Σε αγάπησα απο τη πρώτη στιγμή που σε είδα, στο μαιευτήριο, όταν σε κρατούσε ο μπαμπάς σου αγκαλιά. Σου είχα φέρει δώρο, μία φορμίτσα για νεογέννητα καθώς και μία κουβερτούλα. Γαλάζια η κουβέρτα - πέτυχα το χρώμα. Κόκκινη η φορμα - απέτυχα γιατί ξέχασα τη μανία του μπαμπά σου με το ΠΑΟ. Για πρώτη φορά δε γκρίνιαξε, δεν μου είπε "όχι και κόκκινο". Συγκινημένος σε κρατούσε σαν το πιο πολύτιμο, εύθραυστο αντικείμενο τέχνης.Πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσες. Απέκτησες και άλλα αδέλφια. Σας παίρναμε δώρα και ογκώδη παιχνίδια, παρόλλο που η μαμά σας αντιδρούσε και μου έλεγε: "Μη ξοδεύεσθε για τα παιδιά, πάρτε τους κάτι μικρό, κάτι ενδεικτικό - μη τα κακομαθαίνετε".
Δεν άκουγα αυτό που μου έλεγε, δεν μεγάλωσα έτσι με μικρά και ενδεικτικά, μεγάλωσα μέσα στα χάδια, στην αγάπη, το σεβασμό, στην εκτίμηση. Ο κόσμος όλος ήταν δικός μου και οι γονείς μου ευχαρίστως θα μου προσέφεραν αυτόν και άλλο τόσον. Σωρεία τα παιχνίδια, παντού. Δε ζήτησα ποτέ τίποτα. Ακόμη δεν ζητάω, δίνω όμως. Με μάθανε να δίνω, όχι μόνο τον οβολό μου, με παρότρυναν να προσφέρω βοήθεια και να το χαίρομαι, να δουλεύω εθελοντικά (ξεκινώντας στο να βοηθάω τη γιαγιά μου) και η επίτευξη του στόχου να είναι η καλύτερη ανταμοιβή. Με μάθανε να εργάζομαι για τη χαρά της εργασίας και όταν αργότερα άρχισα να δουλεύω και να πληρώνομαι, να δέχομαι μιά χαρά τα χρήματα χωρίς τύψεις. Με μάθανε να μη προσεύχομαι.
Δεν άκουγα αυτό που μου έλεγε, δεν μεγάλωσα έτσι με μικρά και ενδεικτικά, μεγάλωσα μέσα στα χάδια, στην αγάπη, το σεβασμό, στην εκτίμηση. Ο κόσμος όλος ήταν δικός μου και οι γονείς μου ευχαρίστως θα μου προσέφεραν αυτόν και άλλο τόσον. Σωρεία τα παιχνίδια, παντού. Δε ζήτησα ποτέ τίποτα. Ακόμη δεν ζητάω, δίνω όμως. Με μάθανε να δίνω, όχι μόνο τον οβολό μου, με παρότρυναν να προσφέρω βοήθεια και να το χαίρομαι, να δουλεύω εθελοντικά (ξεκινώντας στο να βοηθάω τη γιαγιά μου) και η επίτευξη του στόχου να είναι η καλύτερη ανταμοιβή. Με μάθανε να εργάζομαι για τη χαρά της εργασίας και όταν αργότερα άρχισα να δουλεύω και να πληρώνομαι, να δέχομαι μιά χαρά τα χρήματα χωρίς τύψεις. Με μάθανε να μη προσεύχομαι.
Αν το καλοσκεφθείς, οι περισσότερες προσευχές που ξέρουμε, ζητάνε "δος υμίν σήμερον. Αμην". Γιατί θεωρούν ότι ο άνθρωπος προσεύχεται όταν χρειάζεται να απαλύνει το πόνο του, να ακουμπήσει στο θεό τις πίκρες και τα βάσανά του, να γίνει ποίμνιο και ο θεός καλός ποιμένας. Ετσι η προσευχή είναι μία συνεχής ζήτηση, ο θεός να καλύπτει πάντα τις ανάγκες του ανθρώπου και εις αντάλλαγμα (αν δεχθούμε ότι η ανώτερη δύναμη χρειάζεται ανταλλάγματα) να του κάνεις μία λειτουργία, ένα τάμα κλπ άλλα που ξέρουν οι παπάδες. Δεν ξέρω κανέναν που να λέει ευχαριστώ Θεέ μου που έχω καλή υγεία, που έχω αυτά και εκείνα τα καλά. Η προσευχή είναι συνώνυμο της ζήτησης. Ολοι μάθαμε να ζητάμε. Και επειδή απο παιδί δεν ζήταγα, δεν προσεύχομαι. Λέω όμως πολλά ευχαριστώ, χωρίς τάματα, δόγματα, εικόνες, παπάδες και εκκλησίες. Μακριά απο μένα όλα αυτά.
