Ανταλλάγματα

Μπαίνοντας σε νέα κατάσταση, δλδ μετακομίζοντας σε πολυκατοικία μαζί με τα πεθερικά, πράγματα γίνονται που με χαροποιούν. Η επαφή με τα πεθερικά μου θυμίζει παιδικά όνειρα για λατρεμένους γονείς που stand be the child, για να το υποστηρίζουν στις προσπάθειές του να ανοίξει τα φτερά του. Καινοτομία για μένα που είχα γονείς που θέλανε να είναι ή on top, "θα κάνεις αυτό που λέω, ειδάλλως" ή καλύτερα γονείς που δεν τους ενδιέφερε να λάμπει το παιδί τους, εκείνοι έπρεπε να λάμπουν. Θυμάμαι μία παλιά φωτογραφία της μητέρας μου που με είχε βάλει μπροστά της και εκείνη στηριζόταν με τα χέρια της στους ώμους μου, σαν να έλεγε "εσύ θα με στηρίζεις" ή "επάνω σου στηρίζω τα ονειρά μου". Κάτι τέτοιο.

Η μητέρα μου με μεγάλωσε με ανταλλάγματα. "Θα πάς στο πάρτυ, προηγουμένως όμως θα καθαρίσεις το δωμάτιό σου", πάντα υπήρχε μία συμφωνία, κάτι ευχάριστο θα ήταν κολλημένο με μία διαπραγμάτευση, για να έχω νωρίς-νωρίς μία αίσθηση της ζωής "που είναι σκληρή". Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι όλη η συμφεροντολογική συμπεριφορά περιοριζόταν μέσα στο σπίτι, έτσι έμαθα να βρίσκω τρόπους να αντιπαρέρχομαι..επόμενο ήταν.

Αργότερα μπόρεσα να φύγω μακριά από τον κλοιό του δούναι και λαβείν, τρέχοντας απομακρύνθηκα, πήρα όμως την εμπειρία μαζί μου, έτσι εύκολα την αναγνωρίζω στους άλλους και ανάλογα ελίσσομαι.

Με τα πεθερικά είναι αλλιώς, ένα "ευχαριστώ" στέλνει τον πεθερό στα ουράνια, του δίνει τροφή να κάνει και άλλα. Ενας διθύραμβος για ονειρεμένα σκαλοπίνια απο τα χεράκια της πεθεράς, την κάνει να δακρύζει. Είναι πολύ συναισθηματικός τύπος η πεθερά παρόλλο που κάνει "την κυρία δεν με μέλλει".

Ετσι dum spiro spero ότι υπάρχουν ΚΑΙ αφιλοκερδείς άνθρωποι.

Ναδίρ-Ζενίθ

Χθές κηδέψαμε τη μητέρα μιάς καλής φίλης που μένει απο πάνω απο εμάς. Σήμερα οι άνθρωποι έχουν πένθος.

Σήμερα ο γείτονας παντρεύει τον γιό του και κάνει δεξίωση στον κήπο του.

Χθές κάποιοι κλαίγανε, σήμερα κάποιοι άλλοι γελούν

Οι εναλλαγές της ζωής απόλυτα συνδεδεμένες.

Αχώριστες φιλενάδες, πότε πάνω, πότε κάτω.

Peace

Και τελικά όλα τα πράγματα παίρνουν τη θέση τους μετά τις καταιγίδες. Εντάξει υπάρχουν πάντα μερικοί απόντες που τους πήρε το ΄κύμα, αργά ή γρήγορα όμως καπου ξανα βγαίνουν στην επιφάνεια. Με ή χωρίς απώλειες. Το σημαντικό όμως είναι ότι μετά την θύελλα η γλύκα της νηνεμίας γίνεται σαν γλυκό του κουταλιού φτιαγμένο απο τα χεράκια της γιαγιάς.

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, πάζλ 1000 κομματιών

Σύγκλιση ονείρων

Είχε βγεί και τραγούδι παλιά, "τα ονειρά μου κόκκινα, τα ονειρά σου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν και γίνηκαν όλα ροζ" ή κάπως έτσι.

