Φιλοδοξίες

Ενοχλεί πολύ κόσμο το γεγονός ότι δεν φαίνεται να έχω φιλοδοξίες.

Εχω κατηγορηθεί για το ότι δεν είμαι φιλόδοξη, σαν κάτι να μου λείπει, προφανώς εννοούν οτι δεν βάζω υψηλούς στόχους, δεν προσπαθώ να ανταγωνισθώ για να κερδίσω το ιδανικό, την ευτυχία ας πούμε. Δεν κάνω πράγματα υστερόβουλα, βάσει προσωπικής προβολής. Δεν κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα για να πετύχω κάτι ξένο με εμένα, προσπαθώ να τα κάνω πραγματικότητα για κάτι που αρέσει σε εμένα ανεξάρτητα αν θα αρέσει και στον περίγυρό μου. Θυμάμαι παλιά που μου έλεγαν συγγενείς να ντύνομαι ώστε να εντυπωσιάζω, ενώ έκανα ακριβώς το αντίθετο, σαν να ήθελα να χάνομαι μέσα στο πλήθος των παραδείσιων πουλιών που με το πλουμιστό φτέρωμα τραβούσαν και το θαυμασμό αλλά και την απόχη του θηρευτή.

Θα ήθελα να ταξιδέψω σε πολλά μέρη του κόσμου, που δεν μοιάζουν με τη κουλτούρα μου. Να ταξιδέψω όχι σαν τουρίστρια που θα πάει στα αξιοθέατα και μετά θα αφιερωθεί στον εξοντωτικό μαραθώνιο του shopping, αλλά να μπώ μέσα στο πλήθος των γηγενών, να ζήσω όπως ζούνε, να ενσωματωθώ εντελώς, να ξεχωρίζω ίσως μόνο επειδή το πρόσωπό μου έχει άλλο χρώμα.
Γνώρισα πρόσφατα μία πολύ ενδιαφέρουσα γυναίκα, που απο πολύ νέα μπήκε σε κάποιες εθελοντικές οργανώσεις και πήγε στη Μαύρη Ηπειρο όχι για τουρισμό αλλά για να βοηθήσει λαούς που το καθημερινό φαγητό και η υγεία είναι απο τις δυσκολίες της ζωής. Σε ένα τραπέζι που της κάναμε με τον Κ σπίτι μας, την ακουσα να εξιστορεί την Αφρική που έζησε, εκεί που τα φυτά φυτρώνουν απο τα φύλλα που έπεσαν στο χώμα, εκεί που οι άνθρωποι κοιμούνται στη σκιά ενός δένδρου ελπίζοντας η εθελοντική αποστολή να τους δίνει ακόμη ένα πιάτο φαγητό, ένα χαπάκι για την ελονοσία, για μία ακόμη μέρα. Μας μίλησε για τους ανθρώπους εκεί, την άγαπη που της έδειχναν, για τη πανίδα και τη χλωρίδα, για το καθήκον που θέλεις να το κάνεις, για την ελευθερία να είσαι εσύ και ας είναι σκονισμένη η κελεμπία σου.

Μακάρι να την είχα γνωρίσει νωρίτερα, ήταν μία εποχή της ζωής μου που ήθελα να εξαφανιστώ απο την Ελλάδα. Οχι για να φύγω απο τις υποχρεώσεις μου, δεν είχα καμμία υποχρέωση τότε σε κανέναν, παρά μόνο πρός τον εαυτό μου που συνερχόταν αργά, μετά απο ένα διαζύγιο. Είχα πάει Σαντορίνη τότε, αλλά δεν με γέμισε γιατί ήταν πολύ κοσμοπολίτισσα για μένα, έψαχνα τότε κάπου να χαθώ. Θα ήμουνα διαφορετικός άνθρωπος τώρα αν είχα πάει Αφρική το 1989 έστω για 15 ημέρες.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται ως άσημοι, που δεν ξεχωρίζουν μέσα στο πολυποίκιλο πλήθος των ανθρώπων γύρω μας. Που δεν μιλάνε συνέχεια για τα επιτεύγματά τους, ούτε είναι ετερόφωτοι, δλδ να κολλάνε δίπλα στους εκκεντρικούς ελπίζοντας λίγη αίγλη να πέσει και στα δικά τους κεφάλια. Οπως λέει και ο Νίκος Καββαδίας, στο ποίημα

"Mal du depart"
" Θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων"