Ανδρες

Ακουσα - κρυφάκουσα μία γυναικο παρέα να τα λένε σε ένα καφέ. Δεν ξέρω τι είχε λεχθεί-προηγηθεί, τι άπειρα παράπονα και γκρίνιες..όμως απ' ολη τη κουβέντα, αυτό μου έμεινε.

"Στους άντρες αρέσει να τους ακούς και να τους λές πόσο σπουδαίοι είναι" .

Τη γυναίκα που το είπε δεν την έβλεπα, είμασταν πλάτη-με-πλάτη, άκουγα όμως τη θυμωμένη της φωνή.. Προφανώς εκείνη δεν την άκουγε κανένας (εκτός απο τη φίλη της) και ο σύζυγος δεν τη θεωρούσε τόσο σπουδαία, όσο παλιά..
Αραγε αυτό να συμβαίνει γιατί έρχεται φθορά ή αλλάζουν οι άνθρωποι έτσι ώστε να παύουν να ταιριάζουν πιά..

Σχέσεις..πρός πώληση

Οι εμπορικές σχέσεις και συναλλαγές μεταξύ πωλητών και αγοραστών είναι αποδεκτές στην Κοινωνία. Οταν όμως εφαρμόζονται μέσα σε οικογενειακούς κύκλους, σαν είδος πρός μίμηση για όλους εμάς τους αμύητους..με ξεπερνούν κατά πολύ.

Υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε αγάπη, αφοσίωση, ενδιαφέρον, βοήθεια, όπως οι μανάβηδες τα φασολάκια: με το ζύγι. Ενα κιλό φασολάκια, τόσα ευρώ. Τα διαλέγεις, στα τυλίγω-βάζω σε σακκούλα, με πληρώνεις, φεύγεις. Μιά χαρά σχέση. Πιάστην και εφάρμοσέ την σε μία ευρύτερη ελληνική οικογένεια.

Εκεί οι "μανάβηδες" κάνουν τεμενάδες και γλειψίματα με σκοπό το ασήμωμα. Οσο οι αγοραστές "δίνουν" τόσο μεγαλύτερες οι υποκλίσεις. Αμα οι αγοραστές δεν τσιμπάνε και δεν τα ακουμπάνε, γίνονται κάποιες νύξεις και αν και αυτές δεν εισακουστούν, κρυώνουν οι σχέσεις..μέχρι διακοπής. Μέσα σε μία οικογένεια οι "μανάβηδες" που θεωρούν ότι έχουν "κάτι πολύτιμο" το πουλάνε χρυσό, σε όσους - κατα τη κρίση τους πάντα - δεν το διαθέτουν. Και άμα δεν δώσεις, δεν παίρνεις.

Ενδιαφέρον όμως έχει, η άλλη πλευρά που αντιλαμβάνεται τη συμφεροντολογική δεοντολογία των "μανάβηδων" και ασημώνει μεν αλλά με το τρόπο του., γιατί οι αγοραστές αυτοί έχουν την αχλάδα πίσω σαν ουρά. Δίνουν, αλλά ανακατεύονται στο μαγαζί των πρώτων, τους κάθονται στο σβέρκο..και συν τω χρόνω..ο μανάβης διαπιστώνει ότι "θα" πλερώσει τον ειδικό φόρο για τα κέρδητα με πελώριο καπέλλο. Ασε που μπορεί να χάσει και το μαγαζί. Αυτος ο διακανονισμός κατατρώει τον μανάβη, γιατί ενώ στην αρχή θεωρεί ότι βγάζει κέρδος, στη πορεία έχει ψοφίσει στη κούραση, στη ψυχική εξουθένωση, στο μόχθο. Ο αγοραστής, απο την άλλη, βγάζει το άχτι του πάνω στο μανάβη "αφού θές να σε πληρώνω, θα σε κάνω καροτσάκι". Ετσι γεννιέται η έχθρα. Που είναι και η καταστροφή της όλης σχέσης.

Δεν θα ήταν όμως πιο καλά αν οι συμφεροντολογίες δεν υπήρχαν;
Αν οι άνθρωποι εκτιμούσαν ο ένας τον άλλον και έδιναν, αυθόρμητα, υποστήριξη, φιλία, βοήθεια ο ένας για τον άλλον μέσα στις οικογένειες;

Ειλικρινά, αυτή η αγοραπωλησία σχέσεων και υποσχέσεων μου θυμίζει κάτι καταστάσεις όταν ήμουνα παιδί. γιατί τα έχω ζήσει με τη γιαγιά. Τη μάνα του πατέρα μου, που την είχε η κόρη της όπα-όπα μέχρι που της τα έδωσε όλα..και μετά τη πέταξε σε ένα φρικτό Οίκο Ευγηρίας..και πέθανε η γιαγιά απο κατάκλιση. Τότε ήμουνα 10 ετών, άκουγα όμως και έβλεπα.

Και νάτο πάλι μπροστά μου, αυτό το αλισιβερίσι.. αυτό το αναβράζων καζάνι μίσους, έχθρας, τιμωρίας, υστεροβουλίας και πίκρας.

Δεν θα ήταν καλύτερα να ζούσαμε όλοι αγαπημένοι;

Κάτι τρέχει

Ενώ υπάρχουν γεγονότα, ερεθίσματα
Ενώ η ζωή κυλάει μέσα απο βράχια, ξέρες, φαράγγια και απάγκια
Ενώ γίνονται πράγματα στη ζωή μου , απο περιστατικά μέχρι και καυγάδες
Ενώ δεν βαριέμαι καθόλου. .
δεν μπορώ να γράψω τίποτα για όλα αυτά στα μπλόγκ πλέον.

Δεν μου βγαίνει καθόλου. Δεν ξέρω το λόγο.
Ολα τα έχω ψιλοπαρατήσει: κάτι ιστορίες fantasy που έγραφα (το Crystals & feathers), το facebook..όπου μπαίνω αραιά και πού και ποστάρω ή φωτογραφίες ή μουσική, το μόνο που μένει ακόμη είναι το χόμπυ της φωτογραφίας και η απεικόνισή τους στο panoramio.
Στενοχωριέμαι που τα παρατάω όλα, όλο τον εικονικό μου κόσμο.
Εν τούτοις, δεν κάνω κέφι να γράφω παρά αραιά και πού.

Σε συνεχή εξέγερση

...φαίνεται να είναι η Ελλάδα, ο κάθε τις απο εμάς..
... αναρωτιέμαι και λέω
... που θα μας βγάλει αυτό.

Χθές είμασταν καλεσμένοι να φάμε έξω με κάτι φίλους. Ωραίο το εστιατόριο, καλό φαγητό, εξαιρετική παρέα. Πολλά γέλια. Θα μπορούσε να είχε μείνει εκεί το πράγμα..να φεύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις.

...ομως
... μετά απο κάποιες ώρες, δλδ μετά τα μεσάνυχτα και κάτι
... και ενώ όσοι θέλανε να κάνουν τσιγάρο, έβγαιναν έξω
... μαζί με τη κολοκύθα της Σταχτομπούτας
...εμφανίσθηκαν
...και αθόρυβα μοιράσθηκαν
...απο ένα μικρό διαφανές τασάκι στο κάθε τραπέζι.

Αποτέλεσμα.
Μέχρι τις 1.30 το πρωί, είχε γίνει ντουμάνι εκεί μέσα.

Δεν μας καταλαβαίνω καθόλου.

Είναι δλδ μαγκιά του καταστήματος να παραβαίνει το νόμο, να λέει στους μη καπνίζοντες "χέστε με ρε, εγώ είμαι υπεράνω", ή κάνουμε τις πάπιες, ως τα μεσάνυχτα και μετά κάνουμε τα δικά μας..;;; Πρεπει δλδ οι μη καπνίζοντες να τους αδειάζουν τη γωνιά νωρίς και ν'αφήνουν το χώρο για τους βαρείς και ασήκωτους;
Και καλά, το μαγαζί μοιράζει τασάκια. Πρέπει οι νεοέλληνες, οι πιτσιρικάδες και οι τριαντάρηδες που ήταν εκεί, αμέσως να ανάψουν το τσιγάρο τους..αψηφώντας τα πάντα..για τον εαυτούλη τους μόνο; Ντροπή παιδιά. Ετσι θα κυβερνήσετε αύριο τη χώρα; Με αυτά τα μυαλά;

Αυτό με χάλασε πάρα πολύ.

Με χάλασε η συνειδητοποίηση ότι σε κανέναν ζυγό δεν σκύβουμε το κεφάλι, ακόμη κι αν αυτός ο ζυγός μας σώζει τη ζωή (καπνισμα=καρκίνος). Ντέ και καλά η πλειοψηφία θα καπελώνει τη μειοψηφία..γιατί έτσι τους αρέσει.
Παραθυράκια των νόμων..

ΑΙΣΧΟΣ

Μελλοντικά

Το πώς θα είμαστε σε μεγάλη ηλικία
θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο ζήσαμε.

Μπορεί να καταλήξουμε σαν πόλη φάντασμα ή
σα γενναιόδωρο δέντρο,
που
συνεχίζει να είναι σημαντικό ακόμα κι
όταν δεν μπορεί πια να στέκεται όρθιο.