Ευθανασία

Αραγε έχει δικαίωμα ο άνθρωπος που γέρασε ή αρρώστησε βαρειά να τελέψει τη ζωή του ζητώντας μία βοήθεια απο άλλους, να του γίνει ευθανασία.

Σύμφωνα με τις χριστιανικές εκκλησίες δεν έχει αυτό το δικαίωμα, η ψυχή ανήκει στο θεό, εκείνος τη δίνει, εκείνος τη παίρνει. Ο παράγων άνθρωπος που υποφέρει πάει στα σκουπίδια. Να βασανίζεται στο σταυρό όπως ο Ιησούς.. Αντίστοιχα οι ανατολικές θρησκείες (Ινδοί) το ίδιο λένε με άλλα λόγια. Τρομοκρατούν το ποίμνιο με τις μετενσαρκώσεις τι θα πάθεις αν ..σκοτώσεις τον ασθενή συγγενή σου και φορτωθείς το κάρμα του που θα σου καθυστερήσει την ένωσή σου με το θεό, ενώ άμα σκοτώσεις 100άδες σε ένα πόλεμο, ν' αγιάσει το χέρι σου, άπιστοι είναι. Τα κράτη αντιδρούν αντίστοιχα στέλνοντας στη φυλακή όσους "βοηθούν" σε μία ευθανασία, κανείς δεν μπορεί να πάρει τη ζωή του άλλου με την εγκριση του πρώτου, άνετα μπορείς να τη πάρεις σε ένα πόλεμο, να σκοτώσεις όσους "εχθρούς" θέλεις..χωρίς όμως την έγκρισή τους.. Τι ήθος!.

Το θέμα συνείδησης δεν λογαριάζεται απο κανένα. Οχι η συνείδηση εκείνου που υποφέρει, η συνείδηση του άλλου που θέλοντας και μή επιλέγεται να  αφαιρέσει τη ζωή του προσφιλούς του προσώπου. Βαρύτατες οι δύο όψεις του κέρματος, αν αφαιρέσεις θα σε δείρει η συνείδησή σου, αν δεν αφαιρέσεις πάλι θα σε δέρνει γιατί θα βλέπεις τον άνθρωπό σου να βασανίζεται. Ακόμη και όταν επέλθει ο φυσικός θάνατος, για χρόνια συχνά θα θυμάσαι το δίλημμα..τότε που δεν τόλμησες..δεν μπόρεσες να πάρεις στα χέρια σου το θάνατο της μητέρας σου που είναι φυτό εδώ και χρόνια. Ενα παράδειγμα είναι. Αντίστοιχα θα μπορούσε να είναι η αγαπημένη σου, το παιδί σου. Οχι όμως και ο σκύλος σου, εκεί είναι εύκολο να το απαλλάξεις απο τους πόνους γιατί τα κράτη και οι θρησκείες σιωπούν. Τα ζώα, ως γνωστόν, δεν είναι ψηφοφόροι, δεν ανεβάζουν κυβερνήσεις, δεν δίνουν οβολούς. Τι ήθος!

Ετσι έρχεται η στιγμή που χρειάζεται "να κάνεις". Ολες οι "αξίες" και οι "υποχρεώσεις" που ανέλυσα πιο πάνω, βαθιά χωμένες μέσα στην ύπαρξή μας σαν "Πρέπει-δεν πρέπει". Ο σκύλος σου δεν υποφέρει, ο μπαμπάς σου όμως καταδικάζεται μαζί με εσένα που τον βλέπεις να λιώνει. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Οταν ήμουνα παιδί η μητέρα μου με είχε βάλει να ορκιστώ ότι θα την λυτρώσω με κάποιο τρόπο αν πάθει κάτι και μείνει φυτό. Πολυ μεγάλο βάρος έβαλε στους ώμους ενός παιδιού, δεν μπορούσα να σηκώσω αυτό βάρος. Το παιδί μας δεν είναι ίσο με εμάς, οφείλουμε να το προστατεύουμε απο εμάς. Ορκίστηκα όμως γιατί σκέφτηκα ότι αυτό θα της έδινε χαρά. Και πάτησα τον όρκο μου. Πέθανε απο φυσικό θάνατο μετά απο 5 χρόνια κατάκλισης.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η κα Π (που είναι θεία μου) θέλει να τη λυτρώσω απο τη ζωή της. Βαρέθηκε να υπάρχει, θέλει βοήθεια για να πεθάνει..τη δική μου βοήθεια.  Θέλει να σταματήσουμε να της παρέχουμε υποστήριξη, φάρμακα, φροντίδα. Να φύγουν όλοι απο κοντά της, τα φάρμακα στα σκουπίδια, να την αφήσουμε να πεθάνει, έστω και της πείνας γιατί βαρέθηκε να ζεί.. Ευτυχώς δεν μου ζήτησε να ορκιστώ.. ακόμη.

