Πώς να "ρίξεις" τους αιμοδότες

Ξέρεις τι σημαίνει να είσαι αιμοδότης, να σου χρειάζεται αίμα και η ίδια τράπεζα αίματος να μη στο δίνει με τη δικαιολογία ότι ΧΑΘΗΚΕ, το διέθεσαν χωρίς την έγκρισή σου..δεν έχει για σένα τώρα, αν θές..δώσε άλλο.

Και όλα αυτά γιατί επείσθην παλιά να συμμετέχω σε ιδιωτικό σύλλογο αιμοδοσίας..με δικούς τους κανόνες. Που λένε ότι αν κάποιος σταματήσει να δίνει αίμα ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ, χάνει δικαιώματα για τις φιάλες που έχει δώσει..οι οποίες διαθέτονται αναλόγως. Ηταν στα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραψα τότε και δεν το διάβασα καλά.. Να πρόσεχα θα μου πείτε. Να πρόσεχα για ποιούς δίνω αίμα ζωής..γιατί ακόμη και εκεί μπορεί να με ρίξουν. Σε θέματα ζωής και θανάτου.

Αυτή τη στιγμή έχασα 2 πολύτιμες φιάλες.

ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΞΑΛΛΗ

Ευτυχώς έχω άλλη μία που έδωσα στον "Ευαγγελισμό" παλιά.. Οι οποίοι αμέσως μου τη διέθεσαν.

Φαρμακα και ..αυτοκόλλητα

Κάτι γίνεται με τα φάρμακα. Είναι η τρίτη φορά που αγοράζω Nexium 20mg (φάρμακο για το στομάχι της κας Π.) και το αυτοκόλλητο απο πίσω είναι άφαντο.

Λογικά..ένας γιατρός γράφει το φάρμακο στο συνταγολόγιο- βιβλιάριο του ασθενούς,

ο ασθενής δίνει τη συνταγή στο φαρμακοποιό

ο φαρμακοποιός κολλάει στο ειδικό κουτάκι της συνταγής το αυτοκόλλητο του φαρμάκου και

δίνει στο πελάτη το φάρμακο..

Πώς γίνεται όμως να πουλάνε και φάρμακα χωρίς αυτοκόλλητα; Που πήγε το αυτοκόλλητο; Κόλλησε προφανώς σε κάποια συνταγή..του δημοσίου..αλλά ο ασθενής δεν το πήρε για κάποιο λόγο. Ενώ ο φαρμακοποιός ΚΑΙ θα πληρωθεί απο το δημόσιο για το φάρμακο αυτό ΚΑΙ το διπλο-πουλάει σε κάποιο τρίτο.

Κάτι βρωμάει..εδώωωωωωωωωωωωωωωωωω!

Γάτες στη πολυκατοικία

Εδώ και 8 μέρες περίπου χάθηκε, η Αλκυόνη, η αδέσποτη γάτα που τάιζα. Την αγαπούσα παρόλλο που άθελά μου τη τραυμάτισα πρίν 2 μήνες, όταν μαγκώθηκε η ουρά της στη πόρτα μου.. Με γρατζούνισε και δάγκωσε για να ελευθερωθεί..ουρλιάζοντας έφυγε και κρύφτηκε ώσπου ο πόνος να καταλαγιάσει.. Καταστενοχωρέθηκα που την πόνεσα, ήθελα να την πάρω να την υιοθετήσω..όμως δεν μου δόθηκε η ευκαιρία . Απο τη μιά η γάτα μου που δεν την ήθελε, απο την άλλη οι παρενέργειες της κορτιζόνης που ακόμη με ταλαιπωρούν..όλο το ανέβαλλα..έλεγα όμως ότι κάποια στιγμή θα την υιοθετήσω στο μέλλον που θα είμαι σωματικά καλύτερα.. Μόνο που η στιγμή δεν ήρθε ποτέ, μάλλον δεν θα έρθει. Βρέθηκε η άστοργη, σκληρή γειτόνισσα που τη ξεφορτώθηκε. Η γάτα χάθηκε. Δεν ξέρω αν τη σκότωσε, ή την έπιασε (ήταν ήμερη) και τη πήγε σε άλλη περιοχή, όπου τη πέταξε...πάντως το θέμα γάτα..το έλυσε. Γιατί η συγκεκριμμένη γάτα έμπαινε μέσα στην πολυκατοικία..ανέβαινε μέχρι το διαμέρισμά μου, νιαούριζε, της άνοιγα, την έμπαζα μέσα, έτρωγε και έβγαινε.. Το ίδιο έκανε και η κα Π δίπλα.. αυτό όμως ενοχλούσε τη γειτόνισσα απο πάνω..δεν τα ήθελε τα ζώα μέσα στους κοινόχρηστους χώρους...μου είχε κάνει και παρατήρηση..

