Φλάς μπάκ

Διαβάζοντας το άρθρο της Scarlett Φλάς μπάκ μου ήρθαν στο νού κάποιες παλιές αναμνήσεις. Ηταν Πασχα του 1997 όπου είχαμε μαζευτεί στο Ναύπλιο, οι συγγενείς του ανδρός μου και η μητέρα μου που παρόλλο το Αλτζχάϊμερ, τα κατάφερνε. Είχαμε πιάσει μία κουβέντα για έναν παλιό της φίλο, τον Ανδρέα Σ., φίλο και συμμαθητή του μπαμπά μου, όταν ο τελευταίος φοιτούσε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων προπολεμικά (πρίν το 1940 δλδ), τον οποίο γνώριζα, ερχόταν σπίτι μας μαζί με το γιό του και παίζαμε. Οι μέν σουβλίζανε το αρνί με κάθε σοβαρότητα, όπως άρμοζε, εμείς οι δυό μελετάγαμε τον Ανδρέα σε ξεκαρδιστικές στιγμές γιατί ήταν εξωστρεφής, ευχάριστος για παρέα και δεν μάσαγε, όταν νευρίαζε απο στραβοτιμονιές οδηγών και πολιτικών τους μούτζωνε με χέρια και πόδια.. Μου έλεγε ιστορίες που δεν ήξερα για τα χρόνια που εργαζόταν μαζί με το μπαμπά μου σε Ναυπηγεία, για την Ιαπωνία, για το τι κάνανε στο Πόλεμο...

Οταν γυρίσαμε Αθήνα, μάθαμε ότι εκείνο το Μεγ. Σάββατο ο Ανδρέας πέθανε. 

Και αναρωτιέμαι και λέω, τι μας έκανε, απο το πουθενά - γιατί η μητέρα μου δεν είχε νέα του, δεν κάνανε παρέα μετά το θάνατο του πατέρα μου (1974), ο Ανδρέας ζούσε εκτός Ελλάδος - να μελετήσουμε τον αγαπημένο φίλο, γιατί αυτόν και όχι κάποιον άλλον; Γιατί αυτό το μνημόσυνο, αυτό το φλάς μπάκ;  

Ακόμη τον θυμάμαι, όπως ήταν παλιά, καλοντυμένος στύλ Humphrey Bogart με τσιγάρο-καπαρντίνα-καπέλο, εύθυμος, χορευταράς, καλαμπουριτζής. Σαν να μη πέθανε ποτέ.

Αχυράνθρωποι

Οπου και να γυρίσω τους βλέπω παντού, δίπλα μας, πίσω μας, απέναντί μας. Ανθρωποι υποχείρια άλλων, υπάκουοι, φερέφωνα τρίτων που όμως λένε τη παρόλα τους ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οχι, το αποτέλεσμα είναι που μετράει, εκείνο που θα δημιουργήσει εντυπώσεις πρός όφελος των αχυρανθρώπων πάντα ή των πατρώνων τους, σίγουρα όχι για το γενικό καλό. 

Πετάει ο Βορίδης μία ελιτίστικη κοτσάνα που πιθανώς πιστεύει και οι έχοντες τσίπα, φουντώνουν. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ίσοι, κάποια γουρούνια είναι πιο ίσια απο τα υπόλοιπα (Τζώρτζ Οργουελ-η Φάρμα των Ζώων), έτσι τα υπεράνω γουρούνια φυσικό είναι να πηγαινοέρχονται με λιμουζινες και όχι με το μετρό, η λιμουζίνα δείχνει κύρος, το λεωφορείο παραπέμπει στη πλέμπα. Οι αχυράνθρωποι που η πλειοψηφία εξέλεξε, μας δίνουν να καταλάβουμε το ύστατο σφάλμα μας. Ο τρόμος για το αύριο μας μέσα στο ελληνικό τοπίο, συνεχίζεται. 

Αραγε, αυτό είναι που θέλουμε, που θέλαμε, γι' αυτό άραγε ζούμε ;   

Ανασφάλειες

Κατηγορήθηκα ότι δεν αλλάζω εύκολα, δεν παίρνω ρίσκα, φοβάμαι να εμπιστευθώ τον οποιονδήποτε.

Αυτό τον καιρό αισθάνομαι ιδιαίτερα ανασφαλής. 

1) Ανασφαλής με την ελληνική πολιτική κατάσταση που 2 χρόνια τώρα μας κατατρέχει σαν λαό, φέρνοντας τα πάνω-κάτω.Παρόλλο που δεν είμαι του δημοσίου τομέα, επηρεάζομαι γιατί οι αλλαγές και περικοπές γίνονται αλυσιδωτά, η κάθε δόνηση φέρνει αποσταθεροποίηση και στις γύρω ζώνες. Εν ολίγοις, δεν ξέρω που βαδίζω οικονομικά. Πού θα με βγάλει αυτή η αστάθεια. Που θα είμαι σε 5 χρόνια.

2) Η μία ανασφάλεια φέρνει την άλλη. Με ενοχλεί η απουσία μιάς συνεχούς εργασίας, δεν ξέρω τι να κάνω την ενεργητικότητά μου που δεν έχει σχέση με τη σωματική κόπωση η οποία εύκολα θα καταναλωνόταν σε ένα γυμναστήριο. Αλλοι άνθρωποι κάνουν κρά, να μην δουλεύουν και να κάάάθονται (που έλεγε ο συχωρεμένος ο Φωτόπουλος), εγώ κάνω κρά για να δουλεύω και να απασχολούμαι πνευματικά. Για τα πρώτα 5 χρόνια τα μπλόγκς και το νέτι βοήθησαν, τώρα όμως έχω βαρεθεί κάπως τον εικονικό κόσμο, με ελκύει ο πραγματικός κόσμος, θέλω να βλέπω ανθρώπους, να συνεργάζομαι μαζί τους, βαρέθηκα την απομόνωση. Θέλω να ξεφύγω απο την ανάγκη να δένω τις κενές πρωϊνές μου ώρες με το διαδίκτυο, χρησιμοποιώντας το ως μέσο πνευματικής αναζωογόνησης (παίζω πολλά mind stimulating games).

3) Αισθάνομαι ότι δεν έχω πλάτες πίσω μου, αν τραυματισθώ συναισθηματικά, κανείς δεν μπορεί να με συγκρατήσει, ακουμπάω ίσως το πόνο μου μόνο στις γάτες μου, μερικά πράγματα τα εκμυστηρεύομαι σε φίλες, τον κυρίως εαυτό μου ομως τον κρατάω για μένα. Η εσωστρέφεια κάνει κακό, ναί μεν προσφέρει προστασία, όταν όμως θέλεις βοήθεια την ώρα που τη θέλεις, σπάνια βρίσκεται κάποιος εκεί για να τη δώσει. Συνήθως πνίγω την ανάγκη μου αυτή στα πάζλς. Φτιάχνοντας εικόνες με μικρά κομματάκια, συνθέτοντας το πρόβλημα ώστε να βρώ άκρη. The sky is the limit, πιθανόν. 

Με όλα αυτά στη πλάτη, πώς να τολμήσω να αναλάβω ρίσκα; Φοβάμαι.

............................................................................................

Το πάζλ είναι του Salvadore Dali "Galatea". 260 κομμάτια το έκανα το 2007