Σχέσεις..πρός πώληση

Οι εμπορικές σχέσεις και συναλλαγές μεταξύ πωλητών και αγοραστών είναι αποδεκτές στην Κοινωνία. Οταν όμως εφαρμόζονται μέσα σε οικογενειακούς κύκλους, σαν είδος πρός μίμηση για όλους εμάς τους αμύητους..με ξεπερνούν κατά πολύ.

Υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε αγάπη, αφοσίωση, ενδιαφέρον, βοήθεια, όπως οι μανάβηδες τα φασολάκια: με το ζύγι. Ενα κιλό φασολάκια, τόσα ευρώ. Τα διαλέγεις, στα τυλίγω-βάζω σε σακκούλα, με πληρώνεις, φεύγεις. Μιά χαρά σχέση. Πιάστην και εφάρμοσέ την σε μία ευρύτερη ελληνική οικογένεια.

Εκεί οι "μανάβηδες" κάνουν τεμενάδες και γλειψίματα με σκοπό το ασήμωμα. Οσο οι αγοραστές "δίνουν" τόσο μεγαλύτερες οι υποκλίσεις. Αμα οι αγοραστές δεν τσιμπάνε και δεν τα ακουμπάνε, γίνονται κάποιες νύξεις και αν και αυτές δεν εισακουστούν, κρυώνουν οι σχέσεις..μέχρι διακοπής. Μέσα σε μία οικογένεια οι "μανάβηδες" που θεωρούν ότι έχουν "κάτι πολύτιμο" το πουλάνε χρυσό, σε όσους - κατα τη κρίση τους πάντα - δεν το διαθέτουν. Και άμα δεν δώσεις, δεν παίρνεις.

Ενδιαφέρον όμως έχει, η άλλη πλευρά που αντιλαμβάνεται τη συμφεροντολογική δεοντολογία των "μανάβηδων" και ασημώνει μεν αλλά με το τρόπο του., γιατί οι αγοραστές αυτοί έχουν την αχλάδα πίσω σαν ουρά. Δίνουν, αλλά ανακατεύονται στο μαγαζί των πρώτων, τους κάθονται στο σβέρκο..και συν τω χρόνω..ο μανάβης διαπιστώνει ότι "θα" πλερώσει τον ειδικό φόρο για τα κέρδητα με πελώριο καπέλλο. Ασε που μπορεί να χάσει και το μαγαζί. Αυτος ο διακανονισμός κατατρώει τον μανάβη, γιατί ενώ στην αρχή θεωρεί ότι βγάζει κέρδος, στη πορεία έχει ψοφίσει στη κούραση, στη ψυχική εξουθένωση, στο μόχθο. Ο αγοραστής, απο την άλλη, βγάζει το άχτι του πάνω στο μανάβη "αφού θές να σε πληρώνω, θα σε κάνω καροτσάκι". Ετσι γεννιέται η έχθρα. Που είναι και η καταστροφή της όλης σχέσης.

Δεν θα ήταν όμως πιο καλά αν οι συμφεροντολογίες δεν υπήρχαν;
Αν οι άνθρωποι εκτιμούσαν ο ένας τον άλλον και έδιναν, αυθόρμητα, υποστήριξη, φιλία, βοήθεια ο ένας για τον άλλον μέσα στις οικογένειες;

Ειλικρινά, αυτή η αγοραπωλησία σχέσεων και υποσχέσεων μου θυμίζει κάτι καταστάσεις όταν ήμουνα παιδί. γιατί τα έχω ζήσει με τη γιαγιά. Τη μάνα του πατέρα μου, που την είχε η κόρη της όπα-όπα μέχρι που της τα έδωσε όλα..και μετά τη πέταξε σε ένα φρικτό Οίκο Ευγηρίας..και πέθανε η γιαγιά απο κατάκλιση. Τότε ήμουνα 10 ετών, άκουγα όμως και έβλεπα.

Και νάτο πάλι μπροστά μου, αυτό το αλισιβερίσι.. αυτό το αναβράζων καζάνι μίσους, έχθρας, τιμωρίας, υστεροβουλίας και πίκρας.

Δεν θα ήταν καλύτερα να ζούσαμε όλοι αγαπημένοι;