Αυτές τις μέρες τις περάσαμε δύσκολα, όλο ανησυχία την οποία συζητάγαμε αλλά στο τέλος σταματήσαμε να τη συζητάμε γιατί δεν ήταν στο χέρι μας η λύση/λύτρωση. Κάτι έπαθε ο πεθερός μου και έχανε τις αισθήσεις του. Εντάξει μεγάλος άνθρωπος είναι φυσικό θα ήταν να παρουσιάσει κάτι η υγεία του...όλοι μεγάλοι ή μικροί κάτι παρουσιάζουμε αργά ή γρήγορα, οι λόγοι 'απειροι και τρέχουμε στους γιατρούς..κλπ. κλασσικά αυτά τα φαινόμενα.
Αυτό που με κόλλησε ήταν πώς για μιά ακόμη φορά διαπιστώνω πόσο δύσκολη είναι η συνειδητοποίηση ότι οι γονείς, δεν είναι άτρωτοι και αθάνατοι.
Ναί, εγώ το λέω αυτό που έχω χάσει και τους δύο γονείς μου.
Οταν μου είπαν ότι ο πατέρας μου αργά ή γρήγορα θα πεθάνει, ήμουνα 10 ετών. Ποιός σκληρός άνθρωπος μου είπε τέτοιο πράγμα? Ο μπαμπάς μου, μου το είπε.
Και μετά όταν η μητέρα μου έπαθε κατάθλιψη που εξελίχθηκε σε Αλτσχάϊμερ, ο γιατρός μου το είπε γιατί κάποιος έπρεπε να κρατήσει τα μπόσικα σε αυτό το σπίτι και μία έφηβη 15 ετών ήταν αρκετά μεγάλη για να ωριμάσει στο πίτς φυτίλι.
Κατέρρευσε ο Κ. με την ιδέα και μόνο ότι μπορεί να χάσει τον μπαμπά του. Πρίν οι γιατροί ασχοληθούν με την υπόθεση το μυαλό κάνει τα δικά του, βγάζει τα συμπεράσματά του..και η απελπισία παίρνει το δρόμο της.
Οσο κι αν μεγαλώσουμε, όσες εμπειρίες κι αν αποκτήσουμε, τελικά η πιθανότητα αποκοπής απο τους ανθρώπους που είμαστε συναισθηματικά δεμένοι δύσκολη.
Και επίπονη.
13 σχόλια:
Πόσο καταλαβαίνω αυτά που γράφεις.
Αν και εκπαιδευμένη κι εγώ στα δύσκολα, με μαμά με ένα είδος Αλτσχάϊμερ (Πικ) από πολύ νεαρή ηλικία εκείνη, σχεδόν παιδί εγώ, τώρα που φτάνουμε προς το τέλος και με τον εναπομείναντα γονιό, δεν καταρρέω μεν γιατί κάποιος πρέπει να κρατήσει τα μπόσικα, όπως πολύ σωστά λες, αλλά δυσκολεύομαι και πάρα πολύ να προσαρμοστώ στην ιδέα. Και καταλαβαίνω άλλη μια φορά τον πατέρα μου που όταν έχασε τον δικό του στα 95 (!), τον χάϊδευε και δεν τον άφηνε να "φύγει". Το να βιώνεις το θάνατο των πολύ δικών σου ανθρώπων, είναι κάτι που ποτέ δεν ξεπερνιέται τελικά, ακόμα και αν απαλύνεται ο έντονος πόνος με το χρόνο.
Έχει πολλές φορές περάσει από το μυαλό μου και μερικές φορές έχω σκεφτεί και το πως θα αντιδράσω... Μακάβριο ίσως αλλά πέρα για πέρα αληθινό... *σχετίζεται με το σχόλιό μου στο προηγούμενο ποστ*
Σε ένα έχω καταλήξει πάντως. Αλλιώς πονάς όταν ο χαμός είναι απότομος και αλλιώς όταν τον περιμένεις. Παίζουν ρόλο πολλά, από την ηλικία αυτού που "φεύγει" και εκείνου που "μένει" μέχρι τις εμπειρίες και τις επιλογές που έχεις (εάν έχεις) να αφεθείς...
Πάντως ο θάνατος είναι ίσως το πρώτο βήμα προς την αναζήτηση της αυτογνωσίας.
