Παιχνίδια εξουσίας

Ακούμε λόγια, βλέπουμε πράξεις και τα ερμηνεύουμε σύμφωνα με τα βιώματα που έχει ο καθένας μας. Η εμπειρία που έρχεται με την ηλικία και τη ποικιλία συμβάντων, μας δίνει τα υπόλοιπα ερεθίσματα.

Επιστρέφει ο ανηψιός μαζί με τον μπαμπά του απο τις διακοπές τους και δεν λένε τίποτα για την παρουσία του παιδιού στην Αθήνα. Πάμε σε μία θεια Αλεξάνδρα το Σάββατο και βλέπουμε το παιδί μπροστά μας φάντη μπαστούνι. Τον ρωτάει ο Κ, πότε ήρθε και ο μικρός απαντάει
"ε δεν θάναι 5 μέρες"
"και γιατί δεν ήρθες να πείς ενα γειά, να σε δούμε λίγο;" ρωτάει ο Κ λίγο πειραγμένος
"γιατί βαριόμουνα" έρχεται η απάντηση καπάκι που τον αποτελειώνει.

Στενοχωρέθηκε πολύ. Προσπάθησε να κατατάξει την απάντηση του παιδιού στα "γιατί και τα διότι" που πιστεύει ότι υφίστανται, βάσει των καταστάσεων που ξετυλίγονται σε κάθε σπιτικό και οικογένεια.
Το παιδί είναι 12 ετών, σε προ-εφηβικό στάδιο. Είναι ένα ευχάριστο, έξυπνο αγόρι με τα προβλήματά του, αυτά της ηλικίας του, τους φόβους του κλπ, όπως όλος ο κόσμος. Δύο κόσμοι συγκρούονται. Ο ένας είναι του ίδιου του παιδιού, αλλάζει και κάθε αλλαγή είναι πειραματική. (Θυμάμαι στα 13 μου, όλοι με μάλωναν. Ελεγαν οτι περιφρονώ αυτούς που με αγαπούν (δηλ, θείους, παπούδες κλπ), ούτε ένα τηλέφωνο δεν τους παίρνω, ότι καταρρίπτω εθνικές αξίες (όταν έπαιζαν τον Εθνικό Υμνο ούτε που σηκωνόμουνα) και το νού μου τον έχω μόνο στις παρέες μου. Τα θυμάμαι όλα αυτά σαν χθές, τα έκανα σίγουρα και άλλα τόσα που ενοχλούσαν. Μου άρεσε πολύ να μπαίνω στη μύτη του κόσμου. Η εφηβεία μου ήταν πολύ δύσκολη). Εχοντας αυτή την προσωπική εμπειρία, δικαιολογώ τον ανηψιό μου που "βαριέται" τους μεγάλους και το μόνο που θέλει να κάνει είναι να "κάααθεται". Αλλά όλοι δεν έχουν τις ίδιες απόψεις.Ο Κ, που πέρασε εύκολη έως απούσα εφηβεία, το πήρε πολύ στραβά το πράγμα.

"Τι πάει να πεί -βαριέται - να μιλήσει στο θείο του που πασχίζει για εκείνον; Πώς γίνεται και βαριέται αρχές φθινοπώρου πάντα, αλλά ξεπερνάει τη βαρεμάρα όταν πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, τα γενέθλιά του ή η γιορτή του; Τότε είναι όλο γλύκες για να πάρει δώρα. Πάει το κατέστρεψαν το παιδί. "

Δεν κάνω καμμία κίνηση ούτε να παρέμβω, ούτε να διορθώσω. Το παιδι θα κτίσει το δικό του μέλλον. Θα ευτυχίσει και συγχρόνως θα φάει και τα μούτρα του, όπως όλοι μας. Δεν ξεχνώ τις πίκρες που πήρε ο θείος Κ, ο άντρας της κας Π απο τα δικά του ανήψια όταν μεγάλωσαν, που τον έφτυσαν κανονικά επειδή δεν είχε (ως συνταξιούχος) άλλα να δώσει. Πέθανε με αυτό τον καϋμό.

Ο ενήλικας περιμένει μήπως και ξυπνήσει ο νέος άνθρωπος και αντιγυρίσει τη καλωσύνη και την αγάπη. Ο έφηβος, που τώρα ξεδιπλώνει την προσωπικότητά του, δεν καταλαβαίνει και όταν εδεησει να καταλάβει ίσως να είναι πολύ αργά. Ετσι μένουμε με τις ενοχές, "δεν αγκάλιασα τον παπού αρκετά, δεν φίλησα τη μητέρα μου όπως θα ήθελα". Η ωριμότητα έρχεται με την εμπειρία. Η εμπειρία χτίζεται με τη γνώση. Το ειπε και ο Κίπλινγκ αυτό.

Υπάρχει βέβαια και το αβάστακτο βάρος της σύγκρισης. Οι ανασφαλείς άνθρωποι έχουν μία τάση να αυτομαστιγώνονται, αέναα συγκρίνουν τον εαυτό τους με άπιαστα όνειρα. Αν πάσχω απο υψοφοβία και θέλω να γίνω πιλότος, δεν ωφελεί να κακκίζω συνεχώς τον εαυτό μου που έγινα λογίστρια απο το να ορίζω τους αιθέρες. Οι προσδοκίες πρέπει να εφάπτονται της πραγματικότητας. Τα λόγια είναι μόνο λόγια. Οι περισσότεροι άνθρωποι συγκρίνουν εαυτούς με άλλους συνέχεια. Ο τρόπος ζωής, το επάγγελμα, ο καταναλωτισμός γίνονται γάτες με 9 ουρές που σφυρίζοντας χτυπάνε τις ράχες των κομπλεξικών. Προσπαθούν να ξορκίσουν τη σύγκριση ενώ μέσα τους θέλουν τη ταύτιση. Ετσι προσπαθούν να αποτρέπουν τα παιδιά τους πρός κατευθύνσεις που, ενώ τα παιδιά δεν τις καταλαβαίνουν γιατί έχουν τον κόσμο απλωμένο μπροστά τους για μελλοντική κατάκτηση, οι ίδιοι αισθάνονται άσχημα μέσα τους. Εχουν μπεί στο κλουβί της σύγκρισης, μιάς σύγκρισης που υπάρχει μόνο στο μυαλό τους. Το κλουβί έχει πόρτα που τη σφάλισαν απο μέσα. Είναι ελεύθεροι να ελευθερωθούν, μόνο που δεν θέλουν. Επιλογές κάνουμε στη ζωή.

Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο Κ για το παιδί, ούτε τι πιστεύω εγώ.
Το παιδί θα κατακτήσει τον κόσμο.
Οι ερμηνείες για τη στάση των ανθρώπων, απειρες. Ο καθένας δίνει και απο μία.
Εν τούτοις κάποια παιχνίδια παίζονται. Παιχνίδια εξουσίας.
Games People Play

(Το βιβλίο το είχα διαβάσει παλιά, περιγράφει τα παιχνιδάκια εξουσίας που ασκούμε ο ένας στον άλλο, μικρά παιχνιδάκια που ακόμη και τα μωρά παίζουν με τους γονείς τους ασυναίσθητα. Πολύ ενδιαφέρον γιατί δίνει και λύσεις για αντίδραση στις συμπεριφορές εξουσίας)