Δεν την μπορώ

Δεν την μπορώ πιά τη φαγωμάρα. Δεν μπορώ πιά να ανταπεξέλθω στα πιστεύω των ανθρώπων ιδιαίτερα όταν τα πιστεύω τους δρούν σαν πλάκα καταπίεσης επάνω μου. Αμάν πιά αυτή η καταπίεση..με έχουν φάει πια, άντε και στο διάολο.

Εφταιγα εγώ που πέρασα ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ εφηβεία? με τα καλύτερα εφόδια είχα έρθει στον κόσμο, είχα γεννηθεί σε μία οικογένεια που με ήθελαν και με αγαπούσαν. Ομως έχασα τον πατέρα μου και βρέθηκα να ζώ με μία ψυχασθενή που δεν ήξερε τι της γινόταν.. Δεν ήξερα που πατούσα, αν είχα προβλήματα, ερωτήματα, ανασφάλειες, αν ήθελα μιά αγκαλιά βρε αδελφέ, έναν ώμο να ακουμπήσω.. έμαθα να μην τα αναζητώ σπίτι μου, γιατί εκεί πέρα γινόντουσαν πράγματα.. σε τι κατάσταση θα ήταν το σπίτι μου τη δεδομένη στιγμή?

Θα ήταν εκείνη στα πάνω της? Τότε θα υπήρχε περίπτωση διαλόγου, συνεργασίας, άντε και λίγου γέλιου. συνήθως όμως ήταν στα κάτω της, μέγαιρα, έξαλλη, να στριγκλίζει, να χτυπάει, να λέει προσβολές...μέχρι που κατάπινε το χάπι και ηρεμούσε..και μετά κοιμόταν. Απουσία γονέων σε μία δύσκολη εποχή.

Η εποχή του Πανεπιστημίου? Σκατά και εκεί αλλά ευτυχώς είχα διεξόδους. Ηταν ωραίο το πανεπιστήμιο, τα μαθήματα, η φοιτητική ζωή, οι παρέες, τα μπαράκια, οι μηχανόβιοι, το τσιγάρο, οι κραιπάλες, οι εκδρομές, το κάμπινγκ. Επαιρνα και καλούς βαθμούς γιατί διάβαζα, δεν έχανα μάθημα και όλο έλειπα...για να διαβάσω στις βιβλιοθήκες, οι βαθμοί άψογοι...Ετσι έμενα όλο και λιγότερο στο σπίτι. Σπίτι? Ο θεός να το κάνει σπίτι, κέντρο διερχομένων είχε γίνει, γιατί ένας επιτήδειος μεταφυσικός την έπεσε στη μαμά μου και την τράβηξε στα δίχτυα της οργάνωσής του, μαζί με άλλες εύπορες χήρες ή γυναίκες ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΡΕΣ (γιατί αν είχαν άντρες οι τελευταίοι θα τον είχαν σπάσει στο ξύλο) , την μάγεψε με τις μεγαλόσχημες ιδέες του περί μοντέρνας τέχνης, περί Βαζαρέλι και κινητικής ζωγραφικής, μουσική Στοκχάουζεν πάντα, και πολλά άστρα, μαύρες τρύπες, στερεώματα, μαστούρα κάργα, slides γιατί δεν υπήρχαν ακόμη κομπιούτερς, διαλέξεις, διαφάνειες, μπλάμπλά, μπήκαν και ανάμεσά μας, στην αδύναμη σχέση που μας είχε απομείνει και άπαξ και δεν με προσάρτησαν στη Σχολή τους, με πέταξαν και τη δηλητηρίασαν να με απομακρύνει, τους αφοσιώθηκε πλήρως η μαμά μου. Την πάτησε στο τέλος βέβαια γιατί της έφαγαν λεφτά, γιατί για τα λεφτά πηγαίνανε και όχι για τον Χάρι Κρίσνα.. πάντα έτσι δεν γίνεται? Την το είχα πεί και εγώ τότε, ένα μυξιάρικο (κατά τον χαρακτηρισμό της) 19 ετών, που είχε μάθει να ζεί στον κόσμο, αλλά βέβαια ποιός άκουγε εμένα? Και μετά τον Χάρι Κρίσνα, ήρθε η Μαντάμ Μπλαβάτσκι, ο Γκουρου Μαχαρατζι, ο Alistair Crowley, ο Μεγάλος Θιβετανός, οι Μασώνοι... τους γνώρισα όλους από την καλή..και τις θεωρίες τους και τη διδασκαλία τους και την εφαρμογή όλων αυτών στη πράξη. Πολύ ωραία. Εκμετάλλευση του πόνου για το κέρδος..

