Κάπου διάβασα ότι η δυσλεξια
δεν είναι ασθένεια αλλά
μία εφεύρεση των εκπαιδευτικών
για να εξηγήσουν
την ανικανότητά τους στο
να εκπαιδεύσουν ένα παιδί.
δεν είναι ασθένεια αλλά
μία εφεύρεση των εκπαιδευτικών
για να εξηγήσουν
την ανικανότητά τους στο
να εκπαιδεύσουν ένα παιδί.
10 σχόλια:
Δεν ξέρω τί διάβασες εσύ, εμένα με χαρτί από γιατρό μου έρχονται, όχι από δάσκαλο...
Οι γιατροί δίνουν το περίφημο αυτό χαρτί όταν ο μαθητής έχει σοβαρό πρόβλημα παρακολούθησης του σχολείου.
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που ο νωθρός πιθανώς μαθητής θα προσπαθήσει να πείσει τους δασκάλους του και τους γονείς του ότι έχει δυσλεξία..ώστε να γλυτώσει αυτά που δεν θέλει να προσπαθήσει. Με αυτό το σκεπτικό βγήκαν κάποιοι ψυχολόγοι και είπαν ότι αυτή η μορφή της δυσλεξίας δεν είναι ασθένεια.
Οπότε λοιπόν συνεχίζει να είναι θέμα του γιατρού και όχι του δασκάλου αν ο μαθητής είναι δυσλεκτικός ή όχι, μην μεταφέρουμε ευθύνες!
Αν δεν έρθει με χαρτί, δεν είναι. Αν πάλι ο γονιός απαιτήσει να θεωρηθεί δυσλεκτικός, χωρίς εξετάσεις, πάλι οι ευθύνες ανήκουν εκεί που πρέπει.
Οι ευθύνες μεταφέρονται στους γονείς κυρίως που έχοντας βάλει στόχο το βαθμό και όχι τη γνώση..πιέζουν τον αργό μαθητή. Ετσι για να ανταπεξέλθει της πίεσης λέει "λύκος" ή "είμαι δυσλεκτικός". Αν το φάει το κόκκαλο ο γονέας, τότε αρχίζει η περιφορά του "αργού" (μόνο στο σχολείο) μαθητή ανά τους γιατρούς για το περίφημο χαρτί.
Οι εκπαιδευτικοί απο την άλλη οφείλουν να μεταδίδουν τη γνώση. Αν κάποιοι μαθητές δεν τα καταφέρνουν (λόγω μερικής δυσλεξίας, ατυχήματος, ανωτέρας βίας)χρειάζεται να τους βοηθούν, όπως γίνεται σε χώρες του εξωτερικού. Οταν διαπιστώνουν ότι ο μαθητής έχει κάποιο θέμα και δεν κάνουν τίποτα, απλά συνεχίζουν μόνο με τους καλούς αφήνοντας πίσω τους άλλους..είναι ανίκανοι να εκπαιδεύουν.
Υπήρχε παλιά ένα βιβλίο που αναφερόταν στη Μπαρμπιάνα, μία πόλη της Ιταλίας όπου δημιουργήθηκε (στα 1970s) ένα πειραματικό σχολείο με μαθητές που απέτυχαν να περάσουν τις τάξεις και που χαρακτηρίστηκαν "αργοί". Είτε είχαν δυσλεξία, είτε απλά δεν τα έπαιρναν τα γράμματα με τη μέθοδο του σχολείου. Οταν οι εκπαιδευτικοί στρώθηκαν να τα βοηθήσουν αυτά τα παιδιά, μιά χαρά πέρασαν τις τάξεις.
Μεταφέρω την ευθύνη του μη προσέχοντας όλους τους μαθητές ΚΑΙ στους εκπαιδευτικούς
Το σημείο που προφανώς δεν έχεις κατανοήσει είναι πως όποτε λέω σε ένα παιδί με δυσλεξία: Ωραία, εγώ θα το λάβω υπ' όψη μου, μήπως όμως να προσπαθήσουμε να το ξεπεράσεις, η απάντηση είναι: "εντολή γιατρού".
Για την υπόλοιπη παραφιλολογία σε παραπέμπω στους γονείς και τη λοιπή κοινωνία που ευνουχίζει και μετά δισφημεί τους δασκάλους.