Ετσι σταματήσαμε να τη ταϊζουμε μέσα, έπιασαν και οι ζέστες..και το γατί δεν έμπαινε.. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για τη κα γειτόνισσα..ποτέ δεν ξέρεις με "τους σιχαμένους ζωόφιλους...τελείωνε..τώρα..Και άμα ξαναμπάσει γάτα..τα ξαναλέμε.."

Τρείς γατες έχει η πολυκατοικία και 103 η διπλανή μονοκατοικία.Μόνο η δική μας χάθηκε..οι άλλες ζούν και βασιλεύουν..Αρα ήταν το γινάτι..με το συγκεκριμμένο ζώο...που έψαχνε για αγάπη..

Ξέρω ότι σύμφωνα με τον νόμο απαγορεύεται να κρατούμε και να ταίζουμε ζώα σε κοινόχρηστους χώρους. Ξέρω ότι αν δεν τη τάϊζα σπίτι μου, μία-δύο φορές θα έμπαινε, μετά δεν θα έύρισκε φαγητό, θα έφευγε και δεν θα ξανα-έμπαινε. Το θέμα είναι ότι έμπαινε και χωρίς φαγητό, για ζέστη..το χειμώνα.. Ομως στο παλιό μου σπίτι, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης τάιζε τη γάτα που έχω τώρα (9 χρόνια αργότερα). Είχε εμφανισθεί η γάτα το 2000 όταν είχα σκύλο τότε που ήταν άρρωστος με καρκίνο. Ολοι τη κρατήσαμε στη πυλωτή, ο διαχειριστής της έκτισε και σπιτάκι..αυτή ξημεροβραδιαζόταν έξω απο τη πόρτα του ορόφου που έμενα. Κανείς δεν τη πείραξε, αντίθετα, τη τάϊζαν κιόλας, φρόντιζαν τα παιδιά της όταν γένναγε... Και όταν πέθανε ο σκύλος μου τη πηρα μέσα και την έχω πλάϊ μου..Ομως δεν είναι παντού έτσι.. Σε αυτό το σπίτι έμαθα ότι υπάρχουν και μπαμπέσιδες, που χωρίς καμμία τύψη θα πάρουν μία ζωή..για να βγάλουν το άχτι τους.

Εχω πόνο και τύψεις. Με ειχαν προειδοποιήσει, ο άνδρας μου, ο πεθερός μου..ότι θα βρώ τον μπελά μου απο τους γείτονες.. φαντάστηκα όμως ότι σε εμένα θα βάλουν τις φωνές δεν θα σκοτώσουν ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα που μόνο αγάπη έδινε.. Φαντάστηκα ότι υπάρχουν άνθρωποι...μέσα στη φαντασία μου το φαντάστηκα..Δεν μπόρεσα όμως να κρατηθώ, να κλείσω τ' αυτιά μου και να πάψω να ταϊζω τα πλάσματα που άρρωστα, πεινασμένα, τρομοκρατημένα μου χτυπούν τη πόρτα.. Πλάσματα με 4 πόδια..