Τα όνειρά του

Οταν δουλεύεις απο το πρωϊ ως αργά με πολλές υποχρεώσεις, σκοινί που σφίγγει τον λαιμό σου οι ευθύνες και κόσμος που εξαρτάται απο σένα, δεν βλέπεις την ώρα να χαλαρώσεις. Ονειρεύεσαι τις ώρες που θα κοιμάσαι ανενόχλητος, χωρίς το άγχος του ξυπνήματος και της καθημερινότητας. Αποζητάς το ιδανικό περιβάλλον με ωραία πράγματα, μυρωδιές, χρώματα, την χαλαρή, γελαστή σύντροφο που θα συνεισφέρει στην πραγμάτωση των ονείρων. Κάπου στην πορεία αλλάζεις εργασιακό περιβάλλον, σε σκάσανε πιά-δεν τους μπορείς άλλο. Πάς κάπου αλλού με λιγώτερα ίσως αλλά και με λιγώτερες ευθύνες.

Τα ονειρά της

Οταν δουλεύω απο το πρωϊ ώς το βράδυ και συγχρόνως με πνίγουν, οι επιθυμίες για δημιουργία οικογένειας και οι αντίστοιχες προσπάθειες/αποτυχίες καθώς και η έγνοια για την ανάπηρη μητέρα μου, βλέπω των Κ λίγο το πρωϊ και αργά το βράδυ. Στην πρίζα για πολλά χρόνια. Το όνειρο για ένα ευχάριστο περιβάλλον-σπίτι και χαλαρό, γελαστό σύζυγο που θα προσφέρει χαρά και αγκαλιές γίνεται ιδανικό. Η αποτυχία στο θέμα παιδιών, ο θάνατος του γονιού φέρνουν μεγάλες ψυχολογικές αλλαγές, έναρξη μοναξιάς-απελπισίας. Περιμένω απο τον σύντροφο να με βοηθήσει να τα ξεπεράσω. Αλλαγή εργασίας απο πολύ απαιτητικό μέχρι πολύ ελεύθερο ωράριο. Ξαφνικά μένω μόνη, δεν έχω τίποτα να κάνω. Επιλέγω δραστηριότητες, γυμναστική, σπάω την κάθε δουλειά σε πολλά κομμάτια για να έχω κάτι να κάνω, blogging γιατί μου λείπει αφόρητα η ανθρωπινη παρουσία, απο το τίποτα θα πάρω και εικονική, πνίγομαι.

Τα ρόζ όνειρα

Περιμένουμε ο ένας απο τον άλλο το μαγικό ραβδί, ένα ΤΣΑΦ! και να η γλυκιά, χαλαρή σύζυγος με το σούπερ-ντούπερ σπίτι, που θα έχει όλη την ψυχική διάθεση να σε στηρίζει, και ΤΣΑΦ! άλλο μαγικό ραβδί ο ιδανικός εραστής που θα είναι αρκετά ξεκούραστος ν' ασχολείται με εσένα. Αντ' αυτού τσακωνόμαστε κάθε μερα. Ο σύζυγος ψάχνει για καταφύγιο και ησυχία μέσα στο σπίτι απο τον βόμβο και τις ευθύνες της δουλειάς, η σύζυγος ψάχνει για ανθρώπινη παρουσία, συντροφικότητα και γλυκιά ζωή.

Ετσι δεν παίρνουνε αυτό που θέλουνε αλλά και αυτό που βλέπουνε για το μέλλον δεν τους καθησυχάζει

Η πλάνη του Ισχυρού

Πως ορίζεται η ισχύς σε μία σχέση? Και τα δύο μέλη είναι "ισχυρά" για να αντιμετωπίσουν κάποιες ευθύνες, κάποια κοινά, ναί? Το πώς αντιμετωπίζονται οι καταστάσεις είναι θέμα ζευγαριού, πώς κατανέμουν μεταξύ τους τις ευθύνες.

