Απορίες

Οταν βγαίνουμε με την κα Π έξω (η Π είναι 85 ετών ακατέβατα απο το 2003), περπατάμε αργά και κάνουμε διάφορα ψώνια. Συνήθως παίρνουμε δικά της πράγματα τα οποία βάζουμε στο καρότσι για να μη τα κουβαλάει η πλάτη μου. Ενώ τίποτα δεν θέλει όταν ξεκινάμε, στην πορεία οι ανάγκες γεμίζουν το καρότσι κάργα. Καλό αυτό θα μου πείτε και θα συμφωνήσω.

Το πρόβλημα είναι αν πάρω κάτι για μένα. Δεν έχει καμμία αντίρρηση να ψωνίσω κάτι, αντίθετα προσφέρεται να το κρατήσει ή να το πληρώσει εκείνη. Εχω παρατηρήσει ότι κάθε φορά που αγοράζω κάτι και για μένα, συνήθως το χάνω αμέσως μετά. Ποτέ δεν πάει σπίτι μαζί μου. Η το ξεχνάω σε άλλο κατάστημα, ή το αφήνει η Π στο πάτωμα και δεν το μαζεύει μετά, ή απλά χάνεται. Και δεν καταλαβαίνω το λόγο γιατί δεν είμαι ξεχασιάρα, ούτε αφηρημένη.
Είναι απο το άγχος μάλλον να τη βοηθήσω, να τη προσέχω μη πέσει, μήπως θέλει κάτι άλλο που βάζω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα, άραγε?

Σήμερα πηγαμε βόλτα στις εκπτώσεις. Πήρε ένα σωρό πράγματα και εγώ 1 κουτί γλυκά για αύριο που γιορτάζω. Τα ξέχασα τα γλυκά σε ένα αλλο κατάστημα. Κάποιος τα βρήκε και μου τα φύλαξε, πράγμα καλό γιατί όταν τα θυμήθηκα είχαν περάσει και μερικές ώρες.

Πώς όμως γίνεται πάντα να χάνω τα πραγματά μου όταν είμαι με τη Π και ποτέ άλλοτε να μη τα χάνω; Και πώς γίνεται κάθε φορά που έχω ξεχάσει κάτι, να μου το υπενθυμίζει η Π ότι το ξέχασα, ΑΦΟΥ εχουμε γυρίσει στο σπίτι; Και μετά να με κοροϊδεύει ότι τα έχω χαμένα.
Τσ!