Οι ρόλοι που αναλαμβάνει η σύγχρονη γυναίκα έχουν γίνει σαν μέγγενη που την σφίγγουν όλοι και πιό πολύ.
1) Η μοντέρνα γυναίκα σπουδάζει και δουλεύει. Είναι ανεξάρτητη κερδίζει ίσως τη ζωή της.
2) Και μετά αποφασίζει να ανοίξει σπίτι με τον καλό της, παντρεμένη ή ανύπαντρη δεν έχει σημασία. Ρόλος νουμερο 2, αυτός της νοικοκυράς.
3) Μετά έρχεται ο ρόλος της μητέρας.
και πάνω απο όλα
4) ο ρόλος της ερωτευμένης γυναίκας.
Στην Ελλάδα μιά γυναίκα που συμπεριλαμβάνει τα παραπάνω έχει γίνει λάστιχο και όσο αντέξει πρίν κλατάρει. Κάργα στο άγχος και στην επιθυμία να πετύχει σε όλους τους τομείς.
Μερικές έχουν εξωτερική βοήθεια απο συγγενείς, άλλες παλεύουν μόνες τους. Το τίμημα τεράστιο. Κάποιος απο τους 4 ρόλους πρέπει να θυσιαστεί.
Ποιά γυναίκα όμως θα θυσιάσει την καριέρα της, τα χρόνια που σπούδαζε για να γίνει κάτι για να κάθεται στο σπίτι και να τρίβει πατώματα?
Ποιά γυναίκα θα θυσιάσει τον έρωτα για την καριέρα της?
Ποιά γυναίκα θα θυσιάσει τη μητρότητα για τον έρωτα?
Και ποιά θα θυσιάσει τον εαυτό της αγωνιζόμενη να πετύχει σε όλα τα παραπάνω αλώβητη?
Κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς οι γυναίκες γιατί ο συνδυασμός όλων αυτών μας τσακίζει.
Δεν μπορούμε πλέον να είμαστε και εργασιακά αστέρια και Βέφα στην κουζίνα και σεξοβόμβα στο κρεββάτι και η Πολυάννα μαμά.
Κάπου την έχουμε πατήσει. Πού όμως?
10 σχόλια:
Την έχουμε πατήσει, γιατί τα θέλουμε όλα. Αν μπορούσαμε να δεχθούμε το γεγονός ότι δεν είναι όλα εφικτά, ίσως να μην τσακιζόμασταν να τα καταφέρουμε σε όλους αυτούς τους παράλληλους αλλά και αλληλοαναιρούμενου ρόλους.
Δέχεσαι την καλησπέρα μίας που την έχει πατήσει προπολλού; :-)
Τη γυναίκα έβαλε στην αγορά εργασίας ο φεμινισμός, να αποδειχτεί δλδ ότι δεν υστερούν από τον άντρα. Αυτό συνεχίστηκε επειδή βόλεψε την εξουσία. Περισσότερα εργατικά χέρια (ή επιστημονικά μυαλά) και μικρότερες αμοιβές, μια και τα έσοδα της οικογένειας βασίζονται πλέον σε δυο μισθούς.
Οι πρώτες γυναίκες που εργάστηκαν, μάλλον καλά τα πήγαν, αν και είχαν λιγότερες παροχές -παιδικούς σταθμούς, κλπ- αλλά η οργάνωση της (παλιάς) οικογένειας που περιλάμβανε πολλά μέλη, όπως γονείς, ανύπαντρα αδέρφια, θείους/ες, κλπ, βοηθούσε στη λειτουργία των νέων οικογενειών.
Το λεγόμενο "χάσμα" των γενεών όμως, ανάγκασε τους νέους οικογνειάρχες να αναζητήσουν στέγη δική τους, μακριά από τους γκρινιάρηδες και κυριαρχικούς γονείς, κλπ..
Ετσι, φτάσαμε σήμερα στο... χάος!
