Αυτό που με ενοχλεί είναι η εναλασσόμενη πραγματικότητα, 2-3 μέρες εκεί, τις υπόλοιπες εδώ. Επιστρέφοντας είμαι πτώμα, γιατί έχω αφήσει πίσω μου άλλες παραστάσεις πιο πράσινες, με φύλλα με δένδρα με λουλουδιασμένη γή με γάτες με καθαρή ατμόσφαιρα. Χαμηλοτάβανα σπίτια, σκοτεινά κ αραχνιασμένα, όσο και να καθαριστούν θα είναι το ίδιο, η μυρωδιά του ξύλου στο τζάκι, έλλειψη ήχων πόλεως, έλλειψη συνανθρώπων, χωρίς Ιντερνέτ. Ισως αυτό το τελευταίο να με σκοτώνει. Η επαφή με το κόσμο, με τα νέα, τη μουσική, έστω και τους εικονικούς συνανθρώπους.
Επιστρέφοντας, παρόλλη τη σωματική κούραση, κάθομαι στον υπολογιστή ώς αργά το βράδυ και χάνομαι στο YouTube σε animated ταινίες μικρού μήκους, τύπου Reversal of the heart, Sintel, aniboom όπου ταλαντούχοι γραφίστες καταπιάνονται να μας πούν πώς βλέπουν τη πραγματικότητά μας. Αν είμαι τυχερή πέφτω σε fantasy movies ή σε κωμικά cartoon, αν όχι καταλήγω σε ντοκυμαντέρ για άλλους κόσμους, κουλτούρες, αξίες. Η ανθρωπολογία μέσα μου.
Μου παίρνει λίγο περισσότερο απο 24 ώρες να προσαρμοσθώ πάλι στους ήχους της πόλης. Εκεί που ζώ. Εξω κάποιες γυναίκες μιλάνε, ένας μάστορας κοπανάει κάτι, ο περιπλανώμενος Ρομά διαφημίζει την ικανότητά του να καθαρίζει αποθήκες, ταράτσες, υπόγεια. Μετά απο 24 ώρες θα ξεχυθώ στη πόλη, να τη περπατήσω, να αγοράσω λαχανικά και φρούτα, να πάω στο κέντρο της Αθήνας ανάμεσα απο τη ποικιλία των λαών. Μ' αρέσει που η Ευριπίδου είναι γεμάτη φυλές και μυρωδιές.. απ' εδώ τα μπαχαρικά, απ' εκεί οι πραμάτεια σε σεντόνι πάνω στο πεζοδρόμιο. Γυναίκες περπατάνε παντού, μερικές κρατώντας τη τσάντα τους σφιχτά μη τις κλέψουν σίγουρες ότι θέλουν να φύγουν μακριά και γρήγορα, άλλες χάνονται και αφομοιώνονται μέσα στο πλήθος των συνανθρώπων απολαμβάνοντας την Αιόλου, τη Ρόμβης με τις χάντρες, το κάτω μέρος της Ερμού κοντά στο Μοναστηράκι.. Τη λατρεύω την Αθήνα. Αυτοί που γκρινιάζουν ότι είναι απαίσια πόλη είναι οι πρωτεργάτες της καταστροφής της. Αυτοί πετάνε σκουπίδια και τσιγάρα κάτω, αυτοί λερώνουν τα αγάλματα και τη πρόσοψη των Προπυλαίων για να δείξουν την αγανάκτησή τους πρός τα κόμματα που επέλεξαν. Αυτούς τους κατοίκους της Αθήνας μου, τους σιχαίνομαι. Δεν αγαπούν τη πόλη, τον εαυτούλη τους αγαπούν. Η πόλη πάλλεται με τους ήχους της σύγχρονης μεγαλούπολης.. Το να βλέπω τα ΜΑΤ παντού δεν με συναρπάζει. Ούτε μ' αρέσει που πεινασμένοι μετανάστες μπήκαν στη χώρα μας και το μόνο που τους δώσαμε είναι ανελέητο κυνηγητό για να φύγουν, αφού μας έχτισαν τα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες μας. Η Αθήνα δεν φταίει σε τίποτα αν οι πολίτες της κατέρρευσαν και ηθικά.
6 σχόλια:
Κουράγιο! Και καλή επάνοδο στις "αστικές" σου συνήθειες!
Ευχαριστώ για τις ευχές. Επάνοδος προσωρινή. Κάθε εβδομάδα πηγαίνουμε επαρχία για δουλειά.. και αυτό γίνεται ήδη απο το Γενάρη. Είναι φορές που πέφτω κάτω απο τη κούραση, άλλες πάλι όχι. Παίζουν ρόλο οι άνθρωποι και οι περιστάσεις
όχι, όχι, δεν πεθαίνει η αθήνα, μονάχα αιμορραγεί.. πάντοτε αιμορραγούσε, μα τώρα πολύ περισσότερο. που θα πάει όμως...
Κανείς δεν πεθαίνει... Απλά μετασχηματιζόμαστε. Κι αν δεν τα καταφέρουμε θα αυτοκτονήσουμε... Τόσα απλά και δυαδικά τα πράγματα.
Οι φωτογραφίες είναι δικές μου. Η δεύτερη τραβήχτηκε στην οδό Πειραιώς, απέναντι απο τη Τεχνόπολη. Εκεί έχει ωραιότατα γκράφιτι, που προσπαθούν να αλλάξουν την εγκατάλειψη πάνω στα κτίρια.
Που θα μας πάει, , θα ανοίξουν πάλι τα μάτια μας και θα δούμε την ομορφιά της πόλης. Οχι την ασχήμια που εμείς εντρυφίσαμε, την Αθήνα όπως είναι πραγματικά. Το εύχομαι.
Δημοσίευση σχολίου