Διαβάζοντας το άρθρο της Scarlett Φλάς μπάκ μου ήρθαν στο νού κάποιες παλιές αναμνήσεις. Ηταν Πασχα του 1997 όπου είχαμε μαζευτεί στο Ναύπλιο, οι συγγενείς του ανδρός μου και η μητέρα μου που παρόλλο το Αλτζχάϊμερ, τα κατάφερνε. Είχαμε πιάσει μία κουβέντα για έναν παλιό της φίλο, τον Ανδρέα Σ., φίλο και συμμαθητή του μπαμπά μου, όταν ο τελευταίος φοιτούσε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων προπολεμικά (πρίν το 1940 δλδ), τον οποίο γνώριζα, ερχόταν σπίτι μας μαζί με το γιό του και παίζαμε. Οι μέν σουβλίζανε το αρνί με κάθε σοβαρότητα, όπως άρμοζε, εμείς οι δυό μελετάγαμε τον Ανδρέα σε ξεκαρδιστικές στιγμές γιατί ήταν εξωστρεφής, ευχάριστος για παρέα και δεν μάσαγε, όταν νευρίαζε απο στραβοτιμονιές οδηγών και πολιτικών τους μούτζωνε με χέρια και πόδια.. Μου έλεγε ιστορίες που δεν ήξερα για τα χρόνια που εργαζόταν μαζί με το μπαμπά μου σε Ναυπηγεία, για την Ιαπωνία, για το τι κάνανε στο Πόλεμο...
Οταν γυρίσαμε Αθήνα, μάθαμε ότι εκείνο το Μεγ. Σάββατο ο Ανδρέας πέθανε.
Και αναρωτιέμαι και λέω, τι μας έκανε, απο το πουθενά - γιατί η μητέρα μου δεν είχε νέα του, δεν κάνανε παρέα μετά το θάνατο του πατέρα μου (1974), ο Ανδρέας ζούσε εκτός Ελλάδος - να μελετήσουμε τον αγαπημένο φίλο, γιατί αυτόν και όχι κάποιον άλλον; Γιατί αυτό το μνημόσυνο, αυτό το φλάς μπάκ;
Ακόμη τον θυμάμαι, όπως ήταν παλιά, καλοντυμένος στύλ Humphrey Bogart με τσιγάρο-καπαρντίνα-καπέλο, εύθυμος, χορευταράς, καλαμπουριτζής. Σαν να μη πέθανε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου