έκανε εντύπωση σήμερα.

Χαίρομαι

Αποντες

Στρώνουμε τη ζωή μας με όποιο τρόπο μπορεί και ξέρει ο καθενας μας, παίρνοντας συχνά ανθρώπους και καταστάσεις για σίγουρες. Επικοινωνούμε λεκτικά με τον δείνα και τον τάδε, ειδικά αν αυτά τα άτομα έχουν μαζί μας μία επαγγελματική σχέση. Και πως έρχεται κατά καιρούς η ζωή και τα άτομα αυτά ΠΑΦ ξαφνικά χάνονται απο τη ζωή μας, αναπάντεχα σαν να τους πήρε ο άνεμος.

Ηξερα μία κομμώτρια για αρκετά χρόνια, μία χαρούμενη κοπελλίτσα γύρω στα 27, με κέφι για ζωή. Χάθηκε. Τη μιά μέρα είχαμε ραντεβού και μετά..δεν υπήρχε πουθενά. Το κινητό της δεν λειτουργούσε και ολόκληρη η οικογένειά της δεν απαντούσε στα τηλέφωνα. Λές και τους κατάπιε η Γής.

Είχαμε για χρόνια έναν ηλεκτρολόγο, πολύ καλό παιδί ερχόταν και μας έφτιαχνε πράγματα. Αφαντος. Δεν υπάρχει πουθενά, στην εταιρεία που δούλευε έφυγε για άδεια και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Χάθηκε.

Αντίστοιχα πέθανε πέρυσι ο σύζυγος (οδοντοτεχνίτης) μιάς γνωστής μου, τον χτύπησε αυτοκίνητο στην Εθν. Οδο. Πέθανε ακαριαία Η οικογένειά του το έμαθε, οι πελάτες τους όμως φαντάζομαι πώς όχι. Θα περίμεναν τις παραγγελίες να εμφανισθούν για πολύ καιρό.

Δεν είναι δυνατόν όμως όλοι να πεθαίνουν..κάποια άλλη εξήγηση πρέπει να υπάρχει

Πότε πάνω πότε κάτω

Συχνά με πιάνουν κρίσεις κατάθλιψεις, σε μορφή θυμού. Στην αρχή στρέφομαι πρός τα μέσα και κλαίγομαι για τη κακιά μου ωρα, μετά όμως όλος ο θυμός βγαίνει πρός τα έξω..κάνω κουβέντες, διαλόγους, ακόμη και καυγά και κάπως τα πράγματα ξεθυμαίνουν.
Το πρόβλημα δεν λύνεται, αλλά συνήθως θάβεται κάτω απο το χαλί.
Ομως ώσπου να εμφανισθεί η επόμενη κρίση, είμαι καλά.

Τέλος

Κατάθλιψη

Δεν τα κατάφερα τελικά και μπήκα μέσα στο τρυπάκι. Εκλεισα μαλακά τη πόρτα πίσω μου. Είμαι ασφαλής εδώ. Στον εικονικό κόσμο.

Το σώμα μου βγαίνει έξω, μιλάει, συναλλάσεται, βλέπει, ακούει, γελάει, υποτίθεται ότι ζώ. Ισως αυτός ο εαυτός να ζει. Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα, εξωτερικά τουλάχιστον κανένα συναίσθημα δεν βγαίνει.

Ο άλλος όμως, ο πραγματικός κλείστηκε μέσα. Οχι σε τοίχους απο τούβλα, σε τοίχους απο λόγια και απογοητεύσεις. Δεν με νοιάζει τίποτα, βαριέμαι να ντυθώ, να ψωνίσω, να φάω, να βγώ έξω, να κάτσω μέσα,
βεβαίως και ντύνομαι και βγαίνω αλλά τα κάνω μηχανικά γιατί πρέπει,
αν μ' αφηνες να διαλέξω, θα έπαιρνα ένα βιβλίο και θα καθόμουνα στη πολυθρόνα μου με τ' αυτιά μου μέσα στη μουσική..για ώρες, μέρες. Η θα πήγαινα στο αγαπημένο μου πάρκο, δάσος, θάλασσα, μακρυά απο όλους, κάπου σαν φυγή.
Απίστευτη κούραση.
Νυστάζω τώρα
Φεύγω
......................