Μπάστα πια, βαρέθηκα να ακούω ανοησίες...
Εσύ σαν εκπαιδευτικός, ίσως να είσαι απο τους λίγους που προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα/βοηθήσουν τους μαθητές που με το συγχωροχάρτι του κάθε γιατρού απέχουν απο τη προσπάθεια να μάθουν κάτι.
Οι υπόλοιποι όμως απλά δέχονται την "εντολή γιατρού" και τους γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια.
Αν βαρέθηκες να ακούς και να διαβάζεις ανοησίες στο μπλόγκ μου, μη με διαβάζεις.
Γνωρίζεις όλους τους υπόλοιπους λοιπόν, ή απλά σ' αρέσει να δυσφημείς έναν κλάδο αποδίδοντας μια συλλογική ευθύνη.
Αλλά τί λέω, κλασική νοοτροπία πιά η δυσφήμιση και το να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου σε αυτή τη χώρα.
Παρεμπιπτόντως, μπράβο, πρέπει να έχεις πολύ μεγάλο κύκλο άμα γνωρίζεις τόσους εκπαιδευτικούς!
Α και είναι αυτονόητο να δεχόμαστε όλοι την "εντολή γιατρού". Ευνουχισμένοι είμαστε άλλωστε είπαμε από τους γονείς και το σύστημα...
Δεν χρειάζεται να δυσφημίσω τους εκπαιδευτικούς αυτής της χώρας, φροντίζουν οι ίδιοι για αυτό. Με το τρόπο που ορισμένοι απο αυτούς διδάσκουν (με το ένα μάτι στο ρολόϊ για να φύγουν και να τρέξουν στα ιδιαίτερα), με το τρόπο που κάνουν μάθημα (τα παιδιά ή παίζουν ή κοιμούνται), δείχνουν το ποιόν τους σαν δάσκαλοι.
Το αποτέλεσμα το βλέπεις κάθε στιγμή..παιδιά που γράφουν με ανορθογραφίες, με greenglish, που δεν μπορούν να εκφραστούν, περιορισμένο λεξιλόγιο, αδιαφορία και μίσος για τα βιβλία..
Εχω δουλέψει πολύ με εκπαιδευτικούς, μιά εποχή τους δίδασκα πώς να διδάσκουν (methodology), πως να κρατούν το ενδιαφέρον του μαθητή.
Τώρα βλέπω τα παιδιά γύρω μου, πόσο βαριούνται το σχολείο, αλλά που εμπνέονται απο τον 1 καθηγητή που θα τους παρουσιάσει το Χ μάθημα με ενδιαφέροντα τρόπο. Τότε κολλάνε επάνω του και όλα θέλουν να γίνουν Χημικοί, Μαθηματικοί, Ιστορικοί, ανάλογα τι διδάσκει - όλα να γίνουν σαν και αυτόν.
Υπάρχουν σχολεία που οι δάσκαλοι προσέχουν τους μαθητές τους. Αν το παιδί αποτύχει στις εξετάσεις καλείται ο δάσκαλος να απολογηθεί γιατί δεν το πρόσεξε νωρίτερα, γιατί δεν ενημέρωσε τη διοίκηση του σχολείου ώστε η τελευταία να επιστρατεύσει κάθε μέσω ώστε να βοηθήσει το παιδί. Το ίδιο γίνεται με τα δυσλεκτικά παιδιά. Ψυχολόγοι, λογοθεραπευτές, ειδικοί εκπαιδευτικοί τα μαθαίνουν ώστε να μη νοιώθουν ξέχωρα απο τα άλλα, να μη δινουν το χαρτί του γιατρού και να τη κοπανάνε απο τις ευθύνες τους. Να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους και να σπουδάσουν όπως όλα τα υπόλοιπα.
Σε τέτοια χώρα έχω ζήσει. Εκεί εκπαιδεύτηκα και τέτοιο μάθημα έκανα όταν δίδασκα.
Το ελληνικό σύστημα απέχει έτη φωτός απο αυτή τη νοοτροπία, ευτυχώς όμως υπάρχουν εκπαιδευτικοί που αγνοούν τη νοοτροπία του και κανουν σωστά τη δουλειά τους. Δυστυχώς λίγοι.
αααααχαχαχαχαχχαχα
Το άλλο με τον τοτό το ξέρεις;
Δημοσίευση σχολίου