Second life

Εχει γίνει η εικονική πραγματικότητα του Ιντερνέτ, δεύτερη ζωή μου, που λίγο-λίγο εισχωρεί και παραμερίζει την κυρίως ζωή. Οχι πως δεν έχω κυρίως ζωή, έχω. Είναι που η άλλη η φανταστική με συναρπάζει περισσότερο απο την πραγματική, μου προσφέρει χάπια χαράς, γέλιου, συντροφικότητας.

Κλείνομαι λίγο-λίγο. Δεν θέλω να πάρω θέση στην πραγματική μου ζωή, γιατί θα πώ/κάνω πράγματα που αργότερα θα μετανοιώσω. Το να κάνω πράγματα είναι εύκολο, πάντα ήταν. Το να μην κάνω και να αφήνω το ρέμα να τρέχει επ αόριστον..δύσκολο. Δεν έχω υπομονή.

Κλείνομαι αργά-αργά. Ακολουθώ χνάρια ανθρώπων άλλων ηλικιών, ζωών, εθνικοτήτων μέσα απο τα γραπτά τους, τις φωτογραφίες τους, τις μουσικές επιλογές τους. Μέσα απο τα graffity και την εφήμερη pavement art, ανανεώνομαι. Με τραβάει το εφήμερο γιατί έτσι νοιώθω ότι είναι η υπόστασή μου. Αέρινη που με ένα φύσημα διαλύεται. Και απο τη γή και απο τη μνήμη. Ετσι θέλω να είμαι

Κλείστηκα. Το Ιντερνετ λειτουργεί σαν το χαπάκι της χαράς. Μπαίνω μέσα και επιτέλους γεννιέμαι, ξεφεύγω απο τα μαύρα δάχτυλα της λύπης. Το έχω ανάγκη τουλάχιστον 1 φορά την ημέρα. Χωρίς αυτό, ψάχνω για πολύ ποτό. Και δεν μεθάω εύκολα, πρέπει να τα ανακατέψω. Δεν μ' αρέσει το πιοτό, την άλλη μέρα το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Το Ιντερνέτ είναι ανώδυνο.

Απο επώδυνα έχω μπόλικα. Ας πάρουμε και λίγο Ανώδυνα. Μπάρμαν, μία απο τα ίδια πλήζ! Οχι δεν έχω κατάθλιψη. Οχι πολύ τουλάχιστον και όχι όλες τις ώρες.

Γιατρειά?

Δεν θέλω. Προτιμώ να ζώ μέσα σε μία ιστορία science fiction. Τη δική μου ζωή! Οπου όλοι ζούμε για το άπιαστο όνειρο και μιλάμε διαφορετικές γλώσσες.

(Πύργος της Βαβέλ, του Η. Brueghel, puzzle 1000 κομματιών - το έφτιαξα φέτος πρίν το Πάσχα)

Worries

In life,
there are only two things to worry about,
either you are well, or you are sick.

If you are well,
there is nothing to worry about,
but if you are sick,
you have two things to worry about;
either you will live, or you will die.

If you live,
there is nothing to worry about,
if you die,
you have two things to worry about;
either you will go to heaven or to hell.

If you go to heaven,
there is nothing to worry about,
but if you go to hell,
you'll be so busy shaking hands with your friends,
you won't have time to worry!

Απορίες

Οταν βγαίνουμε με την κα Π έξω (η Π είναι 85 ετών ακατέβατα απο το 2003), περπατάμε αργά και κάνουμε διάφορα ψώνια. Συνήθως παίρνουμε δικά της πράγματα τα οποία βάζουμε στο καρότσι για να μη τα κουβαλάει η πλάτη μου. Ενώ τίποτα δεν θέλει όταν ξεκινάμε, στην πορεία οι ανάγκες γεμίζουν το καρότσι κάργα. Καλό αυτό θα μου πείτε και θα συμφωνήσω.

Το πρόβλημα είναι αν πάρω κάτι για μένα. Δεν έχει καμμία αντίρρηση να ψωνίσω κάτι, αντίθετα προσφέρεται να το κρατήσει ή να το πληρώσει εκείνη. Εχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που αγοράζω κάτι και για μένα, συνήθως το χάνω αμέσως μετά. Ποτέ δεν πάει σπίτι μαζί μου. Η το ξεχνάω σε άλλο κατάστημα, ή το αφήνει η Π στο πάτωμα και δεν το μαζεύει μετά, ή απλά χάνεται. Και δεν καταλαβαίνω το λόγο γιατί δεν είμαι ξεχασιάρα, ούτε αφηρημένη.
Είναι απο το άγχος μάλλον να τη βοηθήσω, να τη προσέχω μη πέσει, μήπως θέλει κάτι άλλο που βάζω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα, άραγε?

Σήμερα πηγαμε βόλτα στις εκπτώσεις. Πήρε ένα σωρό πράγματα και εγώ 1 κουτί γλυκά για αύριο που γιορτάζω. Τα ξέχασα τα γλυκά σε ένα αλλο κατάστημα. Κάποιος τα βρήκε και μου τα φύλαξε, πράγμα καλό γιατί όταν τα θυμήθηκα είχαν περάσει και μερικές ώρες.

Πώς όμως γίνεται πάντα να χάνω τα πραγματά μου όταν είμαι με τη Π και ποτέ άλλοτε να μη τα χάνω; Και πώς γίνεται κάθε φορά που έχω ξεχάσει κάτι, να μου το υπενθυμίζει η Π ότι το ξέχασα, ΑΦΟΥ εχουμε γυρίσει στο σπίτι; Και μετά να με κοροϊδεύει ότι τα έχω χαμένα.
Τσ!