Γατοφοβίδου

Ε! αντε και στο διάλο.

Μιλάω για την μαλακισμένη οικογένεια που έμενε εδώ και 7 χρόνια σε ένα σπίτι απέναντι. Ενα σπίτι με κήπο και φούρνο χτισμένο απο πέτρα, με τις γλάστρες και τις πέργκολες, όλα αυτά στη μόστρα βέβαια γιατί απο κάτω..

Πρίν 4 χρόνια ένας φίλος τους τους έφερε ένα άσπρο περσικό γατάκι, ένα κουκλί, αγκαλιά το πήγαιναν, στο στόμα το ταϊζανε.. Το γατάκι μεγάλωσε και έγινε γάτα. Και η γάτα γέννησε άλλα 4 άσπρα γατάκια.. Χαρές και πανηγύρια η οικογένεια απέναντι. Στο χρόνο όμως επάνω τα 3 γατάκια γέννησαν απο 4 πάλι , επίσης γέννησε και η μαμά τους άλλες 2 φορές.. πήξανε στα γατάκια. Και τα πετάξανε όλα έξω.. Θρίαμβος.

Μερικά τα πάτησαν τα αυτοκίνητα ή τα πνίξανε οι σκύλοι της γειτονιάς. Αλλος θρίαμβος.

Γιατί ρε γαϊδούρια παίρνετε ζώα και μετά τα πετάτε στο δρόμο ε? Εχει πήξει η γειτονιά σε περσικές γάτες και σκύλους ράτσας, όλα αδέσποτα. Πόσα θα ταϊσουμε πιά? Πόσες γάτες και σκύλες θα ξεγεννήσω, πόσα θα στειρώσω, ε? Με πόσους γείτονες θα τσακωθώ για ένα πιάτο φαϊ?

Αντε και στο διάλο νεόπλουτα γαϊδούρια που θεωρείτε ότι αν σας δούν οι φίλοι σας με γάτο αγκύρας πάνω στον καναπέ παίρνετε κοινωνικούς πόντους.

Στα τσακίδια

Ευχαριστώ

Δεν θέλω να γράψω τίποτα, έχω όμως κάτι, και με πνίγει αν δεν το πώ.
Ενα ευχαριστώ και πάρα πολλά φιλάκια

Γιατί με στήριξες
όταν φοβόμουνα την άπονη βελόνα και την πιθανή γνωμάτεψη
η οποία τελικά ανεβλήθει
για τον Οκτώβριο και βλέπουμε.

Χίλια ευχαριστώ

(Η φωτό του Andy Warhol)

Τα πράγματα με το όνομά τους

Αυτές τις μέρες τις περάσαμε δύσκολα, όλο ανησυχία την οποία συζητάγαμε αλλά στο τέλος σταματήσαμε να τη συζητάμε γιατί δεν ήταν στο χέρι μας η λύση/λύτρωση. Κάτι έπαθε ο πεθερός μου και έχανε τις αισθήσεις του. Εντάξει μεγάλος άνθρωπος είναι φυσικό θα ήταν να παρουσιάσει κάτι η υγεία του...όλοι μεγάλοι ή μικροί κάτι παρουσιάζουμε αργά ή γρήγορα, οι λόγοι 'απειροι και τρέχουμε στους γιατρούς..κλπ. κλασσικά αυτά τα φαινόμενα.

Αυτό που με κόλλησε ήταν πώς για μιά ακόμη φορά διαπιστώνω πόσο δύσκολη είναι η συνειδητοποίηση ότι οι γονείς, δεν είναι άτρωτοι και αθάνατοι.

Ναί, εγώ το λέω αυτό που έχω χάσει και τους δύο γονείς μου.

Οταν μου είπαν ότι ο πατέρας μου αργά ή γρήγορα θα πεθάνει, ήμουνα 10 ετών. Ποιός σκληρός άνθρωπος μου είπε τέτοιο πράγμα? Ο μπαμπάς μου, μου το είπε.

