Το ντουλαπάκι της λήθης

Οι μη ανατρέψιμες πικρίες, βρίσκονται μέσα μας, μόνιμα καρφωμένες στη ψυχή μας με αλύγιστα καρφιά. Νωπές και βασανιστικές, μας πονάνε τη κάθε στιγμή.

Θέλω να τις εξοντώσω και αποφασίζω να το παίξω "σκληροτράχηλη".
Τις χώνω στο ντουλάπι της λήθης μου. Πετάω το κλειδί στα σκουπίδια και θεωρώ ότι το θέμα ξεχάστηκε αφού το πρόβλημα καταχωνιάστηκε. Στην αρχή το έχω στο νού μου. Μετά άλλα πράγματα έρχονται και αντικαθιστούν το περιεχόμενο του ντουλαπιού.. Ού! Πάει τέλειωσε..λέω και μακαρίζω την εφευρετικότητά μου να επινοήσω το ντουλαπάκι.
Υποτίθεται ότι το ξέχασα.

Τα χρόνια περνανε και έρχεται ΤΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ. Η επαφή με κάποια παιδιά. Για τα οποία αυθόρμητα σπεύδεις να βοηθήσεις, όχι δίνοντας χρήματα, αλλά σε είδος. Για τη προοδό τους και μόνο στέκεσαι κοντά τους υποστηρικτής, δάσκαλος, φίλος. Εκείνα σε θεωρούν "φιλαράκι", δικό τους άνθρωπο. Χαίρεσαι γι' αυτό.
Το ντουλαπάκι της λήθης βρίσκεται μπροστά σου, ορθάνοιχτο, ενώ το είχες διπλο-σφαλίσει, το παλιό τραύμα σε κυττάει στα μάτια. "Εδώ είμαι-ήμουν και ίσως συνεχίσω να είμαι" φαίνεται να λέει. Διαπιστώνεις άμεσα τη κουταμάρα σου. Δε ξεχνιέται η θλίψη, ότι και να κάνεις. Ομως αν αντικατασταθεί, η επούλωση της νωπής πληγής σταματάει να σε βασανίζει.

Η ουλή υπάρχει, θα υπάρχει. Ο πόνος όμως δεν θα είναι βαθύς. Θα είναι ανεπαίσθητος γιατί θα έχει αντικατασταθεί απο πολλές μικρές χαρές.

Εργαζεσαι για να ζείς;

ή ζείς για να εργάζεσαι;

Το πρώτο είναι κατά κάποιο τρόπο αναγκαστικό. Αν δεν εργαστείς δεν θα έχεις χρήματα για να ζήσεις, να επιβιώσεις ή και να κάνεις τη ζωή που θέλεις.

Το δεύτερο είναι περισσότερο ηθελημένο. Εργάζεσαι βεβαίως για να παρέχεις στον εαυτό σου τα πρός το ζήν, αλλά στη πορεία είδες ότι σου αρέσει που εργάζεσαι, που κάνεις ότι κάνεις. Ετσι συχνά αλλάζει η πορεία μέσα στη ζωή σου. Μεταλλάσεται η ιδέα της εργασίας και γίνεται τρόπος ζωής.
Εργάζεσαι γιατί σ' αρέσει που εργάζεσαι. Αν σταμάταγε η εργασία ίσως και να σε έπιανε κατάθλιψη. Γιατί μέσω αυτής, αισθάνεσαι καταξιωμένος, ευχαριστημένος, υπαρκτός. Χωρίς εκείνη, νοιώθεις ένα τίποτα.

Δυστυχως βρίσκω το δεύτερο κομμάτι πολύ λάθος. Σα να έπιλέγει κανείς να δουλεύει, να δουλεύει, να δουλεύει παρά να ζεί. Παρά να απολαμβάνει. Ισως γιατί δεν μπορεί να απολαύσει χωρίς τη καταξίωση που του δίνει η εργασία. Αυτο όμως και απο μόνο του, πρόβλημα είναι.
Τώρα λοιπόν που βρήκαμε το πρόβλημα, ας το βάλω και στη βάση του. Ο σύζυγός μου ζεί για να εργάζεται. Η εργασία, του έχει γίνει ήδη πάθος. Και δεν μιλάμε για τη χαρά που επαγγέλεσαι κάτι που σου αρέσει και αμείβεσαι γι' αυτό, μιλάμε να ζείς για να δουλεύεις.
Και τις ώρες που δεν είσαι στο γραφείο, να σκέφτεσαι μόνο τη δουλειά σου.

Να μιλάς μόνο για τη δουλειά σου μη βλέποντας την ώρα να ξημερώσει για να πάς κοντά της. Η δουλειά και εσύ να είσθε ταυτόσημοι.
Αν η δουλειά σου πάει καλά, είσαι ευτυχισμένος, ο κόσμος είναι ωραίος.
Αν αρχίζουν τα προβλήματα, έχεις και εσύ πρόβλημα ύπαρξης..όλα σταδιακά μαυρίζουν.. και αν χάσεις τη δουλειά σου, τότε αρρωσταίνεις..και βέβαια

γίνεσαι καλά όταν βρείς μιά άλλη που εξ' ισου σ' αρέσει.

Και ο περίγυρος;
Τι κάνει ο περίγυρος του workacholic;
Περιθωριοποιείται.

και τελικά
γράφει γι' αυτό στο blogspot και περιμένει τη Θεία Φώτιση..να πάρει ιδέες.