Ανθρώπινες πτυχές υπάρχουνε πολλές. Λές ότι ξέρεις έναν άνθρωπο κι ξαφνου διαπιστώνεις ότι ξέρεις την πλευρά του χαρακτήρα του που σου δείχνει εκείνος ή που εσύ αντιλαμβάνεσαι βάσει κάποιων ερεθισμάτων, όλες τις πτυχές όμως δεν τις έχεις δεί και δεν τις υποψιάζεσαι.
Εχω μία φίλη που παλιά φοβόταν πολύ. Φοβόταν τη μητέρα της. Η τελευταία , την χτυπούσε, μέχρι αίματος (όταν ήταν μικρή της χτύπαγε το κεφάλι της στο τοίχο) και όταν μεγάλωσε τη χαστούκιζε όλη την ώρα, την υποτιμούσε (ενώ ήταν μιά χαρά κοπέλλα), μιλούσε περιφρονητικά για εκείνη μπροστά στους άλλους, γενικά τη θεωρούσε σκάρτη. Και ερωτώ
Ποιές είναι αυτές οι μητέρες που βρίζουν τα παιδιά τους?
Που συνεχώς τα υποτιμούν, που πάντα θεοποιούν όλους τους άλλους αλλά τα ίδια τους τα βλαστάρια τα θεωρούν σκάρτα?
Θέλω να πιστεύω ότι είναι πνευματικά διαταραγμένες υπάρξεις που οποιοδήποτε μικρό πλάσμα κινδυνεύει στα χέρια τους. Εν τούτοις, κυκλοφορούν ελεύθερες. Πίσω απο τις κλειστές πόρτες των σπιτιών διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Ισως να μισούν τα παιδιά τους, ίσως κάτι να τους πιάνει, να μην το ελέγχουν αυτό που κάνουν και να μετανοιώνουν μετά. Το ξύλο να αποτελεί ένδειξη δύναμης. Και το παιδί υπομένει. Μέχρι να μεγαλώσει. Και να φύγει τρέχοντας.
Και τι υποστήριξη δίνεις (πέρα απο τον ψυχολόγο) στο θύμα αυτής της μητέρας, τη φίλη μου, που αγωνιά για το τι είδους μητέρα θα γίνει η ίδια έχοντας βιώσει τέτοια σωματική βία?
15 σχόλια:
Ξέρεις μαρίνα, μερικές φορές τέτοια γίνονται και από όχι διαταραγμένες μητέρες, αλλά από απαίδευτες μητέρες.
Δεν αμφισβητώ την μητρική αγάπη στις δεύτερες απλά την ικανότητα να δουν τα παιδιά τους με τρυφερότητα. Ίσως από συναισθηματική ανωριμότητα, ίσως από απλή ανωριμότητα.
Τα παιδιά το βιώνουν έτσι κι αλλιώς τραυματικά και ιδιαίτερα αν έχουν την τύχη να ψαχτούν μεγαλώνοντας και να ανακαλύψουν τι τραύματα έχει προκαλέσει αυτό.
Βέβαια η σωματική βία είναι γνωστό ότι αναπαράγεται ιδιαίτερα από πατέρα σε παιδιά. Δεν είχα ξανακούσει για μητέρα-παιδιά.
Ίσως οι γυναίκες να μπορούν πιο εύκολα να το ελέγξουν και να αντεπεξέλθουν καλύτερα, ιδιαίτερα αν έχουν ήδη προβληματιστεί για αυτό όπως η φίλη σου.
ralou, η φίλη μου έβλεπε ψυχολόγο για κάποιο χρονικό διάστημα. Τελικά μόλις μπόρεσε έφυγε απο το σπίτι, σαν να λέμε έρριξε μαύρη πέτρα. Εξαφανίστηκε. Παντρεύτηκε και πήγε σε άλλη πόλη. Τώρα είναι έγκυος και φοβάται. Μη κάνει τα ίδια.
Δεν θα κάνει τα ίδια. Τα έχει ζήσει τόσο καλά που δεν θα τα κάνει. Ωστόσο ναι, πολλές τέτοιες κυκλοφορούν ελεύθερες. Δεν συζητώ τις περιπτώσεις που οι σύζυγοι βλέπουν, γνωρίζουν και δεν αντιδρούν. Το έχω πει πολλές φορές, το να κυοφορήσεις εννέα μήνες και να γεννήσεις ένα παιδί δεν σε κάνει απόλυτα και μάνα...