Η ζωή τα έφερε και ο μικρός νεογέννητος, μεγάλωσε, έγινε παλληκαράκι και για ένα χρονικό διάστημα ηρθε σε επαφή μαζί μου μέσω της μουσικής. Γιατί απο παιδί μου άρεσε η μουσική, είχα μάθει να παίζω σχετικά καλά 2 μουσικά όργανα. Εκδήλωσε ο μικρός ενδιαφέρον να μάθει ένα μουσικό όργανο και τον υποστήριξα, βρίσκοντας το κατάλληλο δάσκαλο. Το παιδί έκανε μαθήματα για ένα χρονικό διάστημα και μετά ξεφούσκωσε. Μου δήλωσε ότι δεν θα συνεχίσει και το δέχτηκα. Επιλογές κάνουμε στη ζωή. Το εξάμηνο όμως αυτό που το συνόδευα στα μουσικά του μαθήματα ήταν πολύ ευχάριστο και διδακτικό για μένα. Εμαθα να συμμερίζομαι στη προσπάθεια κάποιου και να βοηθώ όπου μου ζητηθεί. Εμαθα να στηρίζω, χωρίς να κηρύττω. Ν' ακούω χωρίς να διακόπτω και χωρίς να ρωτάω. Εμαθα ν' ακούω το παλμό της νέας γενιάς. Τον ευχαριστώ, τον μικρό μου ανηψιό, απο καρδιάς, που με δίδαξε τόσα πράγματα.
Οταν δεν ζητάς, όσα έρχονται είναι ανεκτίμητα. Ισως να μη καλύπτουν τις προσδοκίες σου, προσφέρουν όμως ενδιαφέροντα ερεθίσματα. Που μετά μετακινούνται, φεύγουν, αλλάζουν. Θα μου λείψει η παρουσία του μικρού. Ομως χρειάζεται να πετάξει μακριά γιατί είναι νέος και θέλει να γνωρίσει το κόσμο. Ετσι πέταξα και εγώ κάποτε, μακριά απο τη μητέρα μου. Ούτε έχει νόημα να γραφτώ στο Ωδείο του για να ξαναθυμηθώ ένα όργανο που έπαιζα παλιά. Το ερέθισμα ήταν η επαφή με το παιδί και όχι η μουσική. Ευχαριστώ μόνο το θεό που βίωσα και αυτή τη χαρά.
Ευχαριστώ
Η ζωή τα έφερε και ο μικρός νεογέννητος, μεγάλωσε, έγινε παλληκαράκι και για ένα χρονικό διάστημα ηρθε σε επαφή μαζί μου μέσω της μουσικής. Γιατί απο παιδί μου άρεσε η μουσική, είχα μάθει να παίζω σχετικά καλά 2 μουσικά όργανα. Εκδήλωσε ο μικρός ενδιαφέρον να μάθει ένα μουσικό όργανο και τον υποστήριξα, βρίσκοντας το κατάλληλο δάσκαλο. Το παιδί έκανε μαθήματα για ένα χρονικό διάστημα και μετά ξεφούσκωσε. Μου δήλωσε ότι δεν θα συνεχίσει και το δέχτηκα. Επιλογές κάνουμε στη ζωή. Το εξάμηνο όμως αυτό που το συνόδευα στα μουσικά του μαθήματα ήταν πολύ ευχάριστο και διδακτικό για μένα. Εμαθα να συμμερίζομαι στη προσπάθεια κάποιου και να βοηθώ όπου μου ζητηθεί. Εμαθα να στηρίζω, χωρίς να κηρύττω. Ν' ακούω χωρίς να διακόπτω και χωρίς να ρωτάω. Εμαθα ν' ακούω το παλμό της νέας γενιάς. Τον ευχαριστώ, τον μικρό μου ανηψιό, απο καρδιάς, που με δίδαξε τόσα πράγματα.
Οταν δεν ζητάς, όσα έρχονται είναι ανεκτίμητα. Ισως να μη καλύπτουν τις προσδοκίες σου, προσφέρουν όμως ενδιαφέροντα ερεθίσματα. Που μετά μετακινούνται, φεύγουν, αλλάζουν. Θα μου λείψει η παρουσία του μικρού. Ομως χρειάζεται να πετάξει μακριά γιατί είναι νέος και θέλει να γνωρίσει το κόσμο. Ετσι πέταξα και εγώ κάποτε, μακριά απο τη μητέρα μου. Ούτε έχει νόημα να γραφτώ στο Ωδείο του για να ξαναθυμηθώ ένα όργανο που έπαιζα παλιά. Το ερέθισμα ήταν η επαφή με το παιδί και όχι η μουσική. Ευχαριστώ μόνο το θεό που βίωσα και αυτή τη χαρά.
Ευχαριστώ
