Σκατά

Κανείς δεν τολμάει να αγγίζει "τους μεγάλους" αυτούς που το Κράτος, η πολιτεία και οι πολιτικοί προσκυνάνε και αφήνουν τις γλώσσες τους να γλείφουν τους χώρους που πατάνε. "Οι μεγάλοι" δεν ασχολούνται με κόμματα, η πολιτική δεν τους αγγίζει, ξέρουν βέβαια ποιά παράταξη εξελέγει στις εκλογές για να προωθήσουν κάποιες δικές τους υποθέσεις.
Εχουν "γνωριμίες" παντού σε κάθε Υπουργείο, σε κάθε φορέα και είναι τέτοια η θέση τους στην κοινωνία, το όνομά τους τραβάει τον κόσμο όπως το μέλι για τις μέλισσες. Ολοι θέλουν να γίνουν μέρος της πίττας, με οποιοδήποτε κόστος/κέρδος/όφελος.

Ετσι ζούν ανεξαρτήτως και όλοι οι ιθύνοντες τρέχουν πίσω τους να υποβάλλουν τα σέβη τους. Γιατί τους έχουν ανάγκη. Οχι μόνο γιατί είναι πλούσιοι, εντάξει και γι αυτό, αλλά κυρίως γιατί έχοντας "τις σωστες" γνωριμίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν μία πολιτική παράταξη..Κακά τα ψέμματα, οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται, "οι μεγάλοι" είναι πάντα εκεί. Και αν πεθάνει κανένας απο αυτούς, αμέσως άλλοι τον αντικαθιστούν.
Υποκλίσεις, προσκλήσεις, γλείψιμο, σέξ, χρήμα..όλα εδώ επάνω ή κάτω απο το τραπέζι.

Ετσι "οι μεγάλοι" έχουν το ελεύθερο
Να είναι πρώτοι, να δίνουν παραδείγματα καλής, κακής, άσχημης και απαίσιας συμπεριφοράς πρός όλους. Δεν αφήνουν περιθώρια γιατί είναι απλά ruthless, αρριβίστες. Μα τι νόμισες? Ετσι γίνονται τα λεφτά? Η φυτρώνουν τα εκατομμύρια στα δένδρα?

Οι περισσότεροι έχουν ένα καλό προφίλ στην κοινωνία, αγαθοεργίες, χορηγίες, φιλανθρωπικά. Κερασάκια πάνω στην τούρτα. Απο κάτω μπορεί να μην υπάρχει τούρτα. Να είναι φτιαγμένη απο γύψο. Για το θεαθείναι, κράχτης.

Οποιος τους πλησιάζει χρειάζεται να προσέχει. Είναι σαν να πλησιάζεις τον Διάβολο. Που δεν μοιάζει με το καρτούν του Μεσαίωνα με τα κερατάκια και την ουρά. Μπορεί η μοντέρνα έκφραση να είναι ένας αξιαγάπητος κύριος ή μιά γλυκομίλητη γυναίκα. Ομως αγγίζοντας τους πληγώνεσαι. Ολα νομίζεις ότι θα είναι ωραία και λύθηκαν τα προβλήματά σου. Εμπιστεύεσαι την ζωή σου σε ένα σκορπιό που δεν θα διστάσει έστω και για την πλάκα του να σε τσιμπήσει. Ιδιαίτερα για την πλάκα του.

Και μετά άει κουρέψου. Ο,τι και να κάνεις δεν θα έχει νόημα γιατί ακόμη και αν "ο μεγάλος" καταδικαστεί έχει τις γνωριμίες, να την κάνει. Τα δίποδα πλούσια σκατά ποτέ δεν παθαίνουν κάτι.

Κύττα τον κόσμο γύρω σου.
Ποιοί κυβερνούν?
Οχι βέβαια οι πολιτικές παρατάξεις και τα ανδρείκελά τους
"Οι μεγάλοι" σε κυβερνούν

Ακίδες

Απογοητεύομαι απο μένα πότε-πότε που κρατάει μέσα μου μικρές εστίες παλιού πόνου, σαν ακίδες σανιδιού που αντικατεστάθηκε μέν, οι ακίδες όμως μείνανε για να υπενθυμίζουν διάφορα θαμμένα συναισθήματα, οργής, θυμού, παράπονου και εκδίκησης.
Απύθμενη
ώ ναι, εγώ που δεν μπορώ να κάνω κακό σε μύγα, που συμπονώ όλα τα πλάσματα, έχω ακίδες μίσους μέσα μου
που
δοθείσης μιάς (ευτυχώς σπάνιας) περίστασης βγαίνουν στην επιφάνεια και είναι ικανές να προκαλέσουν ολοκαύτωμα..
όχι σε μένα
στους άλλους.