Αισθάνομαι σαν να τη σκότωσα εγώ..με τις πράξεις μου. Ενώ εκείνη έψαχνε για σπίτι, πρώτα της χρύσωσα το χάπι, μετά τη τραυμάτισα και τέλος έγινα αιτία να χάσει τη ζωή της.

"Πώς να αγαπήσουμε την Ελλάδα"

Χθές το βράδυ έβλεπα στον ΣΚΑΙ μία εκπομπή με διάφορες συνεντεύξεις μεταξύ των οποίων και κάποιον ξένο που έδινε μαθήματα "πώς να μάθουμε να αγαπάμε τη χώρα μας".

Μα καλά δεν αγαπάμε την Ελλαδίτσα μας, την Ακρόπολη και τους φουστανελάδες στον Αγν. Στρατιώτη; Δεν αγαπάμε τα ψηλά βουνά και τις παραλίες πάνω στις οποίες ξεροψηνόμαστε το καλοκαίρι; Xμ!!! Κατά τα λεγόμενά του ΟΧΙ, καθόλου δεν την αγαπάμε. Γιατί πρώτα βάζουμε τον εαυτούλη μας και μετά ..τα ψίχουλα που μας περισσεύουν τα ΄μοσχοπουλάμε αδρά στους αδαείς..χμ..τους τουρίστες εννοώ.

Πώς να αγαπήσουμε τη χώρα μας όταν πληγώνουμε τόσο απερίσκεπτα, ο ένας τον άλλο; Υποτίθεται ότι όλοι τώρα είμαστε αποσυντονισμένοι, τρομαγμένοι με αυτά που γίνονται.. για αυτό μουτρώνουμε και οδηγούμε σαν μλκ.. ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥΤΡΑ είχαμε τα τελευταία 40 χρόνια..και το ίδιο μλκ είμασταν στο οδόστρωμα, μη γελιώμαστε, δεν φταίει η κρίση..

Ξάφνου μας ενοχλεί το ότι η χώρα μας δεν έχει καλό τουρισμό.. Μπά!! Τι λέτε! Πώς δλδ θα τον αποκτήσει το "καλό τουρισμό"; Πολεμωντας την άρση του καμποτάζ, φεσώνοντας τους τουρίστες, χρεώνοντας πανάκριβα τα ξενοδοχεία..βρωμίζοντας με σκουπίδια, σπασμένα πεζοδρόμια την Αθήνα..ωστε να χαρακτηρίζεται "ασχημη πόλη"..και επενδύοντας μόνο στο Μουσείο της Ακροπόλεως (΄ξεχνώντας τις μάχες που είχαν γίνει γι' αυτό παλιά)..;

Για να μη πάω πάρα κάτω

..στα σκουπίδια στις παραλίες, στις ομπρέλλες και ξαπλώστρες που ο καθένας "ετσι θέλω" απλώνει στις ακτές..και στην αέναη έλλειψη σεβασμού πρός τον άλλο, όταν παίζεις ρακέτες και χτυπάς το κόσμο, λερώνεις με ακαθαρσίες τη θάλασσα, κλπ, κλπ

..στην αλλόγιστη αλιεια..κατακαλόκαιρο όταν η ΕΕ απογορεύει τις τράτες..στο εστιατόριό σου να σερβίρεις γόνο ψαριών/καλαμαριών..Ρε μλκ, έτσι εξαφανίζεις την επομενη γενιά ψαριών που μελλοντικά σε σένα πρωτίστως θα αποφέρουν κέρδη..

..στα ξερά απεριποήτα παρτέρια των δρόμων, στα δένδρα που απερίσκεπτα φυτεύτηκαν στα πεζοδρόμια, χαζοί ήθελα να ήξερα ήταν οι γεωπόνοι του κράτους, δεν σκέφτηκαν οτι οι ρίζες των δένδρων κάποια στιγμή θα σπάσουν τις πλάκες και μετά ή θα πρέπει να κόψουν τα δένδρα ή να ξαναστρώσουν πεζοδρόμια... ή και τα δύο.. Καλά ΜΥΑΛΟ δεν έχετε;

