Τρία ημερολογιακά παράθυρα

Ολο θέλω να γράψω κάτι στο μπλόγκ απο τα όσα γίνονται γύρω μου και όλο αναβάλλω. Οχι για να μη τα μοιράζομαι, αλλά γιατί ωσπου να σκεφτώ το ένα, μπάμ πέφτει το επόμενο ακριβώς επάνω στο πρώτο και το σβήνει. Πολυτάραχη ζωή; Ισως.

Συνοπτικά:

Ακόμη παλεύω με θέματα υγείας μου, είμαι σαφώς καλύτερα απο τότε που άρχισα φυσικοθεραπεία για το πιασμένο μου σπόνδυλο. Περιμένω πώς και πώς να καλοκαιριάσει να πηγαίνω στη θάλασσα. Ευελπιστώ τον Οκτώβριο να μπορέσω να κάνω λίγη γυμναστική. Ακόμη παίρνω κορτιζόνη, σε εισπνεύσιμη μορφή. Η πνευμονία μου άφησε σοβαρό βρογχόσπασμα. Να δώ πότε θα τελειώσει και αυτό. Θα δείξει.

Είναι πολύ σημαντικό ν' ακούει κανείς τι σου λέει ο ασθενής της οικογένειας (εδώ πρόκειται για τη πεθερά μου που αναρρώνει απο συντριπτικό μηριαίο κάταγμα) και τι έχεις εσύ στο νού σου. Το να ακούς τον άλλον είναι τέχνη που μαθαίνεται. Η άποψη του ασθενούς προηγείται υπέρανω όλων, ακόμη και του γιατρού που προσελήφθει για να βοηθήσει όχι όμως και να διοικήσει. Ενα τραυματισμένο σώμα έχει ιδιοκτήτη, που εκείνος αποφασίζει για ζωή-θάνατο. Οι άλλοι είμαστε για βοήθεια/συμπαράσταση και μόνο.
Δυστυχώς η άποψη της πεθεράς μου δεν εισακούγεται. Ο καθένας κάνει αυτά που νομίζει σωστά, χωρίς να τη λαμβάνουν υπόψη. Παράδειγμα: ο ένας γιός ψαχνει στο Ιντερνετ για έξτρα ασκήσεις φυσικοθεραπείας που τις εφαρμόζει στην ασθενή χωρίς να ρωτήσει το γιατρό ή τον φυσικοθεραπευτή αν χρειάζονται. Ετσι έχουμε εδώ, στιγμές απείρου κάλλους να ξετυλίγονται, οπου ο γιός-Σταυροφόρος (έτσι βλέπει τον εαυτό του) να προπηλακίζει λεκτικά τη μαμά του γιατί η τελευταία βαριέται να επαναλάβει την ορθοπεδική άσκηση για 102 φορά μέσα σε 12 ώρες.
Και εσύ κυρά-Μαρίνα τι κάνεις όταν βλέπεις αυτά; Μασάω τσίκλες. Δεν μιλάω. Η δικιά μου μαμά πέθανε. Οσο ζούσε έκανα ότι μπορούσα για εκείνη - ενοχή δεν έχω καμμία. Οι συμπεριφορές των άλλων προς τους γονείς τους είναι δικιά τους υπόθεση. Επειδή όμως διαφωνώ, με τα όσα βλέπω τα γράφω εδώ.

Υπάρχουν κάποιοι γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους μόμολα. Τα τελευταία πρέπει να κάνουν αδιαμαρτύρητα αυτά που τους λένε γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Ως ένα σημείο, αυτό γίνεται. Τα δύσκολα αρχίζουν στην εφηβεία. Ο γιός ή η κόρη σου βαρέθηκε το 5λεπτο κήρυγμα. Ποσο μάλλον αν αυτό γίνεται 10λεπτο ή και ημίωρο. Τότε κουφαίνεται εντελώς. Κάνει και τα αντίθετα. Ο γονιός θυμώνει. Και τιμωρεί. Το παιδί το έχασε. Δεν τον λογαριάζει πιά "με το μέρος του".

Υπάρχουν κάποιοι γονείς που πιστεύουν ότι επειδή εκείνοι δεν πήγαν στ' αστέρια, ούτε τα παιδιά τους θα πάνε έπειδή " το μήλο κάτω απο τη μηλιά πέφτει". Ετσι, αν εσύ ήσουνα πάτος στα μαθηματικά π.χ. πάτος θα πρέπει να είναι κ η κόρη σου. Φυσικά αυτό δεν είναι έτσι. Τα παιδιά είναι η προέκταση των γονέων. Θα πάρουν απο παιδεία και γνώση αυτά που θα τους δώσουν οι γονείς και θα ανοίξουν τα φτερά τους πετώντας πέρα απο τα όνειρα των γονέων. Ετσι είναι και το σωστό. Ετσι αλλάζει ο κόσμος, έτσι διαγράφεται το μέλλον.
Τι κάνουμε όμως με εκείνους τους γονείς που θυμώνουν όταν τα παιδιά τους καταπιάνονται με θέματα πέρα απο τα δικά τους γονέϊκα όνειρα; Που θέλουν το γιό τους να γίνει γιατρός αλλά τους βγαίνει κωμικός αλα Γκιωνάκης; Το ελληνικό σινεμά και όλοι εμείς λατρέψαμε το Γκιωνάκη σαν ηθοποιό, ο πατέρας του όμως θα πρέπει να έγινε θηρίο όταν παράτησε την Ιατρική για το πάλκο. Και καλά ο Γκιωνάκης καταξιώθηκε. Οι χιλιάδες άλλοι που δοκίμασαν και ακόμη δοκιμάζουν τη τύχη τους πρός το οτιδήποτε πέρα απο τα γονέϊκα όνειρα..πώς αντιμετωπίζονται;
Και εσύ κυρά-Μαρίνα, τι κάνεις όταν βλέπεις αυτή την άρνηση εκ μέρους των γονέων; Μασάω τσίκλα. Δεν μιλάω. Δικά μου παιδιά δεν έχω. Το μέρος δεν παίρνω κανενός. Συμπονώ το παιδί που για να μπορέσει ν' ανοίξει τα φτερά του όσο και όπως μπορεί, θα παλεύει συνεχώς με την άρνηση. Συμπονώ και το γονιό που δεν μπορεί να ξεφύγει απο τα ασφαλή κλισέ.
Τελευταία ακούω πολύ μουσική. Για να ξορκίσω αυτά τα ημερολογιακά παράθυρα.