Σήμερα ανέβηκα Αθήνα για δουλειές. Ο κατρουλόκαιρος σε όλο του το μεγαλείο, λάσπες, σπασμένα και γλυστερά πεζοδρόμια, the works, folks! Θέλοντας να περάσω κάθετα την Σόλωνος, στο φανάρι στάθηκα και περιμένοντας να ανάψει το πράσινο για τους πεζούς παρατήρησα απέναντί μου μιά γυναίκα. Ηταν μεσόκοπη, φτωχικά ντυμένη και χτενισμένη, με τρομαγμένο και απορημένο ύφος. Πλησίαζε τους περαστικούς και κάτι ζητούσε, αλλά την προσπερνούσαν αδιάφοροι, μιά κοπέλλα μάλιστα την έσπρωξε κιόλας..
Τα μάτια της είχαν ένα απίστευτα πονεμένο ύφος.
Το φανάρι άναψε πράσινο και πέρασα απέναντι. Τα μάτια μου όμως έμειναν καρφωμένα πάνω στα μάτια της γυναίκας που....με πλησίασε και με τρεμουλιαστή φωνή είπε:
- "Σας παρακαλώ, μιά ερώτηση μπορώ να σας κάνω?"
- " Τι θέλετε, πείτε μου, της λέω"
- "Το κτίριο της Νομικής πρός τα πού πέφτει? Είμαι ξένη εδώ και θέλω να δώ τη κόρη μου".
Της έδωσα τις σωστές οδηγίες και μιά που ήταν στο δρόμο μου είπα να την πάω ως εκεί...
Με ευχαρίστησε και μπήκε μέσα.
Και αναρωτιέμαι γιατί ο κόσμος που την προσπερνούσε αδιαφορούσε και την έσπρωχνε κιόλας? Πιθανώς να την θεωρούσαν ζητιάνα..είναι μία εκδοχή.
Ομως και ζητιάνα να ήταν, πρέπει να τη σπρώξεις?
21 σχόλια:
πλέον όταν θέλω να ρωτήσω κα΄τι δε λέω "να σας ρωτήσω κάτι" το ρωτάω κι όποιος απαντήσει. είπαμε όχι αφέλεια, αλλά όχι και καχυποψία κύριοι. καχύποπτοι δεν είστε ούτε με τα δάνεια , θα είστε με τους ανθρώπους;
σκατοκοσμος...
Αχ, Μαρίνα να είχαμε όλοι τη δική σου ευαισθησία...
Μπράβο σου!
κι εγώ σήμερα ήθελα να τους δώσω τριαντάφυλλα κι αυτοί με απόφευγαν σαν να ήθελα να τους ζητήσω ελεημοσύνη. ή σε κοιτάνε με επιθετικό ύφος για να μη τους μιλήσεις καν... τί να πεις...
Καλημέρα σας. Στενοχωρέθηκα χθές με αυτό γιατί κατάλαβα που ζούμε..Πόσες φορές έχω δεί νεαρές κοπέλλες να φέρονται φρικτά σε άλλους ανθρώπους, ιδιαίτερα άμα οδηγούν. Στο δρόμο βρίζουν, μουτζώνουν, σπρώχνουν, παλιά λέγαμε ότι αυτά τα κάνουν οι άντρες, δυστυχώς τώρα πιά όχι μόνον. Αραγε θα τους άρεσε κάποιος να σπρώξει τη μάνα τους αν ζητούσε οδηγίες στο δρόμο?
λυπητερές ιστορίες σε πόλεις με θηρία.
Καλημέρα Μαρίνα μου.
Κάποια στιγμή, πριν 17 χρόνια, παιδάκι σχεδόν ακόμα, πήγαινα πρωί πρωί σε κάποιο επαγγελματικό ραντεβού. Ταγιέρ, κότσος, γιαλιά, επαγγελματική τσάντα, ό,τι μπορούσα έκανα για να φαίνομαι κάπως μεγαλύτερη και "επαγγελματίας".