Με το φόβο αυτό θα κοιμάται και θα ξυπνάει.
Το έχουν όλες οι φυσιολογικές μητέρες που παίρνουν πολύ σοβαρά το ρόλο τους.
Κι αν ακόμα οι καταστάσεις και οι ψυχικές της αντοχές την ωθήσουν κάποιες φορές να μοιάσει σε ό,τι φοβάται, να είσαι σίγουρη πως θα έχει όλη τη δύναμη να κάνει ένα βήμα πίσω και να δει τη δυσκολία με άλλη ματιά.
Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα:
Η φίλη σου ξέρει τι ακριβώς είναι λάθος.
Γιατί το έχει ζήσει και ξέρει που οδηγεί.
Και ξέρει τι ακριβώς ΔΕΝ θέλει να νοιώσει το παιδί της.....
Αυτές τις μέρες ασχολούμε με την ενδοοικογενειακή βία, μετά από πρόσκληση που μου έγινε από φίλους -όπως ξέρεις. Είδα ότι είναι πάρα πολλοί ακόμα οι γονείς που ξυλοφορτώνουν τα παιδιά τους σαν μέθοδο συνέτισης και σωφρονισμού. Έπαθα πλάκα και φάινεται ότι είναι ακόμα χιλιάδες αυτοί.
Αυτές δυστυχώς δεν είναι "Μάνες" τέρατα είναι , να δέρνουν έτσι τα παιδιά τους και να μη νιώθουν ψυχικό πόνο οι ίδιες? Είναι δυνατόν αυτές οι γυναίκες να είναι φυσιολογικές? ΟΧΙ έχουν πρόβλημα και τα παιδιά πρέπει να απομακρύνονται απο τέτοιες μάνες ή πατεράδες.
Με πονάει η ψυχή μου όταν διαβάζω ειδήσεις για ξυλοδαρμούς μέχρι θανάτον σε μικρά παιδιά ή η νέα τάση που τα αφήνουν να πεθάνουν της πείνας ( στη Γερμανία αυτό συμβαίνει δυστυχώς συχνά τελευταία) κρίμα , είναι τόσο άδικο !
georgia, Τα ίδια της είπα και εγώ, το παιδί το κάνει συνειδητά, με αγάπη και στοργή. Γιατί να μοιάσει στη διαταραγμένη της "μάνα"?
natalia, αυτό είναι που φοβάται, μήπως πονέσει τη καρδούλα του παιδιού, όπως πόναγε και εκείνη
δειμο του πολίτη, δύσκολο θέμα έπιασες και άλυτο. Αυτού του είδους η βία δεν φτάνει στις αστυνομικές αρχές πάρα όταν είναι πολύ αργά. Δούλευα παλιά σε ιατρείο ψυχιάτρου, ξέρεις μετά τη σχολή για έξτρα λεφτά. Του κράταγα τα ραντεβού, τις καρτέλλες των πελατών κλπ. Υπήρχε μία κοπέλλα γύρω στα 22 που αργότερα γίναμε και φίλες και μου τάλεγε. Τη χτυπούσαν οι γονείς της με δερμάτινη βέργα τόσο βάναυσα που οι ουλές ποτέ δεν έσβησαν απο τη πλάτη της. Στο τέλος το έσκασε απο το σπίτι πήδηξε απο το παράθυρο κάτω (ήταν χαμηλό), έσπασε όμως τον αστράγαλό της, και κούτσα-κούτσα πήρε ένα ταξί και βρέθηκε στο ιατρείο του ψυχ. γιατί την κλείδωναν στο δωμάτιό της χωρίς τροφή. Μετά έμπαιναν μέσα και τη σάπιζαν στο ξύλο, μέχρι αίματος. Οι λόγοι που το έκαναν? Γιατί άργησε το βράδυ να γυρίσει, γιατί δεν πέρασε ένα μάθημα, γιατί αρνήθηκε ένα προξενιό..
trelofantasmeni, πάντα έλεγα ότι οι γυναίκες αυτές είχαν τεράστιο πρόβλημα. Ενοιωθαν θυμό και τον έβγαζαν πάνω στα παιδιά τους. Ενα μικρό παιδί δεν μπορεί να ξεφύγει απο τους γονείς που το χτυπάνε. Ετσι υπομένει σιωπηλά.
