Γάτες στη πολυκατοικία

Εδώ και 8 μέρες περίπου χάθηκε, η Αλκυόνη, η αδέσποτη γάτα που τάιζα. Την αγαπούσα παρόλλο που άθελά μου τη τραυμάτισα πρίν 2 μήνες, όταν μαγκώθηκε η ουρά της στη πόρτα μου.. Με γρατζούνισε και δάγκωσε για να ελευθερωθεί..ουρλιάζοντας έφυγε και κρύφτηκε ώσπου ο πόνος να καταλαγιάσει.. Καταστενοχωρέθηκα που την πόνεσα, ήθελα να την πάρω να την υιοθετήσω..όμως δεν μου δόθηκε η ευκαιρία . Απο τη μιά η γάτα μου που δεν την ήθελε, απο την άλλη οι παρενέργειες της κορτιζόνης που ακόμη με ταλαιπωρούν..όλο το ανέβαλλα..έλεγα όμως ότι κάποια στιγμή θα την υιοθετήσω στο μέλλον που θα είμαι σωματικά καλύτερα.. Μόνο που η στιγμή δεν ήρθε ποτέ, μάλλον δεν θα έρθει. Βρέθηκε η άστοργη, σκληρή γειτόνισσα που τη ξεφορτώθηκε. Η γάτα χάθηκε. Δεν ξέρω αν τη σκότωσε, ή την έπιασε (ήταν ήμερη) και τη πήγε σε άλλη περιοχή, όπου τη πέταξε...πάντως το θέμα γάτα..το έλυσε. Γιατί η συγκεκριμμένη γάτα έμπαινε μέσα στην πολυκατοικία..ανέβαινε μέχρι το διαμέρισμά μου, νιαούριζε, της άνοιγα, την έμπαζα μέσα, έτρωγε και έβγαινε.. Το ίδιο έκανε και η κα Π δίπλα.. αυτό όμως ενοχλούσε τη γειτόνισσα απο πάνω..δεν τα ήθελε τα ζώα μέσα στους κοινόχρηστους χώρους...μου είχε κάνει και παρατήρηση..

Ετσι σταματήσαμε να τη ταϊζουμε μέσα, έπιασαν και οι ζέστες..και το γατί δεν έμπαινε.. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για τη κα γειτόνισσα..ποτέ δεν ξέρεις με "τους σιχαμένους ζωόφιλους...τελείωνε..τώρα..Και άμα ξαναμπάσει γάτα..τα ξαναλέμε.."

Τρείς γατες έχει η πολυκατοικία και 103 η διπλανή μονοκατοικία.Μόνο η δική μας χάθηκε..οι άλλες ζούν και βασιλεύουν..Αρα ήταν το γινάτι..με το συγκεκριμμένο ζώο...που έψαχνε για αγάπη..

Ξέρω ότι σύμφωνα με τον νόμο απαγορεύεται να κρατούμε και να ταίζουμε ζώα σε κοινόχρηστους χώρους. Ξέρω ότι αν δεν τη τάϊζα σπίτι μου, μία-δύο φορές θα έμπαινε, μετά δεν θα έύρισκε φαγητό, θα έφευγε και δεν θα ξανα-έμπαινε. Το θέμα είναι ότι έμπαινε και χωρίς φαγητό, για ζέστη..το χειμώνα.. Ομως στο παλιό μου σπίτι, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης τάιζε τη γάτα που έχω τώρα (9 χρόνια αργότερα). Είχε εμφανισθεί η γάτα το 2000 όταν είχα σκύλο τότε που ήταν άρρωστος με καρκίνο. Ολοι τη κρατήσαμε στη πυλωτή, ο διαχειριστής της έκτισε και σπιτάκι..αυτή ξημεροβραδιαζόταν έξω απο τη πόρτα του ορόφου που έμενα. Κανείς δεν τη πείραξε, αντίθετα, τη τάϊζαν κιόλας, φρόντιζαν τα παιδιά της όταν γένναγε... Και όταν πέθανε ο σκύλος μου τη πηρα μέσα και την έχω πλάϊ μου..Ομως δεν είναι παντού έτσι.. Σε αυτό το σπίτι έμαθα ότι υπάρχουν και μπαμπέσιδες, που χωρίς καμμία τύψη θα πάρουν μία ζωή..για να βγάλουν το άχτι τους.

Εχω πόνο και τύψεις. Με ειχαν προειδοποιήσει, ο άνδρας μου, ο πεθερός μου..ότι θα βρώ τον μπελά μου απο τους γείτονες.. φαντάστηκα όμως ότι σε εμένα θα βάλουν τις φωνές δεν θα σκοτώσουν ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα που μόνο αγάπη έδινε.. Φαντάστηκα ότι υπάρχουν άνθρωποι...μέσα στη φαντασία μου το φαντάστηκα..Δεν μπόρεσα όμως να κρατηθώ, να κλείσω τ' αυτιά μου και να πάψω να ταϊζω τα πλάσματα που άρρωστα, πεινασμένα, τρομοκρατημένα μου χτυπούν τη πόρτα.. Πλάσματα με 4 πόδια..

Αισθάνομαι σαν να τη σκότωσα εγώ..με τις πράξεις μου. Ενώ εκείνη έψαχνε για σπίτι, πρώτα της χρύσωσα το χάπι, μετά τη τραυμάτισα και τέλος έγινα αιτία να χάσει τη ζωή της.