Γατοφοβίδου Νο. 2

Είμαι πάρα πολύ θυμωμένη και συγχρόνως πολύ στενοχωρημένη. Πρίν φύγω για το Πάσχα άφησα τα γατάκια μέσα σε φωλιά στο μπαλκόνι μου μαζί με την μητέρα τους, με άπειρη ξηρή τροφή, νερό από βρύση που έσταζε, μιά χαρά.
Οταν γύρισα, το φαγητό ήταν μισοφαγωμένο, και η μητέρα των γατιών άφαντη. Πρόσβαση στο μπαλκόνι δεν υπάρχει για άνθρωπο ή σκύλο παρά μόνο για άλλη γάτα, γιατί ακουμπάνε πάνω στο κάγκελο τα κλαδιά ενός δένδρου. Γάτες πηγαινοέρχονται αλλά όχι και σκύλοι. Αρα ήταν τα μωρά σε ασφάλεια. Η μάνα τους όμως άφαντη. Τι στην ευχή έπαθε?
Σήμερα το πρωϊ, τα κατάφερα και φάγανε λίγο, τώρα τα ξανατάϊσα, και θα συνεχίσω κάθε 1 ώρα απο λίγο, ίσως ανακάμψουν..
Φοβάμαι για αυτά, γιατί ποτέ ως τώρα δεν φρόντισα τόσο ηλικιακά μικρά γατάκια.. Νοιώθω ότι είμαι ανάξια να φροντίσω ένα βρέφος..ώστε να μην πεθάνει..

Φοβάμαι μήπως πεθάνουν γιατί κατά κάποιο τρόπο αισθάνομαι υπεύθυνη για την ύπαρξή τους, η μάνα τους, το μπαλκόνι μου διάλεξε να γεννήσει, ολόκληρο κήπο είχε όμως όχι..
Απλά, μου τα άφησε, έκατσε μαζί τους 2,5 εβδομάδες και χάθηκε.

Δεν μπορώ να δεχθώ την πιθανότητα να μην επιβιώσουν παρόλλο που ο κτηνίατρος ήταν σαφής. Σε αυτήν την ηλικία, δύσκολο..

Με πιάνει απελπισία που μερικές ψυχές ίσως να πεθάνουν στα χέρια μου, στα δικά μου χέρια που δεν έχουν σκοτώσει ποτέ τίποτα.
Και όλα αυτά γιατί κάποιοι συμπολίτες μας είναι ανεύθυνοι, ανεύθυνα παίρνουν τα ζώα, ανεύθυνα τα εγκαταλείπουν, ανεύθυνα θυμώνουν όταν πολλαπλασιάζονται και υπεύθυνα τα σκοτώνουν με φόλες ή με αδιαφορία.

To be original

Ήρθαν τα πεθερικά Μεγ. Σαββατο πρωί, με τις οικοσκευές τους, τακτοποιήθηκαν και ακούμπησαν στα κομοδίνα τα βιβλία τους. Μαζί με το όποιο ανάγνωσμα τους συνόδευσε φέτος ήταν και ένας τόμος της Καινής Διαθήκης (κατά Ματθαίον).

Θρήσκα δεν είμαι ούτε με ενδιέφεραν ποτέ οι θρησκείες, εν τούτοις διαπιστώνω ότι θέλει μεγάλη αυτοπεποίθηση να είσαι αυτός που είσαι, ότι και να λέει ο κόσμος, όσο και να αλλάζουν οι εποχές.
Παρήλθαν οι καιροί που οι παπάδες ενέπνεαν τον σεβασμό, οι όποιοι πιστοί ακολούθησαν αυτό που τους έλεγε οι καρδιά τους. Τα πεθερικά μου διαβάζουν ξανά και ξανά την Καινή Διαθήκη γιατί τους μαθαίνει πάντα κάτι καινούργιο. Και δεν κάνουν κατήχηση σε κανέναν.
Πρός τι άλλωστε? Το ποιοί είναι το ξέρουμε όλοι. Το τι είναι το γνωρίζουν απο τις πράξεις τους όλοι όσοι είχαν την ευτυχία να τους ανταμώσουν στη ζωή τους.

Κάποια αγράμματη γυναίκα παλιά είπε στην κόρη της. «Να διαβάζεις στα εγγόνια μου μία σελίδα της Καινής Διαθήκης κάθε βράδυ και μία σελίδα του Σαίξπηρ. Ασχετα αν τα παιδιά καταλαβαίνουν ή όχι αυτά που τους διαβάζεις, είναι σημαντικό, γιατί έτσι θα δούν ότι υπάρχουν και άλλοι κόσμοι και θα αποκτήσουν όνειρα? (Betty Smith, “a tree is growing in Brooklyn”)

Χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να "είναι" άσχετα με τα ρεύματα της εποχής.