Να ζουν οι νέοι στο σπίτι των γονιών ή να ζουν με δανεικά απο τους (συνταξιούχους συχνά) γονείς τους ή/και να βάζουν σε οικους ευγηρίας τα μοναχικά μέλη των οικογενειών τους.
Υπάρχουν βέβαια κοινωνικές παροχές, παιδικοί σταθμοί, κλπ, αλλά τα υλικά (τάχα μου "απαραίτητα") αγαθά είναι δυσπρόσιτα και απαιτείται πολύς εργασιακός χρόνος για να ικανοποιήσει ένα νέο ζευγάρι τις ανάγκες του.
«Κάπου την έχουμε πατήσει. Πού όμως?»
Ισως φταίει η υπερκατανάλωση, ίσως η φτηνά αμοιβόμενη εργασία, ίσως το ότι ακόμα ψάχνουμε τρόπους να παίξουμε καλά τους νέους ρόλους που έχουν προκύψει...
Σεντόνι, ε; ΟΥΦΦΦΦ :-)
υ.γ. Γεια σου Βιστα! γράφουμε μαζί ;-)
Ατςςς η ροδιά έγραψε...
Πιο πλήρης απάντηση δε γινόταν!
ενταξει εχεις δικιο βασικα, αλλα νομιζω οτι υπερβαλεις λιγο. αν μια γυναικα ανεχετε το να κανει την νοικοκυρα περισοτερο απο εναν αντρα ειναι βασικ α προβλημα της. και ενας αντρας οταν δεν μενει με την μαμα τα κανει αυτα. αλλοιως φταει η κοπελα-θυμα που βρισκει και την εκμεταλευται. (αν και ξερω ελαχιστα αναποδα παραδειγματα).
αυτο που σιγουρα περιπλεκει την κατασταση ειναι η μητροτητα, που βιολογικα ειναι μονο γυναικειο προνομιο-βασανο, και οντως ειναι πιο δυσκολο να φερεις και αυτο το βαρος. και κυριως το πως το βιολογικο εχει εμπλακει με το κοινωνικο, και τελικα ειναι αυτο νοητο οτι αφου η γυναικα γενναει θα αναλαβει και ολα τα μετεπειτα
Το μόνο που ίσως μπορεί να αντιστρέψει το "σύθνδρομο Παναγιωταρά" είναι ένας συνειδητοποιημένος σύντροφος (δεν βγαίνουν πολλοί, αλλά υπάρχουν!)
Vista, γιατί πιστεύω ότι είναι εφικτά? Μόνο στην Ελλάδα και στις τριτοκοσμικές χώρες δεν είναι. Το Κράτος οφείλει να αναλάβει το ρόλο της νταντάς/μαμάς/νοικοκυράς βοηθώντας τους νέους πολίτες. ΚΑι αντίστοιχα οι πολίτες θα στηρίξουν το κράτος. (Βεβαια, μεταξύ μας να σου πώ ότι και εγώ που δεν έχω παιδιά, την έχω πατήσει).
rodia, συμφωνώ μαζί σου. Το όλο θέμα έχει καταντήσει να βασίζεται στην κοινωνική ασφάλιση. Σε ξένα κράτη που η έννοια της κοινωνικής ασφάλισης καλύπτει τις εργαζόμενες μητέρες, παρέχοντας παιδικούς σταθμούς μέσα στις εταιρείες που εργάζονται, διατροφή και ιατρική περίθαλψη των παιδιών έχει αντικαταστήσει την ευρύτερη οικογένεια ενός κράτους σαν την Ελλάδα.