Αυτό ακριβώς είδα στην προμελέτη. Το θέμα όπως είπες είναι τεράστιο και δεν ξέρω καν ποια πτυχή μπορώ να ακουμπήσω. Η πλάκα είναι ότι επετειακά θυμόμαστε τις γυναίκες (στο πλευρό τους) και ταυτίζουμε την ενδοοικογενειακή βία με τη βία εις βάρος τους. Ωστόσο, η βία σε παιδιά είναι χειρότερη (και από μαρτυρίες δασκάλων) και με πολύ χειρότερες συνέπειες.
Ακόμα πάντως κι εγώ σε ιδιαίτερο πριν από κάποια χρόνια (και ακριβοπληρωμένο ήταν) είδα τη μαμά επειδή της είπα ότι δεν είχε διαβάσει τον πήρε με τη ζώνη. Κάποια στιγμή η αγκράφα έσπασε το φωτιστικό και σκέφτηκα τι θα γινόταν αν ελεύθερη όπως ήταν χτυπούσε το παιδί σε κανένα κεφάλι. Συνέπειες από την όλη στάση (που μάλλον δεν ήταν η μόνη); Το παιδί έδερνε με παντούφλα για το παραμικρό το σκυλάκι που είχαν σπίτι.
Δεν θα τα κανει Μαρινακι μου γιατι ξερει εχει νοιωσει....
Τα περασε και μια δικη μου φιλη και εχει γινει υπεροχη μητερα,ασχετα αν ακομα θυμαται τα οσα ειχε περασει και τρεμει απο πονο και θλιψη!!!
συχνα εχω αναρωτηθει το ιδιο, υστερα απο διαφορα περιστατικα που εχουν γινει γνωστα.Ενα ειναι σιγουρο.Δεν ειναι ολοι ικανοι να γινουν γονεις...
Εφοσον η φιλη σου τα εχει περασει αλλα κυριως επειδη την προβληματζει το θεμα,ειμαι σχεδον σιγουρη οτι δεν θα αναπαραγει τη βια που η ιδια εζησε...
Πιστεύω πως από τη στιγμή που η φίλη σου αναρωτιέται για αυτό, είναι σε πολύ καλό δρόμο για να μην το επαναλαβει...για τις μητέρες που το κάνουν αυτό, δυστυχώς το μόνο που μπορώ να είκάσω έιναι ότι προβάλλουν το δικό τους αίσθημα αποτυχίας στις κόρες τους...
Δείμο, δουλεύοντας για αυτόν τον άνθρωπο έμαθα πάρα πολλά για τα κρυφά των οικογενειών με θύμα τα παιδιά. Χρόνια αργότερα έτυχε να γνωρίσω ένα ζευγάρι μορφωμένων ανθρώπων που ο σύζυγος (γύρω στα 29) χτυπούσε τη γυναίκα του κάθε που γύριζε νευριασμένος απο το γραφείο ή έπεφτε το Χρηματιστήριο. Ο ίδιος ήταν θύμα βίας της μητέρας του, κάθε που την κεράτωνε ο άντρας της (πολύ συχνά)σκότωνε στο ξύλο το γιό της γιατί "όλοι οι άντρες ίδια γουρούνια είσαστε". Το νέο ζευγάρι χώρισε. Εχουν όμως ένα παιδί μεταξύ τους.
Απ'οτι έμαθα αυτά τα χρόνια είναι ότι η βία, πάντα βία γεννάει εσαεί.
zoyfitsa, μακάρι να μην το κάνει. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, άνθρωποι που έχουν την ωριμότητα να ξεφύγουν απο τον πόνο που γνώρισαν τότε.
avra, το ότι φοβάται μήπως, είναι ένα θετικό στοιχείο. Ελπίζει μόνο όταν νευριάσει να μπορέσει να το κρατήσει.
an-lu, το μόνο που της είπα είναι "μακάρι να μην αναπαράγεις τον πόνο του παρελθόντος".