Και μετά όταν η μητέρα μου έπαθε κατάθλιψη που εξελίχθηκε σε Αλτσχάϊμερ, ο γιατρός μου το είπε γιατί κάποιος έπρεπε να κρατήσει τα μπόσικα σε αυτό το σπίτι και μία έφηβη 15 ετών ήταν αρκετά μεγάλη για να ωριμάσει στο πίτς φυτίλι.

Κατέρρευσε ο Κ. με την ιδέα και μόνο ότι μπορεί να χάσει τον μπαμπά του. Πρίν οι γιατροί ασχοληθούν με την υπόθεση το μυαλό κάνει τα δικά του, βγάζει τα συμπεράσματά του..και η απελπισία παίρνει το δρόμο της.

Οσο κι αν μεγαλώσουμε, όσες εμπειρίες κι αν αποκτήσουμε, τελικά η πιθανότητα αποκοπής απο τους ανθρώπους που είμαστε συναισθηματικά δεμένοι δύσκολη.

Και επίπονη.

Η ασφάλεια του εφήμερου

Τη ζωή μου εφήμερη τη νοιώθω, ότι κάνω, σκέφτομαι, διαλέγω δεν μου δίνουν την αίσθηση της ασφάλειας.
Βλέπω άλλους ανθρώπους που έχοντας επενδύσει στο χρήμα, την κοινωνική αναγνώριση, στην οικογένεια είναι ευτυχής και αυτάρκεις με αυτά, ενώ εγώ δεν νοιώθω ασφαλής αντίθετα, όλα τα βλέπω εφήμερα, ωραία αλλά με ημερομηνία λήξεως.

Τώρα εχω δουλειά, οικογένεια, διάφορα αγαθά, προσπαθώ να τα απολαμβάνω όσο μπορώ, ναι να απολαμβάνω το εφήμερο ανασφαλές παρόν μου γιατί αυριο μπορεί να μη το έχω πιά, να έρθει η καταιγίδα και να σκορπίσει τ' αρμενα της μαούνας μου στους τέσσερις ανέμους.

Εντάξει, όταν πιάσω λιμάνι, θα ξανα-ναυπηγήσω καινούργια μαούνα ελπίζοντας η νέα να αντέξει τις επόμενες φουρτούνες τους εφήμερου. Τσίκλα μου έχει γίνει το carpe diem, πιάστηκα απο το μάσημα, αλλά έχω μάθει να μην τη φτύνω, να τη μασάω συνέχεια.

Ετσι το εφήμερο και η περίφημη στιγμή που όλοι κυνηγάμε έγινε η νέα κατάσταση ζωής.
Δεν με γεμίζει.





(Η φωτογραφία είναι του Ivo Blasi)

Μιά γυναίκα..σήμερα

Σήμερα ανέβηκα Αθήνα για δουλειές. Ο κατρουλόκαιρος σε όλο του το μεγαλείο, λάσπες, σπασμένα και γλυστερά πεζοδρόμια, the works, folks! Θέλοντας να περάσω κάθετα την Σόλωνος, στο φανάρι στάθηκα και περιμένοντας να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς παρατήρησα απέναντί μου μιά γυναίκα. Ηταν μεσόκοπη, φτωχικά ντυμένη και χτενισμένη, με τρομαγμένο και απορημένο ύφος. Πλησίαζε τους περαστικούς και κάτι ζητούσε, αλλά την προσπερνούσαν αδιάφοροι, μιά κοπέλλα μάλιστα την έσπρωξε κιόλας..

Τα μάτια της είχαν ένα απίστευτα πονεμένο ύφος.

Το φανάρι άναψε πράσινο και πέρασα απέναντι. Τα μάτια μου όμως έμειναν καρφωμένα πάνω στα μάτια της γυναίκας που....με πλησίασε και με τρεμουλιαστή φωνή είπε:

- "Σας παρακαλώ, μιά ερώτηση μπορώ να σας κάνω?"