Ζαλίστηκα στο τρόλλεϋ, ένοιωσα πολύ άσχημα και τελικά κατέβηκα στην Πλατεία Αμερικής και έκανα εμετό στις γλάστρες. Περνούσε ο κόσμος και με κοιτούσε με μισό μάτι. Στην αρχή δεν το πήρα χαμπάρι. Κάποια στιγμή, ενώ προσπαθούσα να συνέλθω, άκουσα μια φωνή, που δεν γύρισα να δω από ποιον προερχόταν, γιατί δεν ήξερα πως να αντιδράσω. "Παλιοπρεζόνι, να ξερνά στην πλατεία πρωινιάτικα, πού καταντήσαμε!"
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, περιμένω τα πάντα, δεν με εκλήσσει απολύτως τίποτα. Εγώ όμως, προσπαθώ να διατηρώ την ευγένεια και τα ανθρώπινα συναισθήματα που με κόπο και επιμονή μου δίδαξε η μητέρα μου. Κοιτάω τελικά μόνο τί κάνω εγώ. Ας λένε ό,τι θέλουν. Αλλά αν σήμερα μου έλεγαν κάτι παρόμοιο, το πιο πιθανό είναι ότι θα απαντούσα: "Μακάρι τέτοιο πρεζόνι να γίνει και το παιδί σου, γαϊδούρι!"
Μοναξιά !!!
Κι εγώ αισθάνομαι ότι αυτή η αποξένωση και η αδιαφορία τείνει να οδηγήσει σε άγνωστες κατευθύνσεις. Ίσως το blogging είναι μια μέθοδος ισχυρής αντιβίωσης. Δεν ξέρω, είμαι superκαινούριος σε αυτό και δεν έχω φτάσει σε κανένα συμπέρασμα. Έλπίζω με κάποιο τρόπο να βρώ μια απάντηση.
Εχω την εντύπωση με τον έναν τρόπο ή τον αλλον όλοι μας έχουμε προσπεράσει (έστω και αγενώς) άτομα που χρειάζονταν την βοήθειά μας (μικρή ή μεγάλη)! Απλώς υπάρχουν φορές που το συνειδητοποιούμε κι εκεί μας πιάνουν τύψεις!
Marko, xnoudi, οι πόλεις με τα θηρία είναι εκεί που ζούμε όλοι μας και τα θηρία είμαστε δυστυχώς εμείς.
Juanita, απίστευτο αυτό που σου συνέβει.. δόξα τω θεώ ποτέ δεν μου έχει τύχει κάτι τέτοιο, και όσες φορές έχω πέσει στο δρόμο, κάποιοι πάντα τρέχουν να βοηθήσουν.
sandiago nasar, καλώς τον στη μπλογκόσφαιρα. Σίγουρα βοηθάει το γράψιμο εδώ, είναι τόσες οι απόψεις, τόσοι οι κοντινοί μας άνθρωποι, οι φίλοι μας οι συν μπλόγκερς που ναί, παίρνουμε έτσι ισχυρές δόσεις αντιβίοσης για να επιβιώσουμε στον άπονο αυτό κόσμο.
storyteller, τώρα που το λές, συνειδητοποιώ ότι κάποιες φορές που με σταμάτούσαν κάτι γεροντάκια και μου ζητούσαν να τους δώσω λεφτά για να φάνε, και ενώ πάντα έδινα, μετά απο κάποια χρόνια κατάλαβα ότι είχαν "αγοράσει" τη θέση αυτή και η εταιτεία ήταν επάγγελμα..ζούμε σε έναν πολύ κακό κόσμο που οι καλοί καίγονται με τους χλωρούς..
στον εγκέφαλο των σημερινών ανρώπων κατοικεί ένας υπέρμετρος εγωισμός ( απο ανασφάλεια; φόβο; )που δεν αφήνει περιθώρια για σχέσεις, συναισθήματα,επικοινωνία, ανθρωπιά.
Όσο υπάρχουν Μαρίνες...
Με αγάπη
Παράγραφος
Ξέρεις Μαρίνα,τρέχουμε τόσο και πολύ συχνά μην γνωρίζοντας προς τα πού,έχουμε ασπαστεί κι ας μην το ξέρουμε τον εσωτερικό εγκλεισμό,ο κόσμος μας,περιλαμβάνει τους φίλους και δικούς μας εν γένει,κι αυτό μας αρκεί.