Εχουν περάσει 17 χρόνια, εν τούτοις

Δεν ξεχνώ
γιατί
δεν θέλω να ξεχάσω.









-----------------------------------
V. Nijinsky " L' apres midi d'un faune"

Οταν τα διαμάντια δεν είναι παντοτεινά..

τι γίνεται?

Αποκτούμε φίλους όπως τα διαμάντια, σπανίως. Ποιός έχει λεφτά για διαμάντια, ποιός μπορεί να πεί με σιγουριά ότι μιά γνωριμία θα γίνει φιλία?

Οταν όμως η γνωριμία γίνει φιλία, χαιρόμαστε σαν να μας χάριζαν κάτι παντοτινό.

Και αν εκεί που εγώ βλέπω φιλία η άλλη βλέπει συμφέρον?

Ναί υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που μας πλησιάζουν για να "βγάλουν". Τι να βγάλουν? Λεπτά, of course, μέσω comission. Αν σου προτείνει στο κούκου η φίλη σου να πάτε για ψώνια και πείς ναί, ...ας πάμε π.χ. στην οδό Ερμού, θα πάς στα μαγαζιά που θέλεις εσύ και μετά θα πάτε και σε αυτά που θέλει εκείνη. Αν ψωνίσεις απο τα "δικά της " μαγαζιά εκείνη κερδίζει. Και βέβαια εσύ δεν ξέρεις τίποτα.

Στην κοσμάρα μου ζώ και παντού βλέπω καλούς ανθρώπους. Ομως δεν είναι πάντα έτσι. Και βεβαίως κάποια στιγμή η κάλπικες λίρες φαίνονται.

Το κόστος όμως της χαμένης φιλίας που ζούσε στα όνειρά μου μόνο και όχι στην πραγματικότητα που το πάς?

Με άδειασε αυτή η γκαρδιακή φίλη. Δεν έχει τίποτα άλλο να βγάλει απο μένα.

Δεν στενοχωριέμαι που έχασα μία "φίλη", στενοχωριέμαι που πιάστηκα κορόϊδο. Μάπας βρε παιδι μου, δεν είδα ότι όλες οι γλύκες και οι χαρούλες αποσκοπούσαν στο προσωπικό όφελος, όχι μόνο απο μένα αλλά και απο τους φίλους μας που τους της είχα γνωρίσει..

Τι λέει ένα πάζλ?

Πάντα ξεκινάω απο το περίβλημα, να το ορίσω το πάζλ, να θέσω τα σύνορα, αυτά δικά σου, αυτά δικά μου. Ο Μ παλιά, δεν έβαζε όρια στο πάζλ, ξεκίναγε απο τις φιγούρες, το κυρίως θέμα και άφηνε τις μονοχρωμίες και τα όρια για τους υπομονετικούς λεπτολόγους..εμένα δλδ. Ετσι έλεγε.

Το τραπέζι, η άκρη της γόνδολας και το μαξιλάρι σχεδόν αμέσως ολοκληρώθηκαν, πάντα τα έντονα χρώματα με τραβάνε, σαν λιβελούλα πάω πρός το φώς. Να κάψω τα φτερά μου? Να πιάσω τον ήλιο? Να ζεσταθώ? Perhaps, perhaps, perhaps.

Μετά έπιασα τη γλάστρα και τις κουρτίνες. Τα χόμπυ και η διακόσμηση. Σωστή! Και το πράσινο κανάλι μαζί με τους φανοστάτες.. παιχνίδια πάνω στον εναλλασσόμενο καμβά του νερού, που τώρα νομίζεις ότι τό έπιασες αλλά βέβαια σου έχει ξεφύγει.

Τα σπίτια τα έκανα πρός το τέλος, δεν είμαι πολύ του σπιτιού, όλο στο δρόμο βρίσκομαι..εντάξει μαζεύομαι και μέσα αλλά για να γίνει αυτό θέλω παρέα..να κουρνιάσω, να γελάσω, να μοιρασθώ.

Τα κάγκελλα και ο ουρανός..δύο αντίθετα, φυλακές, εμπόδια και απειροσύνη..

Το σκάκι, δλδ το καλύτερο το άφησα στο τέλος. Τα μονοπάτια της ζωής τα επιλέγουμε αφού κάνουμε τις βόλτες μας σε διάφορα μικροπράγματα, ευελπιστούμε να είμαστε σοφώτεροι όταν θα φτάσουμε στη σκακιέρα αλλά ποτέ δεν είμαστε, βλέπω απο τον εαυτό μου, είμαι φτερό στον άνεμο, άσε που μ' αρέσει κιόλας.