To be or to have?

Να είσαι?

Η να έχεις?

Είναι ζήτημα οπτικής γωνίας. Η εικόνα πίσω απο το ποτήρι είναι ή ίδια. Το θέμα είναι με τι μάτια θέλουμε να τη βλέπουμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν, κατέχουν, παραέχουν, καμαρώνουν επειδή έχουν και παλεύουν για να έχουν. Πόλεμοι γίνονται για το ποιός έχει περισσότερα, είτε είναι πηγές εξουσίας, ακίνητα, ρούχα, περιουσία, χρήματα, οποιοδήποτε αγαθό που θα το ζήλευε ο γείτονας, επαφές με επώνυμους, δόξα, αίγλη..Αυτοί που ζούν για να έχουν, δηλαδή για να αποκτούν έχουν και αυλή, αυλικούς, μπροστά πάνε οι κλόουν, αυτοί που χτυπάνε τις ροκάνες..και πίσω οι περήφανοι κατέχοντες, έτσι δεν είναι? Εχουν κοινό που τους αντιγράφει, τους έχει κορώνα στο κεφάλι του και πολλούς πολέμιους που ναί μεν τους κατηγορούν αλλά όλο με αυτούς ασχολούνται.

Ερώτηση. Απολαμβάνουν να ζούν μόνο για να έχουν? Η μήπως όλα αυτά είναι τελικά "βαρίδια" επάνω τους?

Και η άλλη κατηγορία είναι εκείνοι οι άνθρωποι που "είναι". Είναι ο εαυτός τους. Δεν μιμούνται κανέναν. Είναι αυτόφωτοι. Τίποτα δήθεν. Δεν αντιγράφουν, δεν προσποιούνται, δεν γλείφουν, δεν κάνουν χαρούλες σε κανέναν. Δεν έχουν κοινό που τους αντιγράφει γιατί δεν αντιγράφονται, είναι παρορμητικοί όχι προβλέψιμοι. Ο κόσμος όμως τους θαυμάζει αλλά και τους μαστιγώνει αλύπητα. Γιατί τολμάνε να διαφέρουν.

Εχω όμως παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που "είναι", έχουν πολλά αγαθά. Εχουν όλα όσα μπορούν να απολαμβάνουν, να τα χαίρονται κάθε στιγμή. Δεν έχουν τις ποσότητες, έχουν την ικανότητα να γεύονται την ποιότητα.

Η ζωή μου

"Αν οδηγούμαστε απο τις γνώμες των άλλων, τι χρειαζόμαστε τη δική μας? Oscar Wilde"

Οχι δεν θα έλεγα ότι οι γνώμες των άλλων παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και συγχρόνως θα έλεγα ότι παίζουν.

Επαιξαν ρόλο εκείνες οι γνώμες που δόθηκαν απο ανθρώπους που εκτιμούσα.

Παίζουν ρόλο εκείνες οι γνώμες που δίδονται απο ανθρώπους που εκτιμώ. Και δεν εκτιμώ εύκολα. Τον περνάω απο 40 κύματα τον άλλον.

Οσο για τις άλλες γνώμες, αυτές που δίδονται είτε μπροστά μας, είτε πίσω απο την πλάτη μας, τις αγνοώ. Δεν είναι ότι επιδεικτικά δεν τις ακούω αλλά με στενοχωρούν. Καμμία προσποίηση δεν υπάρχει. Δεν τις ακούω ακόμη και να μου τις πούν στη μούρη. Συνεισφέρει το γεγονός ότι έχω επιλεκτική ακοή και μνήμη.

Ακούω και θυμάμαι ότι με βολεύει να θυμάμαι.

Οτι μένει

Μου είναι δύσκολο να γράφω για γεγονότα της καθημερινής μου ζωής, όπως παλιά άλλοι γράφανε ημερολόγιο, "σήμερα σηκώθηκα νωρίς, έφαγα αυτά, πήγα σχολείο, με σήκωσε ο δάσκαλος κλπ".

Τα γεγονότα της ζωής μου γίνονται και περνάνε απο μέσα μου, αλλά τα περισσότερα δεν μένουν για πολύ, σαν πουλάκια χάνονται μέσα στη λήθη, μένουν τόσο όσο να προσφέρουν ενα αίσθημα, είτε είναι αυτό της χαράς, της έκπληξης, της απορίας..και μετά χάνονται σαν σημαδάκια μέσα στα σύννεφα.

Μόνο για αυτά που μένουν γράφω.

Για τα άλλα τα μικρά σπουργιτάκια, γλαρόνια, καρδερίνες, κάθε μέρα, απλά τα ζώ.

(η φωτογραφία είναι του Matisse "Ice Skaters")