Τι λέει ένα πάζλ?

Πάντα ξεκινάω απο το περίβλημα, να το ορίσω το πάζλ, να θέσω τα σύνορα, αυτά δικά σου, αυτά δικά μου. Ο Μ παλιά, δεν έβαζε όρια στο πάζλ, ξεκίναγε απο τις φιγούρες, το κυρίως θέμα και άφηνε τις μονοχρωμίες και τα όρια για τους υπομονετικούς λεπτολόγους..εμένα δλδ. Ετσι έλεγε.

Το τραπέζι, η άκρη της γόνδολας και το μαξιλάρι σχεδόν αμέσως ολοκληρώθηκαν, πάντα τα έντονα χρώματα με τραβάνε, σαν λιβελούλα πάω πρός το φώς. Να κάψω τα φτερά μου? Να πιάσω τον ήλιο? Να ζεσταθώ? Perhaps, perhaps, perhaps.

Μετά έπιασα τη γλάστρα και τις κουρτίνες. Τα χόμπυ και η διακόσμηση. Σωστή! Και το πράσινο κανάλι μαζί με τους φανοστάτες.. παιχνίδια πάνω στον εναλλασσόμενο καμβά του νερού, που τώρα νομίζεις ότι τό έπιασες αλλά βέβαια σου έχει ξεφύγει.

Τα σπίτια τα έκανα πρός το τέλος, δεν είμαι πολύ του σπιτιού, όλο στο δρόμο βρίσκομαι..εντάξει μαζεύομαι και μέσα αλλά για να γίνει αυτό θέλω παρέα..να κουρνιάσω, να γελάσω, να μοιρασθώ.

Τα κάγκελλα και ο ουρανός..δύο αντίθετα, φυλακές, εμπόδια και απειροσύνη..

Το σκάκι, δλδ το καλύτερο το άφησα στο τέλος. Τα μονοπάτια της ζωής τα επιλέγουμε αφού κάνουμε τις βόλτες μας σε διάφορα μικροπράγματα, ευελπιστούμε να είμαστε σοφώτεροι όταν θα φτάσουμε στη σκακιέρα αλλά ποτέ δεν είμαστε, βλέπω απο τον εαυτό μου, είμαι φτερό στον άνεμο, άσε που μ' αρέσει κιόλας.

Δεν έπηξε το μυαλό σου Μαρίνα μου, δεν έπηξε..

----------------------------------------------------------------------
1000 κομμάτια, πάζλ με θέμα τη Βενετία.