Όταν έχασα τη φίλη μου (πολύ νωρίς), ήμουν το μόνο πλάσμα ικανό να την ντύσει για τελευταία φορά. Ακόμα θυμάμαι τις κινήσεις μου και την ψυχραιμία μου και απορώ. Απόρησα και αργότερα, όταν στην κηδεία δεν έκλαψα. Δεν μπόρεσα. Ένιωθα (εάν μπορείς να το καταλάβεις) ένοχη που δεν μπορούσα να δακρύσω! Πονούσα φριχτά και σκεφτόμουν πως εάν δεν δακρύσω θα πουν "δεν πονάει!"
Συνήλθα την ίδια στιγμή. Άφησα τον κόσμο να πιστέψει ό,τι ήθελε και απέμεινα να πενθώ χωρίς εξωτερικά γνωρίσματα.
Όταν ο αδελφός της με πλησίασε και με φίλησε, τον κοίταξα κατάματα και του είπα "Μένω..." και εκείνος κατάλαβε. Δεν χρειάστηκε να μεταφράσει τον πόνο μου σε δάκρυ. Ούτε φυσικά και εγώ τον δικό του.
(δεν ξέρω γιατί τα είπα όλα αυτά... Αλλά νιώθω καλύτερα...)
τι να πω? τα ξέρεις. Σε νοιώθω.
Σιωπηλά επίσης.
Με χωρίς καθόλου λέξεις.
Καλησπέρα Μαρίνα μου.
έτσι ακριβώς είναι, όπως τα λες. Τελικά όσο χρονών και να είναι ένα συγγενικό πρόσωπο πάντα μας πονά.Θυμάμαι πως πόνεσε ο πατέρας μου όταν έχασε τη μάνα του πρόσφατα και ας είναι ο ίδιος 55 και εκείνη ήταν 85. Τι να πει όμως η μάνα μου που έχασε 27 χρονών αδερφό σε τροχαίο.Δεν συγκρίνεται ο θάνατος της γιαγιάς μου με του θείου μου και όμως..ο ανθρώπινος πόνος δεν μπαίνει στη ζυγαριά.Φαντάσου οτι η αδερφή του πατέρα μου είπε "αν και στα 50 μου αισθάνομαι φέτος ορφανή". Τι να πούνε βέβαι άλλα παιδιά που χάνουν σε μικρότερη ηλικία τους γονείς τους.
Αλλά όπως λές και εσύ τελικά κάποια πράγματα ανεξαρτήτως ηλικίας πονάνε..
Juanita, βίους παράλληλους έχουμε, το φοβερώτερο όμως είναι ότι τα ίδια αισθάνονται και άλλοι άνθρωποι, πέρα απο εμάς..όλοι έχουν κάποιους γονείς, συγγενείς, φίλους που η αποκοπή πάντα είναι επίπονη.
microuli, συμφωνώ μαζί σου αλλιώς πονάς όταν κάτι είναι απότομο..εκεί σου έρχεται ταμπλάς, τι να μαζέψεις, τι να θυμηθείς, τι έκανες τι δεν έκανες, δεν πρόλαβες, δεν είπες...
πάντως βρίσκω πολύ βαρύ να μην εξωτερικεύεται ο πόνος όπως ο δικός σου όταν έφυγε η φίλη σου..το να κρατάς μέσα σου τέτοιο βάρος μόνο καλό δεν κάνει..οι παλιοί που μοιρολογούσαν, ουρλιάζανε, κρεμιώντουσαν απο το φέρετρο μέχρι τελικής πτώσεως απο κόπωση, ήταν καλύτερα γιατί η λυπη εξωτερικευόταν δεν κατάτρωγε τον εαυτό τους.. Οταν όμως ο άλλος είναι άρρωστος ή γέρος και κατά κάποιο τρόπο το περιμένεις..και πάλι πονάς γιατί είναι η αποκοπή απο το αγαπημένο πρόσωπο που μετράει, έστω και αν το τελευταίο λυτρώθηκε.
xnoudi, σε ευχαριστώ καλή μου, απο καρδιά
cinematia, η κάθε οικογένεια βλέπω έχει χάσει κάποιον αγαπημένο..αλλά η ζωή συνεχίζεται και πότε μας φέρνει τον πόνο κοντά, πότε τον παίρνει μακρυά μας.
Ναι, δύσκολη και επίπονη...
Κουράγιο Μαρινάκι, σε σένα και στον Κ.
Και περαστικά, ελπίζω.
Kουράγιο Μαρινάκι . Ελπίζω να μην είναι κάτι τόσο σοβαρό , έτσι ώστε ο Κ. να έχει τον χρόνο να προετοιμαστεί στην ιδέα .
