Είχε βγεί και τραγούδι παλιά, "τα ονειρά μου κόκκινα, τα ονειρά σου άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν και γίνηκαν όλα ροζ" ή κάπως έτσι.
Τα όνειρά του
Οταν δουλεύεις απο το πρωϊ ως αργά με πολλές υποχρεώσεις, σκοινί που σφίγγει τον λαιμό σου οι ευθύνες και κόσμος που εξαρτάται απο σένα, δεν βλέπεις την ώρα να χαλαρώσεις. Ονειρεύεσαι τις ώρες που θα κοιμάσαι ανενόχλητος, χωρίς το άγχος του ξυπνήματος και της καθημερινότητας. Αποζητάς το ιδανικό περιβάλλον με ωραία πράγματα, μυρωδιές, χρώματα, την χαλαρή, γελαστή σύντροφο που θα συνεισφέρει στην πραγμάτωση των ονείρων. Κάπου στην πορεία αλλάζεις εργασιακό περιβάλλον, σε σκάσανε πιά-δεν τους μπορείς άλλο. Πάς κάπου αλλού με λιγώτερα ίσως αλλά και με λιγώτερες ευθύνες.
Τα ονειρά της
Οταν δουλεύω απο το πρωϊ ώς το βράδυ και συγχρόνως με πνίγουν, οι επιθυμίες για δημιουργία οικογένειας και οι αντίστοιχες προσπάθειες/αποτυχίες καθώς και η έγνοια για την ανάπηρη μητέρα μου, βλέπω των Κ λίγο το πρωϊ και αργά το βράδυ. Στην πρίζα για πολλά χρόνια. Το όνειρο για ένα ευχάριστο περιβάλλον-σπίτι και χαλαρό, γελαστό σύζυγο που θα προσφέρει χαρά και αγκαλιές γίνεται ιδανικό. Η αποτυχία στο θέμα παιδιών, ο θάνατος του γονιού φέρνουν μεγάλες ψυχολογικές αλλαγές, έναρξη μοναξιάς-απελπισίας. Περιμένω απο τον σύντροφο να με βοηθήσει να τα ξεπεράσω. Αλλαγή εργασίας απο πολύ απαιτητικό μέχρι πολύ ελεύθερο ωράριο. Ξαφνικά μένω μόνη, δεν έχω τίποτα να κάνω. Επιλέγω δραστηριότητες, γυμναστική, σπάω την κάθε δουλειά σε πολλά κομμάτια για να έχω κάτι να κάνω, blogging γιατί μου λείπει αφόρητα η ανθρωπινη παρουσία, απο το τίποτα θα πάρω και εικονική, πνίγομαι.
Τα ρόζ όνειρα
Περιμένουμε ο ένας απο τον άλλο το μαγικό ραβδί, ένα ΤΣΑΦ! και να η γλυκιά, χαλαρή σύζυγος με το σούπερ-ντούπερ σπίτι, που θα έχει όλη την ψυχική διάθεση να σε στηρίζει, και ΤΣΑΦ! άλλο μαγικό ραβδί ο ιδανικός εραστής που θα είναι αρκετά ξεκούραστος ν' ασχολείται με εσένα. Αντ' αυτού τσακωνόμαστε κάθε μερα. Ο σύζυγος ψάχνει για καταφύγιο και ησυχία μέσα στο σπίτι απο τον βόμβο και τις ευθύνες της δουλειάς, η σύζυγος ψάχνει για ανθρώπινη παρουσία, συντροφικότητα και γλυκιά ζωή.
Ετσι δεν παίρνουνε αυτό που θέλουνε αλλά και αυτό που βλέπουνε για το μέλλον δεν τους καθησυχάζει
9 σχόλια:
Μια αγκαλιά στο τέλος της κάθε μέρας δεν αρκεί για να βαφτούν όλα ροζ;;;;
Χμμμ ναι, το ροζ είναι το ξεπλυμένο κόκκινο πάνω στο άσπρο, καμία σχέση με το ροζ των παραμυθιών. Και όσο πιο πολύ ξεθωριάζει το κόκκινο και λερώνει το άσπρο, τόσο πιο πολύ σε ανησυχεί το μέλλον. Σε νοιώθω, πως σε νοιώθω. Και τελικά η αγάπη δεν αρκεί, για τίποτα δεν φτάνει, όση κι αν είναι. Ισως πρέπει να ψάξουμε αν μπορούμε να ανακαλύπτουμε όνειρα και απαιτήσεις ιδίου χρώματος, ή αλλιώς να μην αφήνουμε τα δικά μας να ανακατεύονται με των άλλων. Πόσο εύκολο είναι όμως? (Αντί να σε ξε-puzzle, μπερδεύτηκα κι εγώ γμτ)
Ψυχολογικός ονειροκρίτης; Τα όνειρα δεν έχουν κανένα νόημα, τα οράματα είναι εκείνα που μας πάνε μπροστά και οι στόχοι μας. Θυμήσου τον Οδυσσέα.
