Ο φόβος φυλάει..

Μία φίλη με ρώτησε την άποψή μου για τα πεθερικά μου. Της είπα ότι ενώ μου είναι πολύ αγαπητά, ενώ τα σέβομαι και κατά καιρούς χαίρομαι τη συντροφιά τους, κρατώ παντα μία απόμακρη στάση, δεν ανοίγομαι.
Απόρησε η φίλη για τη συμπεριφορά μου αυτή, γιατί σε εκείνη βγάζω έναν άλλο εαυτό, ευχάριστο, χαρούμενο και trusty. Της είπα λοιπόν ότι το ένστικτό μου, απο την αρχή που γνωρισα τα πεθερικά μου, μου έλεγε να κρατήσω αποστάσεις γιατί έχουν τη τάση να ανακατεύονται στη ζωή των άλλων για να διοικούν. Εγιναν πολλές απόπειρες απο τη μεριά τους να εισβάλουν στη ζωή μας (του συζύγου και τη δική μου), όμως ευγενικά αλλά σταθερά, τους απέτρεψα, κράτησα τη θέση μου. Δεν εισέβαλα ποτέ στη ζωή τους και δεν έδωσα δικαιώματα για να μπούν στη δική μας.

Και μετά ξεστόμισα τη μεγάλη αλήθεια, που ως τότε δεν την είχα ομολογήσει ούτε στον εαυτό μου. Οτι κατά βάθος τους φοβάμαι μη μου κάτσουν στο σβέρκο, μη με υποδουλώσουν και με κάνουν εκμεταλλεύσιμη. Το έχουν κάνει ήδη μία φορά σε άλλο άτομο του στενού οικογενειακού μας κύκλου. Βλέπω και τρομάζω. Βλέπω και θέλω να το βάζω στα πόδια.

Τα παθήματα των άλλων, είνα δικά μου μαθήματα.