Κατάθλιψη
Δεν τα κατάφερα τελικά και μπήκα μέσα στο τρυπάκι. Εκλεισα μαλακά τη πόρτα πίσω μου. Είμαι ασφαλής εδώ. Στον εικονικό κόσμο.
Το σώμα μου βγαίνει έξω, μιλάει, συναλλάσεται, βλέπει, ακούει, γελάει, υποτίθεται ότι ζώ. Ισως αυτός ο εαυτός να ζει. Κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα, εξωτερικά τουλάχιστον κανένα συναίσθημα δεν βγαίνει.
Ο άλλος όμως, ο πραγματικός κλείστηκε μέσα. Οχι σε τοίχους απο τούβλα, σε τοίχους απο λόγια και απογοητεύσεις. Δεν με νοιάζει τίποτα, βαριέμαι να ντυθώ, να ψωνίσω, να φάω, να βγώ έξω, να κάτσω μέσα,
βεβαίως και ντύνομαι και βγαίνω αλλά τα κάνω μηχανικά γιατί πρέπει,
αν μ' αφηνες να διαλέξω, θα έπαιρνα ένα βιβλίο και θα καθόμουνα στη πολυθρόνα μου με τ' αυτιά μου μέσα στη μουσική..για ώρες, μέρες. Η θα πήγαινα στο αγαπημένο μου πάρκο, δάσος, θάλασσα, μακρυά απο όλους, κάπου σαν φυγή.
Απίστευτη κούραση.
Νυστάζω τώρα
Φεύγω
......................
7 σχόλια:
αχ μαρινα
join the club που λεμε
στην ιδια φαση ειμαι κι εγω
ερχονται τα ποστ σου στο reader μου
και που και που τα διαβαζω
τρομαξα με τον τιτλο σημερα και ηρθα μια βολτα
mary
Δεν βλέπω όμως το nic σου Μαίρη. Ποιά είσαι και που μπορώ να σε βρώ;
οποτε μπορεσεις σβησε και το ποστ με το email μου
σε περιμενω
Στο είπα και χθες. Σε περιμένω να τα πούμε. Παλεψέ το γαμώτο!
όσο έχει κανείς διάθεση για ένα βιβλίο, μουσική, πάρκο, δάσος, θάλασσα υπάρχει ελπίδα...
Καλησπέρα. Για δες ήρθε η άνοιξη και σίγουρα κάνει ο ήλιος αρκετά πράγματα ευκολότερα και ευχάριστα :-)
Τελικά ΔΕΝ ήταν κατάθλιψη αυτή η κούραση, αυτή η απομάκρυνση, ΠΝΕΥΜΟΝΙΑ ήταν, χωρίς πυρετό με κατέτρωγε απο μέσα.
Μπήκα νοσοκομείο στα επείγοντα και μετά απο πολλές μέρες νοσηλείας, έγινα καλά.
Με κέφι πάλι για ζωή
Δημοσίευση σχολίου