Δεν έπηξε το μυαλό σου Μαρίνα μου, δεν έπηξε..

----------------------------------------------------------------------
1000 κομμάτια, πάζλ με θέμα τη Βενετία.

Εργασιακή ζήλια-κλίκα, ψώρα

Ζήλια στον εργασιακό χώρο. Μεταξύ των εργαζομένων. Που ξεκινάει απο τους Διευθυντές μέχρι τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Δεν ζηλεύει ο τροχός τον Διευθυντή (τι να ζηλέψει? δεν τίθεται θέμα εκεί), οι τροχοί τρώγονται μεταξύ τους, το ίδιο και οι Δ/ντές θα φάει ο ένας το μάτι του άλλου. Και αυτό δεν είναι ανταγωνιστικότητα, ζήλια ψώρα είναι

Ηρθε χθές μιά φίλη και τα λέγαμε. Εξαλλη ήταν απο την εργασιακή ζήλια. Θυμήθηκα τα δικά μου τότε που δούλευα σε μεγάλη πολυεθνική.

Οι εργαζόμενοι κάτω απο τον ίδιο φορέα αλληλο κυττάγονται, όλοι πρέπει να μυρίζουν το ίδιο, να έχουν τις ίδιες δυνατότητες, να γλείφουν με το ίδιο μάκρος γλώσσας, να χαμογελούν γλυκά, να παίρνουν τις ίδιες πίπες, να κλάνουν συγχρονισμένα.

Ετσι γεννιέται η κλίκα με συντονιστή τον βασιλιά ή την βασίλισσα της σφηκοφωλιάς, του τμήματος, την όποια.

Στις εταιρείες οι δ/ντές γουσταρουνε πολύ τις κλίκες. Γιατί είναι εύκολα διαχειριζόμενες ομάδες. Ετσι ξέρουν τι καπνό φουμάρουν οι εργαζόμενοι. Ελέγχοντας τον εργασιακό Νονό, τους έχουν όλους στο χέρι. Οι νονοί πάντα είναι εξαγοράσιμοι, τα βρακιά τους μονίμως κατεβασμένα τάχουν..και αν τα βρούν σκούρα συνδαυλίζουν απεργίες και κακκίες.. Τα μάθαμε αυτά πιά, τσίκλα έχουν γίνει.

Οι ζήλιες ξεκινάνε απο όσους δεν θέλουν να μπαίνουν σε κλίκες. Υπάρχουν πολλοί. "Δεν θέλω ρε πούστη, να ανήκω, να βλέπω κάθε μέρα τη φάτσα σου να μου κάνει μάθημα, αει και γαμ.." .

Συναγερμός. Αν αυξηθεί ο αριθμός των "ελεύθερων σκοπευτών", αυτών που δεν ανήκουν όχι μόνο γιατί δεν θέλουν αλλά γιατί υπάρχουν κάποιες εργασιακές συνθήκες που δεν τους επιτρέπουν να ανήκουν, οι κλίκες την πατάνε. Ασχημα. Φαίνεται πόσο είναι υποτυπώδεις οι υπηρεσίες που προσφέρουν, φαίνεται το επίπεδο. Κάποια άτομα αναλαμβάνουν να προσεγγίσουν τους "ελεύθερους σκοπευτές, " μήπως τους φέρουνε με τα νερά τους, μήπως ενταχθούν ή ακόμη καλύτερα μήπως πάρουν τη θέση του Νονού και ο παλιός πάει στα σκουπίδια. Αν πετύχουν..ΟΚ, αν όχι αρχίζει η ζήλια.

Και οι εργασιακές κακκίες.

Α-Π-Ε-Ι-Ρ-Ε-Σ έχει να διηγηθεί ο καθένας μας που του έχουν κάνει παλιοί συνάδελφοι, νέοι συνάδελφοι, δ/ντές, προϊστάμενοι κλπ.

Τα ίδια γίνονται και στο Διευθυντικό επίπεδο, όχι άμεσα κλίκες, τις λένε γνωριμίες..όπου οι "γνωστοί" προωθούν δουλειές στους φίλους τους. Για να μην μιλήσω το τι γίνεται σε δημόσιες θέσεις, υπουργεία κλπ.