Manipulations

Υπάρχουν άνθρωποι που χρόνια προσπαθούν να σπείρουν διχόνοια μέσα στα μέλη μιάς δεμένης οικογένειας. Εχουν το ταλέντο να εντοπίζουν τα μέλη εκείνα που "φαίνονται" μέσα στην οικογένεια, που την επηρεάζουν κατά κάποιο τρόπο και να προσπαθούν να τα κάνουν υποχείριά τους.
Στην αρχή αυτό φαίνεται σαν απλή φιλικότητα, αργότερα καθοδήγηση-παροχή βοήθειας, στήριξη, καταλήγοντας σε συγχώνευση σχέσεων, δλδ να κάνουν και παρέα. Η άλλη πλευρά είναι ενθουσιασμένη που βρήκε τέτοιο καλό καρδιακό φίλο και ο "manipulator" τρίβει τα χέρια του ότι βρήκε κορόϊδο να κατευθύνει πρός όφελός του.
Το πράγμα στραβώνει όταν η μία απο τις δύο πλευρές γίνει άπληστη. Τότε ο προστάτης ξεσπαθώνει και αποκαθηλώνει τον πρώην προστατευόμενο.. ο οποίος σκυλιάζει και εκδικείται. Απο "μοναχοπαίδι" γίνεται παραγυιός.. Αν πιέσει καταστάσεις, ο πρώην "φίλος" τον προδίδει..τον παρατά, τον διασύρει..
Και λέει τον πρώην "οδηγό του, αφιλότιμο... Εχει γίνει και τραγούδι..

Κάνοντας κύκλους

Κάνουμε πράγματα και μετά απο λίγο τα ίδια πράγματα αλλά σε άλλο μοτίβο μας ξαναχτυπούν τη πόρτα.

Νέα puzzles στον ορίζοντα

Εχω να γράψω μήνες, όχι γιατί δεν γίνονται πράγματα, όχι γιατί δεν έχω τι να πώ. Η οικονομική κρίση μου έφερε ανείπωτο τρόμο, γιατί δεν ήξερα πόσο θα φτωχύνω και αν θα τα καταφέρω να επιβιώσω. Η μάλλον σε τι κατάσταση θα επιβιώσω. Σαν το σαλαμάκι μας έκοβαν το εισόδημα και τις προοπτικές για νέες δουλειές.. η ολική επαναπροσδιόριση της ζωής μας βαρύ πακέτο. Αύξηση ψυχολογικού άσθματος. Ηρεμήστε και θα καταλαγιάσει..  Και το μόνο που σταματάει είναι το δικό μας λαχάνιασμα..Ανακοπή, λέει ο γιατρός. Πέθανε απο το άγχος της αγωνίας για το αύριο. Αυτό εγινε σε έναν γνωστό. Τι κέρδισε ? Ποιός κέρδισε?
Η κρίση κάνει το μυαλό να δουλέψει. Οσοι μπορούν φεύγουν για τα ξένα. Πάνε σε άλλα ημισφαίρια, εκεί που υπάρχει δουλειά. Και βέβαια γερή αμοιβή.Αυτοί που μένουν, το ξανασκέφτονται. Κόβουν το ένα, κόβουν το άλλο.

Το ένα λοιπόν είναι η αγωνία για το ακαθόριστο αύριο, η καταστροφή του σήμερα.
 Για όλα αυτά τα παραπάνω δεν γράφω. Εχουν γραφτεί τόμοι. Μόνο συναισθάνομαι την αγωνία όλων μας.

Το δεύτερο είναι η πλήρης ρήξη με την οικογένεια των πεθερικών. Αυτό δεν έγινε απότομα, ούτε έγινε με τυμπανοκρουσίες. Απλά αποτραβήχθηκα, αρνούμαι να συμμετέχω. Πρώτα με δικαιολογίες `'δεν μπορώ, δεν κάνω", ώστε τελικά να μη με πλησιάζουν όντας σίγουροι ότι δεν θα μπορώ.
Είναι καλοί άνθρωποι, όμως αντιμετωπίζουν τις περιστάσεις και σκέφτονται εντελώς διαφορετικά απο εμένα. Βλέπω το τρόπο που κάνουν κάποια πράγματα και μου έρχεται το αίμα στο κεφάλι. Σαν να βγήκε όλος ο καταπιεσμένος παλιός εαυτός στον αέρα. Οι τσιριμόνιες της παλιάς ζωής δεν εφαρμόζονται πλέον, μένει ο κακιασμένος παπούς, η άπληστη γιαγιά που με κάθε τρόπο προσπαθούν να σε φέρουν στα νερά τους να σε ελέγχουν και εκμεταλλευθούν. Επιτέλους κατάφερα να αποσπασθώ. Ας λένε ότι θέλουν, είμαι αλλού.