..στις προσόψεις των κτιρίων και μαγαζιών που δεν νοιάζονται να περάσουν ούτε μιά πατσαβούρα, στους τοίχους , για να μειώνουν τη μαυρίλα των καυσαερίων και της βρώμας της πόλης...πάρτε να πλύνετε βρε, - τα βασικά να κάνετε - και μη μου πείτε ότι δεν καθαρίζουν, γιατί αν πλενόντουσαν απο την αρχή..δεν θα φαινόταν τόσο η μουτζούρα. Αλλά βέβαια "όι άλλοι" πάντα πρέπει να ξε-σκατώνουν για εμάς.

...σε εκείνα ΤΑ ΖΩΑ που συνεχίζουν και πλένουν τα αυτοκίνητά τους μπροστά απο το σπίτι τους..με σαπουνάδες και νερά..βάζοντας σε κίνδυνο τους υπόλοιπους..

ή που σουτάρουν τα σκουπίδια απο το παράθυρο..γιατί δεν θέλουν να βγαίνουν έξω με τα μπικουτί ή τα πασούμια..

ή τόσες άλλες γουρουνιές που καθημερινά βιώνουμε ο ένας απο τον άλλο..οι συμπολίτες έχουμε γίνει μαχιμοι, ο ένας να βγάλει το μάτι του διπλανού..

σε όλους εμάς που κυττάμε μόνο να καλοπερνάμε..εις βάρος της Ελλάδας.

Πώς να αγαπήσουμε την Ελλάδα, χρειαζόμαστε τους ξένους να μας μάθουν ΚΑΙ ΑΥΤΟ.

Ειχαμε έναν καθηγητή φιλόλογο τον κ. Νάσκο στο γυμνάσιο. Απο αυτόν έμαθα να αγαπάω τη γλώσσα μας και να γράφω σωστά (όποτε δεν κάνω λάθη δλδ). Κάθε τόσο μας έλεγε "Αιντε απ' εδώ κολοκυθάκια...ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ"

Η προστασία του ψέμματος

Λές ψέμματα. Λέω ψέμματα. Λέμε ψέμματα. Αυτός που λέει ότι "ποτέ δεν ψευδεται" λέει το μεγαλύτερο ψέμμα απ' ολα, το ψέμμα του υποκριτή.

Γιατί να λέμε ψέμματα;

Για να καλύψουμε.

Για να καλυφθούμε.

Διαπίστωσα μόλις, απο μερικά απλά γεγονότα, απο κάποιες γνωριμίες, τα ψέμματα που μου είπαν οι γονείς μου. Εκτισαν ένα γερό Πύργο της Βαβέλ με τις ψευτιές τους.

Για να καλυφθούνε, στα μάτια μου

Για να καλύψουνε τα νώτα τους

Για να με προστατέψουν

Με "εφτιαξε" η μητέρα μου κυρίως..έτσι ώστε να μη χαμπαριάζω απο πολιτική. Να έχω σχέση μαζί της όπως με τη Γεωμετρία, "δεν σε πλησιάζω, ασε με λοιπόν ήσυχη". Εγινα ένα τέλειο Αμερικανάκι. Σχεδόν σε όλα. Σχεδόν γιατί..στην Ελλάδα ζούμε..εφημερίδες διάβαζα. Τηλεόραση έβλεπα. Είχα απορίες.. Γιατί μαμά..Οταν ήρθε η Χούντα το '67 ήμουνα μικρή, στο Δημοτικό..αλλά ρώταγα..ποιοί είναι αυτοί, τι ψήφισες στο Δημοψήφισμα (τότε που τα όχι τα κάνανε ναί) γιατί λέει ο χ γνωστός μας ότι τα κελιά είναι γεμάτα αντιφρονούντες..γιατί φοβάται ο μπαμπάς;..Και οι απαντήσεις διφορούμενες...θα σου πώ μετά, αργότερα..τη Κυριακή..οπου καθόταν και μου εξηγούσε αφού πρώτα μου έδινε ένα ωραίο βιβλίο με εικόνες που ξεπετάγονταν (την εποχή εκείνη!!) ή μία κούκλα που περπατούσε ή και μίλαγε!!..και δεν με άφηνε να τα αγγίξω γιατί πρώτα έπρεπε να μου λύσει τις απορίες μου...και αιώνες αργότερα..όπως μου φαινόταν..έπαιρνα τα πολυπόθητα δώρα στα χέρια μου. Εξυπνη η μαμά μου. Ητανε.