η βία γεννάει βία;
όχι πάντα...
εγώ, έτρωγα ξύλο κάθε μέρα από την μάνα μου ενώ αυτή ποτέ δεν είχε φάει από τους δικούς της....
καλοαναθρεμένη,μοναχοπαίδι,με δούλες και προσωπικό μεγαλωμένη, με τα θέλω της σε πρώτο καθημερινό πλάνο, όταν στη ζωή της ήρθαν τα δύσκολα και τα φαρμάκια ξέσπαγε σε μένα..στον αδερφό*, μεγαλύτερος από εμένα, ποτέ!
στα 18 μου, όταν πήρε ένα καλώδιο για να ξεσπάσει πάλι επάνω μου, πήγα να την...σφάξω!
της έβαλα ένα ξυράφι στο λαιμό της και της είπα: τόλμα και θα δεις το αποτέλεσμα. εάν με είχε χτυπήσει θα είχαμε τραγωδία στο σπίτι μας....
έφυγα από το σπίτι ή μάλλον με πέταξε έξω μετά από τις εξετάσεις της 3ης λυκείου.
εγώ, ποτέ δεν χτύπησα τα παιδιά μου! ούτε και ο άντρας μου! ποτέ δεν σκέφτηκα εάν θα τα χτυπίσω ή όχι επάνω στις δυσκολίες μου μαζί τους ή της ζωής μου..είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος να μη νευριάζω, φωνάζω ή δέρνω!
το ξύλο, δεν είναι δείγμα δύναμης αλλά αδυναμίας χαρακτήρος.
* ο αδερφός μου, που ποτέ δεν γνώρισε το ξύλο ή ένα όχι στα θέλω του (γιατρός είναι)έγινε ένα τέρας βίας. μισεί μέχρι θανάτου την κόρη του και την πρώην γυναίκα του και χτυπάει όποιον του πάει κόντρα ή δεν συμφωνίσει μαζί του, χωρίς να κοιτάει ηλικίες!
Μαρίνα, διαβάζω ότι οι αιτίες άσκησης βίας σε παιδιά είναι είτε επειδή το άτομο δεχόταν βία και έχει τραυματισκές εμπειρίες είτε ακριβώς όπως το λένε και τα μεθυσμένα χρώματα επειδή δεχόταν πίεση από το κοινωνικό σύνολο. Ο τελευταίος λόγος γίνεται για άτομα που δέχονται ισχυρότερες πιέσεις από όσες αντέχουν. Ζούμε σε μια κοινωνία πίεσης και άγχους (=πνίξιμο στα αρχαία). Αυτό το άγχος πνίγει την αγάπη μέσα μας και σπάει τα νεύρα μας. Το θέμα είναι η διαχείρισή του και σαφώς δεν δικαιολογεί κανέναν. Ειδικά σήμερα υπάρχουν τόσοι ειδικοί οικογενειακοί σύμβουλοι-ψυχολόγοι. Αλλά ακόμα ζούμε το δικό μας οικογενειακό μεσάιωνα.
μαρινα ειλικρινα η φιλη σου αποκλειεται να κανει τα ιδια γαιτι ξερει πως εινια λαθος και επειδη τα εζησε.
εγω γνωρισα μια μανα(τροπος του λεγειν ..γιατι η γυναικα ηταν σωστος διαολος)που ειχε ενα γιο εγκληματια (χωρις υπερβολη σκετο ζωο-που ασκουσε βια απο απωθημενα που ειχε πανω στις γυναικες)και ετσι τον ειχε μαθει η μανα του να φερεται.αυτη λοιπον δεν ασκουσε βια πανω του και τον ειχε παραχαιδεμενο και κακομαθημενο και πιστευε οτι ολοι οι αλλοι ειχαν προβλημα εκτος απο το γιο της ..μιας και η ιδια ειχε το χειροτερο προβλημα....εκεινη λοιπον εκανε εξισου εγκλημα με αυτη που εδερνε τη κορη της..μονο που η κορη της ειναι ανθρωπος με τα ολα της ενω εκεινος που αναφερω ειναι ενα ζωο.οπως βλεπεις μανες υπαρχουν πολλες.απλα ανεφερα μιαδιαφορετικη ιστορια.
Δημοσίευση σχολίου