Η πίκρα των ηλικιωμένων

Ειναι στιγμές που χωρίς να φταίω σε τίποτα, κατηγορούμαι και απο πάνω..για δουλειές άλλων.

Χθές πήγαμε με τον άνδρα μου σε μία οπερέτα, "το Μικρόβιο του Ερωτα" που τη παίζει το Ακροπόλ. Μας είχαν φάει τα αυτιά τα πεθερικά για αυτήν, ότι είναι υπέροχη, ότι θα χάσουμε αν δεν πάμε. Ωραία δουλειά, ωραία κοστούμια..το θέμα και τα τραγούδια τις παλιάς Αθήνας, τραγούδια που τα ψυθίριζε η γιαγιά μου, τραγούδια για όσους μεγάλωσαν λίγο πρίν, λίγο μετά το πόλεμο του '40. Καντάδες, μελωδίες και πολύ τανγκό.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήταν ωραία να έπαιρνα την κα Π μιά άλλη βραδυά, να τη πήγαινα στη συγκεκριμμένη παράσταση, να θυμηθεί τα παλιά, σίγουρα θα ήξερε όλα τα τραγούδια του Κώστα Γιαννίδη, στη παράσταση θα σιγοτραγουδούσε και εκεινη όπως και πολλές κυρίες πίσω μας στο ακροατήριο και εγώ θα το έβλεπα άλλη μία φορά..δεν πειράζει.

Ο άνδρας μου βέβαια διαφώνησε, να μη της πώ τίποτα, ότι θα μου βγάλει τη Παναγία αμα της πώ κάτι τέτοιο, και στο τέλος θα με αδειάσει..γιατί είναι παλιοχαρακτήρας. Απο την άλλη, ενώ ξέρω οτι έχει κακή συμπεριφορά, σκέφτηκα ότι θα της δώσω χαρά.

Τι πράγμα είναι αυτός ο Μερφυ!

Είχα σκοπό να της το αναφέρω σήμερα το πρωϊ, και ό,τι θέλει ας γίνει! Με πήρε τηλέφωνο χαράματα (και μας ξύπνησε), θυμωμένη να μου πεί ότι θέλει να τη πάω στο σουπερμάρκετ ΤΩΡΑ..γιατί η κοπέλλα που θα ερχόταν να καθαρίσει δεν μπορούσε (τη στέλνει για να ψωνίζει)... να της εξηγω ότι ευχαρίστως να τη πάω 9.30 με 10.00. Οχι δεν ήθελε, η τώρα ή τίποτα..να της εξηγώ ότι το σουπερμάρκετ είναι κλειστό τώρα..τίποτα δεν άκουγε..πήρε άλλες 3 φορές, έρχομαι-δεν έρχομαι..στο τέλος πήγα για ψώνια μόνη μου. Και όταν γύρισα μου έκανε έναν καυγά! Ενα πράγμα, λές και έφταιγα εγώ που δεν θα έρθει η οικιακή της βοηθός (ειδοποίησε ότι είναι άρρωστη).

Μη μου πεί κανείς ότι αυτά είναι των ηλικιωμένων, νευράκια. Δεν είναι έτσι με αυτή τη γυναίκα. Φρόντισε και τσακώθηκε με τις συνομήλικές της 3 κυρίες στις οποίες υπολόγιζα να κάνουν όλες μαζί παρέα, τις έβρισε και δεν θέλουν να τη βλέπουν. Πάνε εκδρομές και δεν τη παίρνουν, πάνε θέατρα, κινηματογράφο, βόλτες και δεν της λένε να πάει. Και μετά βέβαια φταίω εγώ και το σόί μου! Αυτή δεν μοιάζει με εμάς, είναι πονηρή. Αλλα λέει, άλλα σκέφτεται και άλλα σου σερβίρει. Και άμα θυμώνει με το γείτονα, ξύνει τα νύχια της για καυγά!. Και έρχεται πάντα στο μαλάκα εμένα, που τη φροντίζω..το τι κακίες μου λέει δεν λέγεται..για να με κουρντίσει, να της βάλω τις φωνές, να πιαστούμε, να με βρίσει, να ξεσπάσει, να κλάψει μετά, να ξαλαφρώσει να της φύγει η πίεση..και μετά μιά χαρά, τρα λα λα!

Κρατήθηκα και της είπα ότι έχω δουλειά και την έστειλα σπίτι της. Θύμωσε που δεν της απαντούσα..αγρίεψε..τι να κάνει. Σηκώθηκε και έφυγε. Μετά έδειρε το γάτο της ..για το τίποτα..αυτός μετά τη γρατζούνισε.. Κάθε φορά τα ίδια.

Ευτυχώς που δεν μίλησα για την οπερέτα. Στενοχωρέθηκα όμως. Πήρα στο μανάβη αγκινάρες. Θα τις κάνω αλα πολίτα. Πάω τώρα.