Πολύ πιθανόν την γυναίκα αυτή,όσοι την προσπερνούσαν αδιάφορα,να μην την έβλεπαν καν,να μην υπήρχε στο οπτικό τους πεδίο...
Καλώς σε βρίσκω!
Ανθρωπιά; Λίγο σπάνιο τελευταία. Ο φόβος και η καχυποψία ως άμυνα στο εγώ μας...
ΥΓ. Διάβασα στα αγαπημένα σου βιβλία τα "ποιήματα του Κρυστάλλη". Άσχετο, αλλά θυμήθηκα έναν στίχο που μου έκανε εντύπωση κάποτε: 'Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα, σε ξένα αναστηλώμτα δεμένο...'
Nυχτολούλουδο απορώ. Ολοι εμείς οι ανασφαλείς, φοβισμένοι, εγωϊστες είμαστε και άνθρωποι, δεν είμαστε? Βγαίνουμε καθημερινά στους δρόμους..ένα σωρό πράγματα βλέπουμε γύρω μας, αισθανόμαστε άλλα τόσα, όμως γιατί να αντιδράμε τόσο άπονα?
paragrafe, ευχαριστώ
apousia, όχι και παλι όχι. Ο κόσμος δεν είναι μόνο ο κύκλος των γνωριμιών μας και όσοι/όσες μας προσέχουν, είμαστε ΚΑΙ εμείς μέσα στο χώρο που οφείλουμε να βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Το να κλείνουμε τα μάτια δεν μας ωφελεί, αντίθετα μας κάνει χοντρόπετσους.
antoni, κανένας δεν θέλει να είναι χοντρόπετσος, έλα όμως που όλοι είμαστε..και όσα να μας λέει ο Κρυστάλλης, συμφωνούμε όσο τον διαβάζουμε και μετά..μία απο τα ίδια.
Σαφές νομίζω πως τα γραφόμενά μου,ήταν μια πικρή διαπίστωση,του
σημερινού status, η δική μου στάση
είναι απέναντι απ'ό,τι περιγράφω...
Δεν ξέρω αν αυτή η κοινωνική συμεριφορά ερμηνεύεται μόνο με ηθικά κριτήρια. Μέσα σε τόσους ανθρώπους , προφανώς θα υπήρχαν και καλοί και κακοί και ηθικοί και αμοραλιστές . Άρα κάποια «κουλτούρα» αδιαφορίας και εγωκεντρισμού επικρατεί και δημιουργεί ένα «αδιάφορο» τύπο κοινωνικής συμπεριφοράς. Γιατί έχει επικρατήσει; Καλλιεργείται από κάποιους; Ποιες άλλες κοινωνικές παράμετροι, παίζουν ρόλο; Μήπως έχουμε όλοι μας μερίδιο ευθύνης;
Υπάρχουν απαντήσεις;
Stathi, βεβαίως και όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Πόσες φορές δεν ξυνίζουμε τη μύτη μας όταν μας πλησιάζουν αθίγγανοι στα φανάρια? Πόσες φορές δεν νευριάζουμε με τον λουλουδά που σώνει και καλά θέλει να μας αναγκάσει να πάρουμε λουλούδια? Τι κάνουμε εμείς για τις μειονότητες των συνανθρώπων μας περα απο το να τους ρίξουμε τα ψιλά μας, ή να τους θυμηθούμε χρονιάρες μέρες για την καθιερωμένη επίσκεψη στο Πίκπα?
Απλά τους ξεχνάμε και γκρινιάζουμε και απο πάνω αν μας προκύψει κάτι σαν τη γυναίκα που έγραψα.
Ολοι μας φταίμε
Αχαϊρευτοι!
:ο(
Η διαφορά των ανθρώπων από τα γουρούνια ! Ούτε καν θα καθόντουσαν να ακούσουν τι θέλει .
Ανθρωποι ...
Μέσα στην λάσπη λάμπουν κάτι διαμαντάκια σαν και σένα .
Α στο διάολο με τη μαλακισμένη κωλόπολη που ζούμε!
Συγνώμη που μιλάω έτσι, αλλά με εξόργισε η ιστορία σου. Έχουμε γίνει ζώα...
Δημοσίευση σχολίου