Ενα βήμα μπρός και 3 πίσω

Είναι η νοοτροπία ορισμένων ομάδων ανθρώπων σχετικά με το οτιδήποτε καινούργιο. Διαφωνούν σε όλα. Οχι μόνο σε ότι προτείνουν οι κυβερνήσεις αλλά οτιδήποτε πάει να βελτιώσει τη ζωή μας σαν σύνολο καταλήγει να πολεμιέται με λύσσα.

Πρό Ολυμπιακών αγώνων έγινε το σώσε στο κόμβο Λεωφ Αλίμου-παραλιακής για να μη γίνει υπόγειο το τελευταίο κομμάτι της Αλίμου, ώστε εκείνοι που θέλανε να πάνε πρός Γλυφάδα, να περνανε υπογείως και κάτω απο την παραλιακή απέναντιγρήγορα και καλά, αντί να περιμένουν μαζί με τους άλλους το φανάρι. Πανώ, φασαρίες, πορείες για να μη γίνει η λεγόμενη "τρομπέτα" για 100 λόγους. Τελικά το έργο έγινε και αποσυμφορήθηκε ο κόμβος. Εκτοτε κανένα παράπονο δεν ακούστηκε. Μιά χαρά χρησιμοποιείται το έργο.

Αλλο παράδειγμα, πάλι στη παραλία. Για χρόνια στο Τροκαντερό υπήρχε η γκρεμισμένη Αεροπορία, τα κτίριά της ερείπια, σκουπίδια παντού και χαλάσματα. Εγινε της κακομοίρας όταν πρότεινε ο Ομιλος Λάτση να διαμορφώσει το χώρο της μαρίνας απο σκουπιδότοπο σε κάτι καλύτερο. Φωνές ξανά, πανώ, πορείες..και πολλές αντιρρήσεις. Τόσο καιρό είχανε οι πολέμιοι της ιδέας διαμόρφωσης της μαρίνας, κάτι να κάνουν απο το να μένει ο χώρος παραδομένος στα σκουπίδια, και δεν το έκαναν. Μόνο να πολεμήσουν όσους ήθελαν να το κάνουν ήξεραν. Τελικά έγινε το έργο και όλοι οι διαφωνούντες έσπευσαν να απολαύσουν τους καφέδες αγναντεύοντας το κύμα. Και να λένε "τι φωνάζαμε τότε; Μιά χαρά είναι όλα!". Στρουθοκάμηλοι της κακιάς ώρας.

Οταν ήταν το τράμ να περάσει απο τη παραλιακή περατζάδα του Π. Φαλήρου βγήκαν οι συνταξιούχοι στους δρόμους και είχε πέσει και ξύλο, μη χάσουνε τις βόλτες τους. Τελικά και οι βόλτες έμειναν και το τράμ πέρασε και πρώτοι οι συνταξιούχοι το χρησιμοποιησαν σαν μέσο αργής αλλά σίγουρης μεταφοράς!.

Με την αναχώρηση των αεροπλάνων απο το παλιό αεροδρόμιο, πάλι άρχισαν να τσακώνονται. Οποια πρόταση κι αν προτείνετο, γινόταν χαμός. Ούτε πάρκο θέλανε, ούτε οικόπεδα, ούτε χώρους αναψυχής..Οποιος προτείνει κάτι, να οι φωνές, τα πανώ, τα ουρλιαχτά....τα έχουμε ξαναδεί. Ετσι τα ολυμπιακά ακίνητα περιμένουν τη φθορά του χρόνου, ο χώρος χορταριάζει, οι αθίγγανοι στήνουν εκεί καταυλισμούς και το όλο θέμα ..στο κούκου κάθεται.

"Ως Ελληνες πάντα περιμένουμε από άλλους να κάνουν αυτά που είτε βαριόμασταν είτε φοβόμασταν να κάνουμε, έτσι ώστε να τους "περιμένουμε στην γωνία" κατηγορώντας τους και σταυρώνοντας τους."

Γιατί να πρέπει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που πάει να γίνει κάτι νέο να πολεμιέται τόσο; Λές και υπάρχουν κάποιοι ανάμεσά μας εναντίον της κάθε πρόοδου.

Απορώ με εμάς και στενοχωριέμαι!