και που να ακούσεις το "δε μιλάμε του τερζή".....
όμως νομίζω πως στο τέλος και τα δύο τραγούδια παραδέχονται πως
Ολα καλά...δε ζητάω πιο πολλά....είσαι εδώ...και είναι πάντα αυτό αρκετό
υγ αν θέλουμε να δώσουμε την εικόνα μιας σχέσης που έχει τη γλύκα της συγκατάβασης
υγ διότι έσονται οι 2 εις σάρκαν ροζ και μια
υγ αν πάλι δεν γίνεται τίποτα...
υγ το είπα στο προηγούμενο ποστ και νομίζατε οτι είμαι καμία άκαρδη......
An-lu, ίσως η αγκαλιά να βελτιώνει, εφόσον δεν υπάρχει και η κούραση, είτε σωματική είτε ψυχική.
Georgia, το ήξερα ότι θα με καταλάβαινες. Χρόνια τώρα ψάχνουμε όνειρα ιδίου χρώματος, έχουμε βρεί πάρα πολλά γι' αυτό κιόλας μένουμε μαζί - έχουμε πολλά κοινά, μοιάζουμε κιόλας σαν χαρακτήρες (αν διάβασες το βιβλίο "Γυναίκες απο την Αφροδίτη, Αντρες απο τον Αρη" εμείς οι δυό είμαστε απο τον Αρη, αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο τη ζωή-δεν συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο δλδ). Επίσης ήδη έχω δοκιμάσει να μην ανακατεύω τα χρώματα, δεν είναι εύκολο αλλά γίνεται. Κάπου-κάπου βέβαια με πνίγει ο θυμός-παράπονο αλλά μετά έρχεται η λογική και μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Διαπίστωσα στην πορεία ότι δεν υπάρχει τελειότης, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που προσπαθούν. Είδα ότι δεν αλλάζει ο άνθρωπος παρα μόνο αν θέλει ο ίδιος να το κάνει. Στο ενδιάμεσο κάνει-ζεί-πορεύεται όπως βολεύει τον/την ίδιο/α καλύτερα άσχετα με το τι αντίκρυσμα έχει στους άλλους. Αυτό μπορεί να είναι επίπονο, είναι επίπονο για μένα που έχω συναισθηματικά επενδύσει σε αυτή τη σχέση.
dειμο, το ίδιο εννοώ, όνειρα-οράματα-σχέδια..όλα για το μέλλον.
tsaperdona, με παρεξήγησες, ποτέ δεν υπέθεσα ότι είσαι άκαρδη. Εχω ήδη χωρίσει μία φορά (με διαζύγιο) κάτω απο πολύ δύσκολες και ανορθόδοξες συνθήκες, τον χωρισμό εγώ τον ζήτησα και μόνη μου επιβίωσα σε νέο περιβάλλον, κάνοντας καινούργια αρχή με άπειρες απώλειες "ζωής". Ποτέ δεν μετάνοιωσα που χώρισα. Τώρα όμως δεν με ενδιαφέρει αυτού του είδους η αντιμετώπιση. Τώρα δεν διακηδεύεται η ζωή μου όπως τότε, τώρα υπάρχουν απλώς προβλήματα σχέσεως για τα οποία ψάχνω για λύσεις-ιδέες που ελπίζω να βρώ μέσα απο τους μπλογκοφίλους.
Η ιστορία της ζωής μου!!!
Θα μπορούσαν να το έγγραφαν για μένα όλο αυτό 2-3 πρώην...
τα σέβη μου.....
όποιος εντοπίζει πρώτος το πρόβλημα πρέπει να κάνει κάτι Μαρίνα μου για να ξεπεραστεί.Τι λες για ένα ταξιδάκι?Μια εκδρομούλα?Ένα ρομαντικό δείπνο?Μια ανανέωση της ερωτικής ζωής?Για βάλε λίγο φαντασία και κάνε τα ροζ όνειρα έντονο φούξια!!!
Gianni, χμμ! Ωστε είσαι ένα κακό παιδί!
vanessa, αυτά προσπαθούμε να κάνουμε..το πολεμάμε. Που θα μας πάει.
Δημοσίευση σχολίου