Εύρισκα υποστήριξη? Βεβαίως και εύρισκα. Οι άντρες πάντα βρισκόντουσαν πλάϊ μου, οι συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο με αγαπούσαν (με την καλή έννοια) είμασταν φίλοι, μιλάγαμε, γελάγαμε, κάναμε και τις κοπάνες μας, καπνίζαμε και στις τουαλέττες. Είχα βρεί ανθρώπους να στηρίζομαι. Και στο Πανεπιστήμιο οι συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μου με υποστήριζαν, για ώρες μιλάγαμε για οτιδήποτε, ανταλλάσαμε παρόμοιες εμπειρίες και δίναμε συμβουλές. Οσοι μπορούσαν να με υποστηρίξουν ήσαν κόρες και γιοί που αντιμετώπιζαν τη βία μέσα στα σπίτια τους, ήταν και πλουσιόπαιδα, γιατί η βία δεν έχει οικονομικό επίπεδο, τυγχάνει και στα καλύτερα σπίτια. Δεν χτυπάνε τα παιδιά τους μόνο οι φτωχοί μπεκρήδες, τα ίδια κάνουνε και οι πλούσιοι πρεζάκηδες. Κάναμε κλίκα υπεράσπισης και επιβίωσης.. Κάναμε και σύλλογο κατατρεγμένων φοιτητών...εκεί να δείς κόσμος.. Ευτυχώς που υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι που με βοήθησαν να ζήσω.

Αγριεύω όταν προσπαθούν οι συγγενείς να μου επιβάλλουν τον τρόπο ζωής και σκέψης τους, τους ενοχλώ φαίνεται που έχοντας μεγαλώσει μόνη και ωριμάσει με εμπειρικούς τρόπους, δεν μασάω. Αν έχεις κάτι να μου πείς πές το μου στα ίσα. Τα πίσω απο την πλάτη, γυναικουλίστικα, υπονοούμενα, αν περιμένεις να γονατίσω και να φιλήσω το Τίμιο Ξύλο, θα περιμένεις πολύ, δεν πιστεύω σε μαλακίες (αν μαζέψουμε τα κομμάτια του Τιμίου Ξύλου και τα συναρμολογήσουμε, δεν θα βγεί σταυρός, αλλά κάλυμμα όλης της γής, τόσα είναι και τα κομμάτια που πουλάνε οι αγιογδύτες). Αν θέλεις να γίνει κάτι, πέστο σε μένα. Μην προσπαθείς να πιάσεις όλους τους άλλους, να τους πείσεις για το καλόν της ίδέας σου να κάνεις οπαδούς και μετά να "μου τη φέρεις" , δεν θα πιάσει, το έχω φάει το στυλάκι με το κουτάλι φιλενάδα..έχασες. Δεν θα τσακωθώ. Θα πώ ναί ή όχι και up yours. Κατά κάποιο τρόπο έχω "ξεσηκώσει" έναν ανδρικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς...έχω γίνει χοντρόπετση στις γυναικουλίστικες ευαισθησίες....κυρίες μου συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Κάντε ότι θέλετε, μόνο κάντε το φανερά. Εγώ κερία της αυλής δεν είμαι..Αν πάλι επιμένετε να με στρώσετε και να μου επιβληθείτε, την δωδεκάτη ώρα, δε πάτε να γαμηθείτε για να ηρεμήσετε λέω εγώ? Μετά το καλό σεξ, όλοι και όλες αρνάκια γίνονται. Οι στραβογάμητες είναι και οι πιό προβληματικές.

Τα είπα,

άδειασα

φεύγω τώρα.