Δεν έλεγε ψέμματα

Ελεγε μισές αλήθειες

Για να προφυλάξει

Εμένα

Και μεγάλωσα και ποτέ δεν ασχολήθηκα με τα πολιτικά σοβαρά..ήξερα τα βασικά, αλλά ποτέ σε βάθος.. και το μετά τον Β Π.Πόλεμο παρελθόν..άγνωστο. Επιμελημένα άγνωστο. Τι τα θέλεις αυτά..κύττα καλύτερα το σήμερα, τον εαυτό σου, τα πάρτυ, τους φίλους σου, τα βιβλία, τις σπουδές σου..τα ταξείδια..τον έρωτα..πέτα τα παλιά..

Τελικά όμως όλα μαθαίνονται. Στην αρχή πίστευα ότι ντρεπόντουσαν για τις ιδέες τους που ήταν ενάντια στο τότε κατεστημένο. Μετά πίστευα ότι φοβόντουσαν μήπως οι ιδέες του παρελθόντος τους καταστρέψουν το ευζήν του παρόντος.

Τελικά διαπίστωσα ότι για τίποτα ποτέ δεν μετάνοιωσαν. Γιατί ήταν ιδεολόγοι. Μόνο που επειδή τιμωρήθηκαν για τις απόψεις τους φρόντισαν να προστατέψουν το μονάκριβο παιδί τους..απο τους σκατόψυχους πολιτικάντηδες που κυβερνούν... σε όλες τις εποχές.

Προστατεύοντας με ψέμματα

ώστε η αλήθεια (όποτε/αν έρθει)

να μη βλάψει

και ο ιερός σκοπός

να μη χαθεί

Love is..

Η υπομονή ως Camel trophy

Το στερητικό σύνδρομο της κορτιζόνης συνεχίζεται 40 ημέρες τώρα..Φάση, φάση οι παρενέργειες έχουν το πάνω χέρι και ο παράγων άνθρωπος, ο τρομαγμένος άνθρωπος, εγώ δλδ, κάθεται παράμερα και παρατηρεί..υποφέροντας όμως.

Εκ φύσεως δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή όσον αφορά την ίαση.

Εχω υπομονή με τα παιδιά, όταν δίδασκα θυμάμαι κάθε μέρα κάναμε επανάληψη..ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ σε σημείο που το θέμα είχε πάρει διαστάσεις ανεκδότου. Εχω υπομονή με τους ανθρωπους, ..αλλά με θέματα υγείας, όχι. Παίρνω τα φαρμακα που μου λέει ο γιατρός που εμπιστεύομαι.. και περιμένω αποτέλεσμα. Και επειδή τις άλλες εποχές δεν παίρνω φάρμακα με τίποτα, συνήθως με πιάνουν. Ετσι με έπιασε και η κορτιζόνη που μου δώσανε πέρυσι για να σκοτώσει ένα μικρόβιο που κάθισε στον πνεύμονα.

Αυτό που με στέλνει στα όριά μου είναι η αγωνία του αγνώστου. Οχι δεν κάνω για Camel trophy, το άγνωστο κινδυνεύει να με αφήσει δίχως ενέργεια, ένα κέλυφος ικανό να μη κάνει..τίποτα. Η πεπατημένη μου χαρίζει ασφάλεια και κέφι να κάνω πράγματα.. μακριά απο δυσάρεστες εκπλήξεις. Γιατί τα Camel trophies της ζωής μου σήμαιναν βαρύτατες αρρώστειες, εγχειρήσεις, τραύματα-πληγές, καρκίνους, θανάτους. Να λείπουν.