Τώρα όμως που η σύγχρονη γυναίκα έχει πατάξει την ασφάλιση της οικογένειας και το Κράτος που δεν ενδιαφέρεται να προσφέρει υπηρεσίες γιατον πολίτη στον τομέα αυτό, την πάτησε. Η υπερκόπωση είναι αυτονόητη.
rainboy, Εδώ μιλάω γενικά για τους ρόλους της γυναίκας..όχι για το ποιός θα πλύνει τα πιάτα. Σαν σύντροφοι, ή ο ένας ή ό άλλος τα πλένει. Δεν είναι αυτονόητο επειδή μιά γυναίκα γεννάει να φάει στο κεφάλι όλη της ευθύνη του παιδιού γιατί στο τέλος-τέλος κάποιος της το έκανε αυτό το παιδί, δεν μύρισε τον κρίνο. Αν οι ευθύνες μοιραζόντουσαν εξ ίσου απο τους δύο συντρόφους ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα.
an-lu, όπως είπες σπάνιοι οι συνειδητοποιημένοι σύζυγοι. Σαν τα μαύρα μαργαριτάρια
Μarina, έχεις δίκιο. Όμως θεωρώ ότι, όπως λέει και η rodia, όλα αυτά είναι σημεία των καιρών. Η κρίση ταυτότητας και η ανάγκη επαναπροσδιορισμού ταλανίζει και τους άντρες σε μεγάλο βαθμό. Απλά εμείς είμαστε από τη φύση μας πιο simple, Δεν είμαστε τόσο περίπλοκα μηχανήματα και το μπέρδεμα ενίοτε μας βγαίνει αλλού. Το βασικό είναι στο πλαίσιο μιας σχέσης να υπάρχει αλληλοσεβασμος. Όλα τα υπόλοιπα λύνονται.
Μια σκλάβα έγινε. Κάποιοι πιο απογοητευμένοι πιστεύουν ότι είναι χειρότερα από παλιά. Κι όμως. Εϊναι μορφωμένη. Έχει άποψη και ελευθερία να εγκαταλείψη τη ζωή της και να ξαναρχίσει. Μία Ιθάκη είναι η ζωή της κι ας μοιάζει με Γολγοθά. Σκεφτήκατε ποτέ ότι η ανδρική βοήθεια θα ήταν καλή; Γιατί να μην πείσουμε τους αντρες να εργάζονται στο σπίτι; Γιατί να μεγαλώνουμε τα αγόρια σαν άντρες που δεν πρέπει να κάνουν δουλειές του σπιτιού;
Αν αρχιζαμε να μαθαινουμε και να εκπαιδευουμε τα αγορια μας να γινονται συντροφοι και οχι κακομαθημενοι συζυγοι, οι επομενη γενια μαναδων, συζυγων, εργαζομενων γυναικων θα δεικαλυτερες μερες, ελπιζω.
Οσο για την Πολυαννα, τι να πω, το μονο που μου έχει μεινει ειναι το παιχνιδι της χαρας - ας βρουμε λοιπον ενα λογο να ειμαστε λίγο χαρουμενες κοριτσια.
Το Κράτος οφείλει να αναλάβει το ρόλο της νταντάς/μαμάς/νοικοκυράς βοηθώντας τους νέους πολίτες.
===================================
Όταν οι πολίτες δεν εμπιστεύονται το Κράτος και vice versa τι περιμένεις;
Και όσο αφορά τη γυναίκα, βασικά τη μητρότητα λίγο δύσκολο να την απορρίψει. Το σύντροφο ναι, αλλά στο Greece λίγο δύσκολο η μονογονεϊκή οικογένεια (στη Δανία καλύτερα). Για τη δουλειά, εάν ο σύντροφος είναι ανοικτοχέρης τότε ποία δουλειά; Στο μαγείρεμα και στο νοικοκυριό, ο άντρας πλέον πρέπει να βοηθάει πολύ περισσότερο.
Δεν την έχετε πατήσει κάπου. Απλά βγάζετε τα απωθημένα σας μετά από αιώνες ανδρικής καταπιέσεως.
Αυτό που δεν μου αρέσει όμως είναι η μίμηση ανδρικών συνηθειών: κάπνισμα, ποτό, πολύ sex, βρισίδι, public ρέψιμο, public κλάσιμο... όχι όλες αλλά το έχω δεί σε κάμποσες......
Δημοσίευση σχολίου