Η φίλη μου έχει πρόβλημα. Την σκάσανε οι κλίκες και θέλει να φύγει. Αν όμως δώσει παραίτηση θα χάσει την αποζημίωσή της γιατί σύμφωνα με τον νόμο δεν τη δικαιούται. Και έχει δουλέψει στην εταιρεία αυτή 12 χρόνια. Μερικές εταιρείες δίνουν αποζημίωση στους αναχωρίσαντες, αυτές όμως είναι προηγμένες, η φιλενάδα μου δεν το βλέπω να παίρνει μία, γιατί έτσι θέλουνε οι κλίκες.

Και αυτό είναι ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΙΚΙΑ.

Not good enough

Με ποιό κριτήριο κάποιος, ή κάποιοι δεν είναι good enough για μάς?

Είναι δλδ κάτι ενδοιάμεσο, μας αρέσουν μεν αλλά για κάποιους λόγους όχι τόσο ώστε να τους ανοιχτούμε αλλά δεν μπορούμε και να τους φτύσουμε τελείως.

Με χαλάει πολύ αυτό.

Κάτι σαν υποκρισία, κάτι σαν αίσθημα ότι ο άλλος αισθάνεται ανώτερος, κάτι σαν ένα μάτσο σκατά ακούγεται στ' αυτιά μου.

Δηλαδή τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι για να περάσουν τις εξετάσεις σου?

Με τους φίλους και τους γνωστούς δεν κολλάει το "not good enough", δοθείσης της ευκαιρίας την κάνεις, με τους συγγενείς όμως τι γίνεται?

Ξέρω, υπάρχουν και τα ρητά που λένε "ότι τους φίλους τους διαλέγουμε, τους συγγενείς τους ανεχόμαστε", είναι όμως σωστό και αυτό?

Εχει δικαίωμα μιά οικογένεια να κάνει πέρα τους συγγενείς της νύφης ή του γαμπρού όταν δεν πληρεί τα κριτήριά "τους"?

Δίκαιο άδικο όμως αυτό είναι.

Οταν όμως ο γαμπρός αρρωστήσει ανίατα και τρέξει αυτή η μάνα, αυτές οι αδελφές (που για τους δικούς σου λόγους τους είχες παραγκωνισμένους χρόνια, τόσα χρόνια που δεν έχουν κάν γνωρίσει το εξάχρονο εγγόνι τους), τρέξουν λοιπόν έστω και τη 12 η ώρα να σταθούν δίπλα στο παιδί τους που πονάει απο ανίατη ασθένεια, δίπλα στο γιό, τον αδελφό, τον ξάδελφο για μιά αγκαλιά, για ένα "κουράγιο γιέ μου" για το τόσο δα, για να βοηθήσουν όπως ξέρει ο καθένας, είναι ανάγκη να λές σε όλους εμάς του φίλους σας ότι δεν είναι "good enough" ότι τα γιατροσόφια της μαμάς του είναι "ξεπερασμένα" και οι αδελφές του "σαν μάγισσες ανακατεύουν μαντζούνια" για να μην πονάει τόσο ο αγαπημένος τους, ότι δεν είναι στο "ύψος σας" αυτοί οι απλοί άνθρωποι?

Ξέρω ότι είσαι πολύ λυπημένη, όπως και όλοι μας, δέξου όμως λίγο και τον πόνο της οικογένειας. Οτι μπορεί κάνει ο καθένας. Ασε την πάλη των τάξεων έξω, στο περιθώριο, εκεί που ανήκει.

Παιδί τους είναι.

...........................................................

Η ζωγραφιά είναι του βοτανολόγου φυσιοδίφηAudubon

Το εθνικό μας Σπόρ

ξέρετε ποιό είναι? Είναι αυτό που ΟΛΟΙ το κάνουν ανεξαρτήτως ηλικίας, βιοτικού επιπέδου και φύλλου..

Είναι η θεά Γ Κ Ρ Ι Ν Ι Α.

Είμαστε γκρινιάρηδες το μαθαίνουμε το σπόρ απο κούνια. Και εγώ που γράφω αυτά περί γκρίνιας, γκρινιάζω

Αυτός όμως που γκρινιάζει (δλδ όλοι μας) δεν το κάνει επειδή η ζωή του/της δεν του/της κάθεται καλά. Α! Μπά! μιά χαρά είναι εφόσον τα λεφτά που βγάζει του εξασφαλίζουν αυτά που θέλει..ή θα ήθελε περισσότερα χωρίς όμως να κοπιάσει κι άλλο.. γκρινιάζει επειδή ΟΛΟΙ γκρινιάζουν και είμαστε σαν όντα ομαδικά

γιατί να διαφέρει?

Γκρινιάξτε και εσείς, την ώρα που πίνετε το πανάκριβο καφεδάκι σας, κάνει καλό.