- " Τι θέλετε, πείτε μου, της λέω"

- "Το κτίριο της Νομικής πρός τα πού πέφτει? Είμαι ξένη εδώ και θέλω να δώ τη κόρη μου".

Της έδωσα τις σωστές οδηγίες και μιά που ήταν στο δρόμο μου είπα να την πάω ως εκεί...

Με ευχαρίστησε και μπήκε μέσα.

Και αναρωτιέμαι γιατί ο κόσμος που την προσπερνούσε αδιαφορούσε και την έσπρωχνε κιόλας? Πιθανώς να την θεωρούσαν ζητιάνα..είναι μία εκδοχή.

Ομως και ζητιάνα να ήταν, πρέπει να τη σπρώξεις?

Πώς μας βλέπουν?

Διαβάζω διάφορες απορίες μπλογκο-συνοδοιπόρων για το πώς μας βλέπουν οι άλλοι, ενώ εμείς που κυριολεκτικά "αδειάζουμε" στα online κείμενά μας, έχουμε διαφορετική άποψη για το ποιόν μας.

Οταν υπάρχει η οπτική άποψη, αυτόματα ο εγκέφαλος κάνει τους δικούς του συνειρμούς, σύμφωνα με αυτά που μας λένε τα μάτια μας, οι αισθήσεις μας, οι εμπειρίες μας. Συχνά-πυκνά κάνουμε λάθος εκτίμηση γιατί ο άλλος δεν είναι μόνο ένα πρόσωπο, ένα σώμα, μιά ωραία κολώνια, υπάρχει η προσωπικότητα, τα ταλέντα, το κάτι τι που φαίνεται μετά.

Στο blog δεν υπάρχει οπτική εικόνα, οι αισθήσεις όμως λειτουργούν γιατί βλέπουμε το κουστουμάκι που φοράνε τα blogs του καθενός απο εμάς..Κατά κάποιο λοιπόν τρόπο έχουμε μία οπτική εικόνα, εντάξει δεν μπορώ να μυρίσω την κολώνιά σου φίλε μου, ή να δώ το ωραίο σου φουστανάκι φιλενάδα, αλλά θα το υποστώ και αυτό το μείον στη ζωή μου.

Και βγάζουμε λοιπόν τα διάφορα συμπεράσματα απο αυτά που βλέπουμε στους άλλους..τους εικονικούς άλλους που όταν τύχει να τους συναντήσουμε...

.....................αλήθεια έχετε ποτέ συναντήσει άλλους μπλόγκερς, μπλόγκοφίλους εννοώ? Καμμία σχέση με παλιές εμπειρίες συνάντησης αγνώστων ..εδώ δεν είμαστε άγνωστοι, μπορεί να μην ξέρω αν έχεις μούσι και μουστάκι ή σκουλαρίκι στο αυτάκι, "σε ξέρω" όμως απο το πώς γράφεις.. και αντίστοιχα μπορεί να ξέρεις ΟΛΑ όσα με απασχολούν..πράγματα που δεν ξέρει κανένας απο τον κύκλο μου

Η εμπειρία αλησμόνητη γιατί δεν ξεκινάς τη γνωριμία απο το "αβγ" αλλά τη συνεχίζεις απο εκεί που την άφησες όταν χθές αντάλλασες γραπτές απόψεις/βρισιές/σφαλιάρες, ότι νάναι με τον/την φίλο/φίλη που έχεις μπροστά σου.

Πρόβλημα λοιπόν δεν έχουμε για το πώς θα μας δούν οι μπλογκοφίλοι μας, αλλά οι άλλοι γνωστοί/άγνωστοι που μας περιβάλλουν..

Πρόβλημα ?

Οταν με προβληματίσει σοβαρά θα σας το πώ.