Πρίν 40 μέρες ξεκίνησε η πρώτη παρενέργεια, μετά απο απότομη διακοπή κορτιζόνης. Τη διέκοψε μαχαίρι ο γιατρός, όχι μόνη μου. Καιγόμουνα για 5 μέρες, καιγόταν ο λαιμός μου, το στόμα μου, η μύτη μου, σαν να είχαν ανοιχτές πληγές και κάποιος να τους έρριχνε καυτό λάδι.. εκλαιγα..ζητούσα ασθενοφόρο.

Μετά ήρθε ο πονοκέφαλος..σφυριές. Δεν τον έπιανε κανένα παυσίπονο. Τα depon, lonarids με κοιμιζαν για λιγες ώρες και μετά σφυροκόπημα.. νυχθημερόν... δεν έβλεπα μπροστά μου, σκουντούφλαγα σε τοίχους, αντικείμενα, έπιπλα..ανθρώπους.. δεν μπορούσα να βγώ έξω..τα έβλεπα θολά απο τον πόνο.

Και μετά έφυγε ο πόνος. Επιτέλους λέω..τέλος των παρενεργειών. Αστείο.

Αρχισαν να πονάνε τα κόκκαλά μου, οι κλειδώσεις.. Ο γιατρός μου χαρακτήρισε ΚΑΙ αυτό το σύμπτωμα σαν παρενέργεια..Καθόμουνα και δεν μπορούσα να σηκωθώ..πόναγαν τα πλευρά μου, η ραχοκοκκαλιά..οι γοφοί.. σαν 100 ετών γριά ένοιωθα. Αρχισα να περπατάω..κάθε μέρα ξεκινώντας απο το γύρο του τετραγώνουν και φθάνοντας στα 3 χιλιόμετρα.. Για καμμιά 20αριά μέρες.. και μετά..τέρμα οι βόλτες.

Πρήστηκαν τα πόδια μου χαμηλά στο cou de pied. Εκεί που φόραγα παπούτσι νουμερο 36, τώρα μόνο σαγιονάρες μπορώ να βάλω.. ενας αστράγαλος 10 νούμερα μεγαλύτερος, πρησμένος και κόκκινος.. Πονάνε πολύ τα πρησμένα.. και μου ρίχνουν τη διάθεση. Πονάνε τις νύχτες που ξαπλώνω..υποτίθεται για να ξεκουραστώ..

Τα κόκκαλα σταμάτησαν να πονάνε..τώρα μόνο πρησμένα βλέπω..πόδια, γόνατα, αγκώνες..

"Για τρείς μήνες θα κάνουν οι παρενέργειες τη πορεία τους..όσο να τελειώσουν"..λέει ο γιατρός..

Χάνω την υπομονή μου, όχι όμως και τη τάση μου να κάνω το πρόγραμμά μου.. Περπάτημα το πρωϊ για μισή ώρα, μετά κάθομαι για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι..μετά πάλι το ίδιο..πρήζομαι λιγώτερο έτσι.

Πήγαμε μία εβδομάδα διακοπές..όλα τα κουνούπια που μου επετέθησαν χτύπησαν τα πρησμένα άκρα..αφόρητοι οι πόνοι. Ενα μπάνιο στη θάλασσα έκανα και το πλήρωσα με 2 νύχτες ξαγρύπνιας απο τους πόνους..οι παρενέργειες δεν σηκώνουν γυμναστική..

Εκλεισα το ένα blog, αυτό της Καθημερινής τρέλλας, και κράτησα ετούτο. Δεν υπάρχει πλέον καθημερινότητα. Αφουγκράζομαι απλά το επόμενο σύμπτωμα. Ελπίζω μόνο να μην είναι δύσκολο. Ελπίζω να καταφέρω να ζήσω μαζί του για όσο χρειαστεί.

Ολα μαθαίνονται τελικά. Οπως και η υπομονή. Δια της εμπειρίας.