Premonition

Χθές το βράδυ είδα τη μητέρα μου στον ύπνο μου. Απο τότε που πέθανε (2001) πολύ σπάνια τη βλέπω αλλά τις 2 φορές που εμφανίσθηκε ήταν σαν να με προειδοποιούσε για τις δυσκολίες που ερχόντουσαν. Δεν ήταν μόνη της, ήταν και ο θείος μου μαζί, ο νεκρός σύζυγος της κας Π. Ημουνα και εγώ μέσα στο όνειρο. Και οι τρείς καθόμασταν σαν θεατές ενός νούμερου τσίρκου. Στη πίστα η κα Π, πέταγε πιάτα στον αέρα σαν τους ακροβάτες ή τους κλόουν, μαζί με έναν παλιό μου συμμαθητή απο το γυμνάσιο που έκανε τούμπες και υποκλίσεις στο κοινό!.

Και εμείς οι τρείς, απέξω κυτταγόμασταν με απορία.

------------------------------------------

Η διπλή προειδοποίηση ότι κάτι θα προκύψει στη κα Π (για τον παλιό συμμαθητή δεν ξέρω ούτε που είναι, ούτε τι κάνει στη ζωή του) δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον σημερινό καυγά.

Αισθάνομαι εξουθενωμένη.

Δώρων συνέχειας

"Μήπως κάνουμε δώρα για να διαφημίζουμε την υπεροχή μας;"

Πρόταση απο το βιβλίο "The God Delusion" του Richard Dawkins

Εξω-μέσα

ΕΞΩ

Οι γιορτές πέρασαν πιο χαλαρές απο άλλες φορές αλλά όχι λιγώτερο επίπονες. Συναισθηματικά επίπονες, ευχάριστες αλλά και διδακτικές. Μαθαίνω απο τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτά που μου λένε, αυτά που ακούω να λένε, αυτά που συμπεραίνω ότι είπαν. Βλέπω πώς τα λένε, τι κυττούν όταν τα λένε και ποιά η στάση του σώματός τους. Δεν καταλαβαίνουν ότι τους παρατηρώ, μπορώ να γίνομαι αόρατη.

ΜΕΣΑ

Εχω περάσει και εγώ τα μηνύματά μου. Γενικώς μ' αρέσει να με περνάνε για χαζή. Δεν είναι καθόλου υποτιμητικό, αντίθετα θα έλεγα. Το να το παίζεις χαζός, είναι μιά μορφή προστασίας, γλυτώνεις απο τις απίστευτες κατηχήσεις δια παντός επιστητού, απο τις ξερολιές του κάθε κολλημένου είτε στη μπάλλα είτε στη τρεχάλα και έχεις την ησυχία σου.

ΕΞΩ

Ευτυχώς τα τραπεζώματα δεν ήταν απανωτά όπως πέρυσι που κοντέψαμε να ψοφίσουμε, γιατί όταν η νοικοκυρά παιδεύεται να μαγειρέψει και σε καλεί να φάς και να αφήσεις στη πάντα τα "είμαι χορτάτη απο χθές στο γεύμα της θείας Πουλχερίας" γιατί θα σου φέρει τη πιατέλλα και στο δικό σου κεφάλι και στη Πουλχερία σου. Τα κάναμε αραιά φέτος, τέσσερα όλα κι όλα και προσεκτικά. Για πρώτη φορά δεν μαλώσαμε, κάτι είναι κι αυτό. Μου ήρθε βέβαια το αίμα στο κεφάλι για κάτι απίθανα ανεγκέφαλες απόψεις, απο την άλλη, απόψεις είναι ο καθένας ό,τι θέλει λέει. Και στο κεφάλι τους ας έχουν και τσίκλα.

ΜΕΣΑ

Υποτίθεται οτι η Ελλάδα είναι σε φάση μιζέριας. Καμμιά μιζέρια όμως δεν είδα στα σουπερμάρκετ, ουρές περίμεναν στα ταμεία με τα τρόφιμα μέχρι και καρπαζιές είδα να πέφτουν για το τελευταίο κομμάτι χψ που έμεινε στο ράφι. Η κατάσταση στην Ελλάδα ίδια με πέρυσι, με πρόπερσι, τα ίδια σκατά βιώναμε και τότε, μόνο που φέτος ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑΜΕ πόσο πολύ βρωμάνε τα συγκεκριμμένα. Και μας έπιασε μια αναγούλα, άλλο πράγμα.

ΕΞΩ

Μερικές παγωμένες σόδες παρακαλώ! Αντε να τσουγκρίσουμε τα ποτηράκια μας και εις υγείαν, να χωνέψουμε και αυτά τα Χριστούγεννα.