Τι γίνεται όμως όταν το ένα μέλος αισθάνεται παγιδευμένο "ότι εγώ μόνο δίνω σε αυτή τη σχέση και δεν έχω κανένα δικαίωμα" και το άλλο μέλος αισθάνεται ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ? Η έκφραση όμως αυτού του παραπονου΄είναι διαφορετική.

Το ένα μέλος θυμώνει-εξαγριώνεται και βγάζει τον θυμό πρός τα έξω. Γίνονται καυγάδες τρικούβερτοι, ο ένας απαιτεί ο άλλος απαιτεί. Εκεί που είχαν μιά ζωή χαριστάμενη, τίποτα πιά δεν είναι το ίδιο, "κάνεις και πολύ τον έξυπνο", "όλο με αποπαίρνεις", "πιό πολλά δικαιώματα΄έχει ο σκύλος σου απο μένα", "με αντιμετωπίζεις σαν βλαμμένο".

Το άλλο μέλος κρατάει τον θυμό, μαζεύει "στοιχεία" και όταν βρεί ευκαιρία μπάμ τα εξεσφενδονίζει όλα μαζί. Η ευκαιρία μπορεί να έρθει με τη μορφή μιάς ασθένειας. Να είσαι άρρωστος και να έχεις τον/την άλλον/λη να σε ξεχέζει απο πάνω. Αντί να βοηθάει να ξεπεράσεις την αρρώστεια σου. Αντί να στέκεται δίπλα σου. Πολύ ωραία! Τέλεια!

Ποιός είναι ο ισχυρός σε αυτή τη σχέση? Η μήπως είναι και οι δυό ανίσχυροι, ανίκανοι να πούν με λόγια αυτό που βασανίζει την καρδιά τους?

Και ο πόλεμος για να επικρατήσει ο ισχυρότερος συνεχίζεται, γιατί περί αυτού πρόκειται. Ετσι έχουν καταλάβει οι εγωκεντρικοί τους εγκέφαλοι. Οτι μόνο με τη βία, το αλληλο-verbal abusing και τον σπαραγμό, θα εκφράσουν αυτό που τους τρομάζει.

Αυτός όμως που θα νικήσει θα είναι και ο χαμένος.

Και ο ηττημένος επίσης.

Αρα?

Αναχωρηση

Αναχωρεί ο φίλος μας ο Joe, λίγο-λίγο απο τον κόσμο τούτο. Απο πέρυσι τον Σεπτέμβριο που του διέγνωσαν οι γιατροί αδενοκαρκίνωμα με επέκταση στους λυμφαδένες και γενικά σε ζωτικά όργανα, ξέραμε, ξέρανε οι δικοί του, ήξερε ο ίδιος ότι η άντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Προτού του πούνε ότι θα χρειάζεται να κάνει χημειοθεραπεία εφ' όρου ζωής.

Ο φίλος μας φεύγει λίγο-λίγο. Προσωρινές βελτιώσεις πολλές και μετά ξανακύλισμα, κάποιο όργανο παύει να λειτουργεί. Τώρα όμως σταματάνε κι άλλες λειτουργίες. Μόνο μία προσευχή θα τον σώσει, ώς την επόμενη χημειοθεραπεία που θα κάψει κάποιο όγκο μαζί με κάποιο ζωτικό όργανο ..πάλι. Και πάλι. Και πάλι. Παρόλλο που θα μας λείψει θα ήθελα αν υπάρχουν άγγελοι ας τον πάρουν κοντά τους. Τουλάχιστον πρίν το σώμα του διαλυθεί τελείως.

Πρίν οι δικοί του άνθρωποι, η φίλη μου που είναι γυναίκα του και τα δύο ανήλικα παιδιά του τον δούν να διαλύεται εντελώς. Με αφόρητους πόνους.

Αραγε υπάρχουν άγγελοι που σώζουν?

Αραγε θέλει να αποχωρήσει ή εγώ είναι η δειλή της ιστορίας?

(Puzzle 1000 κομματιών του Kadinsky)