Ο πατέρας του δικού μου πέθανε από λευχαιμία ... τραγικές ώρες . Και ο δικός μου είχε να του μιλήσει δυό χρόνια . Τον πήρα μιά μέρα στην δουλειά και του είπα "Αν δεν πας στον πατέρα σου σήμερα , να μην γυρίσεις σπίτι" . Και πήγε , και ήταν δίπλα του τους δύο τελευταίους μήνες , και ήταν νομίζω ότι ήταν το πιό ωραίο δώρο που έκανα και στους δυό τους .
Εύχομαι όλα να πάνε καλά .
Πώς είναι τα πράγματα; Ελπίζω καλύτερα...
(και ως απάντηση του σχολιασμού σου στο προηγούμενο comment που έκανα, να σου πω ότι αργότερα συνειδητοποίησα ότι ένιωθα υπεύθυνη να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Δεν υπήρχε -στην ουσία- άλλος... Έτσι μόνο μπορώ να δικαιολογήσω την συμπεριφορά μου...)
Φιλιά κορίτσι μου!
Είναι δύσκολο να βλέπεις τα πρότυπα σου στη ζωή να καταρρέουν μπροστά στα μάτια σου. Συνειδητοποιείς ότι οι καιροί αλλάζουν και ξαφνικά γινόμαστε γονείς στους γονείς μας.
Δεσποινα, Μικρούλι, τα πράγματα πήγαν καλύτερα απ'όσο περιμέναμε, ήταν τελικά θέμα υπέρτασης, του δώσανε φάρμακα κλπ..
ellinida, αυτό που έκανες στον άνδρα σου έίναι ότι καλύτερο μπορούσες να κάνεις. Συχνά μαλλώνουμε με τους γονείς μας και κόβουμε τις καλημέρες, αν όμως πεθάνουν στο διάστημα αυτό μας κυνηγάνε οι Ερινύες-τύψεις εσαεί. Εσύ στέρησες στον άντρα σου αυτές τις τύψεις. Ελπίζω να σε ευγνομωνεί.
netkervere, αυτό το έχω ζήσει πολύ καλά..φαίνεται απίστευτο ότι θα έρθει η στιγμή που οι γονείς σου γίνονται πάλι μωρά ...
Άργησα να διαβάσω το post, εύχομαι να είστε όλοι καλά. Ίσως ήταν καλό το περιστατικό για τον Κ. και τον πατέρα του και να έκανε όλους να συνειδητοποιήσουν πόσο υπέροχο δώρο είναι η υγεία. Κατά τα άλλα, αμήχανες καλησπέρες...
Μαρίνα, ο μπαμπάς μου είχε Αλζχάιμερ, κράτησε 11 χρόνια απο όταν πρωτοεμφανίστηκε μέχρι που έφυγε πριν δυό χρόνια, τα 3 σχεδόν τελευταία χρόνια σε κλινικές, με καθημερινές εμένα, τη μαμά και την αδελφή μου για να τον ταίζουμε. Δεν θέλω να γράψω άλλα τώρα, μάλλον τα ξέρεις όλα, κι εσύ και η Χουανίτα, αλλα κάποια φορά θέλω να τα ποστάρω με λεπτομέρειες, όχι για τον πόνο του χασίματος του γονιού, όσο για το περίεργο της ασθένειας...που φεύγει χωρίς να φεύγει, που πονάει πιο πολύ αυτός που τον φροντίζει παρά ο ίδιος (μάλλον, ελπίζω), που εξευτελίζεται ο άνθρωπος τόσο πολύ...
Οταν πέθανε ο μπαμπάς εγω δεν έκλαψα, χάρηκα γιατί ησύχασε, κι επίσης είχα την αίσθηση οτι είχε φύγει πριν χρόνια...Στο χρόνο του όμως, εκεί πόνεσα, γιατί είχε σβήσει πια η ανυπαρξία του των τελευταίων χρόνων, και αντικαταστάθηκε απο τον κανονικό μου μπαμπά που ήξερα απο πάντα...Πόσο , μα πόσο περίεργο είναι αυτό, τι παιχνίδια μας παίζει η ζωή, εε?
Πως, η μανούλα σου τόσο νέα, πώς?
σε φιλώ
Καλώς ή κακώς, μετά από κάποια ηλικία, γινόμαστε εμείς οι γονείς των γονιών μας....
Δημοσίευση σχολίου